Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την αγάπη και εμπιστοσύνη που μου δείξατε ώστε να αναλάβω την εκ’ γύμναση των παιδιών σας, αλλά και να ζητήσω συγνώμη αν κάποιον στεναχώρησα εν αγνοία μου με την συμπεριφορά μου. Ο ρόλος του δασκάλου είναι πολλές φορές αν όχι πάντα επιφορτισμένος και με την πνευματική διδασκαλία των παιδιών, η οποία είναι σαφώς ανώτερη από κάθε τι άλλο, διότι προέχει η ακεραιότητα του χαρακτήρα, η σωστή διαπαιδαγώγηση και όχι μόνο πως θα ανταποκριθεί το παιδί στην τάδε ή δείνα άσκηση. Δυστυχώς μετά από 25 χρόνια ενασχόλησης μου με το Tae kwon do διαπιστώνω ότι ελάχιστοι εκπαιδευτές ενδιαφέρονται για την σωστή πνευματική καλλιέργεια των μικρών μαθητών. Οι περισσότεροι νοιάζονται μόνο στο να βγάλουν πρωταθλητές (αγχώνοντας τα παιδιά δημιουργώντας έτσι ψυχική αναταραχή στον μικρόκοσμο τους).  Για να κάνουν γνωστό το όνομα τους ή το όνομα του συλλόγου τους, αυξάνοντας τρόπον τινά την δουλειά και τα κέρδη τους.

Βέβαια και ποιος δεν θέλει να αυξήσει τα έσοδα του και να προοδεύει  η εργασία του; Στην περίπτωση αυτή όμως έχουμε να κάνουμε με αθώες ψυχές, αγνές καθ’ όλα, όπου εμείς οι δάσκαλοι θα πρέπει να παίξουμε σημαίνοντα ρόλο, γεμάτο ευθύνη. Πως όμως κάποιος να τολμήσει να γίνει καθοδηγητής αν ποτέ του δεν έχει διδαχτεί την Αλήθεια και χωρίς πνευματική καθοδήγηση πώς να επιχειρήσει αυτό το λειτούργημα;

Δεν φτάνει μόνο η αγάπη για το αντικείμενο, μέγιστο ρόλο παίζουν ‘οι γνώσεις’. Αυτοί οι προβληματισμοί οδήγησαν εμένα και άλλους εκπαιδευτές που νοιάζονται για το καλό των παιδιών – μαθητών, στο να ψάξουν εις βάθος αυτό που λέγεται πολεμικές τέχνες. Να κάνουμε δηλαδή αυτό που χρόνια εν αγνοία μας αποφεύγαμε. Ήρθε βέβαια το πλήρωμα του χρόνου. Μπαίνοντας λοιπόν στο internet και μελετώντας τις αρχές του tae kwon do (σε αυτές τις αρχές προσεύχονται όλοι σε κάθε διεθνές πρωτάθλημα στην επίσημη έναρξη των αγώνων), διαπίστωσα τις τεράστιες αντιθέσεις με τις αρχές του Ευαγγελίου. Σε συζητήσεις με Αγιορείτες Πατέρες, Μοναχούς από άλλες ιερές Μονές, με ιερείς ενημερωμένους σχετικά με το θέμα μας (υπάρχουν και πολλοί ανενημέρωτοι), καθώς και με την προτροπή του πατρός Αρσενίου (Βλιαγκόφτη) (Δρ. Θεολογίας – Πτ. Φιλοσοφίας), άρχισα να προβληματίζομαι για το πώς κάποιος ορθόδοξος χριστιανός που ασπάζεται τις αρχές του Κύρίου Ημών Ιησού Χριστού, μπορεί να διδάσκει χτυπήματα σε αντιπάλους και μάλιστα θανατηφόρα, να εφαρμόζει τεχνικές στο όνομα ‘Αγίων της ανατολής’, επικαλούμενος δαιμόνια με διάφορες κραυγές και στάσεις του σώματος; Επίσης ότι όποιος πιστεύει ότι ο θεός και ο άνθρωπος είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα,  να θεωρείται  αφώτιστος νους (!) ή ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ ότι το καλό και το κακό πρέπει να υπάρχουν χάριν ισορροπίας των πραγμάτων, δηλαδή με το σκεπτικό τους ευτυχώς που υπάρχει ο διάβολος, διότι ο Χριστός και Θεός μας από μόνος του δεν φτάνει ….. ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ. Με λίγα λόγια αυτά είναι τα αποτελέσματα της έρευνας, και η διαπίστωση ότι η ζωή πολλών από εμάς αναλώθηκε μέσα στην πλάνη των πολεμικών τεχνών οι οποίες σερβίρονται με τρόπο εξαίσιο, περνώντας στο υποσυνείδητο του καθενός μας χάριν των επιρροών της μόδας, της  αυτοάμυνας, της τρομολαγνείας κ.λπ.

Με την βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας μας αποφάσισα να παύσω κάθε ενασχόληση μου με τις πολεμικές τέχνες.

Ο λόγος του Θεού είναι η βάση κάθε απασχόλησης του ανθρώπου, και αν δεν συμπίπτει με αυτήν τότε καταργείται η ενασχόληση.

Σταματώ έτσι την δραστηριότητα μου στο γυμναστήριο και για όσους από εσάς επιθυμούν κάποια επιπλέον ενημέρωση πάνω σε αυτό το θέμα, σας προτείνω τα ακόλουθα βιβλία:

• Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ (Μαρίας Δημητριάδου)

• ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ (Διονυσίου Φαρασιώτη)

• και φυσικά την μελέτη της Αγίας Γραφής.

Εύχομαι και προσεύχομαι για το καλό των παιδιών, που τόσο θα μου λείψουν, και  για το καλό των οικογενειών σας. Πιστεύω και στο δικό σας προβληματισμό ύστερα από την μελέτη των παραπάνω αναγραφομένων και των προτεινόμενων  βιβλίων.

Με εκτίμηση

Τζιόλας Πολύδωρος