Στο ακόλουθο άρθρο, γραμμένο από γνώστη τής Εβραϊκής, παρουσιάζεται η Εβραϊκή έννοια τής λέξης: "καλό", ώστε ο ερμηνευτής τής Π.Δ. να την έχει υπ' όψιν.

Εν μέσω του δενδρόφυτου τοπίου της Εδέμ βρισκόταν και το «ξύλον του ειδέναι γνωστόν καλού και πονηρού» (Γεν.2: 9).  Όταν διαβάζουμε την φράση «καλού και πονηρού», πιθανόν να φανταζόμαστε την ηθική έννοια της ορολογίας – με άλλα λόγια, του «σωστού και του λάθους».  Όμως, ο όρος για το «καλό» στα εβραϊκά (טוב; tov) στην Γένεση 1 - 3 δεν έχει καθόλου σχέση με το ηθικό καλό ή την ηθική δικαιοσύνη, αλλά με την λειτουργικότητα, την ποιότητα, και την οργάνωση. Άρα, αντί να περιγράφει το ηθικό «καλό και κακό», η έννοια στην εβραϊκή είναι πλησιέστερη στο «ξύλον του ειδέναι γνωστόν ευταξίας και αταξίας».

Στην Δημιουργία, λέει η Γραφή: «και είδεν ο Θεός το φως, ότι καλόν (טוב; tov) και διεχώρισεν ο Θεός το φως, ότι καλόν» (Γεν.1:4).  Το «φως»  (אור; ‘or) δεν είναι δυνατόν να είναι ηθικά «καλόν ή κακόν»· είναι «καλόν», σαν αντίθεση στο σκοτάδι – το «καλό» στοιχείο του βρίσκεται μέσα στην οργανωτική του λειτουργία (πρβλ. Γεν.1:10, 12, 18, 21, 25, 31).  

Ο Θεός έκανε να βλαστήσει κάθε λογής δέντρο που είναι «ωραίον εις όρασιν και καλόν (טוב; tov) εις βρώσιν» (Γεν.2:9; πρβλ.3:6), και στην Ευιλάτ «το δε χρυσίον της γης εκείνης καλόν» (Γεν.2:12) – άρα, και η τροφή, και το χρυσό είναι «καλά», διότι ο Θεός τα «εποίησε» με τον υψηλότερο βαθμό ποιότητας ή λειτουργίας τους. 

Τέλος, ο Θεός εποίησε την γυναίκα σαν ένα ισάξιο συμπλήρωμα του Αδάμ, επειδή «ού καλόν (טוב; tov) είναι τον άνθρωπον μόνον» (Γεν.2:18)· αντί να ενεργήσει βάσει κάποιας ηθικής αξίας, ο Θεός βλέπει την γυναίκα σαν μια «ισορροπία σχέσεως», και την δημιουργεί ώστε να επιτευχθεί η ισοτιμία και η ισορροπία ανάμεσα στα δύο ανθρώπινα φύλα.

Με βάση τις γλωσσικές πληροφορίες μέσα στην Γένεση, θα ήταν ανακριβές να θεωρούμε πως το «καλό» (טוב; tov) είναι το ίδιο με το «σωστό» ή το «δίκαιο», όπου αρμόζει περισσότερο η εβραϊκή λέξη  צדק (tsedeq).

Μέσα στην Εδέμ, η λέξη «καλόν» σημαίνει «ευταξία».  Αντί να κατανοείται το «ξύλον του ειδέναι γνωστόν καλού και πονηρού» σε σχέση με την ηθικότητα, ο παλαιότερος Ισραηλίτης αναγνώστης θα το κατανοούσε ως το συμβολικό σημείο των δημιουργικών ικανοτήτων του Θεού, όπου οι άνθρωποι μπορούν να αποκτούν πρόσβαση στην δυνατότητα να φέρνουν την τάξη μέσα από το χάος.  Όταν ο Αδάμ και η Εύα παρέβηκαν την εντολή του Θεού και έφαγαν από το δέντρο, επιδίωξαν να αποκτήσουν την οργανωτική αντίληψη του Θεού, χωρίς όμως να καταφύγουν για αυτό, παραμένοντας στην σχέση τους με τον Κύριο. 

Το συμβάν της Εδέμ εφιστά την προσοχή των ανθρώπων στο να μην αναζητούν την λειτουργία τους και την δημιουργικότητά τους μέσα στον ίδιο τον εαυτό τους·  η Γένεση μας ενθαρρύνει να βρούμε τον σκοπό μας, όχι μέσω δέντρου αλλά μέσω της Θεότητας.