Κεφάλαιο 16ο

Στη ΣΦΑ

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Οι στρατιωτικές φυλακές Αυλώνος, ήταν ανάκτορο σε σύγκριση με το άθλιο πειθαρχείο τής Κορίνθου. Μπήκα με την κλούβα στο προαύλιο, και είδα με χαρά πολλούς "Μάρτυρες" να μας χαιρετούν.

Κατεβαίνοντας, πήρα τις βαριές βαλίτσες μου, και με οδήγησαν στα γραφεία τής φυλακής. Στην καρέκλα, καθόταν ένας νέος άνδρας, ξανθός, και δίπλα του ένας μελαχρινός. Φορούσαν και οι δύο πολιτικά.

Πήραν τα στοιχεία μου, και ύστερα μου είπαν με σοβαρό ύφος:

-Γιατί δεν θέλεις να καταταγείς στο στράτευμα; Εσύ δεν θέλεις να υπηρετήσεις την πατρίδα;

-Όχι! Δεν είναι αυτό! Απλά, επειδή η Χριστιανικά εκπαιδευμένη συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει κάτι τέτοιο. Απάντησα σ’ αυτή τη χιλιοειπωμένη ερώτηση.

-Δηλαδή, εμείς είμαστε ασυνείδητοι; με ξαναρώτησαν ακριβώς αυτό που περίμενα ν’ ακούσω.

-Όχι, δεν είπα κάτι τέτοιο. Εσείς έχετε εκπαιδεύσει τη συνείδησή σας αλλιώς! απάντησα.

Βέβαια, δεν καταλάβαινα ότι αυτά που έλεγα ήταν υπεκφυγές. Στην πραγματικότητα, πίστευα σαν "Μάρτυρας" πως όσοι γίνονται στρατιώτες, ανήκουν στο εχθρικό στρατόπεδο τού Σατανά, και τους αξίζει καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα. Δεν ήταν λοιπόν θέμα διαφορετικής συνείδησης όπως τους είπα, αλλά θέμα διαφορετικών στρατοπέδων. Τους θεωρούσα υποσυνείδητα άξιους θανάτου!

Συνέχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις, και εγώ έλεγα καλά το μάθημά μου.

Κάποια στιγμή, ο ξανθός σηκώθηκε, και με χαιρέτησε γελώντας με μια χειραψία.

-Καλώς όρισες αδελφέ! Είμαστε "πρεσβύτεροι" στην "εκκλησία" τών φυλακών! είπε, και μου συστήθηκε. Το ίδιο έκανε και ο άλλος, ενώ εγώ γελούσα με αμηχανία. Προφανώς, όχι μόνο διασκέδαζαν με αυτές τις ερωτήσεις, αλλά μετρούσαν την "ποιότητα" τών νεοεισερχομένων. Η διοίκηση, είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς, κάποιες γραφειοκρατικές δουλειές ρουτίνας.

Με τη συνοδεία τού Νίκου, (όπως έλεγαν τον μελαχρινό), μπήκα στο νέο μου περιβάλλον. Η εικόνα που είχα για τις φυλακές, ήταν αρκετά διαφορετική από αυτό που αντίκρισα μπαίνοντας στο κεντρικό κτίριο. Είχα σχηματίσει με τη φαντασία μου, μία εικόνα για ένα στενό διάδρομο με κελιά από τις δύο πλευρές. Όμως, τώρα μπροστά μου ανοιγόταν ένας τεράστιος χώρος, που το ταβάνι του βρισκόταν στο ύψος δύο ορόφων, που μαζί με το ισόγειο, ήταν γεμάτοι πόρτες και από τις δύο πλευρές. Δεκάδες κρατούμενοι περπατούσαν "ελεύθερα", σε όλο αυτό το χώρο, και στις αυλές του. Το μόνο που μου θύμιζε την αρχική μου εικόνα, ήταν τα πολλά σιδερένια κάγκελα, όπου κι αν κοιτούσα.

Περπατώντας στη σκάλα, μπορούσα να ξεχωρίσω τους "Μάρτυρες" από τους ποινικούς, από τα ρούχα τους. Οι ποινικοί φορούσαν στρατιωτικά ρούχα, ενώ οι "Μάρτυρες" πολιτικά.

Ανέβηκα με το Νίκο στον 2ο όροφο, και μου έδειξε το κελί μου. Είχε τον αριθμό: "Ζ7". Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κελιά τής φυλακής. Μέσα, υπήρχαν περίπου άλλοι 7 "αδελφοί". Αργότερα, έμαθα ότι όλοι σχεδόν οι νέοι κρατούμενοι, ξεκινούσαν την ποινή τους σε μεγάλα κελιά, ώσπου κατέληγαν στα μικρότερα και πιο ήσυχα.

Ο Νίκος μου έδειξε ένα διώροφο κρεβάτι, και μου είπε πως θα κοιμόμουν στο επάνω.

-Μήπως τη νύχτα πέφτεις; με ρώτησε.

-Δεν ξέρω, δεν έχω ξανακοιμηθεί σε πάνω κρεβάτι. είπα.

-Μήπως θέλεις να αλλάξουμε; Το δικό μου είναι το κάτω. μου είπε.

Δέχθηκα ευχαρίστως, μη γνωρίζοντας πως αυτό ήταν μία θυσία από μέρους του. Τα κάτω κρεβάτια, ήταν τα πιο προνομιούχα, όπως διαπίστωσα αργότερα.

Ο ένας χρόνος που έμεινα στη ΣΦΑ, ήταν ένας χρόνος κοινωνικής ωρίμανσης για εμένα. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά, ανθρώπους απ’ όλη τη χώρα, με κάθε είδους συνήθειες και προσωπικότητες. Εκατοντάδες άλλοι, όπως κι εγώ, ζούσαμε σ’ έναν κλειστό χώρο, και έπρεπε ο καθένας μας να μάθει να ανέχεται και να συμβιώνει με τους άλλους. Σύντομα, είδα στην πράξη τα όσα μου είχε πει ο Σταμάτης. Γνώρισα υπέροχα παιδιά, αλλά και ανθρώπους που σε τίποτα δεν διέφεραν από αυτούς που ονόμαζα "κοσμικούς". Γνώρισα όμορφες παρέες, αλλά και κλίκες που επιβάλλονταν με αντιχριστιανικό τρόπο, και που προωθούσαν τους "δικούς τους", ακόμα και σε βαθμίδες τής οργάνωσης. Υπήρχαν "Μάρτυρες" που διασκέδαζαν κάνοντας δύσκολη τη ζωή ομοπίστων τους, και "Μάρτυρες"που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθούν τους άλλους. Υπήρχαν οι ηθικοί, και οι ομοφυλόφιλοι "Μάρτυρες". Οι βλάσφημοι και οι ευγενικοί. Κάποιοι άφηναν όπου πήγαιναν τις καλύτερες εντυπώσεις, και κάποιοι άλλοι τις χειρότερες, όπως 5 "αδελφοί", που στο πειθαρχείο διάβαζαν πορνοπεριοδικά, αυνανίζονταν δημόσια, έβριζαν, κάπνιζαν, και έκαναν βανδαλισμούς. Φυσικά στη ΣΦΑ τιμωρήθηκαν, αν και ο ένας τουλάχιστον από αυτούς, παρέμεινε αδιόρθωτος ως την αποφυλάκισή του.

Ο χρόνος κυλούσε αργά, εκνευριστικά αργά, καθώς έσβηνα μία μία τις ημέρες από το ημερολόγιο τής οργάνωσης. Μοναδική γιορτή, η επίσκεψη τής αρραβωνιαστικιάς μου κάθε μήνα, και τής μητέρας μου κάθε εβδομάδα. Ευτυχώς, σαν προστάτης θα είχα μόνο τη μισή ποινή από αυτή που είχαν άλλοι.

Με πολύ κέφι, από την αρχή προσπάθησα να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή τής φυλακής για μελέτη. Σιγά σιγά όμως, άρχισα να κουράζομαι. Παρ’ όλα αυτά όμως, κατάφερνα να διαβάζω αρκετές ώρες την ημέρα. Η Αγία Γραφή μου, άρχισε να γεμίζει με σημειώσεις, στα περιθώρια κάθε σελίδας. Είχα σαν στόχο, να καταγράψω όλες τις ερμηνείες όλων τών εδαφίων, όπως είχαν δημοσιευτεί στα έντυπα τής οργάνωσης. Αυτή ήταν μία κοινή συνήθεια μεταξύ τών "Μαρτύρων".

Τον καιρό εκείνο, στη συνάθροιση μελετούσαμε το βιβλίο: "Λατρεία", ένα βιβλίο που σκοπό είχε να κάνει τους "Μάρτυρες", βαθύτερους γνώστες τών δογμάτων τους. Ενώ όλα τα άλλα βιβλία πρόσφεραν έτοιμη την απάντηση, αυτό σε προκαλούσε να σκεφτείς. Μπορώ να πω, πως αυτό το βιβλίο, παρά τα δογματικά του λάθη, με έκανε για πρώτη φορά να συνειδητοποιήσω βαθύτερα τι πίστευα.

Περισσότερο όμως, είχα "τριφτεί", στο θέμα τής συνείδησης. Είχα αποστηθίσει όσα είχε γράψει η Σκοπιά τα τελευταία χρόνια. Έγραψα μάλιστα την πρώτη μου προσωπική μελέτη, με θέμα: "Γιατί αρνήθηκα τη στρατιωτική θητεία". Παρά όμως τους πολλούς λόγους που ανέλυα, σήμερα ξέρω πως ο πραγματικός λόγος ήταν μόνο ένας: "Πίστευα πως ανήκα σε άλλο στρατόπεδο".

Τον καιρό που ήμουν στο κελί Ζ7, είχε προκύψει ένα θέμα, στο οποίο εκ τών πραγμάτων ανακατεύτηκα κι εγώ. Η διοίκηση, απαιτούσε στους ελέγχους που έκανε στα κελιά μας, να έχουμε τα κρεβάτια μας στρωμένα με στρατιωτική κουβέρτα. Αυτό το ήθελε, επειδή για το κράτος θεωρούμασταν στρατιώτες, ασχέτως αν εμείς αρνούμασταν αυτή την ιδιότητα. Έτσι, είχε γίνει ερώτηση από τους "πρεσβυτέρους" στο "κυβερνών σώμα" τών "Μαρτύρων", για το αν θα έπρεπε να βάζουμε την κουβέρτα, εφ’ όσον αυτό θα ήταν σαν να δεχόμαστε την στρατιωτική ιδιότητα. Το "κυβερνών σώμα", απάντησε πως δεν υπήρχε πρόβλημα, εφ’ όσον είχαμε ήδη ξεκαθαρίσει τη θέση μας, και ήμασταν φυλακή γι’ αυτό. Κάποιοι από εμάς όμως, δεν ικανοποιηθήκαμε. Βλέπαμε την απάντηση αυτή ως συμβιβασμό, και εφ’ όσον δεν μας το επέτρεπε η συνείδησή μας, αρνηθήκαμε να βάλουμε τη στρατιωτική κουβέρτα. Μόνο που τώρα πια, δεν είχαμε να κάνουμε με τη διοίκηση, αλλά με τους δικούς μας "πρεσβυτέρους"!

Όταν έγινε γνωστή η απόφασή μας να μη βάλουμε στρατιωτική κουβέρτα, άρχισε μία άνεφ προηγουμένου πίεση. Καθημερινά, περνούσαν από το κελί μας οι "πρεσβύτεροι", λέγοντας:

-Η κουβέρτα θα μπει! Το "κυβερνών σώμα" το επέτρεψε!

Εμείς αντιδρούσαμε δείχνοντάς τους άρθρα από τη Σκοπιά, που έγραφαν πως "στα θέματα συνείδησης, δεν έχει λόγο κανένας, παρά μόνο ο αντιρρησίας". Θυμάμαι χαρακτηριστικά, την απάντησή μου:

-Δεν με ενδιαφέρει τι είπε το κυβερνών σώμα! Από τη στιγμή που θεωρώ κάτι κακό, ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ. Ο ίδιος ο Χριστός (που τότε τον θεωρούσα κτίσμα) να μου πει ότι επιτρέπεται, δεν θα κάνω κάτι αντίθετο από τη συνείδησή μου!

Παρ’ όλα αυτά, όταν έφθασε η ημέρα τής επιθεώρησης, ήμουν ίσως ο μόνος από τους διαφωνούντες, που αποφάσισα να υπακούσω στους "πρεσβυτέρους". Μετά όμως από αυτή την ενέργεια, ένοιωσα νικημένος. Ένοιωσα πως ο Σατανάς είχε βρει τρόπο να με κάνει να ομολογήσω έμμεσα, αυτό για την άρνηση τού οποίου ήμουν φυλακή. Την ίδια όμως ημέρα, δήλωσα στον Νίκο (τον "πρεσβύτερο"), πως ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που συμβιβάστηκα. Στην επόμενη επιθεώρηση δεν θα έβαζα ούτε εγώ κουβέρτα.

Την επόμενη κιόλας ημέρα, όλοι οι διαφωνούντες, κι εγώ μαζί, βρεθήκαμε σε μία ειδική πτέρυγα τών φυλακών, που λεγόταν: Αναρρωτήριο. Εκεί, δεν θα δημιουργούσαμε πρόβλημα, επειδή η διοίκηση δεν είχε απαιτήσεις για στρατιωτικές κουβέρτες σε αυτή την πτέρυγα. Έμεινα εκεί, ως τη μεταγωγή μου στην Κασσάνδρα.

Το Αναρρωτήριο, ήταν ο πιο ήσυχος τόπος στη φυλακή. Από εκεί, έλειπε η μόνιμη βοή που ακουγόταν στα κανονικά κελιά. Εκεί όμως, είχαμε και άλλα πλεονεκτήματα. Το σπουδαιότερο ήταν πως είχαμε καθαρές τουαλέτες με λεκάνη, κάτι που ήταν σοβαρό πρόβλημα στα άλλα κελιά. Εκεί, η τουαλέτα ήταν μέσα στα κελιά, και ήταν προβληματική κάθε χρήση της. Στο νέο μας χώρο όμως, οι τουαλέτες ήταν έξω από τα κελιά, κι ως Αναρρωτήριο που ήταν, δεν κλείδωναν ποτέ τις πόρτες. Αναγκαζόμασταν όμως να τις κλειδώνουμε εμείς, και μάλιστα ζητήσαμε από τη διοίκηση να μας περιφράξει με κάγκελα, επειδή όταν λείπαμε για τις συναθροίσεις μας (στην αίθουσα που μας είχε παραχωρήσει η διοίκηση ως τόπο λατρείας), έβρισκαν ευκαιρία οι ποινικοί, και μας έκλεβαν τα παπούτσια.

Τρεις αίθουσες μας είχαν παραχωρήσει. Μία για τις συναθροίσεις, μία για πινγκ πονγκ, και μία για τηλεόραση. Δεν θα ξεχάσω τους ομηρικούς καυγάδες για το ποιο έργο θα παρακολουθούσαμε, και τους πολλούς αρουραίους που τριγύριζαν σ’ αυτό το χώρο.

Ενδεικτικό της "πνευματικής" κατάστασης κάποιων "Μαρτύρων", είναι και το εξής γεγονός: Ένα βράδυ, όταν μαζευτήκαμε στη συνάθροιση, η μισή αίθουσα ήταν άδεια. Με απορία λοιπόν, έστειλαν κάποιον στα κελιά, για να δει τι συμβαίνει. Αυτό που ανακάλυψε, μας έκανε να γελάμε και να στεναχωριόμαστε ταυτόχρονα: Άλλοι, κοιμόντουσαν. Άλλοι έπαιζαν τάβλι, άλλοι διάβαζαν διάφορα. Άλλοι άκουγαν μουσική, και άλλοι έτρωγαν. Μετά όμως από αυτή την επέμβαση, οι πιο φιλότιμοι, αναγκάστηκαν να πάνε στη συνάθροιση.

Στη ΣΦΑ, υπήρχε και ένας αποκομμένος, για άγνωστο λόγο σ’ εμένα. Ο άνθρωπος αυτός, αν και ήταν αποκομμένος, παρουσιάστηκε και αρνήθηκε το στρατιωτικό. Έτσι, έφθασε στη ΣΦΑ, και αφού πέρασε λίγο καιρό στον όροφο τών ποινικών, τον πήραν οι "Μάρτυρες" σε ένα κελί. Εκεί όμως, για αρκετούς μήνες μέχρι να γίνει η επανένταξή του στην οργάνωση, οι άλλοι δεν του μιλούσαν. Τον έβλεπα και τον λυπόμουν, όπως πολλοί άλλοι, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα γι αυτή την απομόνωση. Το άτεγκτο σωφρονιστικό σύστημα τής οργάνωσης, ήταν χειρότερο από τού κράτους.

Τον πρώτο καιρό, η δουλειά μου ήταν να σφουγγαρίζω. Αργότερα όμως, να καθαρίζω πατάτες, για το συσσίτιο τών φυλακών. Εργαζόμενος έτσι, κέρδιζα ημέρες, ώστε να βγω από τη φυλακή ενωρίτερα.

Στο Αναρρωτήριο, είχα περισσότερη ησυχία και χρόνο για διάβασμα. Υπήρχε εκεί μία βιβλιοθήκη, με ποικιλία βιβλίων, μεταξύ τών οποίων μερικά Ορθόδοξα αντιαιρετικά. Κάποια ημέρα, αποφάσισα να διαβάσω ένα απ’ αυτά, που αναφερόταν στη δική μου θρησκεία. Εκ τών υστέρων, γνωρίζω πως εκεί υπήρχαν και καταλληλότερα βιβλία απ’ αυτό που διάλεξα. Αλλά και μέσα απ’ αυτό, το Άγιο Πνεύμα φρόντισε να προετοιμάσει την μελλοντική φυγή μου από την αίρεση. Το βιβλίο, περιείχε την αλληλογραφία τού υπευθύνου αιρέσεων και άλλων ανθρώπων, με ανθρώπους τής θρησκείας μου. Ήταν επιστολές που ντρόπιαζαν τους επιστολογράφους "Μάρτυρες". Διαβάζοντάς το, προβληματίστηκα σε σημείο που να υποθέσω πως οι επιστολές "Μαρτύρων" που αναφέρονταν εκεί, ήταν κίβδηλες. Άλλωστε, δεν είχα καθόλου εμπιστοσύνη στους Ορθοδόξους συγγραφείς, επειδή τους θεωρούσα ψεύτες. Πόσo μάλλον, στον συγκεκριμένο συγγραφέα, για τον οποίο έτρεφα απέχθεια, εξ’ αιτίας ενός γεγονότος, πριν λίγους μήνες:

Από καιρό, γνώριζα πως υπήρχε μία εκπομπή στο ραδιόφωνο, σε κάποια συγκεκριμένη μέρα και ώρα, που ο υπεύθυνος αιρέσεων, μιλούσε εναντίον τής οργάνωσής μου. Πάντοτε ήθελα να ακούσω τι έχει να πει εναντίον μας, αλλά επειδή εργαζόμουν και πήγαινα σχολείο, ποτέ δεν μπόρεσα να τον ακούσω. Στη φυλακή όμως, είχα το χρόνο και την ευκαιρία. Κάποια ημέρα που το θυμήθηκα λοιπόν, άνοιξα το ραδιόφωνο, και πράγματι, η εκπομπή είχε μόλις αρχίσει.

Το θέμα του, ήταν πως η Εταιρία Σκοπιά ήταν μετοχική κερδοσκοπική εταιρία. Και αν τα επιχειρήματά του ήταν σωστά, θα προβληματιζόμουν, και θα τον άκουγα συχνά. Εκείνος όμως, προσπαθούσε να το αποδείξει, παρερμηνεύοντας τον τίτλο ενός άρθρου στη Σκοπιά, που έλεγε: "Γίνετε μέτοχοι τής Βασιλείας".

-Ορίστε! είπε. ...Μέσα από αυτό το τεύχος τής Σκοπιάς, καλούν και άλλους να γίνουν μέτοχοι τής μετοχικής εταιρίας Σκοπιά!

Έκλεισα εκνευρισμένος το ραδιόφωνο. Θυμόμουν καλά το άρθρο, και ήξερα πως δεν είχε σχέση με μετόχους εταιριών, αλλά μιλούσε για μετόχους τών ευλογιών που περιμένουν οι "Μάρτυρες" από το Θεό. Από τότε, δεν θέλησα να τον ξανακούσω, θεωρώντας τον ψεύτη και συκοφάντη. Έτσι, χρειάστηκε αρκετή περιέργεια για να διαβάσω εκείνο το βιβλίο του.

Αν και το απέρριψα όμως, πιστεύοντας πως είναι κι αυτό γεμάτο ψέματα, δεν κατάφερα να απορρίψω ένα εδάφιο, που αναφερόταν σ’ αυτό, το Β΄ Κορινθίους, 6 / ς΄ 6,7. Εκεί, αναφέρονται τα εξής:

"...εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χριστότητι, εν Πνεύματι Αγίω,

εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού..."

Αν το Άγιο Πνεύμα ήταν η δύναμη τού Θεού όπως πίστευα ως "Μάρτυρας", τότε δεν θα ήταν γραμμένο έτσι το εδάφιο! Σε ένα σύνολο ανόμοιων πραγμάτων, αναφέρει χώρια το Άγιο Πνεύμα, και χώρια τη δύναμη τού Θεού!

Το εδάφιο έδειχνε καθαρά, πως πράγματι, το Άγιο Πνεύμα δεν ήταν η δύναμη τού Θεού. Όσο κι αν έψαξα στις εκδόσεις τής Σκοπιάς, δεν βρήκα απάντηση. Φύλαξα λοιπόν στη σκέψη μου το εδάφιο, περιμένοντας την ημέρα που ο Θεός θα μου έδινε ικανοποιητική απάντηση.

Από μικρός, είχα το χόμπι να διαβάζω επιστημονικά έντυπα. Ένα αγαπημένο μου θέμα, ήταν η θεωρία τής Σχετικότητος τού Αϊνστάιν. Μια μέρα λοιπόν, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου στο Αναρρωτήριο, διάβαζα για την φύση τού Χωροχρόνου. Με εντυπωσίασε, το ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι μεταβλητά σαν λάστιχο μεγέθη, και εξαρτώνται από την ύλη που περικλείουν. Κυρίως όμως, με εντυπωσίασε το ότι ο χωροχρόνος, δημιουργήθηκε μαζί με το σύμπαν. Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν μικρός, είχα ρωτήσει έναν "πρεσβύτερο", την εξής απλή παιδική απορία:

"Πριν ο Θεός δημιουργήσει το σύμπαν πού ήταν;"

Εκείνος, μου έδωσε μία γελοία απάντηση, που και σαν παιδί ακόμα, τη θεώρησα ανόητη. Όλα αυτά τα χρόνια, η απορία μου υπέβοσκε, και δεν είχα βρει απάντηση. Την ημέρα εκείνη όμως, η απορία μου επανήλθε πιο σύνθετη, και πιο πιεστική:

-Πριν ο Θεός δημιουργήσει το σύμπαν, πού και πότε ήταν; Υπήρχε άραγε "πού" και "πότε";

Τώρα πια, για πρώτη φορά, ένοιωθα πως είχα τα φόντα να δώσω μία απάντηση. Άρχισα λοιπόν για πρώτη φορά να διεισδύω διανοητικά στη σκέψη τής Αϊδιότητας τού Θεού. Σκέφτηκα τα εξής:

"Εφ’ όσον ο χώρος και ο χρόνος εξαρτώνται από την ύλη τού σύμπαντος, και έχουν την αρχή τους στη δημιουργία τού σύμπαντος, τότε ο Θεός είναι "έξω" από το χώρο και το χρόνο, και ο χωροχρόνος είναι δημιούργημά του. Πριν το σύμπαν, απλούστατα δεν υπήρχε "πού" και "πότε". Υπήρχε μόνο Θεός..."

Και ενώ μπορούσα να σκεφτώ τόσα άλλα, που με συγκίνηση ανακάλυψα χρόνια αργότερα, το μυαλό μου πήγε (χάριτι Θεού), στην εξής σειρά σκέψεων που με συγκλόνισε:

"Μα τότε, αν ο Θεός έφτιαξε τα πάντα δια τού Ιησού Χριστού και Λόγου του, τότε έφτιαξε και το χωροχρόνο δια τού Ιησού Χριστού!!!"

Έτρεξα και άνοιξα την Αγία Γραφή στο Ιωάννης 1/α΄ 3, όπου λέει για τον Ιησού Χριστό:

"Πάντα δι αυτού έγειναν, και χωρίς αυτού, δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον έγεινεν".

Πανικοβλήθηκα! "Μα τότε, (σκέφτηκα), ο Ιησούς Χριστός, είναι δημιουργός και τού χρόνου! Αυτό σημαίνει, πως δεν έχει αρχή! Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι "κοσμικοί", πιστεύουν στην Τριάδα! Αν αυτό το ξέρανε όσοι συζήτησαν μαζί μου, θα με προβλημάτιζαν! Πρέπει όμως να είναι λάθος αυτό το συμπέρασμα, επειδή αν δεν είχε αρχή, δεν θα ήταν Γιος! Κάθε γιος, έχει αρχή από τους γονείς του! Αν όμως ο Λόγος έχει αρχή, τότε δεν μπορεί να έφτιαξε το χρόνο!"

Σκεφτόμουν για πολλή ώρα, μη μπορώντας να βρω λύση. Δυστυχώς, τότε δεν γνώριζα πως ο Γιος τού Θεού έχει την αρχή του από τον Πατέρα μόνο ως προς την αιτία! Με μπέρδευε και το εδάφιο που είχα διδαχθεί, που έλεγε πως ο Χριστός, ήταν "η αρχή τής κτίσεως τού Θεού", και αυτό το ερμήνευα ως: "το πρώτο κτίσμα". Δεν κατάλαβα πως η λέξη αρχή εδώ είχε την έννοια τής "εξουσίας". Έτσι, κατασκεύασα μία πρόχειρη θεωρία, που θα ικανοποιούσε το αδιέξοδο στο οποίο είχα φθάσει.

Ενδόμυχα όμως, καταλάβαινα πως δεν μπορεί να σταθεί σε σοβαρή κριτική. Έτσι, τόσο πολύ με στεναχώρησε αυτή μου η ανακάλυψη, που κάποια υποσυνείδητη λειτουργία, την εξαφάνισε από τη σκέψη μου για πολλά χρόνια... Συνέχιζα λοιπόν τις μελέτες μου, και την καθημερινή μου δραστηριότητα, χωρίς να πονοκεφαλιάζω για τον αν ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε αρχή ή όχι.

Δυστυχώς, λίγες εβδομάδες προτού φύγω για τις αγροτικές φυλακές τής Κασσάνδρας, η φυλακή με πείραξε, και άρχισαν διάφορα ψυχολογικά προβλήματα. Μέρα με την ημέρα, η κατάθλιψή μου δυνάμωνε, τόσο που άρχισα να συνειδητοποιώ τι σημαίνει η φράση: "μου σαλεύει το μυαλό". Αν η μεταγωγή μου στην Κασσάνδρα αργούσε, ίσως η ζημιά θα ήταν ανεπανόρθωτη. Πάνω στην ώρα, η πρόνοια τού Θεού, φρόντισε να βρεθώ σ’ ένα νέο περιβάλλον, που έδιωξε σύντομα κάθε ψυχολογικό πρόβλημα. Μετά από τόσα χρόνια, όλα αυτά τα δυσάρεστα έχουν ξεχαστεί, και μόνο οι καλές αναμνήσεις γεμίζουν τη σκέψη μου. Μοναδική εξαίρεση, η καταθλιπτική εικόνα την ανάπηρης μητέρας μου, καθώς απομακρυνόταν κουτσαίνοντας από τα επισκεπτήρια, μόνη, κουρασμένη και θλιμμένη.