Τι είναι πιο σημαντικό; Το να διψάς ή το να έχεις νερό; Το να πεινάς ή το να έχεις τροφή; Αν έχεις άφθονο νερό και τροφή, αλλά δεν διψάς και δεν πεινάς, τότε μηδέν το όφελος. Η ανάγκη για κάτι είναι το ίδιο σημαντική όσο και αυτό το ίδιο για το οποίο έχεις ανάγκη. Οι γιατροί καταλαβαίνουν αν ένα σώμα είναι υγιές από το αν έχει όρεξη για τροφή και δίψα για νερό. Και εμείς καταλαβαίνουμε αν μια ψυχή είναι υγιής αν έχει δίψα για τον Θεό και αν πεινάει για τον λόγο του.

Κάποτε, πάνω από 5000 άνθρωποι ακολούθησαν τον Χριστό στην έρημο για τρεις ημέρες χωρίς να υπολογίσουν για την τροφή τους. Πού βρήκαν αυτή την προθυμία, αυτή τη δίψα;

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέει: «εώρων αυτού τα σημεία α εποίει επί τών ασθενούντων (Ιω. 6:2-3)». Δηλαδή: Οι άνθρωποι είδαν τα μεγάλα θαύματα που έκανε ο Χριστός. Και είπαν μέσα τους. Αν αυτά που κάνει είναι τόσο θαυμαστά τότε αυτά που λέει πρέπει να είναι νόμος για εμάς και πρέπει να τα τηρούμε με όλη την ψυχή μας. Τα λόγια του Χριστού για αυτούς ζυγίζουν όσο και τα θαύματά του. Ακολουθούσαν τον Χριστό αφοσιωμένοι με όλη τους την ψυχή. Η διψασμένη ψυχή τους επιτέλους ξεδιψούσε με ουράνια λόγια. Ο Χριστός βλέποντας ότι για την δίψα προς αυτόν οι άνθρωποι ξέχασαν την σωματική πείνα, τους έδωσε και το ψωμί, θαυματουργικά. «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν τού Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6:33).

Και εδώ έρχεται η κρίσιμη στιγμή. Αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι μόλις χόρτασαν την κοιλιά τους έπαθαν μια φοβερή αλλοίωση. Δηλαδή: Ενώ πριν διψούσαν και πεινούσαν για τον Χριστό μόλις έφαγαν και χόρτασαν, έφυγε το ενδιαφέρον για τον Χριστό και επικεντρώθηκαν στο ψωμί. Έγινε μετατόπιση της προσοχής, της επιθυμίας και του ενδιαφέροντός τους. Ο χορτασμός της κοιλιάς διέστρεψε την πνευματική δίψα για τον Χριστό σε υλική δίψα για τροφή.

Ο Λόγος του Θεού είναι πνεύμα και γεμίζει την ψυχή, το ψωμί είναι ύλη και γεμίζει το σώμα. Όταν η επιθυμία για το ένα υπερισχύσει έναντι του άλλου τότε το καλύπτει. Αυτό δεν γίνεται μόνο με την υλική τροφή αλλά με κάθε επιθυμία για κάθε πράγμα. Αυτή η διαστροφή προκαλεί το πρώτο χτύπημα στη διαδικασία της πνευματικής τύφλωσης. Ο διάβολος δεν ανακόπτει την ορμή της ψυχής μας αλλά την κατευθύνει αλλού, μακριά από τον Θεό. Τότε αφού την εξαντλήσει χωρίς αντίσταση, με ευκολία την παγιδεύει στα δίχτυα του.

Την επομένη ημέρα, ο έκπληκτος, με τον πολλαπλασιασμό των άρτων και των ιχθύων, χορτασμένος όχλος, αναζητούσε τον Ιησού για να κάνει «συμφωνία» μαζί του. Ήρθαν στην Καπερναούμ και βρήκαν τον Ιησού και τους μαθητές στην συναγωγή. «Εμείς θα σε κάνουμε βασιλιά και εσύ θα μας ταΐζεις για πάντα, όπως ο Μωυσής τάιζε τους προγόνους μας στην έρημο». «Και ευρόντες αυτόν πέραν τής θαλάσσης, είπον προς αυτόν· αββί, πότε ήλθες εδώ. Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς και είπεν· Αληθώς, αληθώς σάς λέγω, με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ τών άρτων και εχορτάσθητε» (Ιω. 6 :25).

Όταν ζήτησαν τον Χριστό, ο Χριστός τους έδωσε και την τροφή. Όταν όμως πήγαν στον Χριστό για να ζητήσουν να τους δίνει για πάντα ψωμί τότε έχασαν και το ψωμί και τον Χριστό.

«Με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ τών άρτων και εχορτάσθητε… Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον».

Και εμείς τον ρωτάμε με λαχτάρα: Ποια είναι αυτή η τροφή Κύριε; «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ τού ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου τού άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ τής ζωής τού κόσμου…. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμά μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα».

Ο Χριστός αποκάλυψε σε όλους το μεγάλο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αλλά αυτοί δεν πίστεψαν και τον είπαν τρελό και έφυγαν. Τότε όταν έφυγαν όλοι ο Κύριος γύρισε προς τους δώδεκα: «είπεν ουν ο Ιησούς τοις δώδεκα· μη και υμείς θέλετε υπάγειν; απεκρίθη ουν αυτώ Σίμων Πέτρος· Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς πεπιστεύκαμεν και εγνώκαμεν ότι συ ει ο Χριστός ο υιος τού Θεού τού ζώντος (Ιω. 6:67-69).

Στην ομολογία αυτή του Πέτρου η σειρά των ρημάτων «πεπιστεύκαμεν και εγνώκαμεν» δείχνει ότι το Μυστήριο Αυτό δεν κατανοείται με το νου αλλά με την καρδιά. Ο Αγ. Νικόδημος αναφωνεί: «Ω μέγα μυστήριο! Δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε αλλά μπορούμε να σε γευτούμε». Και ποια ήταν η ανταμοιβή των δώδεκα για αυτή την καρδιακή κατανόηση; Μόνο αυτοί αξιώθηκαν να λάβουν μέρος στο Μυστικό εκείνο Δείπνο του Τιμίου Σώματος και του Παναγίου Αίματος του Κυρίου το οποίο ο ίδιος παρέδωσε με τα χέρια του. Τι τιμή! Τι δόξα! Για αυτούς και για εμάς σήμερα που το έχουμε παραλάβει από τα δικά τους χέρια.

Να λοιπόν το μέγα μυστήριο! Το ύψιστο δώρο. Το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού. Τροφή αιωνιότητας και για την ψυχή και για το σώμα μας. Ο ιερέας όταν κομματιάζει τον Αμνό λέει: Εσύ είσαι ο «προσφέρων και ο προσφερόμενος». Ο Άγιος Αυγουστίνος εξηγεί: «Κύριε… δεν είσαι άλλος Εσύ και άλλος ο μισθός σου, αλλά Εσύ είσαι και αυτός που δίνει τον μισθό και ο ίδιος ο μισθός».

Το τραγικό όμως για την ανθρωπότητα είναι ότι ενώ έχει την τροφή της ζωής δεν πεινάει γι’ αυτήν. Είναι τιμή, χαρά αλλά και ευθύνη μεγάλη για εμάς τους Ορθοδόξους που είμαστε προσκεκλημένοι στο πιο σημαντικό γεγονός της Ιστορίας στο τραπέζι του Θεού. Είμαστε όμως πεινασμένοι και διψασμένοι για τον Χριστό; Πώς θα πεινάσουμε για τον Χριστό; Αν ένα δοχείο είναι γεμάτο χώμα και το βουτήξεις μέσα σε μια λίμνη, δεν θα μπει νερό μέσα του, έστω κι αν είναι όλο βουτηγμένο στη λίμνη. Θα πρέπει να αδειάσουμε το δοχείο από το χώμα και μετά το νερό θα συμπληρώσει τον κενό χώρο χωρίς προσπάθεια. Το χώμα είναι οι υλικές επιθυμίες και ορέξεις μας. Όταν αδειάσουμε από όλες τις υλικές επιθυμίες, τότε η δίψα και η πείνα για τον Χριστό θα υπερισχύσει και θα κυριεύσει όλη μας την ύπαρξη, σώμα και ψυχή. Εμείς θα δώσουμε την πείνα και την δίψα και ο Θεός τον Ουράνιο Άρτο, την Σάρκα και το Αίμα του Υιού του.

«Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ υμών προ τού με παθείν·» (Λουκ. 22:15), είπε ο Κύριος στο Μυστικό Δείπνο όπου προσέφερε τον εαυτό του. Αυτό το «επιθυμία επεθύμησα» αποκαλύπτει πόσο ο Θεός ποθεί να ενωθεί με εμάς. Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε ψυχροί όταν ακούμε αυτά τα υπέροχα λόγια του Θεού μας; Ο Δημιουργός των πάντων, Αυτός που με τρόμο και φόβο τον υπηρετούν οι αγγελικές δυνάμεις; Ο άναρχος, άπειρος, αληθινός Θεός, Αυτός που δεν του λείπει τίποτα και είναι Τέλειος. Και ονομάζει «Ευχαριστία» το να κοινωνούμε άξια μαζί Του, το εκλαμβάνει σαν ένα άξιο «Ευχαριστώ» διότι δικαιώνουμε την θυσία του Υιού του. Πόση αχαριστία θα μπορούσαμε να προσφέρουμε για ένα τόσο μεγάλο Μυστήριο που ονομάζεται «Ευχαριστία»;

Η έλευση του Χριστού μέσω της Θείας Κοινωνίας μέσα μας δεν είναι συμβολική, φανταστική και συναισθηματική. Είναι πραγματική και ουσιαστική, «η γαρ σαρξ μου αληθώς εστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς εστι πόσις» (Ιω. 6,55).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει: “Και σαν έρθει η στιγμή τής θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Τράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Χριστός, ο Βασιλιάς τών όλων. Όταν δεις τον ιερέα να σού προσφέρει το σώμα και το αίμα τού Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι τού Χριστού. … Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει τού καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιος πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Μυστήριο, ποιος με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες… Να προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Χωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση τών θείων Μυστηρίων”.

Η απαξίωση και η περιφρόνηση αυτού του Μυστηρίου αλλά και η απρόσεκτη προσέλευση σε αυτό είναι πράγματι μια τρέλα. Να τι γραφεί ο Απ. Παύλος: “Οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον θάνατον τού Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ού αν έλθη. Ώστε ος αν εσθίη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον τού Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται τού σώματος και αίματος τού Κυρίου. Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ τού άρτου εσθιέτω και εκ τού ποτηρίου πινέτω· ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα τού Κυρίου. Δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί”. (Α΄ Κορ. 11:26).

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και να τι κάνουμε συνήθως: Εξαντλούμαστε σε ψώνια, μαγειρέματα, τραπέζια, γλέντια, δεξιώσεις, συναυλίες, μάταιες φιλοσοφικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, θέατρα, κινηματογράφους και σε πάσης φύσεως ηδονές και χορτασμούς, προσπαθώντας να νιώσουμε κάτι δήθεν ουράνιο και πνευματικό ενώ το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στην Αγία Τράπεζα μας αφήνει παντελώς ασυγκίνητους ή στην καλύτερη ρηχούς. Έτσι οι εορτές περνούν η δίψα και η πείνα της ψυχής επιστρέφει πλέον πιο έντονα να μας βασανίσει με αίσθημα κενότητας και ψυχικής απογοήτευσης.

Ας μη κάνουμε αυτό το λάθος και φέτος, βάζοντας έναν πλαστικό Χριστό στην ψεύτικη φάτνη κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Ας προετοιμάσουμε την ψυχή μας με συντριβή, μετάνοια, εξομολόγηση, και το σώμα μας με εγκράτεια ώστε αφού διψάσουμε και πεινάσουμε για τον Χριστό να τον δεχθούμε με λαχτάρα, αληθινά στην ψυχή και το σώμα μας. Αμήν.