«όχλος πολύς... έλαβον τα βαία τών φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ...»  (Ιω. ιβ' 12-13).

Αγαπητοί αδελφοί,

Εισερχόμενος ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα για να πάθη υπέρ όλου τού κόσμου επευφημείται από τον λαό ως νικητής τού θανάτου, λόγω τής αναστάσεως τού Λαζάρου. Το εκπληκτικό είναι ότι ο λαός πού επευφημεί τώρα τον Χριστό, αυτός ο ίδιος θα ζητήση μετά λίγες μέρες την καταδίκη Του. Ο ενθουσιασμός υπέρ τού Χριστού σύντομα θα μεταβληθή σε οργή εναντίον Του.

Μάλλον δεν θα μεταβληθή, αλλά θα τού τον μεταβάλλουν οι άρχοντές του. Είναι μια, από τις τόσες πολλές περιπτώσεις πού υπάρχουν στην ιστορία, μάλιστα χαρακτηριστική περίπτωση αλλοιώσεως τής γνώμης, τής θελήσεως και τού πραγματικού συμφέροντος τού λαού από τους τεταγμένους να τον κυβερνήσουν. Ας δούμε λίγο πλατύτερα το θέμα γιατί είναι αρκετά ενδιαφέρον και πάντα επίκαιρο.

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν οι άρχοντες τού Ιουδαϊκού λαού τής εποχής τού Χριστού, πού τον έκαναν ό,τι ήθελαν, τον μετέτρεψαν σε όχλο. Και μάλιστα αυτά τα έκαναν εν ονόματι τού Νόμου. Συμπεριφέρονταν πολύ αλαζονικά και υπεροπτικά. Υποτιμούσαν τον λαό. Γι αυτούς πού ακολουθούσαν τον Χριστό είπαν οι Φαρισαίοι: «Ο όχλος ούτος ο μη γινώσκων τον νόμον επικατάρατοι εισί» (Ιω. ζ', 49).

Το κακό είναι ότι οι ίδιοι δεν ήξεραν και δεν ήθελαν να γνωρίσουν τον Νόμο στον λαό. Παραθεωρούσαν ακόμη και την ηθική επιταγή του. Οι Φαρισαίοι είπαν στους Μαθητάς τού Χριστού: «Διατί μετά τών τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών;» (Ματθ. θ', 11).

Ακόμη, στα Ευαγγέλια βλέπουμε μια συνεχή προσπάθεια τών αρχόντων να διαστρέφουν την αλήθεια και να πλανούν τον λαό. Ήθελαν να τον κρατούν στην πλάνη. Έκαναν τα πάντα για να συκοφαντήσουν το πραγματικό έργο τού Χριστού. Είναι γνωστόν ότι οι άρχοντες τών Ιουδαίων για να καταδικάσουν τον Χριστό σε θάνατο χρησιμοποίησαν δύο κατηγορίες, μια θρησκευτική και μια πολιτική. Η θρησκευτική ήταν ότι ονόμαζε τον εαυτό Του Υιό τού Θεού: «Πατέρα ίδιον έλεγε τον Θεόν, ίσον εαυτόν ποιών τω Θεώ» (Ιω. ε', 18). Η πολιτική ήταν ότι με την διαγωγή Του προκαλούσε τους Ρωμαίους να έλθουν και να καταστρέψουν τον Ισραήλ: «Τι ποιούμεν, ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί; Εάν αφώμεν αυτόν ούτω, πάντες πιστεύουσι εις αυτόν και ελεύσονται οι Ρωμαίοι και αρούσιν ημών και τον τόπον και το έθνος» (Ιω. ια', 47-48). Τον παρουσίασαν εχθρόν τού έθνους! Ακόμη και κατά την άδικη δίκη εναντίον Του έκαναν τα πάντα για να «πείσουν» τον λαό να ζητήση την ελευθέρωση τού Βαραββά και την καταδίκη τού Χριστού.

Αντίθετα με τους άρχοντες τού Ισραήλ ο Χριστός αγάπησε πολύ αυτόν τον λαό. Τον είδε ως μη έχοντα ποιμένα. «Ιδών δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη περί αυτών, ότι ήσαν εκλελυμένοι και ερριμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ. θ', 39). Έτσι, το πρόβλημα τού λαού για τον Χριστό είναι πρόβλημα ποιμένων - αρχόντων. Και ο Χριστός υπήρξε ο πραγματικός Ποιμήν του, γι αυτό διεκήρυξε: «Εγώ ειμί ο Ποιμήν ο καλός. ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ τών προβάτων» (Ιω. ι', 11).

Πράγματι, ο Χριστός, όπως επανειλημμένα τονίζεται στα άγια Ευαγγέλια, εσπλαγχνίσθη τον λαό, τον δίδαξε, τον θεράπευσε, τού ικανοποίησε τις υλικές του ανάγκες, πέθανε γι αυτόν.

Επίσης, στους Μαθητάς Του είπε να μη κατεξουσιάζουν τον λαό, όπως το κάνουν οι «άρχοντες τών Εθνών», αλλά να τον διευθύνουν με ταπείνωση. Την Μεγάλη Εβδομάδα σ ένα τροπάριο παρουσιάζεται ο Χριστός να λέγη: «Ου κλήρος γαρ εμός τυραννίς δε γνώμη αυθαίρετος» πού ερμηνεύεται ότι «δεν είναι θεσμός και νόμος ιδικός μου η αυθαιρεσία, αλλά αυτό είναι τών τυράννων». Ο Χριστός δεν είναι τύραννος, αλλά ο πραγματικός άρχοντας. Τέτοιος Ποιμένας δεν παρουσιάσθηκε άλλος στην ανθρωπότητα. Ο Χριστός με όλο Του το έργο, τον άβουλο όχλο, πού ήταν το θύμα τών επιγείων αρχόντων, τον έκανε λαό τού Θεού, άγιο Σώμά Του.

Έτσι, μέσα στην Εκκλησία ζούμε αυτήν την οικειότητα με τον αιώνιο και πραγματικό Ποιμένα μας. Έχουμε κοινωνία με τον Θεό, και έτσι αποκαθίσταται η ελευθερία μας.

Όταν λέμε λαό τού Θεού δεν εννοούμε απλώς τους λαϊκούς ή την λαοκρατία (λαϊκοκρατία), ούτε τους Κληρικούς ή την Κληρικοκρατία, αλλά την εν Χριστώ ενότητα Κληρικών και λαϊκών. Οι λαϊκοί δεν είναι ούτε το ανεξάρτητο ούτε το παθητικό στοιχείο μέσα στην Εκκλησία, αλλά το χαρισματούχο, πού μαζί με τους Κληρικούς αποτελούν τον ένδοξο και τετιμημένο λαό τού Θεού. Έτσι, το πολίτευμα τής Ορθοδοξίας είναι ιεραρχικό, υπάρχει ιεραρχία και σεβασμός.

Ο Χριστός πολέμησε με την αγάπη και τον Σταυρό Του το κατεστημένο τής εποχής Του. Είναι ο «Ποιμήν ο καλός» πού ελευθέρωσε τον άνθρωπο, και από άβουλο όχλο τον έκανε λαό Του. Ο ρόλος τής Εκκλησίας σήμερα, όπως πάντα, είναι να βοηθά τον άνθρωπο να γίνη ευλογημένος λαός τού Θεού.