34. Ο Χριστός είναι αντικείμενο πίστεως, άρα Θεός αληθινός! (Ιωάν. Γ: 14-15)

«Και καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν τού ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.3:14-15) δηλ. «Όπως δε ο Μωυσής ύψωσε στην έρημο το φίδι, έτσι πρόκειται να υψωθεί και ο Υιός τού ανθρώπου, ώστε καθένας που πιστεύει εις Αυτόν, να μη χάνεται με πνευματικό θάνατο, αλλά να έχει αιώνια ζωή».

Προηγουμένως ο Χριστός είπε, ότι κατέβηκε από τον ουρανό. Τώρα λέγει, ότι πρόκειται να υψωθεί. Ο Χριστός κατέβηκε από τον ουρανό για να υψωθεί στο σταυρό. Ταπείνωση η κατάβαση από τον ουρανό, αλλά ταπείνωση και η ύψωση, διότι είναι ύψωση σε σταυρό, η οποία ονομάζεται και «άκρα ταπείνωση». Προηγουμένως επίσης μίλησε για την πνευματική αναγέννηση, ενώ τώρα ομιλεί για την σταυρική Του θυσία, άνευ τής οποίας δεν ήταν δυνατό να έλθει το Άγιο Πνεύμα που ενεργεί την πνευματική αναγέννηση.

Όπως είναι γνωστό από την Παλαιά Διαθήκη ο Ισραηλιτικός λαός στην έρημο γόγγυσε εναντίον τού Θεού και τού δούλου Του τού Μωυσή γι’ αυτό και ο Θεός διέταξε θανατηφόρα φίδια να δαγκώνουν και να θανατώνουν τούς ασεβείς Ισραηλίτες (Αριθμ. 21:5-9). Φόβος και τρόμος έπεσε στο στρατόπεδο τών Ισραηλιτών και παρεκάλεσαν τον Μωυσή να προσευχηθεί στον Κύριο για να τούς σώσει από τα θανατηφόρα φίδια. Τότε ο Θεός έδωσε στον Μωυσή μία πολύ παράξενη εντολή: να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι, να το υψώσει επάνω σε έναν πάσσαλο και όταν κάποιο φίδι δαγκώσει άνθρωπο, καθένας δαγκωμένος από το φίδι, όταν κοιτάξει το υψωμένο φίδι, θα ζήσει, θα σωθεί.

Η συγκεκριμένη εντολή φαινόταν σαν μία παραξενιά ή ιδιοτροπία τού Θεού. Γιατί έπρεπε ο Μωυσής να υψώσει ένα χάλκινο φίδι σ’ έναν πάσσαλο για τη σωτηρία τού λαού; Δεν μπορούσε ο Θεός να δώσει διαταγή να εξαφανισθούν τα φίδια και να σωθεί με αυτόν τον τρόπο ο λαός; Ασφαλώς μπορούσε, αλλά σκοπίμως έδωσε στο Μωυσή αυτήν την παράξενη εντολή. Πολλά πράγματα στην Παλαιά Διαθήκη είναι παράξενα, αλλά είναι σκόπιμα. Πολλά πράγματα ήταν επίσης αινιγματικά και ανεξήγητα, αλλά εξηγούνται στη Καινή Διαθήκη. Η εξήγηση τού χάλκινου όφεως δίνεται τώρα από τον Χριστό, τον συμβολισμό τού οποίου εφήρμοσε στον Εαυτό Του!

Αλλά εδώ γεννάται άλλη απορία. Εφόσον ο όφις είναι σύμβολο τού Σατανά, με την μορφή τού οποίου παρουσιάστηκε στην Εύα και την εξαπάτησε, πώς ταυτοχρόνως είναι και σύμβολο τού Χριστού; Πώς εδώ ο Ιησούς τον τύπο τού χάλκινου όφεως εφαρμόζει στον Εαυτό Του; Η Αγία Γραφή έχει και άλλα τέτοια παράδοξα. Ο λέων είναι σύμβολο τού Σατανά (Α΄ Πέτρ. 5:8), αλλά ταυτοχρόνως είναι και σύμβολο τού Χριστού (Αποκ. 5:5). Από άλλη άποψη ο λέων είναι σύμβολο τού Σατανά και από άλλη άποψη είναι σύμβολο τού Χριστού. Ο λέων είναι σύμβολο τού Σατανά λόγω τής θηριωδίας του και σύμβολο τού Χριστού λόγω τής βασιλικής δυνάμεως και μεγαλοπρέπειάς του!

Παρόμοιο πράγμα ισχύει και για τη συμβολική σημασία τού φιδιού. Είναι άξιον προσοχής, ότι ο Θεός δεν διέταξε τον Μωυσή να υψώσει επάνω στον πάσσαλο ένα πραγματικό φίδι, αλλά ένα χάλκινιο φίδι. Σύμβολο τού Σατανά είναι ο πραγματικός όφις, ενώ σύμβολο τού Χριστού είναι ο ψεύτικος, ο χάλκινος όφις.

Ο Χριστός παρομοιάζεται με όφι, διότι υψώθηκε επάνω στον σταυρό σαν κακοποιός, σαν ο μεγαλύτερος κακούργος τών αιώνων. Αλλά όπως ο όφις που ύψωσε ο Μωυσής δεν ήταν πραγματικός, αλλά χάλκινος, έτσι και ο Χριστός δεν ήταν πραγματικός κακούργος, αλλά αντιθέτως το αγιότερο πρόσωπο, το οποίο ο Θεός φόρτωσε με τις δικές μας αμαρτίες για να εξιλεωθούμε και να σωθούμε. Το φόρτωσε με όλα τα αμαρτήματα και εγκλήματα τού κόσμου και τον παρέδωσε σε σταυρικό θάνατο για να δικαιωθούμε δι’ αυτού και να σωθούμε εμείς, οι πραγματικώς αμαρτωλοί κι εγκληματίες.

Στον στίχ.15 «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» ο Χριστός δηλώνει τον σκοπό τής υψώσεώς Του στο σταυρό. Ήταν ανάγκη να υψωθεί στο σταυρό για εμάς, για τη σωτηρία μας. Όχι για να σωθούν λίγοι άνθρωποι, αλλά όλοι οι άνθρωποι. Όχι για να σωθεί ένα μόνο έθνος, αλλά όλα τα έθνη.

Ο σκοπός τής σταυρώσεως τού Ιησού είναι παγκόσμιος. Αυτό εκφράζεται με την λέξη «πας». Μικρή λέξη, αλλά με μέγιστη χωρητικότητα εφόσον περιλαμβάνει και Ιουδαίους και Έλληνες και όλα γενικά τα τέκνα τού Αδάμ. Παρά τον άκρατο εθνικισμό και σωβινισμό τών Εβραίων, η Παλαιά Διαθήκη σε πολλά σημεία προφητεύει την παγκοσμιότητα τού Χριστιανισμού. Και ο Χριστός, τονίζοντας στο Νικόδημο «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται», διακηρύσσει την παγκοσμιότητα τής σωτηρίας, όσο και αν αυτό δεν άρεσε στούς Ιουδαίους, οι οποίοι νόμιζαν ότι ο Θεός και η σωτηρία ήταν μόνον γι’ αυτούς!

Αλλά πού πρέπει να πιστέψει ο άνθρωπος για να γίνει μέτοχος στη σωτηρία; Κατά τον λόγο τού Χριστού προς το Νικόδημο πρέπει να πιστέψει στον Υιό τού ανθρώπου, στον ίδιο δηλαδή τον Χριστό. Ο Χριστός λοιπόν απαιτεί πίστη στο πρόσωπό Του! Όχι απλώς πίστη στο έργο Του, στη σταυρική θυσία Του, αλλά στο πρόσωπό Του! Η Παλαιά Διαθήκη απαιτεί πίστη στον Γιαχβέ, τον Αληθινό Θεό. Η Καινή όμως Διαθήκη απαιτεί πίστη στον Χριστό. Το συμπέρασμα λοιπόν που εξάγεται αβίαστα είναι ότι ο Χριστός είναι ο ίδιος ο Γιαχβέ σαρκωμένος, ο Θεός τής Παλαιάς Διαθήκης! Όχι βεβαίως ο Πατήρ ως πρόσωπο, όπως ανοήτως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι ΔΗΘΕΝ πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι, αλλά Θεός ως φύση και ουσία.

Εάν ο Ιησούς δεν είχε την συνείδηση, ότι είναι Γιαχβέ Θεός, πώς για την σωτηρία τών ανθρώπων θα απαιτούσε πίστη στο πρόσωπό Του; Πότε Απόστολος ή προφήτης ή άγγελος ή αρχάγγελος εξήρτησε τη σωτηρία τών ανθρώπων από την πίστη στο πρόσωπο του;

Άνθρωποι και άγγελοι είναι δυνατόν να ζητούν πίστη στούς λόγους τους, αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ πίστη στα πρόσωπά τους με έννοια θρησκευτική! Ο Ιησούς ζητάει πίστη στο πρόσωπό Του με έννοια θρησκευτική, διότι ΟΥΤΕ άγγελος είναι (όπως ανοήτως και πλανημένως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά), ΟΥΤΕ απλώς άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος!!! Σε πολλά σημεία ο Ευαγγελιστής Ιωάννης παρουσιάζει τον Υιό ως αντικείμενο πίστεως. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής:

«ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε» (6:35), «Συ πιστεύεις εις τον Υιόν τού Θεού;» (9:35), «ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί τών πιστευόντων δια τού λόγου αυτών εις εμέ» (17:20), «ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστιν ο Χριστός ο υιός τού Θεού, και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού» (20:31).

Ο Κύριος υψώθηκε επάνω στο σταυρό ως όφις, για να συντρίψει τον αρχαίο όφι που μάς θανάτωσε και μάς έβγαλε από τον Παράδεισο, ώστε να μην πεθαίνουμε πλέον, αλλά να έχουμε ζωή αιώνια, την οποίαν ευχόμεθα προς όλους σας!

Άλλα σχετικά άρθρα:

• Περί τών υποστάσεων τής Αγίας Τριάδος

• Μέρος 1ο: Ο Τριαδικός Θεός στην Παλαιά Διαθήκη

• Μέρος 2ο: Ο άσαρκος Λόγος

• Μέρος 3ο: Ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος

• Οι υποστάσεις του Θεού στον Ζαχαρία

• Χριστός, ο Κύριος (ή Γιαχβέ) τού οποίου η οδός ητοιμάσθη υπό τού Προδρόμου

• Μέρος 1^ο: Ο Υιός ως ο Μέγας Βασιλεύς

• Μέρος 2^ο: Ο Υιός Γιαχβέ ως ο Μέγας Βασιλεύς