Στον Κατηχητικό Λόγο τού Αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, που αναγινώσκεται κατά την αγία και λαμπροφόρο νύκτα τής Αναστάσεως τού Κυρίου, ακούμε:

«Κανείς να μη φοβάται τον θάνατο, γιατί ο θάνατος τού Σωτήρος μάς ελευθέρωσε.

Τον έσβησε, ενώ ήταν κάτω από την εξουσία του. Τιμώρησε τον Άδη, αφού πρώτα κατέβηκε στον Άδη. Τον επίκρανε, όταν εκείνος γεύτηκε τη σάρκα του.

Ο Ησαΐας το προφήτευσε αυτό: “Ο Άδης”, λέει, “επικράνθη”. Όταν σε συνάντησε κάτω, επικράνθη, γιατί καταργήθηκε. Επικράνθη, γιατί ενεπαίχθη.

Πήρε στα χέρια του ανθρώπινο σώμα, και βρέθηκε μπροστά στον Θεό. Πήρε γη, και βρήκε ουρανό. Πήρε αυτό που έβλεπε, και έπεσε σ’ αυτό που δεν έβλεπε.

“Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Πού είναι, Άδη, η νίκη σου;”

Αναστήθηκε ο Χριστός, και συ καταβαραθρώθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός, και οι δαίμονες ρίχτηκαν κάτω. Αναστήθηκε ο Χριστός, και χαίρονται οι Άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός, και κανείς νεκρός δεν μένει πια στο μνήμα.

Γιατί ο Χριστός σηκώθηκε από το μνήμα και έγινε οδηγός τών κεκοιμημένων. Σ’ αυτόν η δόξα και η δύναμη στους αιώνες».

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Αντώνιος τού Σουρόζ αναφερόμενος στα λόγια τού ιερού Χρυσοστόμου γράφει:

«Μέχρι την Ενσάρκωση τού Χριστού κάθε άνθρωπος, δίκαιος ή όχι, εστερείτο τής χαράς να συναντήσει τον Θεό. Σύμφωνα με τη διήγηση τής Παλαιάς Διαθήκης περί τής πρώτης Πτώσεως τών Προπατόρων μας, τού Αδάμ και τής Εύας, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος στερήθηκε το φως, τη χαρά και τη δόξα τού Θεού. Από τότε όποιος πέθαινε έμπαινε σε μία άβυσσο φρίκης, χωρισμού από τον Θεό και, κατά συνέπεια, χωρισμού και από τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Ο θάνατος αυτός είχε δύο όψεις-δεν ήταν απλώς ο επίγειος θάνατος, κατά τον οποίο η ψυχή χωριζομένη από το σώμα ανεβαίνει στον Θεό και προσκυνά τον θρόνο Του, ενώ Εκείνος σκουπίζει τα δάκρυα τών επιγείων θλίψεών της. Υπάρχει και ένας άλλος θάνατος, ένας δεύτερος χωρισμός:

Όσο κάποιος ζούσε σε αυτή τη γη, μπορούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έστω και με την ακρούλα τής ψυχής του, να αγγίξει τα κράσπεδα τού ιματίου τού Κυρίου. Μετά τον θάνατο όμως, ο κάθε χωρισμός γινόταν οριστικός, τελικός, φοβερός...

Και τότε ήρθε ο Κύριος και πάνω στον Σταυρό πέθανε με τον ίδιο θάνατο που πέθαινε κάθε άνθρωπος… και κατέβηκε στον Άδη...

Έκτοτε ο Άδης δεν θα είναι πια η φρικτή κόλαση τού χωρισμού, όπως παλιά, διότι τώρα μέσα του ήταν ο ζωντανός Θεός».

Τα παραπάνω φωτίζουν το γεγονός τού θανάτου και δίνουν την απάντηση για το πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανός τον θάνατο.

Ο θάνατος μετά την Ανάσταση τού Χριστού παραμένει ένα βιολογικό γεγονός. Η πλάκα τού τάφου δεν εξαφανίζει τον άνθρωπο. Ο χωρισμός είναι πρόσκαιρος. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει πώς πρέπει οι Χριστιανοί να αντιμετωπίζουν το γεγονός τού θανάτου:

«Αδελφοί, μη λυπείσθε, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα».

Η ελπίδα μας είναι ο αναστάς Κύριος και η ζωή που χαρίζει στους ατελευτήτους αιώνες μέσα στη δόξα τού προσώπου Του.

† Μ. Ρ.Κ