1. Λογοβάνδαλοι στην τηλεόραση

Ποιος από εμάς δεν έχει δει (και αγανακτήσει), τα περιβόητα "τηλεοπτικά παράθυρα"; Μιλάω για εκείνο το συρφετό διαφόρων τύπων που βγαίνουν συχνά - πυκνά στην τηλεόραση, (συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι), και που κάθε σχεδόν φορά, καταλήγουν να ουρλιάζουν όλοι μαζί, κάτω από το δήθεν αυστηρό βλέμμα του δημοσιογράφου που (υποτίθεται ότι) διευθύνει τη συζήτηση.

Πρόκειται για εκείνους τους τύπους, που εκτός λίγων εξαιρέσεων περιφέρουν στα διάφορα κανάλια την αντικοινωνικότητά τους και την έλλειψη στοιχειώδους παιδείας και σεβασμού προς τους συνομιλητές τους. Ίσως η λέξη: "κάφροι" να φαίνεται λίγο βαριά για τους καημένους τους... κάφρους, όταν με αυτή χαρακτηρίζουμε τον τρόπο μερικών ανθρώπων. Παρ' όλα αυτά, μοιάζει απορίας άξιον, για ποιο λόγο οι δημοσιογράφοι φροντίζουν να καλούν πάντα τους ίδιους τύπους! Λες και η μοναδική απασχόληση αυτών των καλεσμένων, είναι να ουρλιάζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπως οι λύκοι στο φεγγάρι. Και από την άλλη, νιώθεις σαν οι δημοσιογράφοι να έχουν έναν τόσο στενό κύκλο γνωριμιών, που γνωρίζουν μόνο 10 ανθρώπους, και τους περισσότερους από αυτούς, με κόμπλεξ αντικοινωνικότητας!

Ίσως όμως στην πραγματικότητα να γνωρίζουν πολύ περισσότερους, και να καλούν πολύ περισσότερους, αλλά να ανταποκρίνονται μόνο οι ίδιοι αυτοί τύποι, επειδή οι υπόλοιποι απαξιούν να συμμετάσχουν σε μία τέτοια "βαβυλωνία" χωρίς νόημα και συμπέρασμα συζήτησης. Και μόνο ελάχιστοι πολιτισμένοι άνθρωποι (με γερό στομάχι), τολμούν να βγουν και να αντιμετωπίσουν αυτές τις φωνασκίες και το παραλήρημα.

Το βασικό ερώτημα βέβαια είναι: Αφού δεν βγαίνει νόημα με ορισμένους, γιατί επιμένουν να τους καλούν; Γιατί δεν τους εξαιρούν από τις προσκλήσεις τους; Πρόκειται δηλαδή για μια κατάσταση, που συγκρούεται ευθέως με τη λογική. Σαν ορισμένοι δημοσιογράφοι να "δυναμιτίζουν" οι ίδιοι τις εκπομπές τους, σαν να μην αντιλαμβάνονται ότι έτσι εκνευρίζουν τον ακροατή και χάνουν σε ακροαματικότητα! Εκτός αν είναι οι ίδιοι τόσο άσχετοι από συζητήσεις, που δεν έχουν συναίσθηση τι σημαίνει σοβαρή και εποικοδομητική συζήτηση, και γνωρίζουν μόνο τη βαβυλωνία! (Και αυτό είναι κάτι που τείνω να το πιστέψω, όταν γνωρίζω ότι αυτή είναι μία συνήθης συμπεριφορά "μεγάλων ονομάτων" δημοσιογράφων, που μάλιστα διδάσκουν κιόλας σπουδαστές δημοσιογραφίας!!!) Ή εκτός αν υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζουμε! Εκτός αν οι δημοσιογράφοι αυτοί έχουν στα χέρια τους μελέτες, που δείχνουν ότι το επίπεδο των Ελλήνων είναι τόσο χαμηλό, που στην πλειοψηφία τους όχι μόνο δεν αγανακτούν από τέτοιου είδους συμπεριφορά, αλλά ηδονίζονται κιόλας να βλέπουν τηλεοπτικούς τύπους να ωρύονται δημόσια! Ή εκτός αν αυτή είναι αποδεκτή συμπεριφορά από τα επιτελεία της "Νέας Τάξης", και αυτή προβάλλουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, για να μην έχει ο θεατής τη δυνατότητα να αποκτήσει κριτήριο ποιότητας, και να μη βγάζει νόημα από τα λεγόμενα! Ομολογώ ότι μου φαίνεται "τραβηγμένο" ακόμα και αυτό, όπως και το προηγούμενο, το να μη γνωρίζει ένας δημοσιογράφος τι σημαίνει "ποιοτική συζήτηση". Όμως τι απομένει να σκεφθεί κανείς; Δεν υπάρχει "τρίτη λύση". Ή το κάνουν επίτηδες, ή δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν.

Αναρωτιέται κανείς: Γιατί δεν τους κλείνουν το μικρόφωνο, όταν αυτοί αρχίζουν να φωνασκούν; Γιατί δεν τους κλείνουν το μικρόφωνο, όταν διακόπτουν τον συνομιλητή τους, και δεν τον αφήνουν να ολοκληρώσει τη σκέψη του, (συχνά ούτε μία φορά); Μήπως το κάνουν για να "τιμωρήσουν" τον "κάφρο" της συζήτησης, αφήνοντάς τον να εκτεθεί δημόσια για τη συμπεριφορά του; Μα ο συνομιλητής του τι φταίει; Και ο ακροατής τι φταίει να υφίσταται όλη αυτή την υποτίμηση του χρόνου του και της επιλογής του να παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη εκπομπή;

Κάποιες σπανιότατες (και σημαντικές πολιτικά) συζητήσεις, μεταξύ αρχηγών κομμάτων, έγιναν με συγκεκριμένα όρια χρόνου και συμπεριφοράς, και με διαιτησία δημοσιογράφων, ώστε να υπάρξει νόημα και εποικοδομητικός διάλογος. Άρα το φαινόμενο της ευγενικής συζήτησης", δεν είναι άγνωστο στους τηλεοπτικούς συντελεστές. Τότε γιατί δεν το εφαρμόζουν ΣΕ ΚΑΘΕ δημόσια συζήτηση; Μήπως η έλλειψη χρόνου, τους κάνει να ετοιμάζουν τέτοιες εκπομπές "στο πόδι", και απλώς δεν ενδιαφέρονται για την ποιότητα; Μα τόσο δύσκολο θα ήταν, τουλάχιστον να κλείσουν το μικρόφωνο εκείνου του τύπου που συμπεριφέρεται σαν "τρολ"^[*] στη συζήτηση και τη δυναμιτίζει; Δεν θα τον εξέθετε αυτό περισσότερο για την "τιμωρία" του; Δεν το κάνουν όμως!

 

2. Όταν ο κάφρος είμαστε... εμείς!

Εν πάση περιπτώσει, για το τι συμβαίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα, δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι, εκτός από "υπομονή". Μπορούμε όμως να κάνουμε πολύ περισσότερα σε μια συζήτηση στην οποία συμμετέχουμε οι ίδιοι! Και πρώτα - πρώτα, πρέπει να συμμαζέψουμε τον εαυτό μας! Γιατί συχνά (αν το καλοεξετάσουμε), θα δούμε ότι δεν ήμασταν πάντοτε εμείς αμέτοχοι της ευθύνης, σε μία "εκτροχιασμένη" συζήτηση. Γιατί "θερμός μεσογειακός λαός" είμαστε, και κανείς μας δεν γεννήθηκε εκπαιδευμένος να συζητάει σαν πολιτισμένος άνθρωπος. Και ίσως μερικές φορές μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, και γινόμαστε ηφαίστειο! Όμως οι εκρήξεις οργής, και το να πεταγόμαστε σαν προπέτες, όσο ο άλλος μιλάει, σε καμία περίπτωση δεν θα τονίσουν το δίκιο μας. Αντιθέτως, θα τονίσουν την κοινωνική μας ανωριμότητα, ή την άγνοιά μας! Με τέτοια συμπεριφορά, ακόμα και δίκιο να έχουμε, το χάνουμε, και δημιουργούμε εντυπώσεις εναντίον όχι μόνο του εαυτού μας, αλλά και των όσων υποστηρίζουμε! Θα δώσουμε στους άλλους που μας ακούνε την εικόνα του φανατικού και του υστερικού, που ό,τι και αν του πεις, δεν θα το ακούσει, γιατί ξέρει μόνο να μιλάει!

Αν δεν μας θίγει προσωπικά η εικόνα ηλιθίου που βγάζουμε προς τα έξω, ας σκεφτούμε τουλάχιστον πόσο αδικεί μια τέτοια εικόνα μας, τις θέσεις που πρεσβεύουμε! Με πόσο σεβασμό περιμένουμε να ακούσει ο άλλος τις θέσεις μας, όταν εμείς δεν σταματάμε τη λογοδιάρροια, για να ακούσουμε τι έχει να πει και ο συνομιλητής μας; Όταν εμείς δεν θέλουμε να μπούμε στον κόπο να ακούσουμε, και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τα πράγματα από την οπτική του άλλου, (έστω και αν διαφωνούμε μαζί του), τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο άλλος θα δείξει σεβασμό για τη δική μας οπτική, ή ότι οι ακροατές της συζήτησης δεν θα εκνευρισθούν εναντίον μας, και κατ' επέκτασιν εναντίον των θέσεών μας;

Ίσως μάλιστα οι ακροατές σχηματίσουν την εντύπωση ότι ΕΠΙΤΗΔΕΣ δεν αφήνουμε τον άλλον να μιλήσει, για να μην ακουσθούν τα δικά του σημαντικά επιχειρήματα, ενάντια στα δικά μας. Εάν δεν αφήνουμε τον άλλον να μιλήσει, δεν θα μοιάζουμε με κάποιον που φιμώνει τον συνομιλητή του, επειδή φοβάται τα επιχειρήματά του; Έστω και αν δεν το κάνουμε εκούσια, μια τέτοια εικόνα δίνουμε. Ειδικότερα αν ο συνομιλητής μας είναι παπάς, και δύο καλεσμένοι (μαζί και ο δημοσιογράφος της τηλεοπτικής εκπομπής) τον κόβουν διαρκώς, και μετά πάνε σε διάλειμμα, στο οποίο παίζει και ένα σποτάκι για κάποιο αντι-εκκλησιαστικό έντυπο, άντε μετά να πείσεις το κοινό που παρακολουθεί ότι η συζήτηση δεν είναι στημένη από το κανάλι για να δημιουργήσει εντυπώσεις!

Από την άλλη μεριά, όταν μιλάμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με τον συνομιλητή μας, (και μάλιστα εν μέσω υστερικών κραυγών), πρέπει να είμαστε πραγματικά ανόητοι, αν νομίζουμε ότι βγάζει κανένας νόημα από τα όσα λέμε. Μα τότε γιατί τα λέμε; Για να δείξουμε ότι έχουμε δυνατότερη φωνή από τον άλλον; Ας πούμε τότε ένα τραγούδι, αντί για την ηχορύπανση που προκαλούμε.

Σε τελική ανάλυση, αν συνειδητοποιήσουμε πόσο βλάπτει αυτή η εικόνα του "φανατικού κάφρου", όχι μόνο την εικόνα μας, αλλά και τις ίδιες τις θέσεις μας, θα ήταν προτιμότερο να σιγήσουμε, παρά να ουρλιάζουμε. Ή αν δεν έχουμε ψυχραιμία, ας μην αρχίζουμε συζήτηση. Υπάρχουν άλλοι ψυχραιμότεροι από εμάς για να την κάνουν, πολύ καλύτερα από εμάς. Αν θέλουμε να εντυπωσιάσουμε με φωνές, ας εντυπωσιάσουμε καλύτερα με το ήθος μας και το σεβασμό μας, κερδίζοντας καλύτερα τις εντυπώσεις, έστω και βουβοί.

 

3. Μερικές συμβουλές προς εργασίαν

Ας δούμε μερικά πράγματα που μπορούμε (να προσπαθήσουμε) να κάνουμε σε μία συζήτηση, έτσι ώστε να είναι τουλάχιστον πολιτισμένη:

1. Ας πάμε στη συζήτηση, όχι με "ύφος δασκάλου", αλλά με ύφος μαθητή. Ας σκεφθούμε ότι ο συνομιλητής μας, όσο άδικο και αν έχει, ΙΣΩΣ πει και κάτι χρήσιμο και σωστό που δεν είχαμε σκεφθεί εμείς. Αυτό θα μας κάνει προσεκτικότερους στα όσα λέει.

2. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε "στη δική του λογική", για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπει αυτός τα πράγματα, έστω και αν διαφωνούμε. Το να κατανοήσουμε τον τρόπο που σκέπτεται, δεν σημαίνει ότι του δίνουμε δίκιο. Αντιθέτως, μας κάνει ικανότερους να επιχειρηματολογήσουμε εύστοχα, και όχι με άσχετες δηλώσεις.

3. Ας κρατάμε ένα μπλοκάκι, και ας σημειώνουμε όσο μιλάει, εκείνα στα οποία θα θέλαμε να τοποθετηθούμε, και ας το κάνουμε στη δική μας σειρά. Το να τον διακόψουμε επειδή φοβόμαστε μήπως ξεχάσουμε κάτι μετά, είναι λάθος. Ας το έχουμε λοιπόν προβλέψει με ένα μπλοκάκι. Έτσι, όταν θα μιλάμε εμείς, θα έχουμε κάθε δικαίωμα όταν μας διακόψει να του πούμε: "φίλε, εγώ δεν σε διέκοψα. Παρακαλώ σεβάσου κι εσύ το δικό μου λόγο". Και αν δεν τον σεβασθεί, αυτός θα φαντάζει σαν κάφρος. Εμείς θα έχουμε τις ευνοϊκές εντυπώσεις του κοινού μας.

4. Το να διακόψουμε το λόγο του, επειδή κάτι που είπε είναι λάθος, ΠΡΙΝ προλάβει να οικοδομήσει τη σκέψη του πάνω σε αυτή τη λάθος βάση, είναι λάθος. Τη στιγμή εκείνη, συχνά πεταγόμαστε για να τον προλάβουμε πριν συνεχίσει, εντοπίζοντάς του ότι είναι λάθος αυτό στο οποίο στηρίζεται, ώστε να μη συνεχίσει τον συλλογισμό του. ΑΣ ΤΟΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Και τότε, όταν έρθει η σειρά μας, εντοπίζοντας το λάθος του, στην πραγματικότητα αφήνουμε αστήρικτα και καταρρίπτουμε όλα όσα είπε στη συνέχεια! Και έτσι, και την ευγένειά μας κρατάμε, και τον χρόνο και τον λόγο του σεβόμαστε, και ακυρώνουμε αρκετό από τον χρόνο που δαπάνησε να οικοδομεί πάνω σε λάθος βάσεις.

5. Δεν είναι ανάγκη να "μουτρώνουμε", λες και θα φάμε τον συνομιλητή μας. Μπορεί να διαφωνούμε, αλλά δεν είναι τέρας. Εικόνα του Θεού είναι και αυτός, όπως κάθε άνθρωπος. Ας είμαστε φιλικοί και χαμογελαστοί μαζί του. Αυτό θα σπάσει τον πάγο, και θα τον κάνει να προσέξει περισσότερο τι λέμε κι εμείς, και θα σεβαστεί το λόγο μας.

6. Αν διαπιστώσουμε ότι κάπου έχει δίκιο, (όσο μικρό και αν είναι αυτό), ας το παραδεχθούμε, διευκρινίζοντας ότι το δίκιο του περιορίζεται στο συγκεκριμένο σημείο. Δεν μας θίγει, το να πούμε: "σε αυτό έχεις δίκιο". Δεν ρίχνει τον εγωισμό μας το να δεχθούμε την αλήθεια. Αντιθέτως τονίζει την προσπάθειά μας να είμαστε κατά το δυνατόν αντικειμενικοί και σωστοί. Και αυτό θα το εκτιμήσει ο συνομιλητής μας (και το κοινό που μας παρακολουθεί), ειδικά όταν του πούμε: "φίλε, βλέπεις ότι εγώ το λάθος μου το παραδέχομαι όταν υπάρχει κάπου. Παραδέξου λοιπόν κι εσύ αυτό που σου λέμε, για να είσαι εξ ίσου αντικειμενικός". Άλλωστε, ο λόγος που συζητάμε, δεν είναι "ποδοσφαιρικός". Δεν συζητάμε για να νικήσουμε ως "οπαδοί", αλλά για να βγει στο φως η αλήθεια. Και σε αυτό, εγωισμοί και σκοπιμότητες, που αποκρύπτουν την αλήθεια, ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ. Εάν σε κάτι έχει δίκιο, το να το αποδεχθούμε, δεν είναι "χασούρα", αλλά ΚΕΡΔΟΣ μας, να διορθώσουμε τις απόψεις μας.

7. Δεν αρκεί να προσέχουμε τι λέει ο συνομιλητής μας. Πρέπει και να του το δείχνουμε. (Η γυναίκα του Καίσαρα, δεν αρκεί να είναι ηθική, αλλά πρέπει και να το δείχνει). Ας του δείξουμε ότι πραγματικά τον προσέχουμε. Θα το εκτιμήσει, και θα μας προσέξει και αυτός περισσότερο.

 

Αν αυτά τα τηρήσουμε, αλλά ο συνομιλητής μας τελικά μας φιμώσει με διαρκείς διακοπές στη δική μας σειρά του λόγου, ή με ουρλιαχτά και ύβρεις, ας μη νιώσουμε αδικημένοι. Αυτός μάλλον έχει αδικήσει τον εαυτό του και όσα πρεσβεύει. Ο ακροατής μπορεί να μη γνωρίζει το θέμα της συζήτησης, αλλά δεν είναι βλάκας. Βλέπει ποιος έχει το ήθος, και ποιος είναι ο κάφρος. Ακόμα και με τη σιωπή, θα κερδίσετε περισσότερους ακροατές, από όσους θα κερδίζατε ουρλιάζοντας και διακόπτοντας. Γιατί τότε δικαίως θα σκεφθούν: "Αν τον άφηναν να μιλήσει, τι θα έλεγε άραγε;" Ενώ αν ουρλιάζατε, και πάλι δεν θα έβγαζαν νόημα, αλλά τότε θα έλεγαν: "Αυτός πέρα από υστερισμούς, δεν έχει να πει τίποτα".

 

4. Προγραμματίστε σωστά τη συζήτηση

Τελειώνοντας, θα δώσω μία απλή μέθοδο για πολιτισμένη συζήτηση, την οποία έμαθα σε παρόμοια συζήτηση από τον συνομιλητή μου κατά τη νεότητά μου. Αν και πάντοτε άκουγα προσεκτικά τον συνομιλητή μου χωρίς να τον διακόπτω, τότε χρησιμοποιούσα διάφορα τεχνάσματα στις συζητήσεις μου, για να "φιμώνω" τον συνομιλητή μου ευγενικά! Γιατί υπάρχουν και συνομιλητές ευγενικοί μεν, πονηροί δε, που σε παγιδεύουν και με την ευγένεια. Κι εγώ ήμουν μεν ευγενικός, αλλά πεπεισμένος για το δίκιο μου, δεν ενδιαφερόμουν να μάθω τι είχε να πει ο άλλος. Απλώς να τον πείσω ενδιαφερόμουν, και προς τον σκοπό αυτό βρισκόμουν διαρκώς στην "επίθεση" των επιχειρημάτων, ώστε ο άλλος δαπανούσε το χρόνο του μόνο για να απαντάει, και δεν προλάβαινε να αναπτύξει τα δικά του επιχειρήματα εναντίον των θέσεών μου. Και μπορούσα έτσι να συζητάω ώρες, χωρίς ο άλλος να βρει το χρόνο να θίξει στο ελάχιστο τις δικές μου θέσεις, έστω και αν πραγματικά απαντούσε, ακυρώνοντας τις δικές μου επιθέσεις.

Ας δούμε λοιπόν, πώς μπορεί να γίνει μία ευγενική ΚΑΙ ΤΙΜΙΑ συζήτηση. Και αν το εφαρμόσετε, δεν θα το μετανιώσετε:

1. Συμφωνήστε από πριν με τον συνομιλητή σας για το ΑΚΡΙΒΕΣ θέμα της συζήτησης.

2. Συμφωνήστε για τον τόπο και ΤΟΝ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΧΡΟΝΟ της συζήτησης.

3. Κρατήστε το πρώτο τέταρτο της συζήτησης για να θέστε ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ της συζήτησης. Τι δέχεται ο ένας ως αυθεντία, και τι δέχεται ο άλλος, και ποιο είναι ΤΟ ΚΟΙΝΟ σημείο που αποδέχονται και οι δύο, ως κοινή βάση πάνω στην οποία θα οικοδομήσετε τα επιχειρήματά σας.

4. Χωρίστε τον υπόλοιπο χρόνο σε ίσα διαστήματα, (προτείνω 3λεπτα ή 5λεπτα), που θα εναλάσσονται, και στα οποία θα μιλάει μία ο ένας και μία ο άλλος εναλλάξ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ. Στο διάστημα που ο ένας μιλάει, ο άλλος θα σημειώνει σε μπλοκάκι τα σημεία που θέλει να αναπτύξει στο δικό του χρόνο. Ένα ξυπνητήρι θα δίνει το σήμα τερματισμού του χρόνου του καθενός, και εκεί θα σταματάει, απλώς ολοκληρώνοντας την πρόταση που ξεκίνησε, και τίποτα περισσότερο. Αν έχει να πει κάτι ακόμα, θα το πει στην επόμενη σειρά του.

5. Όταν ο άλλος σας λέει ένα επιθετικό επιχείρημα, αν είναι γενικόλογο και αστήρικτο, απλώς ζητήστε του στοιχεία. Αυτός είναι υποχρεωμένος να αποδείξει τον ισχυρισμό του. Διαφορετικά απλώς πείτε του ότι δεν το αποδέχεστε ως αστήρικτη εικασία ή δήλωση. Αν παρουσιάσει πράγματι στοιχεία για αυτό, και έχει δίκιο, απλώς παραδεχθείτε το. Εάν όμως έχετε απάντηση, ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕ την απάντησή σας ΠΡΙΝ τελειώσει ο χρόνος που έχετε στη διάθεσή σας, και αξιοποιήστε το τελευταίο λεπτό του "χρονομεριδίου σας", κάνοντάς του εσείς μία επίθεση στις δικές του θέσεις, με τα δικά σας στοιχεία. Έτσι, καθώς θα απαντάει σ' εσάς, δεν θα έχει τη δυνατότητα να σας κρατάει διαρκώς (πονηρά) σε άμυνα, αλλά θα αναγκασθεί και αυτός να αμυνθεί επανεξετάζοντας τις θέσεις του. Αυτό δεν θα το κάνετε για να "νικήσετε", αλλά για να τον βοηθήσετε να δει και αυτός τα λάθη του. Γιατί αν δεν προλάβετε να πείτε τα επιχειρήματά σας, πώς θα τα δει;

6. Σημειώστε σε ξεχωριστές σελίδες ενός τετραδίου, τα σημεία εκείνα στα οποία συμφωνήσατε, τα ΒΑΣΙΚΑ σημεία στα οποία διαφωνήσατε, και τα σημεία στα οποία χρειάζεται εκείνος ή εσείς να κάνετε περισσότερη διερεύνηση, και υπογράψτε και οι δύο το τετράδιο. Έτσι σε μελλοντική συζήτηση δεν θα μπορεί να πει: "εγώ δεν είχα συμφωνήσει". Θα είναι όλα γραμμένα. Το ίδιο κι εσείς δεν θα μπορείτε να υπαναχωρήσετε από τις καταγραμμένες παραδοχές σας.

7. Α, ναι! Το σημαντικότερο: Προσευχηθείτε ταπεινά στον Θεό πριν από τη συζήτηση, όχι να δείξετε εσείς το δίκιο σας, αλλά να φανεί η αλήθεια, όπου και αν βρίσκεται. Έστω και αν είσαστε σίγουροι. Μην ξεχνάτε, ότι ο σκοπός μιας συζήτησης (πρέπει να) είναι μόνο η αλήθεια, και όχι η εγωιστική νίκη ή η επίδειξη ενώπιον τρίτων.

Ακολουθώντας αυτή τη μέθοδο, θα περιορίσετε στο ελάχιστο τις αδικίες και τις αντεγκλήσεις, και η μεταξύ σας σχέση θα είναι σχέση σεβασμού και αγάπης, και όχι αντιπαλότητας.

 

Τελειώνοντας, μήπως σας έμεινε η απορία, να μάθετε τι έγινε με εκείνη τη συζήτηση των νεανικών μου χρόνων, κατά την οποία ήμουν τόσο σίγουρος για το δίκιο μου, που χρησιμοποιούσα τεχνάσματα για να "φιμώσω" ευγενικά τον συνομιλητή μου, και να μην προλάβει στα δικά του "χρονομερίδια" να επιτεθεί στη δική μου πίστη;

Χμμμ! Τελικά είχε δίκιο σε όλα! Και κατέρριψε πολύ απλά όλα μου τα επιχειρήματα, έστω και αν δεν του άφησα χρόνο να μου κάνει τη δική του επίθεση. Και χαίρομαι πολύ που απέτυχα να τον πείσω, γιατί εν πολλοίς χάρη σ' αυτόν και στη μελετημένη αυτή μέθοδο συζήτησης, (συν Θεώ), σήμερα είμαι Χριστιανός!

 

---

* "Τρολ" είναι ένα είδος κακότροπων εξωγήινων σε κάποια κόμικς επιστημονικής φαντασίας. Την ανωτέρω έκφραση διάβασα σε φόρουμ, από έναν συμμετέχοντα, να χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά ενός άλλου από τους συμμετέχοντες, και μου άρεσε ως ταιριαστή, γι' αυτό τη δανείσθηκα εδώ.

 

Ν. Μ.