Μία εύλογη απορία δημιουργείται στη σκέψη του αναγνώστη της Αγίας Γραφής καθώς τη μελετάει: Γιατί η Αγία Γραφή είναι τόσο δύσκολη στην κατανόηση; Γιατί μιλάει με γρίφους, με παραβολές, με συμβολισμούς και με κρυφά νοήματα; Δεν θα ήταν καλύτερα, αν όλα αυτά γράφονταν με ξεκάθαρο και αναλυτικό τρόπο, ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις και αιρέσεις;

Το ότι υπάρχουν σήμερα δεκάδες χιλιάδες χριστιανικές αιρέσεις, που η κάθε μία από αυτές, ερμηνεύει την Αγία Γραφή με τον δικό της τρόπο και που διαφωνεί με τις υπόλοιπες για την ορθή πίστη, κάνει την ανωτέρω απορία να φαίνεται πολύ λογική. Αλλά υπάρχουν μία σειρά λόγοι, που δίνουν απαντήσεις στο ανωτέρω παράδοξο.

1. Εμπειρική πίστη

Ένας πρώτος και πολύ σημαντικός λόγος, είναι το ότι η Χριστιανική πίστη δεν αποτελεί «πακέτο δογμάτων», αλλά ΕΜΠΕΙΡΙΑ! Η Χριστιανική πίστη, είναι πρώτα απ’ όλα, μια ΜΥΗΣΗ, σε έναν άλλο κόσμο, ανώτερο, στον κόσμο του Θεού.

Για να εισέλθει ο άνθρωπος σε αυτό τον καινούργιο ανώτερο κόσμο, δεν αρκεί να διαβάσει μια σειρά κανόνων, ή διδασκαλιών. Δεν είναι νομικίστικη η Χριστιανική πίστη, όπως την έχουν στρεβλώσει οι δεκάδες χιλιάδες Προτεσταντικές θρησκείες, φτιάχνοντας η κάθε μία, το δικό της δογματικό πακέτο. Για να εισέλθει ο άνθρωπος στον ανώτερο αυτό κόσμο, πρέπει να ΒΙΩΣΕΙ μια σειρά από καταστάσεις και γεγονότα. Πρέπει να δημιουργήσει πρώτα απ’ όλα, μια ΣΧΕΣΗ. Σχέση σταυρική, κάθετα με τον Θεό και κατ’ επέκτασιν (οριζόντια) με τον συνάνθρωπο.

Η Σχέση δεν απομνημονεύεται, δεν απαγγέλλεται, δεν εξαναγκάζεται με νόμους. Η Σχέση οικοδομείται και κερδίζεται μέσα από βιώματα. Η σχέση είναι μια πορεία μύησης σε κάτι πρωτόγνωρο που ολοένα και βαθαίνει και δυναμώνει.

Η Σχέση χρειάζεται περισσότερους του ενός, έτσι ώστε να μην αρκεί ένας αναγνώστης για να την «μελετήσει» και να τη «μάθει». Αλλά πρέπει ο σχετιζόμενος να εισέρχεται σταδιακά μέσα από το ζόφο του αγνώστου, σε μια όλο και στενότερη επαφή και αλληλεπίδραση με το αγαπώμενο ΠΡΟΣΩΠΟ.

Εδώ ακριβώς είναι που έχει αποτύχει πρώτιστα ο Προτεσταντισμός, με το δόγμα «μόνο η Γραφή». Στο ότι κατάργησε τα Μυστήρια, και υποβίβασε τη Μύηση σε «δογματικό πακέτο», που υποτίθεται ότι ο πιστός πρέπει να «μάθει» και να «πιστέψει» για να σωθεί. Όμως το δογματικό πακέτο, δεν σώζει από μόνο του, ακόμα και σωστό αν είναι. Το δογματικό πακέτο, είναι ίσως μία περιγραφή αυτής της ποθούμενης σχέσης, αλλά η ίδια η σχέση αυτή καθεαυτή, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι βίωμα, και προσωπική γνωριμία με τον αγαπώμενο Θεό και κατ’ επέκτασιν αγαπώμενο συνάνθρωπο και κτίση.

Αυτό που ο Προτεσταντισμός δεν κατάλαβε, είναι ότι η Αγία Γραφή, δεν είναι ένα δογματικό πακέτο, αλλά είναι ένα «εισαγωγικό» βιβλίο, προς την κατεύθυνση αυτής της σχέσης για την οποία μιλάμε η οποία σχέση είναι αυτή που τελικά σώζει, αντί του δόγματος. Γιατί όταν μιλάμε για «πίστη», δεν εννοούμε «ευπιστία» σε ένα δογματικό πακέτο. Αλλά «πίστη», σημαίνει πρώτιστα «εμπιστοσύνη» προς τον Δημιουργό μας. Μια εμπιστοσύνη που δεν είναι δυνατόν να οικοδομηθεί μέσα από το διάβασμα, αλλά μόνο μέσα από τη γνωριμία και την αλληλεπίδραση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Η ίδια η Αγία Γραφή λοιπόν, μας εξηγεί ότι ο συνεσκιασμένος προφητικός (δηλαδή εμπνευσμένος από τον Θεό), λόγος της, ΔΕΝ είναι η ζητούμενη πηγή σωτηρίας, αλλά είναι μόνο ένας εισαγωγικός λόγος, με σκοπό να οδηγήσει προς την ορθή κατεύθυνση της σχέσης με τον Θεό.

«και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, ω καλώς ποιείτε προσέχοντες ως λύχνω φαίνοντι εν αυχμηρω τόπω, έως ου ημέρα διαυγάση και φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών» (Β΄ Πέτρου 1/α: 19).

Άρα λοιπόν, δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα λυχνάρι, να παίξει το ρόλο του ηλίου! Το λυχνάρι μας φωτίζει, ως την αυγή. Μετά το ίδιο το φως του ήλιου, προς το οποίο μας συντήρησε το λυχνάρι, καταργεί την ανάγκη του λυχναριού. Και ποτέ ένα λυχνάρι, δεν θα ήταν αρκετό, στο να υποκαταστήσει την ίδια την εμπειρία του φωτός του ηλίου. Το λυχνάρι θα ήταν «σκιώδες» φως, ενδεικτικό της αυγής. Και όχι αυτή καθεαυτή η φωτεινή ημέρα που ανατέλλει. Και κανείς δεν θα μπορούσε να πει, ότι έμαθε τι σημαίνει «ημέρα», έχοντας δει μόνο το  φως του λυχναριού και όχι τον ήλιο!

Το λυχνάρι, μας οδηγεί με ασφάλεια ΩΣ τη στιγμή που θα αντικρύσουμε τον ήλιο. Και τότε μόνο, θα έχουμε μια καλή εικόνα του κόσμου γύρω μας, χωρίς τις μυστηριώδεις σκιές του στοιχειώδους φωτός του λυχναριού. Το λυχνάρι μας δείχνει απλώς αν βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι μία «λυδία λίθος» αυτής της πορείας προς το φως.

Έτσι λοιπόν και η Αγία Γραφή, δεν μπορεί να καταγράψει τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αλλά έχοντας καταγράψει μια μεγάλη σειρά παρόμοιων σχέσεων, σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, «φωτίζει» το δρόμο μας, και μας δίνει «σημεία αναφοράς» μέσα από τη δική τους εμπειρία, για να «τεστάρουμε» έτσι τη δική μας πορεία και να βλέπουμε πού βρίσκεται η δική μας σχέση, η δική μας μύηση, σε αυτό τον ίδιο με εκείνους δρόμο.

2. Ο καθένας λαμβάνει ό,τι του αναλογεί

Και στο σημείο αυτό ερχόμαστε στο δεύτερο βασικό λόγο, για τον οποίο η Αγία Γραφή έχει τόσο κρυφά νοήματα. Στο λόγο της «ανταποδοτικότητας»!

Ας υποθέσουμε ότι έχετε μία σπάνια συλλογή από πίνακες, από έργα τέχνης μεγάλης αξίας, τα οποία επιθυμείτε να δείξετε προς τους ανθρώπους που αγαπάτε και να τα απολαύσουν μαζί σας. Πώς θα σας φαινόταν όμως, αν κάποιοι απ’ αυτούς, πριν ακόμα δουν τα έργα τέχνης σας, σάς έλεγαν: «Τι βλακείες είναι αυτές που μαζεύεις; Σκασίλα μου για τους πίνακές σου!» Θα προσκαλούσατε αυτούς τους ανθρώπους στην έκθεση των έργων τέχνης σας;

Για κάτι τέτοιους ανθρώπους, είπε ο Χριστός:

«Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς. Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν· πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται. Ή τις εστιν εξ υμών άνθρωπος, ον εάν αιτήση ο υιος αυτού άρτον, μη λίθον επιδώσει αυτω; και εάν ιχθύν αιτήση, μη όφιν επιδώσει αυτω; ει ουν υμείς, πονηροί όντες, οίδατε δόματα αγαθά διδόναι τοις τέκνοις υμών, πόσω μάλλον ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς δώσει αγαθά τοις αιτούσιν αυτόν;» (Ματθαίος 7/ζ: 6-11).

Όσο καταλαβαίνει ένα γουρούνι από μαργαριτάρια, ή ένας σκύλος από αγιότητα, άλλο τόσο μερικοί άνθρωποι θα εκτιμήσουν το θησαυρό της Χριστιανικής πίστης! Γι’ αυτό λέει ο Κύριος, ότι τέτοιοι γουρουνοειδείς άνθρωποι, όχι μόνο δεν θα εκτιμήσουν τα μαργαριτάρια της πίστης μας, αλλά θα τα καταπατήσουν με τα πόδια τους και θα μας ξεσκίσουν! Σε τέτοιους ανθρώπους, όσο λιγότερα πούμε, τόσο καλύτερα είναι για όλους μας.

Και συνεχίζει ο Κύριος, λέγοντας: «Αιτείτε και θα σας δοθεί, ζητείτε και θα βρείτε, χτυπάτε και θα σας ανοιχθεί, γιατί ο ουράνιος Πατέρας μας, δίνει καλά δώρα σε όσους ΤΟΥ ΤΑ ΖΗΤΟΥΝ».

Κάνει δηλαδή εδώ ο Χριστός μία ανάβαση, από το αρνητικό προς το θετικότατο. Από τους σκύλους και του χοίρους, που δεν εκτιμούν τα πνευματικά Του δώρα, προς εκείνους που αρχικά «αιτούν», (μια παθητική κατάσταση), προς εκείνους που «ζητούν», (μια πιο ενεργητική κατάσταση), και τέλος προς εκείνους που ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ, όχι απλώς αιτώντας και ζητώντας, αλλά και «ΚΡΟΥΟΝΤΑΣ», χτυπώντας με επιμονή την πόρτα του Θεού, να λάβουν αυτά τα οποία ΕΚΤΙΜΟΥΝ!

Τι σχέση μπορεί να έχει ένας χοίρος ή ένας σκύλος με τον Δημιουργό; Πώς θα έχουν προσωπική σχέση τα ζώα, αφού δεν είναι πρόσωπα; Και αν δεν αρμόζει μια τέτοια «προσωπική» σχέση μεταξύ Θεού και «κτηνοειδών» ανθρώπων, για ποιο λόγο, θα χρειάζονταν αυτοί τον οδηγό της Αγίας Γραφής; Δεν είπαμε ότι η Αγία Γραφή είναι εισαγωγικό βιβλίο προς αυτή την επιθυμητή σχέση; Πώς ο Θεός θα έδινε τους θησαυρούς του, σε ανθρώπους που δεν τους εκτιμούν; Και μάλιστα, όχι μόνο που δεν τους εκτιμούν, αλλά και που κακοποιούν τον Λόγο Του και τους αγίους Του, σαν ένα γουρούνι που καταπατάει τα μαργαριτάρια και ξεσχίζει αυτόν που του τα πρόσφερε;

Γι’ αυτό η Αγία Γραφή λοιπόν, είναι «το φρέαρ του Ιακώβ», το πηγάδι εκείνο, από το οποίο ο καθένας θα ανασύρει τόσο νερό, όσο κατάλληλο είναι το δοχείο της καρδιάς του!

Κάποιοι θα ανασύρουν μόνο «πιτσιλιές», καθώς θα «πλατσουρίζουν» τσαπατσούλικα και απρόσεκτα μέσα στα βάθη του θείου λόγου. Αυτοί θα παίρνουν «σπαράγματα» φράσεων και δογμάτων, θα τα διαστρέφουν και θα τα αλλοιώνουν. Γιατί τόσο αξίζει να ανασύρει η προαίρεση της καρδιάς τους, από το νοητό αυτό «φρέαρ» του Ιακώβ.

Άλλοι θα βγάλουν μια μικρή ποσότητα, μόνο και μόνο για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες τους. Γιατί το δικό τους δοχείο της καρδιάς τους, είναι πολύ «ρηχό». Και ο Θεός δεν χωράει εκεί μέσα.

Άλλοι θα αγωνισθούν και θα ανασύρουν περισσότερο νερό, με το βαθύτερο δοχείο τους και άλλοι θα γίνουν «ποταμός», διοχετεύοντας εν Πνεύματι νερό και προς τους γύρω τους!

«Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω. Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις Αυτόν» (Ιωάννης 7/ζ: 37-39).

Εάν κάποιοι φίλοι σας, εκτιμήσουν πολύ τη συλλογή των έργων τέχνης σας, τότε αυτούς, θα τους καλέσετε «και στα ενδότερα»! Θα τους ανοίξετε θυρίδες μυστικές και θα τους δείξετε και εκείνα τα κρυμμένα έργα, που λίγοι ξέρουν να εκτιμήσουν. Και με αυτούς θα κουβεντιάσετε για κάθε μυστικό των θησαυρών σας και θα αναλύσετε την κάθε λεπτομέρεια της τέχνης τους! Με αυτούς θα δημιουργήσετε μια ειδικότερη, στενότερη ΣΧΕΣΗ!

«Απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτώ· εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ ποιήσομεν» (Ιωάννης 14/ιδ: 23).

Αυτός που εκτιμά τον θησαυρό της σχέσης με τον Θεό, ο Ίδιος ο Θεός θα κατοικήσει στην καρδιά του. Γιατί όπως είπαμε ο λόγος Του δεν είναι απλή «διδαχή», αλλά είναι ΣΧΕΣΗ και ΜΥΗΣΗ και ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ! Πορεία εκπαίδευσης σε μια σχέση μεγαλύτερης αξίας, από κάθε έργο τέχνης ή θησαυρό!

«Λάβετε παιδείαν και μη αργύριον, και γνώσιν υπέρ χρυσίον δεδοκιμασμένον· κρείσσων γαρ σοφία λίθων πολυτελών, παν δε τίμιον ουκ άξιον αυτής εστιν.» (Παροιμίες 8/η: 10,11).

Μη σας ξενίζει λοιπόν ο βαθύς και συγκεκαλυμμένος τρόπος των λόγων του Θεού. Δεν είναι όλα για όλους. Αλλά ο καθένας αρμόζει να λάβει κατά τους κόπους και την επιθυμία της καρδιάς του.

«Εμπεφραγμένοι και εσφραγισμένοι οι λόγοι, έως καιρού πέρας· εκλεγώσι και εκλευκανθώσι και πυρωθώσι και αγιασθώσι πολλοί, και ανομήσωσιν άνομοι· και ου συνήσουσι πάντες άνομοι, και οι νοήμονες συνήσουσι» (Δανιήλ 12/ιβ: 9,10).

Θα καταλάβουν οι «νοήμονες», αυτοί που αξίζει να καταλάβουν. Και οι άνομοι δεν θα καταλάβουν τίποτα, αλλά σαν τα σκυλιά και τα γουρούνια θα βεβηλώνουν τα άγια του Θεού, όσο οι δίκαιοι θα λευκαίνονται και θα αγιάζονται σ’ αυτή τη θεϊκή σχέση. Και αυτοί θα διδάσκονται άμεσα από τον Θεό, όπως είναι γραμμένο: «έστι γεγραμμένον εν τοις προφήταις· και έσονται πάντες διδακτοί Θεού. πας ο ακούων παρά του πατρός και μαθών έρχεται προς με» (Ιωάννης στ/6: 45).

Ο Θεός δεν ρίχνει τα μαργαριτάρια του σε εκείνους που δεν τα εκτιμούν. Αλλά σε αυτούς που με πόθο και αγάπη αναζητούν και κρούουν για την αλήθεια, ανοίγει τα μυστικά του δώματα και τους κάνει κοινωνούς τών θαυμασίων Του.

Δ. Ε.