Κεφάλαιο 20.

Προς την "τελειότητα"

Είδαμε ως εδώ, πως ο Χριστιανός, από τη στιγμή του βαπτίσματος στο νερό και το Άγιο Πνεύμα, ακολουθεί μια πορεία, περπατώντας πάντοτε στην οδό του Κυρίου.

Αφού πίστεψε και αναγεννήθηκε με το βάπτισμα, οφείλει να αγνωνιστεί να κρατήσει νεκρό τον παλαιό άνθρωπο με τις σαρκικές επιθυμίες και κοσμικές συνήθειες.  Εάν δεν το κατόρθωσε ακόμα, πρέπει να ακολουθήσει την θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας, ώσπου να καθαρίσει την καρδιά του.

Στο διάστημα που είναι καθαιρόμενος, αν και είναι κληρονόμος της βασιλείας, το Άγιο Πνεύμα δεν κάνει αισθητή την παροουσία του στην καρδιά του, επειδή ο Θεός τον θεωρεί δεδουλωμένο στην αμαρτία, δηλαδή πνευματικό νήπιο.  Η συμπεριφορά του λοιπόν προς αυτόν, είναι ως προς "νήπιο", ή "δούλο".  Και αυτός όμως, ομοίως αντιλαμβάνεται τον Θεό περισσότερο ως Κύριο, και όχι ως Πατέρα.

Όταν ο πιστός καθαριστεί, και το Άγιο Πνεύμα αρχίσει να λαλεί στην καρδιά του "Αββά ο Πατήρ", τότε ο Θεός τον θεωρεί άξιο "γιό του", να διαχειριστεί τα χαρίσματα που θα του δοθούν.

Τότε έρχεται και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και σκηνώνει και αυτός στην καρδιά του "γιού" και τον φωτίζει σαν "φωσφόρος".  Έτσι, ο "φωτισμένος" πλέον γιος του Θεού, γίνεται κληρονόμος του φωτός, της ζωής, της βασιλείας του Θεού.  Σε αυτόν πλέον ακτινοβολεί η "δόξα", δηλαδή το φως του Θεού, και τον μεταμορφώνει.

Θα ήταν όμως παράλειψη αν σταματούσαμε εδώ τη μελέτη μας, και αν δε βλέπαμε σε τι μεταμορφώνεται ο φωτισμένος Χριστιανός.

Μιλήσαμε για μια οδό, στην οποία βαδίζει ο πιστός, και σε μια πορεία.  Ποιος είναι ο στόχος;  Ποιο είναι το τέλος της πορείας;  Και εφ' όσον μιλήσαμε για νήπια Χριστιανούς, ποια είναι άνδρωση;  γιατί δεν υπάρχει πορεία χωρίς προορισμό, ούτε αύξηση ηλικίας χωρίς ενηλικίωση.

Η απάντηση για το "πού οδεύει ο Χριστιανός", υπάρχει στην προς Εφεσίους επιστολή του αποστόλου Παύλου:

"Μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, ίνα μηκέτι ώμεν νήπιοι…"

-Εφεσίους 4/δ΄ 13,14.

Ο στόχος μας λοιπόν, είναι να φθάσουμε από τη νηπιακή μας κατάσταση (που όπως είδαμε είναι η δουλεία μας στα στοιχεία του κόσμου, την αμαρτία), στο "μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού".  Να μοιάσουμε δηλαδή στον Χριστό.  Τότε θα είμαστε "τέλειοι άνδρες".

Να λοιπόν ο στόχος, να το τέλος του δρόμου για "όλους" τους Χριστιανούς.  Να γίνουμε "τέλειοι", να γίνουμε "Χριστός" κατά χάριν.

Όσο περισσότερο μοιάζουμε στο Χριστό, τόσο περισσότερο ενηλικιωνόμαστε και τελειοποιούμαστε.  Η Χριστιανική πορεία, είναι "οδός", και όχι θρησκευτικός "χώρος" να στεκόμαστε.  Πρέπει συνεχώς να βαδίζουμε, εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε στη Χριστιανική οδό.  Γι' αυτό, και η Χριστιανική πίστη στον καιρό των αποστόλων, ονομαζόταν: "η οδός".  (Πράξεις 19/ιθ΄ 9,23).

Είναι μία οδός, στην οποία οι άγιοι "πάντες ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι την αυτήν εικόνα, μεταμορφούμεθα από δόξης εις δόξαν" - Β΄ Κορινθίους 3/γ΄ 18.

Οι άγιοι μεταμορφώνονται "από δόξης εις δόξαν", ομοιάζοντας όλο και περισσότερο με τον Κύριο Ιησού.  Αντανακλούν τη δόξα, το φως του Κυρίου όλο και πιο πολύ.  Γυμνάζουν τα αισθητήριά τους, ώστε να διακρίνουν το καλό και το κακό, και να ακολουθούν το παράδειγμα του Κυρίου Ιησού.

"πας γαρ ο μετέχων γάλακτος, άπειρος λόγου δικαιοσύνης, νήπιος γαρ εστιν.  Τελείων δε εστιν η στερεά τροφή, των δια την έξιν τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εχόντων προς διάκρισιν καλού τε και κακού.  Διο, αφέντες τον της αρχής Χριστού λόγον, επί την τελειότητα φερώμεθα…"

Ο στόχος του Χριστιανού, είναι να φθάσει στην τελειότητα, δηλαδή τον "αγιασμό".  Ας το δούμε αυτό, όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή:

"ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι…"

-Φιλιππισίους 2/β΄ 15.

"ίνα παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον…"

-Κολοσαείς 1/α΄ 28.

"ίνα σταθείτε τέλειοι και πεπληροφορημένοι… θελήματι Θεου".

-Κολοσαείς 4/δ΄ 12.

"θέλημα του Θεού ο αγιασμός υμών".

-Α΄ Θεσσαλονικείς 4/δ΄ 3.

"ειρήνην διώκετε και τον αγιασμόν" [χωρις τον οποίον κανείς δεν θα δει τον Θεό].

"ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι εν μηδενί λειπόμενοι".

-Ιάκωβος 1/α΄ 4.

"για να είναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού… εις παν έργον αγαθόν".

-Β΄ Τιμόθεον 3/γ΄ 16.

Αυτός ο στόχος, επιτυγχάνεται μόνο με τη μίμηση του Θεού:

"τέλειοι καθώς ο Πατήρ σας…"

-Ματθαίος 5/ε΄ 48.

"Γίνεσε λοιπόν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά".

-Εφεσίους 5/ε΄ 1.

"ενδυσάμενοι τον νέον (άνθρωπον), τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ' εικόνα του κτίσαντος αυτόν".

-Κολοσσαείς 3/γ΄ 10.

"κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον, και αυτοί άγιοι…"

-Α΄ Πέτρου 1/α΄ 15.

"και πας ο έχων την ελπίδα ταύτην (να Τον δει και να είναι όμοιος με Αυτόν), επ' αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος αγνός εστιν".

-Α΄ Ιωάννου 3/γ΄ 3.

Μόνο ο Χριστός ήταν άνθρωπος που έζησε χωρίς παρέκληση από τον αρχικό του προορισμό.  Γι' αυτό ο Θεός τους σωζομένους "προώρισε συμμόρφους της εικόνας του Γιού Του"  (Ρωμαίους 8/η΄ 29), "ος εστιν εικών του Θεού του αοράτου" (Κολοσσαείς 1/α΄ 15.  Β΄ Κορινθίους 4/δ΄ 4).

Άγιος λοιπόν, δεν είναι εκείνος που απλώς βαπτίσθηκε στο "όνομα του Ιησού Χριστού", αλλά αυτός που έφθασε να μοιάζει με αυτόν.

"όσους προεγνώρισε, προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού Αυτού".

-Ρωμαίους 8/η΄ 29.

"ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός.  ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού…"

-Γαλάτας 2/β΄ 20.

Έτσι, με τον αγιασμό, ο άνθρωπος θα δει τον Θεό.

"ότι πάντες ειδήσουσίν με από μικρού έως μεγάλου αυτών"

-Εβραίους 8/η΄ 10,11.

"…αγιασμόν, ου χωρίς, ουδείς όψεται τον Κύριον".

-Εβραίους 12/ιβ΄ 14.

"και πας ο έχων την ελπίδα ταύτην (να Τον δει και να είναι όμοιος με Αυτόν), επ' αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος αγνός εστιν".

-Α΄ Ιωάννου 3/γ΄ 3.

Φυσικά, ο στόχος είναι να γίνουμε στον κατάλληλο καιρό "όμοιοι με τον Χριστό" και στο σώμα:

"ος μετασχηματίσει το σώμα ημών σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού".

-Φιλιππισίους 3/γ΄ 21.

"όμοιοι με αυτόν".

-Α΄ Ιωάννου 3/γ΄ 2,3.

Προτού όμως πούμε περισσότερα για τον τρόπο της τελειότητας, ας δούμε πώς αλλοιώς ονομάζεται στην Καινή Διαθήκη η τελειότητα.

Είδαμε ήδη ότι το τέλος της πορείας είναι η τελειότητα, δηλαδή η ομοίωση με τον Ιησού Χριστό, δηλαδή ο αγιασμός.  Στην επόμενη ενότητα, θα δούμε μια άλλη λέξη για την "τελειότητα", τη λέξη: "επίγνωση".