Εγώ (και η σύζυγός μου) γεννηθήκαμε σε οικογένειες Λουθηρανών, και βαπτισθήκαμε σε βρεφική ηλικία, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.  Και οι δύο οικογένειές μας ήσαν ενεργά μέλη Λουθηρανών εκκλησιασμάτων, και οι δυο μας είχαμε ανατραφεί σε «παραδοσιακές» Λουθηριανές οικογένειες.

Στην ηλικία περίπου των 13 ετών, μετά από την τελετή «επιβεβαίωσης», ο πάστοράς μου πρότεινε να σκεφτώ την πιθανότητα να γίνω και εγώ Λουθηρανός πάστορας.  Ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ.  Η παιδεία μου άρχισε στο γυμνάσιο, μετά στο κολλέγιο και κατόπιν σε ανώτατο κολλέγιο, και κορυφώθηκε με τα 4 χρόνια σπουδών στο Ιεροδιδασκαλείο Concordia στην πόλη του Saint Louis.  Άφησα το Ιεροδιδασκαλείο τον Απρίλιο του 1972, και «χειροτονήθηκα» τον ίδιο μήνα.  Η Κάρον και εγώ παντρευτήκαμε το 1968, και η κόρη μας Τρέησυ γεννήθηκε το 1972, και ο γιος μας Ντέηβιντ γεννήθηκε το 1976, και οι δυο τους στην πόλη Cedar Rapids της πολιτείας Iowa.

Με την ιδιότητα του Λουθηρανού πάστορα, υπηρέτησα σε ενορίες του Mt. Vernon, Iowa, Troy, Michigan, και τελικά στην πόλη Glen Carbon του Illinois. Η πρώτη και η τελευταία από τις ενορίες αυτές ήσαν «παραδοσιακές», στο ότι τηρούσαν την Λουθηριανή Λειτουργία, και η Χριστιανική ανάπτυξη και εκπαίδευση βασιζόταν στο Μικρό Κατηχητικό του Δρ. Μάρτιν Λούθερ και τις Λουθηρανικές Ομολογίες.  Η εκκλησία στο Troy του Michigan ακολουθούσε τεχνικές «διεύρυνσης εκκλησιαστικής» των διαφόρων προτεσταντικών ομάδων, και είχε καταργήσει ακόμα και την ιστορική λειτουργία και διδαχή της Λουθηρανικής Εκκλησίας.

Στο διάστημα των τελευταίων δυο δεκαετιών του λειτουργήματός μου και της ζωής μου ως Λουθηρανός, με ενδιέφερε πάρα πολύ η διατήρηση της «κατάθεσης της αληθείας».  Η ενορία μου στο Glen Carbon ήταν λειτουργική, και τελούσε την Θεία Ευχαριστία κάθε Κυριακή και στις γιορτές.  Προσέφερα Εξομολόγηση και Άφεση, αν και ελάχιστοι την ελάμβαναν.  Ενθάρρυνα την ημερήσια πειθαρχημένη προσευχή, και, καθώς άρχισα να κατανοώ τους Πατέρες, τους ενθάρρυνα να τους διαβάζουν και να τους μελετούν.  

Όμως, μέσα στον Λουθηρανισμό, και ειδικά μέσα στην Λουθηρανική Εκκλησία –Σύνοδος του Μιζούρι–, οι Εξομολογήσεις ήσαν μόνο στα λόγια, ενώ στην πράξη είχαν καταργηθεί.  Παρ’ ότι η Εξομολόγηση και η Άφεση ήσαν τμήμα εκείνων που ομολογούν οι Λουθηρανοί, το επίσημο σώμα της εκκλησίας δεν την απαιτούσε αυτή την πρακτική.  Ακόμα περισσότερο, η οποιαδήποτε ομοιότητα στην ιστορική δυτική λειτουργία άφηνε τόπο στο φαινόμενο του «επιλέγω και διαλέγω» όταν επρόκειτο για την λατρεία.  Αντί να παρατηρώ κάποια βελτίωση σε αυτά τα πράγματα, ή οποιαδήποτε μεταμέλεια, τελικά τα προσπερνούσαν αβασάνιστα.  Μερικοί από τους συναδέλφους μου και εγώ ο ίδιος αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά, πως ο Λουθηρανισμός – προπαντός η Σύνοδος του Μιζούρι – έμοιαζε με τον Τιτανικό.  Όλοι συνεχώς περίμεναν την επόμενη συνέλευση ή την επόμενη διοίκηση για να «φτιάξουν» τα πράγματα, αλλά η κατάσταση δεν καλλιτέρευε.

Δεν ήταν όμως δυνατόν να καλυτερέψουν τα πράγματα, διότι, όταν κανείς θέτει λάθος ερωτήματα, θα λάβει λάθος απαντήσεις. Και όπου η αλήθεια συσκοτίζεται ή σχετικοποιείται, δεν μπορεί να υπάρχει η ελευθερία, παρά μόνο μια συνεχής κίνηση πέρα-δώθε.  Οι Προσευχές και η Λειτουργία αντικαθίστανται από μεγαλόστομες δογματικές συζητήσεις οι οποίες αφήνουν τον κοσμάκη απ’ έξω, και που ουσιαστικά στοχεύουν στην απόκτηση βαθμολογίας.  Και φυσικά δεν εννοούσε αυτό το Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας, όταν δήλωνε την «μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν».  Αυτή η φράση του Συμβόλου ήταν ανέκαθεν πολύ σημαντική για μένα, και για αρκετούς από τους συναδέλφους μου.  Εμείς πιστεύαμε πως αυτή η Εκκλησία ήταν ορατή (και όχι κάποια αόρατη, κάποια ιδεαλιστική, ποθητή επανασυνεύρεση όλων), και ζώσα, και τέλος πάντων, όπως είπε ο Κύριός μας:  «και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Παλεύαμε με το γεγονός πως μια σοβαρή ανάγνωση των Λουθηρανών Ομολογιών έδειχνε πως στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν μια «Λουθηριανή Εκκλησία», δεδομένου ότι οι Μεταρρυθμιστές διαμαρτύρονταν πως εκείνοι ήσαν ένα με την αρχαία εκκλησία.  Όντως, είναι ολοφάνερο πως θα ακολουθούσαν τους παλαιούς Πατέρες, και εκείνα που η πρώτη Εκκλησία είχε παραδώσει διαχρονικά.  Διατείνονταν πως η Ρώμη είχε σταματήσει να το κάνει αυτό, εξ ου και η ανάγκη για Μεταρρύθμιση !!

Προ τριών και πλέον ετών, η μικρή ομάδα μας άρχισε συζητήσεις που συμπεριελάμβαναν Ορθοδόξους της Αρχιεπισκοπής Αντιοχείας, μεταξύ των οποίων ήταν και ο π. Gordon Walker, που ανήκε σε μια ομάδα με το όνομα Campus Crusade for Christ (Σταυροφορία Πανεπιστημιούπολης για τον Χριστό), η οποία είχε ανακαλύψει τους Πατέρες, είχε σχηματίσει ένα «ορθόδοξο» εκκλησιαστικό σώμα, και στην συνέχεια είχε ανακαλύψει πως υπάρχει μια «Ορθόδοξη Εκκλησία» - η αρχαία Εκκλησία.  Παλεύαμε και προσευχόμασταν. Αρχικά, αν και σίγουρα βρίσκαμε μεγάλες περιοχές συμφωνίας, ήμασταν σχεδόν πεπεισμένοι πως οι Λουθηρανοί θα μπορούσαν να συνεχίσουν να λειτουργούν.

Οι προσευχές και οι μελέτες μας συνέχιζαν, εν μέσω θρυμματιζόμενων Λουθηρανών.  Όλοι μας είχαμε πολύ μεγάλη έγνοια για το ότι την Ιεροσύνη μάλλον δεν την έβλεπαν σαν κάτι θεσπισμένο από τον Χριστό και παραδομένο στην Εκκλησία Του.  Τους πάστορες τους περιέγραφαν σαν τα άτομα εκείνα που είχαν επιλεγεί για να διεκπεραιώνουν πράγματα που ο κάθε Χριστιανός θα μπορούσε να κάνει.  Στην κυριολεξία, ήσαν άτομα που προσλαμβάνονταν και απολύονταν.

Όλοι μας ανήκαμε με βεβαιότητα στην μειονότητα εκείνη του εκκλησιαστικού μας σώματος, στο ζήτημα της Ευλογημένης Παρθένου Μαρίας – της Θεοτόκου.  Οι περισσότεροι θεωρούσαν την αειπαρθενία Της ως μια «ευσεβή γνώμη», παρά το γεγονός ότι η Εκκλησία στην Δύση και στην Ανατολή την ομολογούσε και την δίδασκε, από τους αποστολικούς κιόλας χρόνους.

Οι Λουθηρανοί διοικούνται από το πολίτευμα της εκάστοτε συνέλευσης.  Δηλαδή, κάθε τοπική συνέλευση έχει αυτονομία, και μπορεί να κάνει λίγο-πολύ ό,τι την ευχαριστεί.  Μάλιστα, η Λουθηριανή Εκκλησία – Σύνοδος του Μιζούρι είναι μια «εκούσια συνέλευση εκκλησιασμάτων», και σίγουρα ΟΧΙ η μία, αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία.  Και σαν τέτοιο σώμα, ουσιαστικά δεν διαθέτει επισκόπους.  Μέχρι που χρησιμοποιεί μια γλώσσα που λέει πως ο κάθε πάστορας (ιερέας) είναι επίσκοπος – κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διδασκαλία των Πατέρων και της Εκκλησίας μέσα στους αιώνες.

Έχω παλέψει με όλα αυτά τα ζητήματα, όλο και περισσότερο τα τελευταία αυτά χρόνια.  Έχω δει το εκκλησιαστικό σώμα στο οποίο ανατράφηκα να διασπάται σε πολλές αντιμαχόμενες φατρίες, και το πολίτευμά του να μεταβάλλεται σε ένα εταιρικό γίγαντα που τον απασχολούν μονάχα η επιβίωση και η επιτυχία, όπως αυτά τα πράγματα λογαριάζονται από τον κόσμο σήμερα.  Πού ήταν λοιπόν η μία, αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία;

Και τότε, τον Φεβρουάριο του 2005, η μικρή μας ομάδα αναχώρησε στο Μοναστήρι της Κοιμήσεως στην πόλη Rives Junction του Μίσιγκαν.  Συγκλονίστηκα, καθώς οι αδελφές έψαλλαν τις Ώρες, αρχίζοντας στις 5 το πρωί με διάρκεια μέχρι τις 7:30 το πρωί.  Με άγγιξε το Άγιο Πνεύμα κατά την διάρκεια των γευμάτων στην κοινή τράπεζα, όπου η περιττή φλυαρία ήταν ανύπαρκτη και όπου ο πατήρ Ρωμανός Braga μας διάβαζε από τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή.  Και την ώρα των βραδινών μας συζητήσεων, αυτός ο άνθρωπος - που είχε επιβιώσει σε Σοβιετική απομόνωση και που την αποκαλούσε ευλογία – ακτινοβολούσε την γαλήνια ειρήνη και αγάπη του Χριστού.

Όλοι μας είχαμε συγκινηθεί βαθύτατα, καθώς ο Αρχιεπίσκοπος Ναθαναήλ μίλησε μαζί μας κατά την διάρκεια ενός βραδινού «συμποσίου».  Μας φέρθηκε με αγάπη και με σεβασμό, και μας μίλησε για τον Χριστό και την Εκκλησία Του με ένα τρόπο, που δεν είχα δει σε κανένα Πρόεδρο ή αξιωματικό του Λουθηριανού Εκκλησιαστικού Σώματος.  Ήταν σύντομα μετά από αυτήν την εμπειρία, που άλλαξε για μένα το ταξίδι προς την Ορθοδοξία, από το «αν» θα γίνει, στο «πότε» θα γίνει.

Πράγματι, ένας από τους ενορίτες μου - ο άνθρωπος που τώρα είναι ο Ανάδοχός μου – μου είχε πει αρκετές φορές κατά το δεύτερο ήμισυ του 2005 (όταν ο ίδιος είχε επιστρέψει στην Εκκλησία): «Είσαι Ορθόδοξος. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίσεις να υπηρετείς σε Λουθηρανική Αγία Τράπεζα;»   Η Κάρον και εγώ συζητούσαμε (μάλλον εγώ μιλούσα περισσότερο) ήδη από τον Ιούνιο για την αυξανόμενη δυσφορία μου με εκείνο το πράγμα που αυτοαποκαλείται «Λουθηρανικό».  Και τότε, σε μια Ελληνική γιορτή τον περασμένο Σεπτέμβριο (2005), συνάντησα τον πατέρα Δημήτριο.  Εκείνος και εγώ «ταιριάξαμε» κατά το κοινώς λεγόμενο.  Μάλιστα ένοιωσα μεγαλύτερη συγγένεια με αυτόν, απ’ ότι με πολλούς από τους ενεργούς Λουθηρανούς συναδέλφους μου!  Τι ευτυχισμένη συνάντηση ήταν εκείνη!

Τώρα το ερώτημα ήταν το «πότε».  Εν μέσω κάποιων βασανιστικών εμπειριών το φθινόπωρο του 2005, η υπέροχη σύζυγός μου και εγώ διαπιστώσαμε πως ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψουμε την Λουθηρανική μας κληρονομιά για χάρη της Ορθοδοξίας.  Δεν θα πω πολλά για την περίοδο εκείνη, παρά μόνο πως έγινε ολοφάνερο πως οι Λουθηρανοί δεν είχαν σωστούς επισκόπους, και πως οι περισσότεροι φέρονται στους πάστορες σαν να είναι μισθοφόροι.  Επίσης έγινε ολοφάνερο πως ο Θεός έκανε κάποιες κινήσεις:  μας παρείχε πολύ υποστηρικτικές και με αγάπη οικογένειες (ελπίζω σύντομα πολλοί από αυτούς να μας ακολουθήσουν) και η Εκκλησία μας δέχθηκε.

Του πατρός Δημητρίου τα λόγια: «Καλωσορίσατε Σπίτι σας», μετά από το Χρίσμα που λάβαμε την 6^η Φεβρουαρίου, μας έφεραν στα μάτια δάκρυα χαράς και ανακούφισης.

Η Εκκλησία πράγματι έχει επιβιώσει τις επιθέσεις της κολάσεως!  Και, παρά τις ανοησίες και τις αδυναμίες των αμαρτωλών πλασμάτων, η Θεία Λειτουργία συνεχίζει να παρέχει πίστη!  Μπορείτε να είστε βέβαιοι πως η Εκκλησία παραμένει, με τους Ιεράρχες, τους Επισκόπους και τους Ιερείς της να νοιάζονται και να ορκίζονται να διαφυλάττουν την κατάθεση της Αληθείας!  Ποτέ μην το παίρνετε αψήφιστα αυτό το πράγμα!  Διότι εδώ, ο Χριστός είναι ανάμεσά μας.

«Είδαμε το Φως το Αληθινό, ελάβαμε Πνεύμα Επουράνιο.  Βρήκαμε Πίστη Αληθή, Αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες.   Αύτη γαρ ημάς έσωσεν»

Ιεζεκιήλ +