Διάβασα ένα μικρό άρθρο τού Γιώργου Σιακαντάρη που είναι δρ. Κοινωνιολογίας (Το Βήμα 31-7-2022, Νέες Εποχές), που έχει μια σκέψη την οποία δεν είχα σκεφθή μέχρι τώρα, αν και το ζούσα έντονα στην πράξη, ότι τα βιβλία που αγοράζουμε και θέλουμε να διαβάσουμε και δεν το κατορθώνουμε, μάς δείχνουν την θνητότητά μας, ότι, δηλαδή, καταλαβαίνουμε ότι περνά ο χρόνος τής ζωής μας και συνειδητοποιούμε ότι είμαστε θνητοί.

Κατ’ αρχάς σημειώνει ότι, σύμφωνα με τις έρευνες, ένας στους δύο Έλληνες δεν διαβάζει κανένα βιβλίο τον χρόνο, και το 40% ένα έως τρία βιβλία τον χρόνο. Μόνο το 10% στην Ελλάδα διαβάζει περισσότερα βιβλία τον χρόνο.

Έπειτα, σημειώνει ότι, όποιος είναι βιβλιόφιλος προμηθεύεται ένα βιβλίο που θέλει να διαβάση, στην συνέχεια αποκτά μεγάλο άγχος «για το πού θα χωρέσουν και πότε θα τα διαβάσει». Από την μικρή του ηλικία συγκεντρώνει βιβλία που τα θεωρεί ως σπουδαία και τα άφησε στην άκρη για να τα διαβάση με την πρώτη ευκαιρία, ύστερα προστέθηκαν άλλα βιβλία νεώτερα που τα θεωρεί πιο ενδιαφέροντα.

Όλα αυτά τα βιβλία τοποθετούνται στις βιβλιοθήκες αναμένοντας την ανάγνωσή τους, έπειτα καλύπτονται από νεώτερα βιβλία. Οπότε, «δεν τού κάνει η ψυχή να βγάλει κανένα από τις βιβλιοθήκες. Ούτε τα παλιά ούτε τα καινούργια. Έ, κάποια στιγμή τα αγαπημένα βιβλία τής νιότης του σκεπάζονται εντελώς από τα νεότερα αγαπημένα. Τού μένει μετά να «θυμάται» πως από πίσω είναι οι παλιές "αγάπες"».

Έτσι, ο άνθρωπος αισθάνεται ότι περνά πολύ γρήγορα ο χρόνος τής ζωής του «από τα μάτια και το μυαλό του». «Όσο κυλά ο χρόνος και τα βιβλία προστίθενται, συνειδητοποιεί την θνητότητά του. Όσο και να διαβάζει, τα αδιάβαστα βιβλία του αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο».

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος έτσι καταλαβαίνει ότι περνά ο χρόνος και ότι τα βιβλία του δηλώνουν την θνητότητά του. Οπότε, «τα βιβλία είναι οι φωτογράφοι τής ψυχής του (τού ανθρώπου) και οι βιβλιοθήκες οι ληξίαρχοί του», που δείχνουν όχι μόνον την ηλικία του, αλλά και τις επιθυμίες του μέσα στην πορεία τού χρόνου. Φυσικά, αναπτύσσεται και η μελαγχολία από το πέρασμα τού χρόνου, και την αποτυχία στις πρώτες «αγάπες» του, στα βιβλία που προμηθεύτηκε κάποτε και παραμένουν αδιάβαστα σαν και τα ίδια να τού παραπονούνται.

Πράγματι, ερωτική είναι η σχέση τού ανθρώπου με τα βιβλία, και η μη πραγματοποίηση αυτής τής επιθυμίας του τον γεμίζει με θλίψη και απόγνωση, δηλαδή συμπορεύεται η χαρά τής συνάντησης με τον συγγραφέα κάθε βιβλίου με την απόγνωση τής αποτυχίας.

Αυτό που αισθάνεται ο αναγνώστης ως προς την θνητότητά του, το αισθάνεται και ο συγγραφέας που γράφει βιβλία για να διατυπώση τις μυστικές του επιθυμίες και συνήθως βιώνει την υπέρβασή τους από νέες επιθυμίες, με αποτέλεσμα κάποτε να πεθαίνη αφήνοντας μισοτελειωμένο ένα καινούργιο έργο του.

Αυτά σημαίνουν ότι τα βιβλία μάς κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε θνητοί, αλλά τουλάχιστον να διαβάζουμε βιβλία που μάς δίνουν νόημα ζωής, το οποίο υπερβαίνει τον χρόνο και τον θάνατο.

Ν. Ι.