Η Νίνα, ένα κοριτσάκι γύρω στα δέκα χρόνια, ήταν το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που ζούσε στο Δυτικό Κασάι (του Κογκό). Τα δύο προηγούμενα αδελφάκια της, δύο αγόρια, έχουν αφήσει πολύ νωρίς αυτό τον κόσμο, χαρίζοντας στην Νίνα τον τίτλο της μοναχοκόρης και του μοναχόπαιδου. Η Νίνα έχει γεννηθεί από μια μητέρα που είχε έντονα θρησκευτικά ενδιαφέροντα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε είχε ασπασθεί κάποια προτεσταντική αίρεση και είχε γίνει και … «παστόρισσα» (να πουμε ιέρεια). Όπως καταλαβαίνετε –είναι άλλωστε αυτονόητο - η Νίνα ακολουθούσε τη μητέρα της στην σύναξη των προτεσταντών. Όμως η καλή φήμη του σχολείου της Ορθόδοξης Ιεραποστολής έφερε το κοριτσάκι στα Ορθόδοξα θρανία. Από εκείνο το σημείο αρχίζει μια σειρά εσωτερικών και εξωτερικών αναμορφώσεων. Αξίζει να τις παρακολουθήσουμε.

Καθώς ο χρόνος περνούσε, η Νίνα άρχισε να δυστροπεί και να μη θέλει να ακολουθεί τη μητέρα της στις συνάξεις των προτεσταντών. Παρακολουθούσε όμως αδιάλειπτα –καίτοι αβάπτιστη - τις εκκλησιαστικές συνάξεις των Ορθοδόξων. Δεν πέρασε πολύς καιρός και το κορίτσι ζήτησε να βαπτισθεί! Οι γονείς της και πιο πολύ η γιαγιά της, δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο. Αυτό γιγάντωσε την επιθυμία της Νίνας να λάβει το Αγιο Βάπτισμα. Ο πατέρας αναγκάστηκε να επανεξετάσει το αίτημα της κόρης τους και πήρε την εξής απόφαση: « τα δύο πρώτα μου παιδιά πέθαναν το ένα δύο ετών και το άλλο ενός έτους. Η κορούλα μου έχει γίνει δέκα ετών. Ας βαπτισθεί, αφού το θέλει τόσο πολύ, μήπως και πεθάνει και αυτή » ! Οι υπόλοιποι της οικογένειας υποχώρησαν και δέχτηκαν στενόχωρα την απόφασή του.

Η Νίνα ευχαρίστησε ολόκαρδα και τον ουράνιο και τον επίγειο πατέρα της, κατηχήθηκε και, σε λίγο καιρό, κρίθηκε έτοιμη για το βάπτισμα. Συνεχίζει βέβαια και πηγαίνει ανελλιπώς στα κατηχητικά μαθήματα και φυσικά δεν λείπει ποτέ από τη θεία λειτουργία και θεία κοινωνία των Κυριακών και των εορτών. Σε ένα από τα κατηχητικά μαθήματα, η κατηχήτριά της μίλησε στα παιδιά για την Παναγία Μητέρα του Θεού και Μητέρα μας και, στο τέλος του μαθήματος, έδωσε σε κάθε παιδί μια χάρτινη εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η ψυχή της Νίνας αισθάνθηκε μια βαθιά και μυστική σχέση με το Πανάγιο Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας και, γυρίζοντας στο σπίτι, τοποθέτησε την ιερή εικόνα Της στο πιο ψηλό σημείο ενός ερμαρίου της τραπεζαρίας, προκαλώντας αρκετές αρνητικές αντιδράσεις στα υπόλοιπα πρόσωπα της οικογένειας. Επέμεινε όμως και πέτυχε να μείνει η ιερή εικόνα της Θεοτόκου εκεί που την είχε τοποθετήσει.

Τις Κυριακές, η «παστόρισσα» μητέρα της Νίνας δεχόταν την επίσκεψη πολλών Προτεσταντών στο σπίτι της. Μόλις οι Προτεστάντες είδαν την εικόνα της Θεοτόκου έκαναν τα γνωστά σχόλιά τους και ζήτησαν να εκθρονίσουν τη θεοτόκο από την οικογενειακή εστία της Νίνας. Η επιθυμία της Νίνας αποδείχθηκε και πάλι υπέρτερη των προτεσταντικών απαιτήσεων. Οι γονείς της είπαν ότι είναι παιδική αξίωση και δεν θέλουν να στενοχωρήσουν το κορίτσι τους, αφού, για τους ίδιους, αυτή η χάρτινη εικόνα δεν ήταν τίποτε το σημαντικό. Οι προτεστάντες έφυγαν στενοχωρημένοι και προβληματισμένοι και συζήτησαν με πολλούς δικούς τους τη σημειωθείσα αλλαγή στο σπίτι της «παστόρισσας»! Την αμέσως επόμενη Κυριακή, ένας πάστορας, ανώτερος από τους άλλους, θέλησε να δει με τα δικά του μάτια το γεγονός και συνοδευόμενος από μερικούς άλλους, χτύπησε την πόρτα του σπιτιού της Νίνας. Η «παστόρισσα» άνοιξε πρόθυμη να τους καλοδεχτεί. Τότε ο μεγάλος πάστορας της λέγει:

 - «Δεν μπαίνω μέσα, γιατί εκεί επάνω έχει ένα ΟΠΛΟ»!

Η παστόρισσα αρκετά προσβεβλημένη απάντησε:

 - «Τι είναι αυτά που λέγεις ; Δεν υπάρχει όπλο στο σπίτι μας»!

 - Ο πάστορας επέμεινε : «Εκεί ψηλά, υπάρχει ένα ΟΠΛΟ»! και έδειξε το ερμάριο με την ιερή εικόνα, παραμένοντας έξω από την πόρτα.

Η οικοδέσποινα του εξήγησε πως εκεί υπάρχει μια μικρή χάρτινη εικόνα που πήρε η κόρη της από το κατηχητικό τη, αλλά εκείνος επέμενε ότι υπάρχει ένα ΟΠΛΟ! Στο τέλος πήρε τη συνοδεία του και έφυγαν από το σπίτι πικραμένοι και δυσαρεστημένοι, κρύβοντας με επιμέλεια και την τρομάρα τους…..

Αυτή η ομολογία του πάστορα και η τρομάρα του μπροστά στην ιερή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, ήταν το μήνυμα του Θεού στην ψυχή της «παστόρισσας». Μια άγια ανησυχία φούντωσε στην καρδιά της : «Πως είναι δυνατό μια τόση δα χάρτινη εικόνα να είναι «όπλο»; «Γιατί φοβήθηκαν οι πάστορες»; Ερωτήματα που ζητούσαν άμεση απάντηση. Βρέθηκε λοιπόν η ευλογημένη να περνάει την πόρτα της Ορθόδοξης Ιεραποστολής αυτή τη φορά, με διαφορετικό ύφος και με τα μάτια και τα αυτιά της ολάνοιχτα. Ειχε αποκτήσει «ώτα του ακούειν» προς αφάνταστη χαρά της Νίνας.

Εκεί στη «Μισσιόνα», έκανε πολλές ερωτήσεις, πήρε απαντήσεις, έζησε το κλίμα του ιερού ναού, συγκινήθηκε μπροστά στην ιερή εικόνα της Θεοτόκου και ζήτησε συγχώρηση για την κακοδοξία που είχε πιστέψει και για το που τόσες φορές ξυλοφόρτωσε τη Νίνα της. Έκανε όμως παράπονα: «Τόσο καιρό που με βλέπετε και έρχομαι εδώ στο σχολείο, με την κόρη μου, γιατί δεν μου είπατε τίποτε; Γιατί κρύβετε ένα τέτοιο θησαυρό»;

Η απάντηση ήταν εύκολη: «Εσείς κάνατε την παστόρισσα σε μια αιρετική σύναξη και πιστεύατε ότι κατέχετε την αλήθεια. Μετά βίας δεχθήκατε να βαπτισθεί το κοριτσάκι σας. Πώς να σας βάλουμε σε πειρασμό; Ό, τι δεν κάναμε εμείς το έκανε το Άγιο Πνεύμα, σε συνεργασία με την άδολη και αγνή ψυχή του παιδιού σας! Ας δοξάσουμε τον Κύριο και Σωτήρα μας και την Παναγία Μητέρα Του και Μητέρα μας για το μεγάλο δώρο που σας έκαναν». Μετά από όλα αυτά, πήγε στους Προτεστάντες και ομολόγησε πως δεν πιστεύει πλέον τα δόγματά τους, έριξε μπροστά στα πόδια τους και το ιερατικό της ένδυμα - ένα μαύρο φόρεμα - και έτρεξε να γραφεί στον κατάλογο των κατηχουμένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κάποιος από τους ιερείς του ναού, αναφώνησε σε βυζαντινό μέλος: «Ξένα και παράδοξα τετέλεσται σήμερον…»