Κεφάλαιο 1.

Φαινόμενα και ομαδοποίηση

Όταν κάποιος ρωτήσει Προτεστάντες διαφόρων αποχρώσεων: "τι τους κάνει να είναι τόσο εχθρικοί απέναντι στην Ορθόδοξη εκκλησία;", συνήθως παίρνει τις ακόλουθες απαντήσεις:

-"Επειδή ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό, και ζουν ανήθικα"...  και:

-"...ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ εκμεταλλεύονται τον κόσμο με τη θρησκεία, δεν διδάσκουν το ποίμνιο, και δίνουν και το κακό παράδειγμα με ένα σωρό σκάνδαλα, χωρίς να τιμωρούνται".

Λιγότεροι θα είναι οι Προτεστάντες που θα αναφέρουν τα δόγματα, ως τον λόγο τής πολεμικής τους κατά τής Εκκλησίας.  Και για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι μόνο Προτεστάντες που απαντούν έτσι.  Είναι συχνό φαινόμενο, να ακούμε τα ίδια λόγια και από χείλη "Ορθοδόξων", οι οποίοι μάλιστα δεν διστάζουν να τα λένε αυτά και σε αλλόθρησκους, ενισχύοντας έτσι την πλάνη αμφοτέρων!

Από τα παραπάνω, εξάγονται δύο βασικές παρατηρήσεις, ως προς τον τρόπο που σκέπτονται αυτοί οι άνθρωποι:

α. Δίνουν μεγάλη σημασία στην ηθική, παρά στο δόγμα, και

β. Έχουν την τάση να "ομαδοποιούν" τους ανθρώπους αδιάκριτα, με μόνο κριτήριο αυτό που βλέπουν, που νομίζουν ότι βλέπουν, ή που ακούνε για άλλους, και με τη συχνότητα που το ακούνε.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους επικριτές, όταν τους αναλύσεις το θέμα, λογικεύονται.  Όμως, είναι τόσο βαθειά ριζωμένη η προκατάληψη και η συνήθεια τής επίκρισης, που και οι ίδιοι απορούν, γιατί τη συνεχίζουν!

Οι άνθρωποι αυτοί, κάνουν ένα σοβαρό λάθος, επικρίνοντας ΤΟΥΣ Ορθοδόξους, και ΤΟΥΣ παπάδες.  Άραγε, ΟΛΟΙ οι Ορθόδοξοι ζουν ανήθικα, και ΟΛΟΙ οι παπάδες είναι κακά παραδείγματα;  Άραγε γνωρίζουν την προσωπική ζωή όλων αυτών, ώστε να είναι τόσο απόλυτοι κριτές;  και ποιός τους όρισε κριτές όλων αυτών, ώστε να αποφαίνονται πως κάποιοι άλλοι δεν αξίζουν ως Χριστιανοί;  Είναι άραγε σωστό, να ονομάζουν "Ορθόδοξο" τον κάθε ένα που απλώς έτυχε να γεννηθεί από Ορθοδόξους γονείς, και που δεν τον ενδιαφέρει η ορθόδοξη ζωή;

Όταν τεθούν τα παραπάνω ερωτήματα στους ανθρώπους αυτούς, (αν σκέφτονται λογικά,) δεν μπορούν, παρά να συμφωνήσουν στα εξής:

Βεβαίως, υπάρχουν ηθικότατοι Ορθόδοξοι πιστοί, και μάλιστα πιστότατοι στο Θεό.  Υπάρχουν βεβαίως και υπέροχοι Ορθόδοξοι πρεσβύτεροι, που κυριολεκτικά αναλώνονται στη διαποίμανση τού ποιμνίου τού Χριστού.

 Εάν λοιπόν υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά τους, "άσεβείς, την τού Θεού ημών χάριτα μετατιθέντες εις ασέλγειαν", "που ποιμένουν τους εαυτούς τους", οι οποίοι "παρεισέδυσαν"  στην Εκκλησία, (Ιούδα 4,12,13), σε αυτό τι φταίει ο πιστός πρεσβύτερος, ή ο πιστός Χριστιανός;  Μήπως ο δίκαιος Θεός, "θα απωλέσει τον δίκαιο μετά τού ασεβούς;"  (Γένεσις 18/ ιη΄ 23-25).  Αν κάποιοι δεν  ασχολούνται με την πίστη, και δεν ζουν χριστιανικά, (μολονότι οι γονείς τους τους βάπτισαν Χριστιανούς), μήπως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να θεωρηθούν "Ορθόδοξοι";  Μήπως εξ’ αιτίας τους, ο Θεός θα καταδικάσει και τον πιστό και δίκαιο, τον όντως Ορθόδοξο; 

Δεν είναι λοιπόν πρέπον να πιστεύουμε πως ένας δίκαιος Θεός, ομαδοποιεί τους ανθρώπους.  Η σχέση του με τον κάθε άνθρωπο, είναι προσωπική.  Δεν θα "απωλέσει τον δίκαιο μετά τού ασεβούς!"  Άραγε, σε αυτό δεν μας διδάσκει το παράδειγμα τού Αβραάμ, όταν "παζάρευε" τον Ύψιστο για τη ζωή τού Λωτ και τής οικογενείας του;

Στη Γένεση 18/ ιη΄ 20-33, και 19/ ιθ΄ 16, όταν ο Θεός θα κατέστρεφε τα Σόδομα, είπε στον Αβραάμ πως εάν υπάρχουν έστω και 10 δίκαιοι, δεν θα κατέστρεφε για χάρη τους τις δύο ασεβείς πόλεις.  Οι δίκαιοι όμως, ήταν μόνο τρεις: ο Λωτ, και οι δύο κόρες του.  Και πάλι όμως, ο Θεός έσωσε τους τρεις δικαίους από την καταστροφή.  Δεν θα ήταν δυνατόν να ενεργήσει διαφορετικά ο Θεός τής αγάπης!  αλλιώς, δεν θα διέφερε από τον κάθε δικτάτορα, που με τη βία και την κυριαρχία τού τρόμου υπόσχεται ειρήνη.

Ο Θεός δεν αλλάζει!  "Είναι ο ίδιος χθες, και σήμερα, και στους αιώνες!" (Εβραίους 1/α΄ 11,12.  Β΄ Πέτρου 13/ιγ΄ 8)

Αν η δικαιοσύνη τού Θεού απαιτούσε να μην απολεσθούν οι τρεις δίκαιοι ανάμεσα στις χιλιάδες τών ασεβών συμπολιτών τους, ασφαλώς θα απαιτεί το ίδιο και σήμερα.

Δεν υπάρχουν άραγε ούτε τρεις δίκαιοι, ανάμεσα στα εκατομμύρια τών κατ’ όνομα Ορθοδόξων;