Η Garuda Purana, ένα ιερό κείμενο του Ινδουισμού, που συνήθως διαβάζεται κατά την καύση των νεκρών, αναφέρει ότι όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως κάστας, οφείλουν να καούν ζωντανές μετά το θάνατο του συζύγου. Το έθιμο αυτό ονομάζεται sati. Εξαιρέσεις αποτελούν οι έγκυες και οι μητέρες μικρών παιδιών. Αν δεν το κάνουν, θα τιμωρηθούν και θα ξαναγγεννιούνται ως γυναίκες ώσπου να το κάνουν (Garuda Purana ΙΙ 4: 91-100).

 

«Στολισμένες με ωραία κοσμήματα, χωρίς δάκρυα, απαλλαγμένες από τη θλίψη, να πηδήξουν [οι χήρες] μεσ' την πυρά όπου εκείνος [ο νεκρός σύζυγος] κείται.» (Ριγκ Βέδα Χ, 18: 7)

 

«Είναι η ύψιστη υποχρέωση για μια γυναίκα να σκοτωθεί μετά τον άντρα της.» (Brahma Purana LXXX, 75)

 

«Το sati είναι ευλογημένο από τις Βέδες.» (Brahma Purana LXXX, 75)

 

«Το sati είναι διάσημο σε όλους τους κόσμους.» (Brahma Purana LXXX, 75)

 

«Οι οκτώ βασίλισσες του Κρίσνα [ενσάρκωση του ψευτοθεού Βίσνου], που έχουν ονομαστεί, με τη Rukmini ως αρχηγό, αγκάλιασαν το πτώμα του Χάρι [δηλαδή του Κρίσνα] και μπήκαν στη νεκρική πυρά. Η Revati επίσης αγκαλιάζοντας τον Ράμα [άλλη ενσάρκωση του ίδιου ψευτοθεού], μπήκε στη φλεγόμενη σωρό, που της φαινόταν δροσερή, γιατί χαιρόταν που βρισκόταν με τον αφέντη της. Ακούγοντας αυτά τα γεγονότα, η Ugrasena και η Anakadundubhi, με τη Devaki και τη Rohini, παραδόθηκαν στις φλόγες.» (Vishnu Purana V, 38)

 

«Αν ο άνδρας μιας γυναίκας πεθάνει, εκείνη ας ζήσει με αγαμία, αλλιώς να μπει στη νεκρική πυρά [προφανώς παρά τη θέλησή της].» (Vishnu Smirti XXV, 14)

 

Ο Άραβας Alberuni αναφέρει ότι, «Η χήρα έχει την υποχρέωση να διαλέξει μεταξύ δυο πραγμάτων, είτε να παραμείνει χήρα για όλη της τη ζωή, είτε να καεί ζωντανή... Όσον αφορά τις γυναίκες των βασιλιάδων, τις καίνε είτε το θέλουν αυτές είτε όχι» (II, 69).

 

«Η σύζυγος, όταν πεθάνει ο άντρας της, πρέπει να επιτρέψει να καεί ζωντανή στη νεκρική πυρά του άντρα της.» (Abbe J. A. Du Bois, HINDU CUSTOMS, MANNERS AND CEREMONIES, Oxford 1906, pg. 345)