Κεφάλαιο 16.

Πριν την ενεργοποίηση της καρδιάς "εν Πνεύματι", ο "γιός" δεν διαφέρει "δούλου"

Ήλθε η στιγμή να εξετάσουμε το ερώτημα που είχαμε θέσει:

"Γιατί το Άγιο Πνεύμα δεν μιλάει στις καρδιές όλων των βαπτισθέντων;"

Επίσης:

"Γιατί σε άλλους μιλάει πολύ μετά το βάπτισμα, και σε άλλους από την αρχή;"

Σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ο κάθε βαπτισμένος Χριστιανός, πρέπει να έχει το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του, συμμαρτυρώντας με το πνεύμα του περί της υιοθεσίας του:

"Ου γαρ ελάβετε πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλά ελάβετε Πνεύμα υιοθεσίας εν κράζομεν:  "Αββά ο Πατήρ".

-Ρωμαίους 8/η΄ 15.

(Παράβαλε και Γαλάτας 3/γ΄ 26 - 29).

Στην προς Γαλάτας επιστολή όμως, μας εξηγεί για ποιο λόγο κάποιοι γιοι, δεν έχουν τη συμμαρτυρία του Αγίου Πνεύματος για την υιοθεσία τους:

"...εφ’ όσον χρόνον ο κληρονόμος νήπιός εστιν, ουδέν διαφέρει δούλου κύριος πάντων ων, αλλά υπό επιτρόπους εστίν και οικονόμους άχρι της προθεσμίας του Πατρός.  Ούτως και ημείς ότε ήμεν νήπιοι, υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεθα δεδουλωμένοι.  ότε δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν Αυτού… ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν υπολάβωμεν.  Ότι δε εστε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του υιού Αυτού εις τας καρδίας ημών κράζον: "Αββά ο Πατήρ".

Ώστε ουκέτι ει δούλος αλλά υιός.  Ει δε υιός, και κληρονόμος δια Θεού".

-Γαλάτας 4/δ΄ 1-7.

Να λοιπόν ο λόγος για τον οποίο κάποιοι Χριστιανοί αργούν να λάβουν το κατώτερο από τα χαρίσματα, την προσευχή της καρδιάς.  Εάν ο βαπτισμένος Χριστιανός δεν έχει καθαρισθεί ακόμα από τα κοσμικά του πάθη, αν και ο Θεός τον καθάρισε στο βάπτισμα για τις αμαρτίες του, αυτός παραμένει σε μία αμαρτωλή κατάσταση καρδιάς.  Έτσι όμως, αν και θανάτωσε στο βάπτισμα τον παλαιό άνθρωπο, κάθε φορά που αμαρτάνει, τον ανασταίνει πάλι.  Ο Θεός λοιπόν, του συμπεριφέρεται ως προς νήπιο.  Επειδή αυτός ο άνθρωπος πρέπει να αυξηθεί πολύ ακόμα, μέχρι να φθάσει "εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού", (Εφεσίους 4/δ΄ 13,14), δεν είναι τέλειος.  Όπως λοιπόν ένας πατέρας δεν θεωρεί άξιο το παιδάκι του να του εμπιστευθεί την περιουσία του, αλλά το μεταχειρίζεται σαν δούλο, έτσι και ο Θεός, δεν εμπιστεύεται τα χαρίσματά του σε κάποιον "πνευματικά νήπιο".

Και αυτός γιος είναι, ανάξιος όμως των ευθυνών που συνεπάγονται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.  Όταν καθαρισθεί η καρδιά του από τα στοιχεία του κόσμου, τότε θα είναι πλέον "τέλειος ανήρ", έτοιμος για τη διαχείριση των δωρεών του Πατρός.