Τι διδάσκει το λεγόμενο «Ευαγγέλιο του Ιούδα»;

• 1. Η Εισαγωγή προϊδεάζει για το περιεχόμενο

• 2. Το περιστατικό της Θείας Ευχαριστίας

• 3. Εισαγωγή στη θεολογία του Γνωστικισμού

• 4. Η συζήτηση για τις γενιές

• 5. Το όραμα του ναού και της θυσίας

• 6. Η γενεά και οι ανθρώπινες γενεές

• 7. Το όραμα του Λιθοβολισμού του Ιούδα

• 8. Γνωστική κοσμολογία

• 9. Το τέλος

• 10. Η εξύψωση του Ιούδα και η προδοσία

1. Η Εισαγωγή προϊδεάζει για το περιεχόμενο

Αντίθετα με τα κανονικά Ευαγγέλια, όπου οι σύντομες αναφορές στον Ιούδα τον Ισκαριώτη, γίνονται συνήθως με αρνητικά και δυσμενή σχόλια γι' αυτόν, το ψευτοευαγγέλιο αυτό που γράφτηκε περί το 150 μ.Χ., (δηλαδή 100 περίπου χρόνια ΜΕΤΑ τα Ευαγγέλια), παρουσιάζει έναν Ιούδα με ιδιαίτερες ικανότητες, με έφεση στη μάθηση, με πίστη, με ειδική σχέση με τον Χριστό, και με ειδική αποστολή, τόσο στην εποχή εκείνη, όσο και εσχατολογικά. Ως τον μόνο που μπορεί να κατανοήσει το πραγματικό περιεχόμενο των λόγων Του.

Ξεκινώντας με τα λόγια: "Η απόκρυφη διήγηση της αποκάλυψης που φανέρωσε ο Ιησούς σε συνομιλία με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη", το κείμενο μας προετοιμάζει για το περιεχόμενό του, και τη θέση του Ιούδα έναντι του Χριστού. Και φυσικά, εφ' όσον οι μαθητές του Ιησού γνώριζαν καλά τις διδασκαλίες Του, μόνο ως "απόκρυφη" θα μπορούσε να παρουσιαστεί μια αντίθετη διδασκαλία, ώστε να πείσει τους αφελείς.

Έπειτα, τοποθετεί την απόκρυφη αυτή αποκάλυψη, τρεις ημέρες πριν το Πάσχα, λίγο πριν από τη σταύρωση του Χριστού. Και μας προϊδεάζει για το περιεχόμενο που θα ακολουθήσει, λέγοντας ότι όταν ο Χριστός ήταν εδώ στη  γη, μίλησε με τους μαθητές του "για τα μυστήρια πέραν του κόσμου", και τι θα συμβεί στο τέλος. Με τη διαφορά, ότι σύμφωνα με τα κανονικά ευαγγέλια, μόνο το τελευταίο είναι αληθινό. Γιατί ο Χριστός, απέφυγε να μιλήσει στους ανθρώπους για τα μυστήρια πέραν του κόσμου, επειδή "αν δεν κατανοούμε τα απλά αυτού του κόσμου, πώς θα μας μιλούσε για τα μυστήρια του ουρανού"; Όμως το ψευδευαγγέλιο αυτό, ειδικά για τα μυστήρια πέραν του κόσμου θέλει στην ουσία να μιλήσει, ώστε να διδάξει τη Γνωστική φιλοσοφία στους αναγνώστες του, δήθεν ως διδασκαλία του Χριστού!

2. Το περιστατικό της Θείας Ευχαριστίας

Ευθύς εξ αρχής, κάνει το κείμενο αυτό εμφανείς τις προθέσεις του, να γελοιοποιήσει τη Χριστιανική πίστη, με την εξής αφήγηση:

Οι μαθητές ενώ κάθονται με ευσεβή προσήλωση και λένε "την προσευχή της ευχαριστίας" πάνω στον άρτο, ο Χριστός τους κοροϊδεύει γελώντας. (Σε αντίθεση, στα κανονικά ευαγγέλια δεν παρουσιάζεται πουθενά να γελάει). Τότε οι μαθητές, τον ρωτούν γιατί γελάει, και τι λάθος έχουν κάνει. Τότε τους λέει ο Χριστός, ότι δεν γελάει μαζί τους, αλλά με αυτό που κάνουν, γιατί κάνουν κάτι εκτός του θελήματός τους, για να δοξασθεί ο θεός "ΤΟΥΣ". Με τον τρόπο αυτό, ο Ιησούς αυτού του "ευαγγελίου", δείχνει ότι άλλος είναι ο Θεός των Χριστιανών, και άλλος ο δικός του θεός, ο "θεός" των Γνωστικών!

Δικαίως, αναρωτιούνται, πώς είναι δυνατόν να λέει κάτι τέτοιο, μια και είναι ο Υιός του Θεού ΤΟΥΣ. Και εδώ ο Ιησούς το αρνείται αυτό έμμεσα, λέγοντας ότι δεν θα μπορούσαν να τον γνωρίζουν, μια και καμία γενεά ανθρώπων δεν θα τον γνωρίσει. Τότε οι μαθητές θυμώνουν, και αρχίζουν από μέσα τους να βλασφημούν εναντίον του!

Τότε ο Ιησούς προκαλεί τους μαθητές του να δείξουν αν είναι "τέλειοι", (πράγμα αντίθετο από τη Χριστιανική διδασκαλία, όπου η τελειότητα έρχεται μόνο μετά Χριστόν ως πορεία προς το "καθ' ομοίωσιν" που επιτυγχάνεται με το άγιο βάπτισμα στον Χριστό). Και ενώ οι μαθητές ανταποκρίνονται θετικά σε αυτή την πρόκληση, αδυνατούν να σταθούν μπροστά του, και μόνο ο Ιούδας μπορεί να το αποδείξει ότι είναι τέλειος. Αλλά και αυτός αποστρέφει το πρόσωπό του με σεβασμό. Αυτή είναι η δεύτερη αναφορά που γίνεται στον Ιούδα, και φροντίζει ο δόλιος συγγραφέας, να τον παρουσιάσει εξ' αρχής ως "ανώτερο" από τους άλλους μαθητές, ώστε να γίνει πιστευτή η δήθεν αποκάλυψη που θα παρουσιασθεί, και να μειώσει την αξιοπιστία των άλλων ευαγγελιστών.

Από το ως εδώ περιστατικό, παρατηρούμε ότι ο συγγραφέας του κειμένου αυτού, δεν έχει ιδέα ότι τη Θεία Ευχαριστία την τηρούσαν οι μαθητές ΜΟΝΟ μετά το θάνατο του Χριστού, και ότι μόνο ο Χριστός την τήρησε μία φορά λίγο πριν πεθάνει. Νομίζει ο συγγραφέας του κειμένου, ότι αυτή ήταν μια συνήθεια των μαθητών και πριν από το θάνατο του Χριστού! Και παρουσιάζει έναν "Χριστό" χάχα και είρωνα, με παραφουσκωμένη υπερηφάνεια, που αντιτίθεται στον Θεό του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, που για τους Γνωστικούς ήταν ένας ανόητος, δύσμορφος και κακός θεός, διαφορετικός από τον δικό τους. Παρουσιάζει λοιπόν τον Χριστό να αρνείται τη σχέση του με τον Θεό αυτόν. Όσο για τους μαθητές, τους παρουσιάζει ως ανάξια ανθρωπάκια (πλην του Ιούδα), που βλασφημούν τον Χριστό όταν αρνείται τον Θεό "ΤΟΥΣ".

Η αφήγηση του σκηνικού αυτού, τελειώνει με την ομολογία του Ιούδα, ότι εκείνος γνωρίζει ποιος είναι ο Χριστός, (άρα ο Ιούδας δεν ανήκει σε ανθρώπινη γενεά κατά τον δήθεν λόγο του Χριστού), και γνωρίζει από πού κατάγεται ο Χριστός. Του λέει ότι κατάγεται από τον αθάνατο κόσμο της Βαρβελώς, και ότι ο ίδιος είναι ανάξιος να προφέρει το όνομα "του ενός" που έστειλε τον Χριστό.

"Ο ένας" που υποτίθεται ότι έστειλε τον Χριστό, είναι ο ανώτερος θεός των Γνωστικών, τον οποίο φυσικά δεν αποκαλούσαν Θεό, γι' αυτό και δεν προφέρει το όνομά του. Θεούς έλεγαν όλες τις ουράνιες κατώτερες από αυτόν οντότητες, που εμείς οι Χριστιανοί ονομάζουμε αγγέλους. Κατά το ευαγγέλιο αυτό λοιπόν, ο Χριστός ήταν απεσταλμένος από τον "Έναν", τον θεό των Γνωστικών, και όχι από τον Θεό του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Πρόκειται για τον Πλατωνικό "θεό" από τον οποίο πήγασαν τα πάντα ως "ιδέες" που βρήκαν την ολοκλήρωσή τους στον υλικό κόσμο. Γιατί ο Γνωστικισμός, (στη Σηθιανή μορφή του στην οποία ανήκει και αυτό το Γνωστικό Ευαγγέλιο του Ιούδα), δεν είναι παρά ένα κράμα Πλατωνικών, Ιουδαϊκών και Χριστιανικών ιδεών.

Όσον αφορά τη Βαρβελώ, οι μεταφραστές του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ τη μεταφράζουν στο κείμενό τους "κόσμος του Μπάρμπελο", προφανώς αγνοώντας την Ελληνική μορφή της λέξης ως "Βαρβελώ". Πρόκειται για μια θηλυκή (συνήθως) θεότητα, γνωστή ακόμα και στα παιδιά μας, μέσω διαφόρων κόμιξ που σκοπό έχουν να τα εξοικειώσουν με τον πνευματισμό και τις απόκρυφες γνώσεις. Η Βαρβελώ είναι για τους Γνωστικούς, θεϊκή πηγή φωτός, και γενεσιουργός αιτία - Μητέρα. Στην κορυφή της "θεϊκής" ιεραρχίας των Γνωστικών, είναι το Αόρατο Πνεύμα, στο ρόλο του Πατέρα, η Βαρβελώ στο ρόλο της Μητέρας, και ο Αυτογενής στο ρόλο του Υιού.

3. Εισαγωγή στη θεολογία του Γνωστικισμού

Εδώ λοιπόν, ο "Ιούδας" εισάγει τον αναγνώστη στη "θεολογία" του Γνωστικισμού. Και προετοιμάζει για περισσότερες λεπτομέρειες την περιέργειά του. Και εδώ, γίνεται μια εισαγωγή σε αυτό, με τον Ιησού να του λέει εμπιστευτικά:

"Πήγαινε μακριά από τους άλλους, και θα σου πω τα μυστήρια του βασιλείου". Με τη φράση αυτή, σκοπεύει ο κειμενογράφος να ξεχωρίσει αφ' ενός τον Ιούδα ως κάτοχο μιας ανώτερης αποκάλυψης, αφ' ετέρου να υπονοήσει ότι ο γνήσιος Γνωστικός πρέπει να αποχωρήσει από την ομήγυρη των Χριστιανών, ώστε να λάβει την ουράνια αποκάλυψη.

Ο Ιησούς λέει στον Ιούδα ότι μπορεί να κατανοήσει τα μυστήρια της Βασιλείας, αλλά θα πικραθεί, γιατί οι 12 μαθητές θα βάλουν άλλον στη θέση του για να παραμείνουν 12. Εδώ υπονοείται η πληροφορία του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, 1/α: 15-26, όπου στη θέση του Ιούδα μπαίνει ο Ματθίας. Και στο σημείο αυτό, ο Γνωστικός κειμενογράφος του παρουσιάζει αυτό ως προφητεία, επειδή ήδη το γνωρίζει μετά από 100 και πλέον χρόνια ότι έχει συμβεί.

Ο Ιούδας λοιπόν, αδημονεί να μάθει περισσότερα, και ρωτάει τον Ιησού: "πότε θα κατεβεί στη γενεά η μεγάλη ημέρα του φωτός;" Όμως ο Ιησούς φεύγει χωρίς να απαντήσει ακόμα.

Εδώ το Ευαγγέλιο του Ιούδα, εισάγει τον αναγνώστη σε άλλο ένα χαρακτηριστικό του Γνωστικισμού. Στο διαχωρισμό των ανθρώπων σε γενιές (γένη), εκ των οποίων το γένος του Σηθ (από το οποίο υποτίθεται ότι κατάγεται ο Ιούδας και ο Χριστός), είναι ένα φωτισμένο γένος, με τη σπίθα του "Απόλυτου Ενός".

Η Γνωστική θεολογία των Σηθιτών, λέει ότι όταν η Σοφία θέλησε να δημιουργήσει χωρίς τη βοήθεια του Ενός, γεννήθηκε ο Αλαζόνας ή Γιαλνταμπαώθ ή Νεμβρώ, και μαζί του κάποιος Σάκλας (σημαίνει ανόητος), που μαζί έπλασαν τον υλικό κόσμο με όλα του τα προβλήματα. Αυτός είναι ο τρόπος που οι Γνωστικοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν το κακό στον κόσμο και την έμμεση σχέση του Απολύτου Ενός με τον κόσμο, (σε αντίθεση με τους Χριστιανούς), που επέμειναν στην Ελεύθερη Βούληση και την άμεση δημιουργία του Θεού.

4. Η συζήτηση για τις γενιές

Το επόμενο πρωί, οι μαθητές ρωτούν τον Χριστό γιατί έφυγε. Και εκείνος τους απαντάει, ότι πήγε "σε μια άλλη μεγάλη και αγία γενεά", υπονοώντας τους Γνωστικούς, και ότι οι μαθητές του ανήκαν σε μια κατώτερη γενεά από τη "γενεά του Σηθ". Και όταν οι μαθητές του τον ρωτούν για τη γενεά εκείνη, ο Χριστός πάλι τους κοροϊδεύει γελώντας για την αμάθειά τους, και τους διαβεβαιώνει ότι κανένας από αυτόν τον αιώνα δεν θα μάθει για τη γενεά εκείνη, ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε άστρο. Γιατί όλα αυτά, ανήκουν στη γενεά των ανθρώπων του κατώτερου αυτού θεού και κόσμου.

Κατά τους Γνωστικούς λοιπόν, η Σοφία ξεγέλασε τον κακό δημιουργό Αλαζόνα, και εκείνος εμφύσησε στον Αδάμαντα (τον άγγελο ουράνιο Αδάμ που είναι σε ένα φωτεινό σύννεφο) τη θεϊκή σπίθα ως μέρος του Απολύτου Ενός, κάνοντάς τον έτσι ανώτερο από τον ίδιο τον Αλαζόνα ή Νεμβρώ.  Ο γιος του Αδάμ ο Σηθ, ξεκινάει μια "άλλη γενιά", που έχει μέσα τη Θεία σπίθα, και γι' αυτό ονομάζεται "Αλλογενής". Πρόκειται για την ανώτερη γενιά στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει ο Ιούδας και ο Χριστός, σε αντίθεση με τους μαθητές του, και τους Χριστιανούς "αυτής της γενεάς", και όχι "εκείνης της ανώτερης γενεάς". Για τους Γνωστικούς, ο Αδάμας είναι ένας ουράνιος άγγελος ως Πλατωνική ΙΔΕΑ του Απολύτου Ενός, και έχει στη γη ως εικόνα του τον άνθρωπο επίγειο Αδάμ της φθαρτής γενιάς. Η σωτηριολογία τους λέει, ότι ενώ ο κακός δημιουργός θεός κρατάει τη Θεία σπίθα (την ψυχή) μέσα στα κακά σώματα της ύλης, η σωτηρία επέρχεται όταν ο άνθρωπος που έχει τη θεία σπίθα, ΓΝΩΡΙΣΕΙ την αλήθεια και απελευθερωθεί δια του θανάτου από αυτά τα σώματα, ώστε να επιστρέψει στον ανώτερο (Πλατωνικό) κόσμο των Ιδεών, στον κόσμο της Βαρβελώς και του Απόλυτου Ενός. Για τους Γνωστικούς, μόνο η καλή γενιά του Σηθ θα επιστρέψει εκεί. Οι άλλοι θα χαθούν σαν τα ζώα, γιατί δεν έχουν τη σπίθα αυτή.

Μετά από αυτό το "φτύσιμο" που τους ρίχνει ο Χριστός, οι μαθητές δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη!

5. Το όραμα του ναού και της θυσίας

Οι μαθητές λένε στον Ιησού ότι είδαν ένα όνειρο, έναν ναό με ένα μεγάλο θυσιαστήριο, στο οποίο 12 ιερείς που έκαναν αίσχη, πρόσφεραν θυσίες επικαλούμενοι το όνομα του Χριστού. Ο Χριστός τους εξηγεί, ότι οι ιερείς αυτοί είναι οι ίδιοι οι 12 μαθητές, και ότι τα βόδια που θυσιάζουν, είναι οι... άνθρωποι που παρασύρουν στη Χριστιανική πίστη! Τους συμβουλεύει να πάψουν να παρασύρουν τον κόσμο με αφορμή το όνομα του Χριστού, γιατί έτσι στην πραγματικότητα μάχονται τον ίδιο τον Χριστό, και στην έσχατη ημέρα θα καταισχυνθούν, γιατί υπηρετούν άλλον θεό, μιας γενιάς που δεν θα είναι αιώνια.

Εδώ ο Γνωστικός συγγραφέας του ψευτοευαγγελίου του Ιούδα, δείχνει το πραγματικό του πρόβλημα. Ενοχλείται από τον πολύ κόσμο που πιστεύει στη Χριστιανική πίστη, και θέλει να τους σταματήσει απειλώντας τους, και συκοφαντώντας τους αποστόλους ως κακοποιούς ιερείς. Θέλει να τους πει, ότι ο Χριστός δεν δοξάζεται από τον Χριστιανισμό, αλλά ότι ο Χριστός είναι ένας Γνωστικός σαν αυτόν, αντίθετος από τον Χριστιανισμό, που τιμά άλλον θεό.

Μέσα από αυτά τα λόγια, προκύπτει, όχι μόνο η αντίθεση και η αντιδιαστολή του Γνωστικισμού από τον Χριστιανισμό, (όσο και αν οι "ειδικοί" του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ και τα κάθε είδους παπαγαλάκια τους, θέλουν να αποκαλούν τους Γνωστικούς "Χριστιανούς"), αλλά προκύπτει και το ότι αυτά έχουν γραφεί, όταν ήδη οι Χριστιανοί είναι οργανωμένοι ως Εκκλησιαστικό Σώμα, με θυσίες και θυσιαστήριο (τη Θεία Ευχαριστία), και οι 12 μαθητές έχουν θέση στύλου της Εκκλησίας του Θεού στο Χριστιανικό οικοδόμημα. Δηλαδή, δεκαετίες μετά από την εποχή του Χριστού, που ο Χριστιανισμός λόγω της αύξησής του, προκαλεί τον τρόμο και τον πανικό στους Γνωστικούς αντιπάλους του. Προφανώς για τους Γνωστικούς, η αύξηση των Χριστιανών, καθυστερεί την πτώση του "κακού θεού" και του υλικού κόσμου, και πρέπει κάπως να ανακοπεί!

6. Η γενεά και οι ανθρώπινες γενεές

Εδώ για μια φορά ακόμα, ο Χριστός αναφέρεται στη γενεά του Σηθ, εξηγώντας κατ' ιδίαν στον Ιούδα ότι η γενεά η άγια των Γνωστικών δεν θα χαθεί, αλλά θα ανυψωθεί στους ουράνιους κόσμους με το θάνατο του σώματος, και τη σωτηρία της ψυχής τους με τον τρόπο αυτό. Σε αντίθεση, τους κοινούς θνητούς, τους περιμένει μόνο θάνατος, γιατί δημιουργήθηκαν από τη διεφθαρμένη Σοφία. Και αφού λέει αυτά τα ρατσιστικά και ελιτίστικα Γνωστικά δόγματα ο υποτιθέμενος Χριστός, αναχωρεί.

7. Το όραμα του Λιθοβολισμού του Ιούδα

Ο Ιούδας εδώ, λέει στον Ιησού "τσουβαλιάζοντας" όλους τους άλλους μαθητές ως υποδεέστερους: "Τώρα, αφού άκουσες όλους αυτούς, άκου κι εμένα, γιατί είδα ένα σπουδαίο όραμα". Ο Χριστός, με ακόμα πιο υπεροπτικό ύφος, γελάει και πάλι, αποκαλώντας τον Ιούδα (υποτιμητικά μεν, αλλά φιλικά), "δέκατο τρίτο πνεύμα", δήθεν προφητεύοντας ότι άλλος θα μπει ως δωδέκατος στη θέση του Ιούδα.

Ο Ιούδας λέει ότι είδε σε όραμα ότι οι άλλοι 12 τον λιθοβολούσαν, και μετά πήγε σε ένα μέρος με ένα μεγάλο και υπέροχο σπίτι, που ήθελε να μπει μέσα. Και ο Ιησούς του λέει, ότι ο Ιούδας παραπλανήθηκε, και ότι κανένας με θνητή γέννηση δεν θα μπει εκεί μέσα, γιατί είναι μόνο για αγίους, και κανένα ουράνιο σώμα αυτού του κόσμου δεν κυβερνά εκεί.

Τότε, ο Ιησούς του λέει, (ερμηνεύοντας το όνειρο), ότι ο Ιούδας θα πικραθεί πολύ, αλλά είναι ξεχωρισμένος από αυτή τη γενιά, και στις έσχατες ημέρες θα κυβερνήσει πάνω σε αυτή τη γενιά, αν και θα γίνει ο 13ος, και θα αναθεματισθεί από τις γενιές των κοινών ανθρώπων. Δηλαδή, ένα αντίστροφο ευαγγέλιο, όπου ο προδότης εξυψώνεται και οι δίκαιοι καταισχύνονται!

8. Γνωστική κοσμολογία

Στη συνέχεια, ο Χριστός, υποτίθεται ότι διδάσκει τον Ιούδα τα μυστήρια του κόσμου (κάτι που ούτε οι Χριστιανοί, ούτε οι Ιουδαίοι θεώρησαν ποτέ ως αναγκαίο για τη σωτηρία, αλλά που η Γνωστική πολυπραγμοσύνη θεωρούσε αναγκαίο).

Στο 7 σελίδων κείμενο που ακολουθεί, και όπου υποτίθεται ότι ο Χριστός εξηγεί τον κόσμο, την ιεραρχία και την κοσμολογία του, υπάρχουν πολλά κενά στο χειρόγραφο, και είναι και αρκετά μπερδεμένη η κοσμολογία του Γνωστικισμού. Γι' αυτό, θα δώσω απλώς μια αχνή περίληψη, καθώς οποιαδήποτε εκτενέστερη προσπάθεια, θα μπέρδευε περισσότερο παρά θα διαφώτιζε τον μη ειδικό αναγνώστη. Γι' αυτό, αντί να προσκολληθούμε ειδικά στο Ευαγγέλιο του Ιούδα, θα ανφέρουμε γενικότερα τη διδασκαλία των Γνωστικών επί του ζητήματος αυτού, όπως προκύπτει και από το Ευαγγέλιο του Ιούδα, αλλά και από άλλα Γνωστικά συγγράμματα που έχουν βρεθεί:

Αφού περιγράφει τη γέννηση του Αυτογενούς από τον Μέγα Ένα και τη Βαρβελώ, περιγράφει πώς γεννήθηκαν τέσσερεις άλλοι άγγελοι  ή Φωστήρες μέσω του Αυτογεννούς για να τον υπηρετούν. Δημιουργούνται αναρρίθμητοι άγγελοι ή και αιώνες, δηλαδή ουράνια όντα, καθώς στη σκέψη των Γνωστικών συγχέονται αιώνες, άγγελοι, θεοί, αστέρες, σύννεφα και στερεώματα.

Οι αριθμοί τους αντιστοιχούν σε μονάδες χρόνου κυρίως. Υπάρχουν 12 αιώνες όσοι και οι μήνες και τα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου, 72 ουρανοί και φωστήρες, όσα και τα έθνη του κόσμου, και τριακόσια εξήντα στερεώματα, όσες και οι ημέρες του έτους χωρίς τις εμβόλιμες 5 ημέρες. Χρησιμοποιείται επίσης και ο αριθμός 24, όσες οι ώρες της ημέρας. Σε ένα άλλο κείμενο του Ναγκ Χαμαντί, υπάρχει μια πιο στρωτή περιγραφή της Γνωστικής κοσμολογίας. Εκεί βρίσκουμε ότι οι 12 δυνάμεις ενώθηκαν μεταξύ τους και κάθε μία γέννησε 6 αγόρια και 6 κορίτσια, σύνολο 72 δυνάμεις. Στη συνέχεια, κάθε μία, γέννησε από 5 πνευματικές δυνάμεις, και έγιναν 360. Έτσι υπήρχε ο συμβολισμός του δικού μας υλικού κόσμου, ως Πλατωνική πρότυπη ιδέα στον πνευματικό κόσμο (Nag Hammadi Codex III: 83-84).

Κατόπιν περιγράφεται το πώς έγινε η ιεραρχία, η γέννηση του κακού Δημιουργού και η δημιουργία του Αδάμ και της γενιάς του Σηθ που περιγράψαμε πιο πάνω, και που νομίζω ότι κάθε περεταίρω ανάλυση θα μπερδέψει περισσότερο παρά θα βοηθήσει τον αναγνώστη αυτού του περιληπτικού άρθρου.

Η ανάλυση αυτή, τελειώνει με την δήθεν διδασκαλία του Ιησού, ότι ο Θεός διέταξε τον Μιχαήλ να δώσει σαν δάνειο πνεύματα στους ανθρώπους, αλλά ο Μεγάλος Ένας (που γι' αυτούς δεν είναι ο ίδιος με τον Θεό), διέταξε τον Γαβριήλ να παραχωρήσει στη μεγάλη γενεά πνεύματα "χωρίς επάνω της κανέναν άρχοντα", και ότι  η γνώση (εξ' ου και "Γνωστικοί"), δόθηκε στους ανθρώπους (δια του Αδάμ), για να μη κυβερνά πάνω τους κανένας δεσπότης βασιλιάς του κάτω κόσμου. Δηλαδή ενώ για τους Χριστιανούς το ύψιστο αγαθό της σωτηρίας είναι η πίστη, για τους Γνωστικούς είναι η γνώση. Και ενώ για τους Χριστιανούς το "ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού" στον Αδάμ αποτελούσε πτώση, για τους Γνωστικούς αποτελούσε ευλογία και ανύψωση.

9. Το τέλος

Στη συνέχεια, ο Χριστός γελώντας πάλι και κοροϊδεύοντας τους ουράνιους άρχοντες του κόσμου αυτού, λέει ότι ο Σάκλας, (ο ανόητος συνεργάτης του Αποστάτη Δημιουργού Θεού), θα έρθει στο τέλος του χρόνου που του έχει παραδοθεί, και θα καταστραφούν όλες αυτές οι ουράνιες δυνάμεις με τα δημιουργήματά τους, τον υλικό κόσμο, ώστε όλα να ελευθερωθούν από τη δουλεία σε αυτόν τον κατώτερο υλικό κόσμο. (Άρες μάρες κουκουνάρες).

10. Η εξύψωση του Ιούδα και η προδοσία

Εδώ ο Ιούδας ρωτάει τον Ιησού για τους βαπτισμένους στο όνομά Του, (προφανώς τους Χριστιανούς) τι θα απογίνουν. Όμως το κείμενο είναι ελλειπές και δυσανάγνωστο, και δεν μπορεί να βγει σαφές νόημα για τη σημασία των λόγων του όσον αφορά τους Χριστιανούς. Αλλά είναι προφανές ότι από εκεί και πέρα εξυψώνει τον Ιούδα, λέγοντάς του ότι ο Ιούδας "θα τους ξεπεράσει όλους αυτούς, γιατί αυτός θα θυσιάσει τον άνθρωπο που ενδύει τον Χριστό". Μια διδασκαλία εντελώς αντίθετη από τη Χριστιανική, που τιμά την ύλη και το σώμα ως κάτι καλό, και που το θεωρεί συμμέτοχο των ευλογιών του Θεού. Αντιθέτως, για τη Γνωστική θεολογία, το σώμα φυλακίζει την το πνεύμα στην ύλη, και ο θάνατος είναι κάτι καλό, γιατί ελευθερώνει το πνεύμα. Γι' αυτό και η προδοσία του Ιούδα εμφανίζεται ευεργετική, επειδή θα ελευθερώσει και πάλι το πνεύμα του Χριστού προς τον ουράνιο κόσμο απ' όπου κατέβηκε.

Κατόπιν δείχνει στον Ιούδα τον "αστέρα" του, καθώς ο κάθε ένας άνθρωπος για τους Γνωστικούς, έχει έναν αστέρα προς τον οποίο ταυτίζεται στον πνευματικό κόσμο, και ακολουθεί "η μεταμόρφωση του Ιούδα" μέσα σε ένα φεγγοβόλο σύννεφο".

Μετά από αυτή την αποκάλυψη του Χριστού για το ρόλο του Ιούδα στο θάνατό Του, ο Ιούδας ακολουθεί τη μοίρα του, και λέει στους αρχιερείς και τους γραμματείς "αυτά που ήθελαν να ακούσουν", και προδίδει τον Χριστό για μερικά χρήματα, έτσι ώστε να τον ελευθερώσει από την ύλη.

Αυτά με λίγα λόγια είναι τα περιεχόμενα του πολυθρύλητου "Ευαγγελίου του Ιούδα". Ένα Γνωστικό κείμενο εντελώς ξένο προς τη Χριστιανική πίστη. Και όχι μόνο ξένο, αλλά και ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Αυτό είναι για το οποίο όλοι αυτοί οι "ειδικοί" γράφουν ότι αποτελεί μια "διαφορετική εκδοχή του Χριστιανισμού".

Όμως για όλα αυτά που λένε οι "ειδικοί" περί "παράλληλων Χριστιανισμών", θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο.

Ν. Μ.