• 1. Η εμπειρία τού Παύλου

• 2. Η προπαύλεια παράδοση

• 3. Η έρευνα τού Παύλου

• 4. Η σύγκριση τών παραδόσεων από τον Παύλο

• 5. Η εμπειρία τού Ιακώβου

• 6. Οι μαρτυρίες εμπειριών τών Πράξεων

• 7. Η μαρτυρία τού άδειου τάφου

• 8. Οι μελετητές συμφωνούν περί τών φανερώσεων

• 9. Εδάφια για τις φανερώσεις τού Χριστού

  • 1) Στην Μαρία την Μαγδαληνή: Πρωί του Πάσχα

  • 2) Στις Γυναίκες στον τάφο: Πρωί του Πάσχα

  • 3) Στον Πέτρο: Μεσημέρι του Πάσχα

  • 4) Στους Μαθητές του χωριού Εμμαούς: Πάσχα απόγευμα

  • 5) Στους Έντεκα (πλην του Θωμά): Πάσχα βράδυ

  • 6) Στους έντεκα μαζί με τον Θωμά: Την επόμενη Κυριακή μετά το Πάσχα

  • 7) Στους 500

  • 8) Στον Ιάκωβο τον αδελφόθεο

  • 9) Πάλι στον Πέτρο και σε έξι μαθητές

  • 10) Στον Παύλο

Η ομόφωνη ετυμηγορία των σύγχρονων κριτικών μελετητών της γραφής είναι ότι οι μαθητές του Ιησού πίστευαν τουλάχιστον ότι ο Ιησούς ήταν ζωντανός και ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ο Reginald Fuller μιλάει για την πίστη των μαθητών στην ανάσταση του Ιησού ως "ένα από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα της ιστορίας". Ο Fuller συνεχίζει και αναφέρει ότι είναι σαφές ότι οι μαθητές είχαν πραγματικές εμπειρίες, εμφανίσεις ή οράματα του αναστημένου Ιησού. Είτε αυτά εξηγούνται φυσικά ή υπερφυσικά, αυτές οι εμπειρίες" είναι ένα γεγονός στο οποίο και ο πιστός και ο άπιστος μπορούν να συμφωνήσουν"^[1]. Ο E. P Sanders δηλώνει ότι τα "Όλα τα έμπιστα στοιχεία" δείχνουν ότι οι μαθητές του Ιησού "τον είδαν μετά το θάνατό του".^[2]

H μεγάλη πλειοψηφία των μελετητών, παρά τις εκτεταμένες διαφωνίες τους σε άλλα θέματα, αναγνωρίζει ότι οι μαθητές είχαν κάποια εμπειρία. Ο τρόπος με τον οποίο εξηγούνται αυτές οι εμπειρίες είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά υπάρχουν κάποιοι λόγοι που δικαιολογούν ένα τόσο διαδεδομένο, αρχικό συμπέρασμα. Θα ξεκινήσουμε με την καταγραφή 7 βασικών σημείων:

(1) Η εμπειρία τού Παύλου:

Οι κριτικοί συμφωνούν ότι ο απόστολος Παύλος είναι ένας από τους πρωταρχικούς μάρτυρες των πρώιμων εμπειριών της ανάστασης του Χριστού. Ένας πρώην πολέμιος, ο Παύλος, δηλώνει ότι ο αναστημένος Ιησούς παρουσιάστηκε προσωπικά σε αυτόν (1 Κορ. 9: 1· 15: 8· Γαλ. 1: 16). Η επικρατούσα άποψη εδώ πιστοποιείται από τον αθεϊστή Michael Martin, ο οποίος βεβαιώνει "Ωστόσο, έχουμε μόνο ένα σύγχρονο αυτόπτη μάρτυρα του αναστημένου Ιησού, δηλαδή τον Παύλο"^[3].

(2) Η προπαύλεια παράδοση:

Εκτός από την εμπειρία του Παύλου, συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε και από την 1 Κορινθίους 15. Ο Παύλος καταγράφει μια αρχαία προφορική παράδοση. Αυτή η πρώιμη παράδοση συνοψίζει το Ευαγγέλιο, ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες των ανθρώπων, θάφτηκε, αναστήθηκε από τους νεκρούς και στη συνέχεια εμφανίστηκε σε πολλούς ανθρώπους, τόσο σε άτομα προσωπικά, όσο και ομάδες ανθρώπων.

Ο Παύλος είναι σαφής ότι αυτό το υλικό δεν ήταν δικό του, αλλά ότι είχε μεταβιβάσει σε άλλους ό, τι είχε λάβει νωρίτερα, ως κεντρική βάση του μηνύματός του (15: 3). Υπάρχουν πολλές ενδείξεις από το κείμενο ότι το υλικό αυτό προηγείται του Παύλου. Ο Fuller βεβαιώνει την ομοφωνία των κριτικών: «Είναι σχεδόν γενικά αποδεκτό ότι ο Παύλος επικαλείται την παράδοση».^[4] Οι μελετητές συμφωνούν ότι ο Παύλος έλαβε το υλικό πολύ πριν γράψει αυτό το βιβλίο^[5]. Περισσότερα εδώ.

(3) Η έρευνα τού Παύλου:

Ο Παύλος ήταν τόσο προσεκτικός σχετικά με περιεχόμενο του μηνύματος του Ευαγγελίου, μέχρι που έκανε ένα δεύτερο ταξίδι στην Ιερουσαλήμ για να το επιβεβαιώσει (Γαλλ. 2: 1-10) ώστε να είναι απόλυτα βέβαιος ότι δεν είχε κάνει λάθος (2: 2). Την πρώτη φορά συναντήθηκε με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο (Γαλλ. 1: 18-20). Σε αυτή την περίπτωση, οι δύο αυτοί άνδρες ήταν εκεί, καθώς και ο απόστολος Ιωάννης (2: 9). Ο Παύλος έκανε σαφώς την έρευνά του αναζητώντας τους κύριους Αποστόλους. Όπως σημειώνει ο Martin Hengel, "Προφανώς η παράδοση στην Α΄ προς Κορινθ. 15 είχε υποβληθεί σε πολλές δοκιμασίες" από τον Παύλο^[6].

Αυτοί οι τέσσερις απόστολοι ήταν οι αρχηγοί της πρώτης εκκλησίας και ο καθένας αναφέρεται στη λίστα εκείνων που είχαν δει τον αναστημένο Ιησού (1 Κορ. 15: 5-7). Επομένως, η επιβεβαίωσή τους για το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Παύλου (Γαλλ. 2: 9), είναι ιδιαίτερα σημαντική, δεδομένης της αποστολικής ανησυχίας για την εξασφάλιση της δογματικής αλήθειας στην πρώιμη εκκλησία. Σχετικά με το λόγο του Παύλου, βρισκόμαστε και πάλι κοντά σε μια πρωτογενή μαρτυρία.

(4) Η σύγκριση τών παραδόσεων από τον Παύλο:

Όχι μόνο έχουμε την αναφορά του Παύλου ότι οι άλλοι μεγάλοι απόστολοι επιβεβαίωσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου του, αλλά μάς παρέχει και την αντίστροφη μαρτυρία. Αφού ο Παύλος αναφέρει την λίστα των ανθρώπων που παρουσιάστηκε ο Ιησούς, μάς λέει ότι ήξερε επίσης τι κήρυσσαν οι άλλοι απόστολοι σχετικά με τις εμφανίσεις του Ιησού και ότι το κήρυγμά τους ήταν ίδιο με τη δική του διδασκαλία πάνω στο θέμα αυτό (1 Κορ. 15:11). Όλοι μαζί, διακήρυξαν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς (15:12, 15). Οπότε ο Παύλος διηγείται τόσο την πιο έμμεση επιβεβαίωση του μηνύματος του Ευαγγελίου από τους αποστόλους, όσο και την άμεση έγκριση του μηνύματός τους για την ανάσταση.

(5) Η εμπειρία τού Ιακώβου:

Οι μελετητές συνήθως αναγνωρίζουν ότι ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού, ήταν σκεπτικιστής πριν από τη σταύρωση του Ιησού (Μάρκ. 3: 21-35· Ιωάν. 7: 5). Λίγο αργότερα, ο Ιάκωβος έγινε ο ηγέτης της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, όπου ο Παύλος τον επισκέπτεται κατά τη διάρκεια των δύο επισκέψεών του (Γαλλ. 1: 18-19· 2: 1-10· Πράξεις 15: 13-21). Εν τω μεταξύ, η πρώιμη αναφορά στην 1 Κορινθίους 15: 7 δηλώνει ότι ο Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε και στον Ιάκωβο.

Οι ερευνητές βρίσκουν πολλούς λόγους για να πιστέψουν ότι ο Ιάκωβος υπήρξε άπιστος πριν από αυτό το γεγονός. Ο John Meier επισημαίνει ότι η απιστία του Ιακώβου είναι πολλαπλά επιβεβαιωμένη. Περαιτέρω, το κριτήριο της αμηχανίας είναι ίσως το πιο ισχυρό, διότι θα ήταν εξαιρετικά απίθανο η πρώιμη εκκλησία να υποστήριζε κάτι τέτοιο σχετικά με τον αδελφό του Ιησού, καθώς και για έναν τέτοιο κύριο ηγέτη της. Σε μικρότερο βαθμό το κριτήριο της συνοχής, υποδεικνύει μια ομοιότητα μεταξύ του συχνού καλέσματος του Ιησού στο να θέτει τον Θεό πριν την οικογένεια, και το παράδειγμα του ίδιου του Ιησού στο ότι έκανε το ίδιο παρότι κάποια από τα μέλη της οικογένειας του ήταν άπιστοι.^[7]

O Fuller καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ακόμα και αν η Καινή Διαθήκη δεν είχε αναφερθεί στην εμφάνιση του Χριστού στον Ιάκωβο, "θα έπρεπε να το υποθέσουμε" ώστε να εξηγήσουμε τη μεταστροφή του και την προώθηση του στο ανώτερο αξίωμα στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ!^[8] η πλειοψηφία των μελετητών, συμπεριλαμβανομένων πολλών σκεπτικιστών, συμφωνούν ότι ο Ιάκωβος έγινε πιστός λόγο εμπειρίας του αναστημένου Ιησού.^[9]

(6) Οι μαρτυρίες εμπειριών τών Πράξεων:

Πολλά άλλα πρώιμα δογματικά κείμενα απαντώνται σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι το Βιβλίο των Πράξεων ενσωματώνει μερικές από αυτές τις πρώιμες παραδόσεις, που βρίσκονται στα κηρύγματα που υπάρχουν εκεί^[10]. Γενικά ξεχωρίζονται με κριτήρια όπως η ανάπτυξή τους, η θεολογική τους απλότητα και η δομή, το ύφος κτλ. Η πλειοψηφία των κριτικών μελετητών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μερικά από αυτά τα αποσπάσματα αντικατοπτρίζουν το πρώιμο κήρυγμα του μηνύματος του Ευαγγελίου^[11]. Ο αναστημένος Ιησούς είναι η βάση κάθε παράδοσης και οι εμφανίσεις του αναφέρονται συχνά^[12].

Οι παραδόσεις των πράξεων χρονολογούνται πολύ νωρίς. Ο Gerald O'Collins πιστεύει ότι το βιβλίο αυτό "ενσωματώνει τις εμπειρίες την Ανάστασης. που προέρχονται από την δεκαετία τού 30 μ.Χ."^[13]. Ο John Drane καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το υλικό αυτό "σχεδόν σίγουρα πηγαίνει πίσω στο χρόνο αμέσως μετά την υποτιθέμενη εκδήλωση της αναστάσεως".^[14]

Ουσιαστικά κανένας κριτικός μελετητής δεν αμφισβητεί ότι οι πεποιθήσεις των μαθητών σχετικά με τον αναστημένο Ιησού προκάλεσαν την ριζοσπαστική μεταστροφή τους, πρόθυμοι να πεθάνουν για τις πεποιθήσεις τους. Η αλλαγή τους δεν καταδεικνύει τις εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού, αλλά είναι σαφής ένδειξη ότι οι μαθητές τουλάχιστον πίστευαν ότι είχαν βιώσει τον αναστημένο Ιησού^[15].

(7) Η μαρτυρία τού άδειου τάφου:

Το 75% των μελετητών που έκαναν έρευνα σχετικά με τον άδειο τάφο, δέχεται ένα ή περισσότερα επιχειρήματα για την ιστορικότητα του άδειου τάφου. Το υπόλοιπο 25% δέχεται ένα ή περισσότερα επιχειρήματα κατά της γνώσης της πρώιμης εκκλησίας για έναν άδειο τάφο^[16]. Εάν η πλειοψηφία είναι σωστή, ο τάφος του Ιησού βρέθηκε άδειος, αυτό ίσως προσθέτει κάποια αξιοπιστία στον ισχυρισμό των μαθητών ότι είδαν τον αναστημένο Ιησού. Εάν η άποψη της μειονότητας είναι σωστή, αυτό το γεγονός φυσικά δεν θα υποστήριζε τις εμφανίσεις του Ιησού.

Η έρευνα (του Dr. Habermas) αποκάλυψε σχεδόν δύο βασικούς λόγους που υποστηρίζουν τον άδειο τάφο του Ιησού. Αυτοί περιλαμβάνουν τη δυνητικά ενοχλητική αλλά ομόφωνη συμφωνία και στα τέσσερα Ευαγγέλια ότι οι γυναίκες ήταν οι πρώτοι μάρτυρες, η Ιερουσαλήμ είναι το λιγότερο πιθανό μέρος για μια διακήρυξη ανάστασης, η βεβαίωση από πολλαπλές πηγές, η πρώιμη προ των επιστολών του Παύλου, παράδοση (1 Κορ. 15: 3 -4) που υποδηλώνει έναν άδειο τάφο (δες την πιθανή πρώιμη παράδοση στις Πράξεις 13: 29-31, 36-37), μαζί με την μεταγενέστερη έμμεση αναφορά από τους Εβραίους Ιεράρχες (Ματθαίος 28: 11-15)

Η μειοψηφική θέση που δέχθηκε έναν ή περισσότερους λόγους εναντίον του άδειου τάφου ανέφερε συνολικά περίπου δώδεκα αντιτιθέμενες εκτιμήσεις. Αυτά τείνουν να επικεντρώνονται στην καθυστέρηση των εκθέσεων του Ευαγγελίου, στην έλλειψη συζήτησης (και ίσως της γνώσης) του κενού τάφου από τον Παύλο, και ότι η αναφορά εξυπηρετούσε απολογητικούς σκοπούς.

Περισσότερα σχετικά με τον Άδειο Τάφο του Ιησού, έχουμε ειδικό άρθρο εδώ

Κάθε ένας από τους 7 λόγους παραπάνω, υποστηρίζει σαφώς την πεποίθηση ότι μάρτυρες αντίκρισαν ζωντανό τον Ιησού μετά την σταύρωσή του και την ταφή του. Οι μαθητές διακήρυξαν ότι είδαν τον Ιησού. Αυτό βεβαιώνει ο Παύλος. Η προ των επιστολών του Παύλου παράδοση, αναφέρει τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τους άλλους αποστόλους ως μάρτυρες του Αναστημένου Ιησού. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ήταν όλοι παρόντες όταν επιβεβαιώθηκε το Ευαγγέλιο του Παύλου (Α Κορινθ. 15). Ο Παύλος γνώριζε το κήρυγμά τους για τις εμφανίσεις του Ιησού. Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι ο τάφος του Ιησού ήταν άδειος. Με αποτέλεσμα, αυτοί οι μαθητές να ¨μεταμορφωθούν¨.

(8) Οι μελετητές συμφωνούν:

"Ότι οι οπαδοί του Ιησού (και αργότερα ο Παύλος) είχαν εμπειρίες της ανάστασης του, είναι, κατά την κρίση μου, γεγονός. Ποια ήταν η αιτία που προκάλεσε τις εμπειρίες αυτές, δεν γνωρίζω. ". "Μετά το θάνατό του, οι οπαδοί του βίωσαν αυτό που χαρακτήρισαν ως «ανάσταση »: την εμφάνιση ενός ζωντανού αλλά μεταμορφωμένου ανθρώπου, που είχε πράγματι πεθάνει. Πίστευαν αυτό, το έζησαν και πέθαναν γι 'αυτό." - Ehrman B.^[17]

"Είμαι βέβαιος ότι οι μαθητές είδαν τον Ιησού μετά το θάνατό του" - Rudolph Bultmann.^[18]

"Έχουμε συμπεράνει, ότι ο συνδυασμός του άδειου τάφου και των εμφανίσεων του ζωντανού Ιησού αποτελούν μια σειρά γεγονότων, που είναι και τα δύο αναγκαία και επαρκή για την άνοδο της πρωτοχριστιανικής πίστης. Χωρίς αυτά τα φαινόμενα, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί προέκυψε αυτή η πίστη και πήρε τη μορφή που πήρε. Με αυτά, μπορούμε να την εξηγήσουμε με ακρίβεια" - N. T Wright.^[19]

"Μετά τον θάνατο του Ιησού, οι μαθητές υπέμειναν σε διωγμούς και πολλοί από αυτούς βίωσαν μαρτυρικό θάνατο. Η δύναμη της πεποίθησής τους, δείχνει ότι δεν ισχυρίζονταν μόνο ότι ο Ιησούς τους είχε παρουσιαστεί μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς. Το πίστευαν πραγματικά. Πρόθυμοι να πεθάνουν για αυτό" - Gerd Ludemann^[20]

"Μπορεί να θεωρηθεί ιστορικά βέβαιο ότι ο Πέτρος και οι μαθητές είχαν εμπειρίες μετά το θάνατο του Ιησού, στον οποίο ο Ιησούς εμφανίστηκε σε αυτούς ως ο αναστημένος Χριστός" - E. P Sanders^[21]

"Όλη αυτή η ιστορική κριτική, μπορεί να αποδείξει ότι οι πρώτοι μαθητές άρχισαν να πιστεύουν στην ανάσταση" - Luke Johnson^[22]

"Αυτό δεν αποδεικνύει ότι η ανάσταση είναι αλήθεια. Αλλά δείχνει την βαρύτητα των πεποιθήσεων των Αποστόλων. Δεν ήταν ψεύτες. Πίστευαν πραγματικά ότι ο Ιησούς αναστήθηκε από τον τάφο και ήταν πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους γι' αυτό." - Pinchas Lapide^[23]

(9) Εδάφια για τις φανερώσεις τού Χριστού:

Σε σχέση με τα παραπάνω πάμε να δούμε μερικά εδάφια που διηγούνται τις παρουσιάσεις του αναστημένου Ιησού σε άτομα, και σε ομάδες ατόμων:

1) Στην Μαρία την Μαγδαληνή: Πρωί του Πάσχα (Ιωάννης 20: 11-18).

Πρώτον, ο Ιησούς εμφανίστηκε στη Μαρία Μαγδαληνή. Η Μαρία δεν ήταν η ιδανική επιλογή αν κάποιος ήθελε να εφεύρει μια ψεύτικη ιστορία για δύο λόγους: α) η Μαρία ήταν γυναίκα και β) η Μαρία ήταν κάποτε δαιμονισμένη (Λουκ. 8: 2). (Η μαρτυρία των γυναικών δεν είχε καθόλου βαρύτητα στην εποχή του Ιησού, δες εδώ μερικά παραδείγματα).

Το γεγονός ότι η Μαρία είχε άσχημο παρελθόν μιας και ήταν δαιμονισμένη, αυτό αποτελεί στην πραγματικότητα μια ενοχλητική αξίωση για την εκκλησία, για τους συγγραφείς της Γραφής και για την παράδοση γενικότερα, ακόμα και αν ο Ιησούς την θεράπευσε, αυτό δεν αλλάζει το κακό και βλάσφημο παρελθόν της. Αυτό έχει μεγάλη ιστορική βαρύτητα, ποιός θα σκεφτόταν μια πρώην βλάσφημη δαιμονισμένη γυναίκα, του 1ου μ.Χ. αιώνα, στην ανδροκρατούμενη περιοχή της Παλαιστίνης, να γίνεται μάρτυρας του αναστημένου Χριστού; Σίγουρα οποιοσδήποτε θα μπορούσε να φτιάξει μια πιο εξωραϊστική και ελκυστική ιστορία.

2) Στις Γυναίκες στον τάφο: Πρωί του Πάσχα (Ματθ. 28: 8-10).

Φαίνεται ότι γυναίκες συνόδευαν την Μαρία την Μαγδαληνή. Ο Ιησούς εμφανίστηκε στη Μαρία και στη συνέχεια στις άλλες γυναίκες. Και πάλι, αυτό θα ήταν ένα ενοχλητικό γεγονός για την πρώιμη εκκλησία. Ο Ιησούς εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις γυναίκες αντί σε άνδρες.

3) Στον Πέτρο: Μεσημέρι του Πάσχα (Λουκ. 24: 34, 1 Κορ. 15: 5).

Λουκάς 24: 34 και 1 Κορινθίους 15: 5. Και τα δύο εδάφια δείχνουν ότι ο Ιησούς συναντήθηκε με τον Πέτρο σε κάποια χρονική στιγμή μετά της εμφάνισης του Ιησού στις γυναίκες στον τάφο. "Όλοι δε έλεγαν, ότι πραγματικά αναστήθηκε ο Κύριος και παρουσιάσθηκε στον Σίμωνα..." Στη συνέχεια άρχισαν να περιγράφουν τι συνέβαινε στο δρόμο..." (Λουκ. 24:34). Στην 1 Κορινθίους 15: 5 σημειώνεται επίσης ότι ο Ιησούς συναντήθηκε με τον Πέτρο (1 Κορ. 15: 5), πριν συναντηθεί με τους μαθητές.

4) Στους Μαθητές του χωριού Εμμαούς: Πάσχα απόγευμα (Λουκ. 24: 13-32).

Αργότερα την ημέρα του Πάσχα, ο Ιησούς εμφανίστηκε σε δύο μαθητές που περπατούσαν από την Ιερουσαλήμ προς το χωριό Εμμαούς, Μερικοί πιστεύουν ότι αυτοί οι δύο μαθητές ίσως ήταν έναν παντρεμένο ζευγάρι, με μόνο τον σύζυγο, τον Κλεόπα να αναφέρεται (Λουκ. 24:18). Δεν συνειδητοποίησαν ότι ήταν ο Ιησούς μέχρι που τον υποδέχτηκαν στο σπίτι τους. Στη συνέχεια επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ για να το πουν στους μαθητές.

5) Στους Έντεκα (πλην του Θωμά): Πάσχα βράδυ (Λουκ. 24: 36-49· Ιωάν. 20: 19-23).

Στο Λουκάς 24 και στο Ιωάννης 20, ο Ιησούς συναντήθηκε με τους μαθητές αργά το βράδυ. Οι μαθητές θεωρούσαν βλακείες αυτά που τους είχαν πει οι γυναίκες και δεν τις πίστεψαν, μέχρι που είδαν με τα μάτια τους.

6) Στους έντεκα μαζί με τον Θωμά: Την επόμενη Κυριακή μετά το Πάσχα (Ιωάν. 20: 24-29).

Ο Θωμάς είχε ακούσει τις αναφορές ότι ο Ιησούς αναστήθηκε. Δεν τους πίστευε. Δεν θα πίστευε αν δεν έβλεπε τον Ιησού με τα μάτια του. Θα ερχόταν η επόμενη Κυριακή όμως, όπου εμφανίστηκε ο Ιησούς στους μαθητές, συμπεριλαμβανομένου και του Θωμά. Ο Θωμάς πλέον δεν αρνήθηκε την ανάσταση του Ιησού. Πίστεψε και αυτός.

7) Στους 500. (Α Κορινθίους 15: 6).

Δεν έχουμε αρκετά στοιχεία για να μάθουμε πότε ακριβώς αυτό έλαβε μέρος. Αυτό δεν έχει τόσο σημασία όσο ότι ο Παύλος όταν γράφει την επιστολή του προς του Κορινθίους, τους λέει ότι μερικοί από αυτούς που είδαν τον αναστημένο Ιησού είναι ακόμα ζωντανοί ενώ άλλοι έχουν πεθάνει, ουσιαστικά τους προσκαλεί να έρθουν να ρωτήσουν τους μάρτυρες που είναι ακόμα ζωντανοί για το τι ακριβώς είδαν. Αυτό έχει μεγάλη βαρύτητα. Σχετικά με αυτή την μαρτυρία, θα ασχοληθούμε σε επόμενα άρθρα μας.

8) Στον Ιάκωβο τον αδελφόθεο (1 Κορινθίους 15:7).

Ο Ιάκωβος ήταν ένας πεπεισμένος σκεπτικιστής που απέρριψε τον Ιησού. Αυτό επιβεβαιώνεται στον Μάρκο (3:2· 6: 2-4, 6) και στον Ιωάννη (7: 5· 19: 25-27). Μέχρι που είχε μια προσωπική συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό.

9) Πάλι στον Πέτρο και σε έξι μαθητές (Ιωάν 21:1-23).

Οι μαθητές επέστρεψαν στη Γαλιλαία για μια περίοδο πριν φύγουν για την Ιερουσαλήμ. Κοντά στην ακτή της Γαλιλαίας, ο Ιησούς εμφανίστηκε στον Πέτρο και κατόπιν και στους άλλους έξι.

10) Στον Παύλο (σε αρκετούς στοίχους στην προς Κορινθίους και στις Πράξεις ο Παύλος μας αναφέρει και μιλάει για την εμπειρία του).

Τέλος, ο Ιησούς εμφανίστηκε μετά την ανάληψη του στον Παύλο. Ο Παύλος ήταν άνθρωπος που ήταν εχθρός της χριστιανικής πίστης και δίωκε χριστιανούς. Ωστόσο, η εμφάνιση του Ιησού στον Παύλο τον μεταμόρφωσε από έναν σκεπτικιστή και μαχόμενο αντιχριστιανό, στον πιο παθιασμένο Απόστολο.

Λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω πρώιμες αναφορές, στο επόμενο άρθρο θα εξετάσουμε τις πιθανές εξηγήσεις που δίνουν διάφορες νατουραλιστικές θεωρίες, και κατά πόσο αυτές ανταποκρίνονται στα δεδομένα.

Σημειώσεις

1. Fuller, The Foundations of New Testament Christology (New York: Scribner's, 1965), 142.

2. E. P. Sanders, The Historical Figure of Jesus (London: Penguin, 1993), 11, 13.

3. Michael Martin, The Case Against Christianity (Philadelphia: Temple University, 1991), 81.

4. Reginald Fuller, The Formation of the Resurrection Narratives (New York: Macmillan, 1980), 10.

5. Στην πλειοψηφία των ερευνητών που συμφωνεί: John Kloppenborg, "An Analysis of the Pre-Pauline Formula in 1 Cor 15:3b-5 in Light of Some Recent Literature, " Catholic Biblical Quarterly, Vol. 40 (1978), especially 351, 360; Jerome Murphy-O'Connor, "Tradition and Redaction in 1 Cor 15:3-7, " Catholic Biblical Quarterly, Vol. 43 (1981), 582-589; John Meier, A Marginal Jew: Rethinking the Historical Jesus (New York: Doubleday, 2001), Vol. 2:139; Sanders, The Historical Figure of Jesus, 277; Pinchas Lapide, The Resurrection of Jesus: A Jewish Perspective (Minneapolis: Augsberg, 1983), 97-99.

6. Martin Hengel, The Atonement: The Origins of the Doctrine in the New Testament, trans. John Bowden (Philadelphia: Fortress, 1981), 38

7. Meier, A Marginal Jew, 2:68-71.

8. Fuller, The Formation of the Resurrection Narratives, 37.

9. The Resurrection of Jesus, 109; Helmut Koester, Introduction to the New Testament (Philadelphia: Fortress, 1982), Vol. 2:84; Robert Funk, Honest to Jesus (San Francisco: Harper Collins, 1996), 33; Wedderburn, 116; John Shelby Spong, The Easter Moment (San Francisco: Harper and Row, 1987), 68; Peter Stuhlmacher, "The Resurrection of Jesus and the Resurrection of the Dead, " trans. Jonathan M. Whitlock, Ex Auditu, Vol. 9 (1993), 49; E. P. Sanders, "But Did it Happen?" The Spectator, Vol. 276 (1996), 17.

10. Για παράδειγμα, Πράξεις: 1:21-22; 2:22-36; 3:13-16; 4:8-10; 5:29-32; 10:39-43; 13:28-31; 17:1-3; 17:30-31.

11. Για παράδειγμα: Gerd Ludemann, Early Christianity According to the Traditions in Acts: A Commentary, trans. John Bowden (Minneapolis: Fortress, 1989), especially 47-49, 112-115; Hengel, 34; Kloppenborg, 361; John Alsup, The Post-Resurrection Appearance Stories of the Gospel Tradition: A History-of-Tradiitons Analysis with Text-Synopsis, Calwer Theologische Monographien 5 (Stuttgart: Calwer Verlag, 1975), 64-65, 81-85; Merklein, 2; Raymond E. Brown, An Introduction to New Testament Christology (Mahweh: Paulist, 1994), 112-113, 164; Durrwell, 22; Ben F. Meyer, The Aims of Jesus (London: SCM, 1979), 61, 64, 66; Fuller, The Formation of the Resurrection Narratives, 44-45; Pheme Perkins, Resurrection: New Testament Witness and Contemporary Reflection (Garden City: Doubleday, 1984), 90, 228-231; Max Wilcox, The Semitisms of Acts (Oxford: Clarendon, 1965), esp. 79-80, 164-165; Luke Timothy Johnson, Living Jesus: Learning the Heart of the Gospel (San Francisco: Harper Collins, 1999), 34; C. H. Dodd, The Apostolic Preaching and its Developments (Grand Rapids: Baker, reprint, 1980), 17-31.

12. Για παράδειγμα: Πράξεις 2:31-32, 3:15, 10:39-41; 13:29-37.

13. Gerald O’Collins, Interpreting Jesus (London: Geoffrey Chapman, 1983), 109-110.

14. John Drane, Introducing the New Testament (San Francisco: Harper and Row, 1986), 99.

15. Δες: Willi Marxsen, Jesus and Easter (Nashville: Abingdon, 1990), 66; J. Dore, "Croire en la Resurrection de Jesus-Christ," etudes, Vol. 356 (1982), 536-537; Funk, Honest to Jesus, especially 270; Wedderburn, 46-47; Hengel, 65; J. K. Elliott, "The First Easter, " History Today, Vol. 29 (1979), 210, 215, 218; Wolfhart Pannenberg, Jesus--God and Man, second ed. , trans. Lewis L. Wilkins and Duane A. Priebe (Philadelphia: Westminster, 1977), 96; Michael Grant, Saint Peter: A Biography (N. Y.: Scribner, 1994), pp. 89, 96; Sanders, 11, 276-280; Hugh Jackson, "The Resurrection Belief of the Earliest Church: A Response to the Failure of Prophecy, " The Journal of Religion, Vol. 55 (1975), 419-422; Elaine Pagels, The Gnostic Gospels (NY: Random House, 1979), 8.

16. Habermas, G. The Minimal Facts Approach to the Resurrection of Jesus: The Role of Methodology as a Crucial Component in Establishing Historicity. Και Kremer, J. 1977. Die Osterevangelien—Geschichten um Geschichte. p. 49-50

17. Ehrman, B. 1999. Jesus: Apocalyptic Prophet of the New Millennium. p. 230-231.

18. Bultmann, R. 1953. “The New Testament and Mythology, ” in Kerygma and Myth: A Theological Debate. p. 38.

19. Wright, N. 1993. “The New Unimproved Jesus” in Christianity Today. p. 26.

20. Ludemann, G. 1996. What Really Happened? p. 80.

21. Sanders, E. 1995. The Historical Figure of Jesus

22. Johson, L. 1996. The Real Jesus. p. 136.

23. Lapide, P. 2002. The Resurrection of Jesus: A Jewish Perspective.

Σύνδεσμοι

• http://www.garyhabermas.com/articles/dialog_rexperience/dialog_rexperiences.htm

• https://jamesbishopblog.com/2015/06/29/jesus-really-did-appear-to-the-disciples-and-skeptics-after-his-death-40-quotes-by-scholars/

• http://existenceofgod.org/historicity-of-the-resurrection/postmortem-appearance/