ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13^ο.

Άλλο το ΄΄Λαλείν ετέραις γλώσσαις ΄΄, και άλλο το ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄

Ας επιστρέψουμε όμως για λίγο στην ημέρα της Πεντηκοστής, για να δούμε πώς διατυπώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς την περιγραφή του, για τα φαινόμενα που συνόδεψαν και ακολούθησαν το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος:

΄΄...Ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα έδιδεν αυτοίς αποφθέγγεσθαι΄΄

-Πράξεις 2/β΄ 4.

Το ερώτημα είναι:  Σημαίνει το ίδιο η φράση:  ΄΄λαλείν ετέραις γλώσσαις΄΄, με τη λέξη:  ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄ (γλώσσες);  Η παρακάτω περιγραφή του Λουκά, μας το διευκρινίζει:

΄΄Σταθείς δε ο Πέτρος συν τοις έδεκα, επήρεν την φωνήν αυτού και απεφθέγξατο αυτοίς:  "άνδρες Ιουδαίοι ...ενωτίσασθε τα ρήματά μου.  Ου γαρ ως υμείς υπολαμβάνετε ούτοι μεθύουσιν, εστιν γαρ ώρα τρίτη της ημέρας.  Αλλά τούτό εστιν το ειρημένον δια του προφήτου Ιωήλ:  [...Εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσωσιν οι υϊοί υμών και αι θυγατέρες υμών... εκχεώ από του Πνεύματός μου, και προφητεύσουσιν...]..."΄΄

-Πράξεις 2/β΄ 14 - 18.

Είδαμε εδώ, πώς ο Πέτρος ταυτίζει τη λέξη: ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄ με τη λέξη: ΄΄προφητεύσουσιν΄΄.  Ήδη όμως έχουμε αποδείξει στο κεφάλαιο 11, ότι ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΄΄ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ΄΄, ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΄΄ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ΄΄.  Συνεπώς, άλλο είναι το ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄, και άλλο το ΄΄λαλείν ετέραις γλώσσαις΄΄.  Ο Χριστιανός πρώτα λαμβάνει τη γλωσσολαλιά στην καρδιά, και κατόπιν εμπνέεται κατά διάνοιαν να κατανοεί τα λεχθέντα από το Χριστό, και τους προφήτες, ώστε να προφητεύει.  Το αν οι γλώσσες γίνουν ΄΄φθόγγοι΄΄, είναι θέμα του Αγίου Πνεύματος.

Οι γλώσσες που ακούστηκαν την ημέρα της Πεντηκοστής από τους αποστόλους, ήταν γλώσσες ομιλούμενες, άγνωστες μεν στους αποστόλους, αλλά κατανοητές από εκείνους που τις άκουγαν: ΄΄Κρήτες και Άραβες, ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού΄΄.  (Πράξεις 2/β΄ 11).  Είναι φανερό από αυτά, ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των κατανοητών γλωσσών που ακούγονταν την ημέρα της Πεντηκοστής, και των ακατανόητων γλωσσών των γλωσσολάλων της Κορίνθου, όπως φαίνεται από όσα γράφει ο απόστολος Παύλος.  Η ομιλία ξένων αλλά γνωστών γλωσσών την ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν μία ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να ευαγγελιστούν οι ξενόγλωσσοι επισκέπτες της Ιερουσαλήμ, και να φανεί η ενωτική επίδραση της Χριστιανικής πίστης στους διαιρεμένους γλωσσικά λαούς.

Υπήρχαν λοιπόν, δύο είδη γλωσσών, που το καθένα είχε τα δικά του γνωρίσματα, και εκπλήρωνε τους δικούς του σκοπούς.  Ας δούμε λοιπόν τις διαφορές τους:

1.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν κατανοητές και σαφείς σε όλους του ακούοντες που τις μιλούσαν, (Πράξεις 2/β΄ 8,11), ενώ στην Κόρινθο η γλωσσολαλιά ήταν ακατανόητη στους ακούοντες.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 27,28).

2.   Στις Πράξεις ο σκοπός των γλωσσών ήταν να φανεί στους γύρω η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, και η αυθετικότητα και το Θεϊκό κύρος του Χριστιανικού κηρύγματος, (Πράξεις 8/η΄ 16,17.  10/ι΄ 44,45), ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου, η γλωσσολαλιά γινόταν για την προσωπική οικοδομή του γλωσσολάλου.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 4).

3.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, δεν χρειαζόταν ερμηνευτής, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου ο ερμηνευτής ήταν απαραίτητος.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 28).

4.   Στις Πράξεις οι γλωσσολάλοι μιλούσαν στους ανθρώπους, ενώ στην Κόρινθο μιλούσαν ΄΄στο Θεό΄΄  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 2).

5.   Στις Πράξεις οι ξένοι που άκουγαν τις γλώσσες ΄΄εξεπλήτοντο και εθαύμαζον΄΄,  (Πράξεις 2/β΄ 7), ενώ στην Κορινθο, ο Παύλος προειδοποιεί ότι οι άπιστοι θα περνούσαν τους γλωσσολάλους της Εκκλησίας, για ΄΄δαιμονισμένους΄΄.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 23).

6.   Στις Πράξεις η ομιλία γλωσσών, ήταν προφορική, κατανοητή και γνωστές ομιλούμενες γλώσσες. (΄΄ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού΄΄, Πράξεις 2/β΄ 11.  10/ι΄ 46), Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν μυστική προσευχή, (μονόλογος), ή αυτοσχέδια ψαλμωδία.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15), ακατανόητη στους παρισταμένους.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 23).

7.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν φαινόμενο που εκδηλώθηκε μόνο σε ειδικές περιστάσεις, για να δοθεί κύρος στο ευαγγελιστικό μήνυμα των αποστόλων, από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, (περιπτώσεις Πεντηκοστής, Καισσάρειας, Εφέσου).  Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν συνήθης Εκκλησιαστική λειτουργία.

8.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες εκδηλώθηκαν έξω από την Εκκλησία, σαν σημείο ομαδικής επίσκεψης του Πνεύματος, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου η γλωσσολαλιά παρουσιάζεται σαν χάρισμα ατομικής οικοδομής στους κόλπους της Εκκλησίας.

9.   Στις Πράξεις των Αποστόλων  ο σκοπός της ομιλίας γλωσσών ήταν ευαγγελιστικός, (Πράξεις 2/β΄ 11), ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου ο σκοπός ήταν οικοδομητικός.  (Α΄ Κορινθίους 2/β΄ 4).

10. Οι γλώσσες του βιβλίου των Πράξεων ήταν πρωτοφανή θαύματα, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου η γλωσσολαλιά ήταν ένα συχνό χάρισμα, κάποτε αμφίβολο για την υπερφυσική του προέλευση.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτή τη διαφορά που υπήρχε στον χαρακτήρα, στο περιεχόμενο, καθώς και στο σκοπό του ενός γένους γλωσσών και του άλλου, δεν συγχωρούμεθα να θεωρούμε και τις δύο αυτές εκδηλώσεις  του Αγίου Πνεύματος σαν μια όμοια εμπειρία και να στηρίζουμε σ’ αυτή ένα κοινό για τις δύο περιπτώσεις δόγμα γλωσσολαλιάς.

Ο απόστολος μας πληροφορεί ότι υπήρχαν επίσης τότε, και διάφορα ΄΄είδη γλωσσών΄΄, όπως ΄΄γλώσσα ευχαριστίας΄΄ (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 16), ΄΄γλώσσα δοξολογίας΄΄ (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15), και ΄΄γλώσσα ψαλμωδίας΄΄ (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15).

Αυτά τα είδη γλωσσών, δεν ήταν παρά πολύμορφες εκφραστικές εκδηλώσεις προς το Θεό, των όσων γίνονταν εσωτερικά στο γλωσσολάλο.