Η απληστία αγκυλώνει πνευματικά τον άνθρωπο, τον οδηγεί να καλλιεργήσει τα κατώτερα ένστικτά του, διότι τοποθετεί στη θέση του Θεού τα υλικά πράγματα και τα φθαρτά αντικείμενα.  Πράγματα υλικά θεοποιούνται και παίρνουν  τη θέση αυτών που έχουν πραγματική αξία, όπως η εσωτερική γαλήνη, η καλή σχέση με το Θεό και τους ανθρώπους, η χαρά μίας ζωής χωρίς περίσσια πλούτη και κοσμικά  πράγματα.

Η εξουσία πολλές φορές τυφλώνει τον άνθρωπο, τον οδηγεί να πιστεύει πως η πρόσκαιρη δύναμη μπορεί να ξεπεράσει τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Και ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει αγρίμι πραγματικό, να φτάσει και στο χειρότερο έγκλημα προκειμένου να αποκτήσει λίγα υλικά αγαθά παραπάνω.

Ο Ναβουθαί είναι ένα πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος καταγόταν από την Ιεζραέλ της φυλής Μανασσή.

Ο Ναβουθαί έγινε γνωστός για την άγρια δολοφονία του με σκευωρία από τον βασιλιά Αχαάβ και τη σύζυγό του, Ιεζάβελ. Ο Ναβουθαί είχε στην κατοχή του ένα αμπέλι κοντά στο ανάκτορο του βασιλιά, το οποίο ο Αχαάβ επιθυμούσε.

Ο Αχαάβ έκανε πρόταση στο Ναβουθαί να του παραχωρήσει το αμπέλι του με αντάλλαγμα ένα καλύτερο αμπέλι ή το αντίτιμο του ίδιου σε χρήμα, όμως εκείνος αρνήθηκε δηλώνοντας πως είναι περιουσία των προγόνων του. Η άρνησή του αυτή έδωσε μεγάλη λύπη στον Αχαάβ (Α΄ Βασιλέων κα/21:4) και γύρισε στο ανάκτορό του λυπημένος μη έχοντας διάθεση να φάει και να πιει τίποτα.

Όταν η γυναίκα του Ιεζάβελ τον ρώτησε τι έχει, εκείνος της αποκρίθηκε για το αμπέλι. Η Ιεζάβελ επινόησε τότε μία κατηγορία με ψεύτικη βλασφημία μαζί με μάρτυρες, καθώς η αναγκαστική αγορά γης εκείνη την περίοδο ήταν παράνομη. Και αφού ψεύτικα τον κατηγόρησαν πως έδειξε ασέβεια στο βασιλιά και το Θεό, τον καταδίκασαν σε θάνατο με λιθοβολισμό.

Ο Ναβουθαί θανατώθηκε εξαιτίας των κατηγοριών, ενώ η γη του περιήλθε στην εξουσία του Αχαάβ. Ο Θεός έβαλε τότε τον προφήτη Ηλία να βρει τον Αχαάβ και να του αναγγείλει το γεγονός πως Εκείνος θα τιμωρήσει τον ίδιο με τους σκύλους οι οποίοι θα γλύψουν το αίμα του εκεί όπου έγλειψαν και το αίμα του Ναβουθαί (Α΄ Βασιλέων, κα: 19). Για την ίδια την Ιεζάβελ ο προφήτης Ηλίας είπε πως οι σκύλοι θα φάνε τις σάρκες της ίδιας στα περιτειχίσματα της Ιεζραέλ (Α΄ Βασιλέων κα: 24). Και ο Αχαάβ που άκουσε τα λόγια αυτά ντύθηκε με σάκο και περπατούσε σκυμμένος και νήστεψε. Για αυτό και ο Θεός είπε στον Ηλία πως δε θα τιμωρήσει τον Αχαάβ τώρα, αλλά στις ημέρες που θα βασιλεύει ο γιος του (Α΄ Βασιλέων κα: 29).

Την πράξη αυτή του Αχαάβ, εκδικήθηκε αργότερα ο σφετεριστής του θρόνου, ο Ιηού, ο οποίος εκπαραθύρωσε και την Ιεζάβελ.

Η ιστορία αυτή του Αχαάβ μας δείχνει πως ο Θεός πάντοτε θα επέμβει απέναντι σε μία αδικία, ακόμα και όταν κρίνει πως η παιδαγωγική αυτή τιμωρία δε θα έρθει αμέσως.

Η ιστορία του Αχαάβ δείχνει πως δεν πρέπει να θεωρούμε σημαντικά γήινα και ανθρώπινα πράγματα, να μην προσκολλάμε την καρδιά μας σε αυτά, διότι στο τέλος μπορεί να φτάσουμε ακόμα και στο έγκλημα προκειμένου να αποκτήσουμε ένα αμπέλι, ένα σπίτι, μία κληρονομιά.

Ο Θεός που είναι η πηγή όλων των αγαθών, θα δώσει αγαθά σε εκείνον που θα του τα ζητήσει. Δεν αξίζει να λερώσεις την ψυχή σου για φθαρτά, υλικά πράγματα; εμπιστεύσου τη δωρεά του Θεού.