Ελληνικός Παρατηρητής τής Σκοπιάς Θυγατρικός ιστότοπος τής |
Ενότητες Βιβλία και Ευσεβισμός |
Ένα βιβλίο για τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά τού Νικολάου Μαυρομάγουλου
|
Ακούστε την ανάγνωση αυτού τού κεφαλαίου σε ηχητικό αρχείο
Κεφάλαιο 11ο Βάπτισμα αφιέρωσης ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Παρά τις επιτυχίες μου στο έργο, εγώ ο ίδιος δεν είχα ακόμα βαπτιστεί. Ο φίλος μου ο Γιώργος, βαπτίστηκε πριν από εμένα, και μου έλεγε: -Πότε θα βαπτιστείς; Εγώ έμαθα την "αλήθεια" από εσένα, και βαπτίστηκα πριν από εσένα! -Δεν αισθάνομαι έτοιμος! απαντούσα. ...πάντως δεν θ’ αργήσω. Και ο λόγος, ήταν πως ακόμα ήμουν πνιγμένος στην αμαρτία. Συνεχώς ανέβαλα το βάπτισμα, περιμένοντας να καθαρίσω πρώτα τη διαγωγή μου. Είναι η ίδια αιτία που συνάντησα σε δεκάδες άλλους "Μάρτυρες" που καθυστερούσαν να βαπτισθούν. Τον καιρό εκείνο, δίδασκα άλλους σε τέσσερις "γραφικές μελέτες", αλλά δεν τολμούσα να προβώ σε μια τέτοια ενέργεια. Κάποιες κακές νεανικές συνήθειες που πολεμούσα ακόμα, δεν με άφηναν να βαπτισθώ. Αγνοώντας την πραγματική σημασία τού βαπτίσματος, πίστευα πως πρώτα έπρεπε να πάψω να αμαρτάνω, και μετά ως "καθαρός", να μπω στην "καθαρή οργάνωση τού Θεού". Στην πραγματικότητα, ζούσα διπλή ζωή. Άλλος ήμουν όταν κήρυττα, και άλλος όταν φλερτάριζα κρυφά με τις παλιές μου φίλες. Κάθε φορά που βγαίναμε, γεμάτος τύψεις, σκεπτόμουν πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά, αλλά κάθε φορά το ξαναέκανα. Φυσικά, ο Γιώργος δεν γνώριζε τίποτα γι αυτές μου τις δραστηριότητες, μια και με είχε σαν "φωτεινό παράδειγμα". Εκτός από την ντροπή μου μπροστά στο Θεό, ντρεπόμουν και για κάτι άλλο. "Σκέψου λέει, να έπεφτα στο έργο από σπίτι σε σπίτι, πάνω σε κάποια από αυτές τις φίλες μου! " Θα γινόμουν κι εγώ ρεζίλι, θα ρεζίλευα και την οργάνωση! Και όμως, κάποιο πρωινό, καθώς ήμουν έτοιμος με το συνοδό μου να μπω για έργο σε κάποια πολυκατοικία, είδα στο μπαλκόνι να κάθεται μια τέτοια παλιά γνώριμη. Τα έχασα! Είπα κάποια δικαιολογία, και φύγαμε με το συνοδό μου για άλλο τομέα. Το ρεζιλίκι το απέφυγα, όμως αυτό μου έβαλε λίγο μυαλό. Πήρα πλέον οριστική απόφαση να "φυλακίσω" τον κακό εαυτό μου, μόνο σε πιο κρυφές αμαρτίες. Τουλάχιστον, (πίστευα), αν με βλέπει μόνο ο Θεός, θα με καταλάβει, βλέποντας τον αγώνα μου, και δεν θα με παρεξηγήσει για τις πτώσεις μου. Για να γίνει όμως ο αγώνας μου πιο δύσκολος, μου πρότειναν μία "γραφική μελέτη" με κάποιον νεαρό "Μάρτυρα", ο οποίος είχε μία αδελφή μεγαλύτερή του. Δεν άργησα να διαπιστώσω, πως αυτή η κοπέλα με φλερτάριζε, και μάλιστα με ανήθικο και προκλητικό τρόπο. Στην αρχή, δεν μπορούσα να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν μία "Μάρτυς τού Ιεχωβά" να συμπεριφέρεται έτσι. ΄Υστερα όμως, σκέφτηκα πως σαν αβάπτιστη κι αυτή, ίσως έπεφτε (όπως εγώ), στα ίδια τα δικά μου λάθη. Το γεγονός όμως, είναι πως με τόσες προκλήσεις, συγκρατούσα τον εαυτό μου με τα δόντια, και με πολλή προσευχή, για να μην επιστρέψω στις παλιές μου κακές συνήθειες. Τόσο με ταλαιπωρούσε, που η μελέτη αυτή, μου είχε γίνει άγχος. Φοβόμουν πως κάποια μέρα ίσως θα με ξεμονάχιαζε, και τότε φοβόμουν για το πώς θα αντιδρούσα. Ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Όλα αυτά, δεν με άφηναν να βαπτιστώ, κι όμως βαθιά μέσα μου ήξερα πως κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Και η μητέρα μου όμως, με ρωτούσα γιατί δεν βαπτίζομαι ακόμα. Της απαντούσα, πως ήθελα πρώτα να ολοκληρώσω κάποιες μελέτες, ώστε να βαπτισθώ εντελώς έτοιμος και καταρτισμένος στην αλήθεια. Είχα βρει μάλιστα και μελετούσα κάποιο βιβλίο, την "Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια τών Θρησκειών". Περιείχε μία περίληψη για τις βασικές θρησκείες τού κόσμου, και για 100 "χριστιανικές" αιρέσεις. Περιέγραφε πώς ξεκίνησαν και τι πιστεύουν, δεν έγραφε όμως το "γιατί" πιστεύουν σε κάτι. Έτσι, αν και νόμιζα πως η μελέτη μου ήταν πλήρης, αγνοούσα τα βασικότερα σημεία. Έψαχνα να βρω εκεί, θρησκείες που πιστεύουν κάτι παραπλήσιο με τη δική μου. Τότε θα τις θεωρούσα άξιες για περισσότερη έρευνα. Το ότι δεν βρήκα κάτι τέτοιο, με έπεισε πως βάδιζα σωστά, και έτσι τελειώνοντας το βιβλίο, έδωσα υπόσχεση στο Θεό πως δεν θα ξαναπέσω στις αμαρτίες που είχα κάνει ως τότε, και ανακοίνωσα στη μητέρα μου πως στη συνέλευση εκείνη θα βαπτιζόμουν. Από την επόμενη ημέρα, κάποιος "πρεσβύτερος" άρχισε να μου κάνει τις ερωτήσεις εκείνες, που θα τον έπειθαν πως πιστεύω σε όλα εκείνα που θα με έκαναν κατάλληλο για βάπτισμα. Επειδή οι ερωτήσεις ήταν πολλές, ερχόταν κάθε μέρα. Αν και κρίθηκα κατάλληλος βάσει ερωτήσεων, στην πραγματικότητα, παραβιάζοντας την υπόσχεσή μου στο Θεό, συνέχισα τις πτώσεις μου, ως την ημέρα που βαπτίστηκα. Από την ημέρα εκείνη και για αρκετούς μήνες, κράτησα καθαρή την υπόσχεσή μου στο Θεό. Βαπτίστηκα σ’ εκείνη τη συνέλευση, μαζί με εκατοντάδες άλλους, στην πισίνα τού κτήματος τής Μαλακάσας. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη συναισθηματική φόρτιση εκείνης τής ημέρας. Από τη στιγμή που βρέθηκα κάτω από το νερό, και ως τη στιγμή που κοιμήθηκα αργά τη νύχτα, αισθανόμουν να έχω μία "ανοιχτή γραμμή με το Θεό". Προσευχόμουν ασταμάτητα, και για πρώτη φορά στη ζωή μου, έλεγχα όλες μου τις αισθήσεις και τις κινήσεις μου, φοβούμενος να μη λυπήσω το Θεό. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να διατηρήσω για πολλές ημέρες αυτή τη "φυλακή τών αισθήσεων", και έτσι, σιγά σιγά, άρχισα να επανέρχομαι στην παλιά αγωνιώδη πάλη με την αμαρτία. Το βάπτισμα αφιέρωσης που έκανα, μου έδωσε μεγάλη ώθηση προόδου στην οργάνωση. Μου δόθηκαν "προνόμια", δηλαδή υπευθυνότητες μέσα στη συνάθροιση. Μπορούσα πλέον να προσεύχομαι εκ μέρους όλων, ανοίγοντας και κλείνοντας τη συνάθροιση, να διαβάζω τις παραγράφους τών εξεταζόμενων εντύπων, και να συμμετέχω σε διάφορες εργασίες καθαρισμού τής "αίθουσας βασιλείας", (δηλαδή τής αίθουσας συναθροίσεων). Μπορούσα ακόμα να βοηθάω στα ηχητικά τής αίθουσας, ή να εκτελώ χρέη θυρωρού, ή να μοιράζω διάφορα έντυπα στους παρευρισκομένους. Εκτός απ’ αυτά όμως, προόδευα σε γνώση τών δογμάτων τής οργάνωσης. Αν και ελάχιστοι ήταν οι "Μάρτυρες" που μελετούσαν όλα τα "τρέχοντα" έντυπα τής οργάνωσης, εγώ μελετούσα όχι μόνο αυτά, αλλά και τα παλιότερα. Έτσι κέρδισα γρήγορα χρόνο και ξεπέρασα σε γνώση και παλαιότερους από εμένα. Στο έργο τής περιοχής μου, είχα καλύψει τους περισσοτέρους τομείς, και όλοι πλέον γνώριζαν πως ήμουν "Μάρτυρας". Θυμάμαι πολλές φορές, όταν περπατούσα στο δρόμο, άκουγα μέσα από κλειστά παράθυρα να λένε: "Να! Περνάει ο Χιλιαστής!" Αυτό, με έκανε να αισθάνομαι υπερήφανος, επειδή πίστευα πως αναγνωριζόμουν ως "δούλος τού Θεού". Παράλληλα, "προόδευα" και σε υπερηφάνεια, κατάκριση και φανατισμό. Έβλεπα τους συνανθρώπους μου που δεν ήταν στη δική μου θρησκεία, σαν "όχλο άξιο καταστροφής". Αισθανόμουν ανωτερότητα για τις θρησκευτικές γνώσεις μου, αλλά δεν έπαυα να αγωνιώ για τη ζωή τους. Ενδεικτικό τού φανατισμού μου, είναι το παρακάτω περιστατικό: Κάποια μέρα, η μητέρα μου άνοιξε συζήτηση με κάποιον "Ευαγγελικό", ο οποίος της είπε πως ήταν λάθος η πίστη της, και στην πραγματικότητα "θα πήγαιναν στον ουρανό όλοι οι Χριστιανοί", και όχι μόνο 144.000 όπως πιστεύαμε. Της έδειξε μάλιστα και κάποια εδάφια που την προβλημάτισαν. Όταν γύρισε στο σπίτι, μου είπε τι συνέβει, και μου εξέφρασε κάποιες αμφιβολίες για το δόγμα τής θρησκείας μας. Η αντίδρασή μου, ήταν άμεση και εκρηκτική: -Δεν ντρέπεσαι; της είπα. ...Αντί να τον πείσεις εσύ για την αλήθεια σε έπεισε εκείνος; -Μα αφού μου έδειξε εδάφια από την Αγία Γραφή! διαμαρτυρήθηκε εκείνη. -Αν μου ξαναπείς πως διαφωνείς με την "οργάνωση τού Θεού", θα το πω στους "πρεσβυτέρους" να σε αποκόψουνε για αποστασία! τη διέκοψα. Αυτό που της είπα, τη συγκλόνισε. Αμέσως άρχισε τρέμοντας να κλαίει. -Θα καταδώσεις τη μητέρα σου; έλεγε κλαίγοντας. Εγώ όμως, ήμουν ανένδοτος. Δε συγχωρούσα σε κανέναν να αμφισβητήσει την οργάνωση, "τον αγωγό τού Θεού", όπως πίστευα. Αυτό, δεν το συγχωρούσα ούτε στη μητέρα μου, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Από τότε, η μητέρα μου δεν τόλμησε να εκφράσει ξανά αμφισβήτηση ή κάποια αμφιβολία για την οργάνωση, και έτσι δεν χρειάστηκε να την καταγγείλω. Χρειάστηκε όμως να καταγγείλω τον εαυτό μου! Θα διηγηθώ αυτή την περίπτωση, πιστεύοντας πως έχει να δώσει χρήσιμα στοιχεία για την ψυχολογία μου τότε. |
Τελευταία μορφοποίηση: 5-11-2018.