Το γήρας είναι μία από τις περιόδους τής βιολογικής ζωής τού ανθρώπου. Μεταξύ τών γονιδίων που υπάρχουν στα κύτταρα είναι και τα γονίδια τής γηράνσεως, οπότε έρχεται κάποτε ο χρόνος που ο άνθρωπος, αν επιζήση από άλλα φυσικά γεγονότα, θα εισέλθη στα γηρατειά και θα ακολουθήση ο βιολογικός θάνατος.

Τα γηρατειά ακολουθούνται από διάφορα προβλήματα ασθενειών, συνταξιοδότησης, μόνωσης, λόγω θανάτου τών αγαπημένων ανθρώπων, στερήσεως τών παιδιών και κυρίως από την αναμονή τού θανάτου! Σε αυτήν την περίοδο εκδηλώνονται όλες οι ιδεολογίες τών ανθρώπων, τα εσωτερικά «πιστεύω» τους, δηλαδή η πίστη και η απιστία τους.

Έτσι, εμφανίζονται κατά τα γηρατειά δύο κόσμοι, τής απιστίας και τής πίστεως.

Πριν λίγο καιρό διάβαζα κάτι που έγραφε ο Νίκος Δήμου, γνωστός συγγραφέας και κειμενογράφος. Έγραφε:

«Ναι τα κενά διαστήματα τής ζωής είναι χρυσάφι που ουδέποτε εξαργυρώνεται. Αν στον τελικό απολογισμό μιας ζωής τα κενά αναμονής καταλαμβάνουν το ένα τέταρτο, αυτός ο άνθρωπος έζησε 25% λιγότερο!

»Και όταν φθάσεις κάποτε να περιμένεις το τέλος ... τότε έχεις την τραγωδία τού κενού. Δεν είσαι πια δραστήριος, δεν είσαι πια ζωντανός και περιμένεις τι; Την οριστική λήξη.

»Στην τρίτη ηλικία σέρνεσαι πια περιμένοντας ... όχι να γίνει κάτι. Αλλά να γίνεις τίποτα» (Το Βήμα, Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021).

Διαβάζοντας αυτήν την απαισιόδοξη αντιμετώπιση τών γηρατειών και τής αναμονής τού θανάτου, που εκφράζει μια ιδιαίτερη στάση ζωής, θυμήθηκα τι έγραφε για τα γηρατειά ο άγιος Σωφρόνιος ο Αγιορείτης, τού Έσσεξ Αγγλίας. Έγραφε:

«Κάθε χρόνο το σώμα "γερνά" και οι δυνάμεις μειώνονται περισσότερο. Τη θέση τού νεανικού ενθουσιασμού παίρνει η πείρα, που αναπόφευκτα επάνω στη γη παραμένει πάντοτε περιορισμένη. Ουσιαστικά δεν γνωρίζω άλλη δυστυχία εκτός από την συμφορά τού αλύτου προβλήματος τού υψίστου νοήματος ή τού εσχάτου σκοπού. Όταν αυτό λυθεί, τότε κάθε τραγωδία υποχωρεί, και ο άνθρωπος εισέρχεται στον χώρο τής εσωτερικής ειρήνης».

Σε άλλο γράμμα έγραφε:

«Τα γηρατειά δεν είναι χαρά, έλεγαν κάποτε. Αλλά και αυτά μπορούν να είναι περίοδος εξαιρετικά σπουδαία. Από τη μια πλευρά ως δυνατότητα για πολλές βαθειές εμπειρίες ενώ από την άλλη ως προετοιμασία γεμάτη από φόβο και ενθουσιασμό για την έξοδο από τα γήινα, από τα πρόσκαιρα προς τα αμετάθετα και αιώνια».

Επίσης, εύχεται σε παραλήπτη του να περάση «επάξια τη γεροντική ηλικία που αρχίζει, και που είναι η πιο ευλογημένη περίοδος τής ζωής μας επάνω στην γη». Σε άλλο γράμμα του γράφει: «Πλησιάζουμε στο πιο σημαντικό γεγονός τής ζωής κάθε ανθρώπου, την αναχώρηση από εδώ».

Αλλού έγραφε ότι η έξοδος τής ψυχής από το σώμα είναι «θριαμβευτική», γιατί η ψυχή τού ανθρώπου ορμά στην αιωνιότητα, και «ο άνθρωπος δεν πεθαίνει με την έννοια τής πλήρους εκμηδενίσεως. Το πνεύμα του μεταβαίνει σε άλλη σφαίρα τού Είναι. Μετάβαση από τη μία μορφή υπάρξεως σε άλλη, ατελεύτητα μεγαλειωδέστερη. Να τι είναι ο θάνατος».

Βλέπουμε δύο κόσμους αντίθετους, που εκφράζουν την σημερινή κοινωνία, ο κόσμος τής απιστίας και ο κόσμος τής πίστεως, ο κόσμος προ Χριστού και ο κόσμος μετά Χριστόν.