Κεφάλαιο 1ο

Φορείς μιας νέας θρησκείας

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Η ιστορία μου, αρχίζει στο πρώτο μισό τού 20ού αιώνα. Tότε, ο παππούς μου ήταν νέος, και ζούσε σε κάποιο χωριό τής Ρόδου. Άνθρωπος με ιδιαίτερη κλίση στο διάβασμα, αλλά και με ελλιπή Χριστιανική διαπαιδαγώγηση, έπεσε από τους πρώτους στη χώρα μας θύμα τής οργάνωσης που τότε αυτοαποκαλείτο: "Σπουδαστές τής Γραφής".

Με τη βοήθεια τών εντύπων τής οργάνωσης αυτής, διέδιδε στο νησί του τη νέα αυτή πίστη.

Παντρεύτηκε τη γιαγιά μου, γυναίκα ελλιπούς μόρφωσης, και ανέθρεψαν τα τρία παιδιά τους με τις αρχές τής οργάνωσης.

Ο πατέρας μου, ήταν ξεχωριστός άνθρωπος. Αν και οι άνθρωποι αυτής τής οργάνωσης, (που σήμερα αυτοαποκαλούνται "Μάρτυρες τού Ιεχωβά"), αυτοδιαφημίζονται ως "καθαροί" από αμαρτίες, γνωρίζω καλά, πως ούτε τότε, ούτε τώρα αληθεύει αυτό, και πως απλά δείχνουν μόνο μια βιτρίνα προς τους έξω, ενώ οι ίδιοι γνωρίζουν καλά τα προσωπικά τους ελαττώματα και πάθη, όπως άλλωστε ο κάθε αμαρτωλός γιος τού Αδάμ.

Ο πατέρας μου όμως, ήταν άνθρωπος πού εμφάνιζε μια σπάνια καλοσύνη, και ξεχώριζε από πολλούς εκεί μέσα, (αν και είχε κι αυτός κάποια ελαττώματα).

Μεγάλωσε θεωρώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως "Πόρνη Βαβυλώνα", και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ως "πλανημένους". Κατά βάθος όμως, πρέπει να ήταν λογικότερος από άλλους αιρετικούς, ακόμα και από την παιδική του ηλικία, και αυτό το λέω για τον εξής λόγο:

Μεγάλος πια, συχνά όταν ξυριζόταν, έψελνε Ορθόδοξα τροπάρια, και η μητέρα μου, τον ρώτησε έκπληκτη, πού τα έμαθε, εφ’ όσον δεν είχε πάει ποτέ στην Εκκλησία. Εκείνος, της απάντησε πως όταν ήταν μικρός, ήταν περίεργος για το τι γινόταν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και πήγαινε κρυφά από τον πατέρα του, και παρακολουθούσε από το παράθυρο τις λειτουργίες, ώσπου έμαθε τα τροπάρια. Τότε η μητέρα μου, τού έλεγε να μην ψέλνει, γιατί είναι αμαρτία.

Αυτός όμως, τής απαντούσε:

-Γιατί; αφού αυτά που ψέλνω είναι σωστά, από την Αγία Γραφή! και συνέχιζε να ψέλνει.

Επίσης, μετά τον θάνατό του, ανακάλυψα πως είχε δυο τρία βιβλία και άλλων θρησκειών, και μάλιστα τών "Σπουδαστών τής Γραφής", από τους οποίους αποσχίστηκαν οι "Μάρτυρες", και τους έλεγαν: "Πονηρό Δούλο", απαγορεύοντας την ανάγνωση τών συγγραμμάτων τους.

Όταν ο πατέρας μου κλήθηκε στον στρατό, αρνήθηκε να πάρει όπλο, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί, να εξοριστεί στη Μακρόνησο, και να βασανιστεί από ανθρώπους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους "καλούς Χριστιανούς" και "πατριώτες". Αυτή η κατάσταση, όχι μόνο δεν τον έπεισε πως ήταν σε λάθος θρησκεία, αλλά τον οδηγούσε στο συμπέρασμα πως διώκεται για την αληθινή πίστη. Αν βρισκόταν έστω και ένας σωστός Χριστιανός στη ζωή του να τού μιλήσει, ίσως ο πατέρας μου να είχε πάρει άλλο δρόμο.

Τον καιρό που ήταν στρατιώτης στην Αθήνα, γνωρίστηκε με τη μητέρα μου. (Τον καιρό εκείνο, οι "Μάρτυρες" δεν αρνιόντουσαν να γίνουν στρατιώτες, αλλά αρνιόντουσαν μόνο το όπλο. Σήμερα, αν και η κυβέρνηση τους παραχωρεί άοπλη θητεία, αυτοί αρνούνται εντελώς τόσο τη στολή, όσο και την ιδιότητα τού στρατιώτη).

Η μητέρα μου, γεννήθηκε και βαπτίστηκε Ορθόδοξη. Γεννήθηκε λίγες μέρες μετά τον θάνατο τού πατέρα της.

Η γιαγιά μου, ήταν Μικρασιάτισα, και ήρθε στην Ελλάδα πρόσφυγας, μη γνωρίζοντας γράμματα, ούτε καν Ελληνικά. Από τα πολλά παιδιά που έκανε, είχαν ζήσει τρία, και με τη βοήθεια τού Θεού πρώτα, και μετά τών δύο αγοριών της, επέζησαν τής Γερμανικής κατοχής, παρά τις στερήσεις.

Η γιαγιά μου, ήταν άλλος ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Στα δύσκολα χρόνια τού πολέμου, βοήθησε πολύ κόσμο, όχι από το περίσσευμα αλλά από το υστέρημα, αν και ήταν χήρα με παιδιά.

Θύμα τής οργάνωσης τών "Μαρτύρων", έπεσε πρώτα ο μεγάλος της γιος, που δυστυχώς δεν είχε την απαραίτητη εμπειρία, ούτε τη γνώση, για να δει την παγίδα. Η γιαγιά μου και η έφηβη μητέρα μου, ακολούθησαν, μη γνωρίζοντας καν ότι υπήρχαν αιρέσεις. Έτσι, η μητέρα μου, από μικρή υπέστη την επιρροή τής οργάνωσης

Μετά τον θάνατο τού μεγάλου της αδελφού, συνέχισε με τη γιαγιά μου να κηρύττει, και να διαδίδει τις ιδέες τής οργάνωσης, αντιμετωπίζοντας άφοβα συλλήψεις και απειλές.

Μετά τον γάμο τών γονιών μου, η μητέρα μου αρρώστησε, και εγώ γεννήθηκα ύστερα από δέκα χρόνια.