39. Ο Υιός ως αληθινός Θεός πρέπει να τιμάται εξ ίσου όπως τιμάται ο Πατήρ (Ιωάν. Ε:21-23)

«Ώσπερ γαρ ο Πατήρ εγείρει τούς νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούς θέλει ζωοποιεί. Ουδέ γαρ ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ, ίνα πάντες τιμώσι τον Υιόν, καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν ου τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν» (Ιωάν. 5:21-23)

Δηλαδή: «Διότι, όπως ο Πατήρ ανασταίνει τούς νεκρούς και ζωοποιεί, έτσι και ο Υιός εκείνους που θέλει ζωοποιεί. Επίσης ο Πατήρ δεν κρίνει κανένα, αλλά όλη την κρίση έχει δώσει στον Υιό, για να τιμούν όλοι τον Υιό, καθώς τιμούν τον Πατέρα. Εκείνος που δεν τιμά τον Υιό, δεν τιμά τον Πατέρα, που απέστειλε αυτόν»

Προηγουμένως ο Χριστός μίλησε για «μείζονα έργα» κατά το μέλλον (στίχ.20), δηλαδή για θαύματα μεγαλύτερα από το θαύμα τής θεραπείας τού παραλυτικού τής Βηθεσδά. Μεγαλύτερα και μάλιστα κορυφαία θαύματα είναι οι αναστάσεις ή ζωοποιήσεις νεκρών. Ο Χριστός κηρύττει και τονίζει, ότι αυτά τα θαύματα δεν τα κάνει μόνον ο Πατήρ, αλλά και ο Υιός. Ανασταίνει τούς νεκρούς ο Πατήρ, ανασταίνει και ο Υιός εκείνους που θέλει. Πιο πριν (στίχ.19) ο Χριστός είπε, ότι ο Υιός δεν δύναται να κάνει τίποτε από μόνος Του, ενώ τώρα λέγει, ότι ο Υιός, εκείνους που θέλει, ανασταίνει.

Οι δύο αυτοί λόγοι τού Ιησού φαίνονται αντίθετοι μεταξύ τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο πρώτος λόγος, ότι ο Υιός δεν δύναται να κάνει τίποτε από μόνος Του, δε σημαίνει ότι ο Υιός δεν μπορεί να κάνει το θέλημά Του, αλλά όπως ήδη εξηγήσαμε, αυτός ο λόγος σημαίνει, ότι το θέλημα τού Υιού συμφωνεί και ταυτίζεται με το θέλημα τού Πατρός. Το ότι στην πραγματικότητα ο Υιός μπορεί να κάνει το θέλημά Του, αυτό σαφώς φαίνεται από τον δεύτερο λόγο, ότι ο Υιός ανασταίνει αυτούς που θέλει.

Από τη φράση «ούτω και ο Υιός ούς θέλει ζωοποιεί», το ρήμα «θέλει» είναι ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτο. Νεκρούς ανέστησαν και προφήτες και απόστολοι και άλλοι. Αλλά όλοι αυτοί δεν ανέστησαν αυτούς που οι ίδιοι ήθελαν, αλλά ανέστησαν αυτούς που ήθελε ο Θεός! Για τον Παύλο, τον Πέτρο ή τον Ιωάννη π.χ. δεν θα μπορούσε να λεχθεί, ότι ανέστησαν αυτούς που ήθελαν, αλλά αυτούς που ήθελε ο Θεός. Ο Χριστός όμως για τον Εαυτό Του είπε, ότι ανασταίνει αυτούς που θέλει ο ίδιος! Ο Χριστός λοιπόν διεκήρυξε, ότι ανασταίνει τούς νεκρούς συμφώνως προς το θέλημά Του, διότι είχε τη συνείδηση, ότι δεν είναι απλώς άνθρωπος, αλλά Θεός ίσος με το Θεό Πατέρα! Ας το καταλάβουν επιτέλους οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά και οι λοιποί Αντιτριαδίτες, ότι ο Χριστός είναι Θεός, και ως Θεός κάνει ό,τι θέλει!

Εις το σημείο δε αυτό να απαντήσουμε και στην ένσταση τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, οι οποίοι, προκειμένου να καταπολεμήσουν την Θεότητα τού Υιού και να υποτιμήσουν το πρόσωπό Του, ισχυρίζονται, ότι ο Χριστός πάντα πριν από κάθε θαύμα προσηύχετο εις τον Πατέρα Του, άρα αυτό δείχνει κατωτερότητα και εξάρτηση από τον Πατέρα Του. Πρώτη λοιπόν απάντηση είναι η προηγηθήσα παράγραφος στην οποία αποδείξαμε, ότι ο Υιός το θαύμα τής αναστάσεως (είτε αυτή είναι σωματική είτε πνευματική) το τελεί αφ’ Εαυτού, από μόνος Του, συμφώνως δηλαδή προς το θέλημά Του, χωρίς εξάρτηση από τον Πατέρα!

Δεύτερη απάντηση είναι το ίδιο το θαύμα τού παραλυτικού, τον οποίο, προκειμένου ο Ιησούς να θεραπεύσει, δεν προσευχήθηκε εις τον Πατέρα Του, όπως σε άλλες περιπτώσεις, αλλά έδωσε παράγγελμα να σηκωθεί επάνω, να πάρει το κρεββάτι του και να βαδίσει. «Έγειρε, άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει» (στίχ.8) Όταν λοιπόν ο Ιησούς προσηύχετο, έδειχνε ότι είναι άνθρωπος, και όταν δεν προσηύχετο, αλλά έδινε διαταγή να γίνει θεραπεία ή άλλο θαύμα, έδειχνε, ότι δεν είναι μόνον άνθρωπος, αλλά και Θεός! Ευχόμεθα και προσευχόμεθα κάποτε οι αιρετικοί Αντιτριαδίτες να κατανοήσουν μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες τής Χριστιανικής Πίστεως, που είναι το Θεανθρώπινο πρόσωπο και οι δύο φύσεις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς εν συνεχεία λέγει, ότι ο Πατήρ την κρίση, δηλ. την εξουσία να κρίνει ή να δικάζει, έδωσε στον Υιό. Στο σημείο όμως αυτό γεννάται το ερώτημα: Πώς ο Πατήρ έδωσε την κρίση στον Υιό, ως Θεό ή ως άνθρωπο; Άλλοι νομίζουν το πρώτο και άλλοι το δεύτερο. Κατά την πρώτη γνώμη, ότι δηλ. έδωσε την κρίση στον Υιό ως Θεό, η εξήγηση είναι ότι στην περίπτωση αυτή ο Χριστός εκφράστηκε ανθρωποπαθώς. Η ανθρωποπαθής έκφραση χρησιμοποιήθηκε, επειδή ο Πατήρ γέννησε τον Υιό και είναι η λογική αρχή στην Τριαδική Θεότητα. Η συγκεκριμένη λοιπόν έκφραση περιγράφει απερινόητη και ακατάληπτη φυσική σχέση τού Πατρός με τον Υιό. Στην πραγματικότητα ως Θεός ο Υιός δεν λαμβάνει τίποτε από τον Πατέρα, αλλά έχει εκ φύσεως όσα έχει ο Πατήρ, διότι «πάντα όσα έχει ο Πατήρ εμά εστι» (Ιωάν. 16:15) και «τα εμά πάντα σα εστι και τα σα εμά» (Ιωάν. 17:10).

Κατά την δευτέρα τώρα γνώμη, ότι ο Πατήρ έδωσε την εξουσία τής κρίσεως ή δίκης στον Υιό ως άνθρωπο, ο Χριστός δεν εκφράστηκε ανθρωποπαθώς, αλλά κυριολεκτικώς. Ως άνθρωπος ο Υιός πραγματικά έλαβε εκείνο το οποίο ως Θεός είχε εκ φύσεως. Εις τον στίχ.27 ο Ιησούς λέγει, ότι ο Πατήρ έδωσε στον Υιό την εξουσία να κάνει κρίση, «ότι Υιός ανθρώπου εστί», διότι είναι Υιός ανθρώπου, άνθρωπος, δηλ. Μεσσίας. Επάνω στον Άρειο Πάγο ο Απόστολος τών Εθνών, ο Παύλος, διεκήρυξε, ότι ο Θεός «έστησεν ημέραν εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη, εν ανδρί ώ ώρισεν» (Πράξ.17:31).

Ο Θεός θα κρίνει τον κόσμο δι’ ανδρός, δηλαδή δι’ ανθρώπου, κάτι που σημαίνει, ότι ο ανεστημένος Υιός τού Θεού ως προς την φύση Του δεν είναι άγγελος ή αρχάγγελος, όπως πλανημένα διδάσκουν οι αυτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τού Ιεχωβά», αλλά άνθρωπος!

Εις το σημείο δε αυτό υπενθυμίζουμε την σχετική με την περί κρίσεως ανωτέρω ρήση τού Αποστόλου Παύλου παράδοξη διατύπωση εις την αρχή τού Μεσσιακού Ψαλμού 71 (Ο΄) ή 72 (Εβρ.): «Ο Θεός, το κρίμα σου τω βασιλεί δος και την δικαιοσύνη σου τω υιώ τού βασιλέως, κρίνειν τον λαόν σου εν δικαιοσύνη και τούς πτωχούς σου εν κρίσει» δηλ. «Ω Θεέ! Δώσε στο βασιλέα τη δύναμή σου να κρίνει, και στον υιό τού βασιλέως τη δικαιοσύνη σου, για να κρίνει τον λαό σου με δικαιοσύνη και τούς πτωχούς σου με ευθυκρισία».

Ο λόγος τού Ψαλμωδού είναι παράδοξος. Ο βασιλεύς και ο υιός τού βασιλέως δεν είναι δύο πρόσωπα, αλλά ένα, ο Μεσσίας. Όπως κατά την ανώτερη φύση Του ο Μεσσίας είναι ο (αληθινός) Θεός, όλη η θεία ουσία, και συγχρόνως είναι ο Υιός τού Θεού Πατρός (Α΄ Ιωάν: 5:20), κατά τον ίδιο τρόπο ο Μεσσίας είναι ο βασιλεύς και συγχρόνως είναι ο υιός τού βασιλέως, τού Θεού Πατρός δηλαδή!

Ο Θεός Πατήρ έδωσε την εξουσία στο Χριστό για να είναι ο άμεσος Κριτής τού κόσμου, ώστε όλοι να τιμούν τον Υιό, όπως τιμούν τον Πατέρα. Επειδή ο Υιός είναι ίσος με τον Πατέρα, ο Πατήρ θέλει να τιμάται εξ ίσου με τον Εαυτό Του. Όποιος τιμά το Θεό ως Πατέρα, οφείλει εξ ίσου να τιμά το Χριστό ως Υιό, ως γέννημα δηλ και όχι να υποτιμάται ή υποβιβάζεται σε κτίσμα ή δημιούργημα, όπως κάνουν οι Χιλιαστές και άλλοι Αντιτριαδίτες, προσβάλλοντας δι’ αυτού τού τρόπου και τον Πατέρα.

Άλλα σχετικά άρθρα:

• Περί τών υποστάσεων τής Αγίας Τριάδος

• Ιησούς Χριστός: Το Α και το Ω

• Ο Πατήρ είναι «Μείζων» του Υιού και ο Υιός «Κρείττων» των αγγέλων

• «Πατήρ μου μείζων μου εστιν» (Ιω. 14, 28)

• Ότι ο Πατήρ μου μείζων μου εστι