• 1. Αντώνυ Φλιού

• 2. Wallace Matson

• 3. Είναι τόσο εύκολο όσο το 2 + 2

• 4. Το Ηθικό Επιχείρημα

• 5. Παρέχει ο Αθεϊσμός κάποιο αντικειμενικό ηθικό σημείο αναφοράς;

• 6. Αθεϊσμός: Αντιφατικός στην καλύτερη, αποκρουστικός στην χειρότερη

• 7. Συμπέρασμα

Γιατί οι περισσότεροι ορθολογικοί άνθρωποι πιστεύουν στην αντικειμενική ηθική; Γιατί οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι ορισμένες ενέργειες είναι "σωστές" και κάποιες ενέργειες είναι "λάθος", ανεξάρτητα από υποκειμενικές απόψεις;

Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι "λάθος" ή "κακό" (1) για κάποιον να μπει σε ένα τυχαίο σπίτι, να τους πυροβολήσει όλους και να κλέψει τα πάντα; (2) γιατί είναι λάθος ένας άνδρας να δείρει και να βιάσει μια αθώα γυναίκα; (3) ένας ενήλικας να βασανίσει ένα αθώο παιδί απλώς για τη διασκέδαση του; ή (4) οι γονείς να έχουν παιδιά με μοναδικό σκοπό την κατάχρηση τους σεξουαλικά κάθε μέρα της ζωής τους;

Επειδή, όπως εξήγησε ο εξελικτικός Edward Slingerland, οι άνθρωποι έχουν μεταφυσικά δικαιώματα. Δικαιώματα που είναι «μια πραγματικότητα πέρα από αυτό που είναι αντιληπτό στα αισθήματα» («Metaphysical», 2011) και «βασίζονται σε ηθικές αξίες». Το γεγονός είναι, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και πολλοί αθεϊστές, έχουν παραδεχτεί ότι υπάρχει πραγματικό, αντικειμενικό καλό και κακό.

1. Αντώνυ Φλιού

Κατά το τελευταίο μισό του 20ού αιώνα, ο καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Reading, στο Reading της Αγγλίας, Αντώνιος Φλιού, θεωρήθηκε ένας από τους πιο γνωστούς και φανατικούς αθεϊστές φιλοσόφους στον κόσμο. Από το 1955 έως το 2000, διδάσκει και γράφει εκτενώς θέματα που σχετίζονται με τον αθεϊσμό. Μερικά από τα έργα του περιλαμβάνουν, το Θεό και τη Φιλοσοφία (1966), την Εξελικτική Ηθική (1967), τη Δαρβινική Εξέλιξη (1984), το Τεκμήριο Αθεϊσμού (1976) και τον ανθρωπιστικό αθεϊσμό (1993).

Τον Σεπτέμβριο του 1976, ο Δρ. Flew συζήτησε τον Δρ. Thomas B. Warren, Καθηγητή Φιλοσοφίας της Θρησκείας και Χριστιανικής Απολογητικής στο Harding Graduate School of Religion στο Μέμφις του Τενεσι. Πριν από αυτή τη συζήτηση τεσσάρων νυχτών για την ύπαρξη του Θεού, ο Warren, σύμφωνα με τους κανόνες της συζήτησης, έκανε γραπτώς ερωτήσεις του τύπου "σωστό/λάθος" προς τον Φλιού, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται τα εξής: "Είναι η γενοκτονία 6 εκατομμυρίων Εβραίων γυναικών, παιδιών και ανδρών, αντικειμενικά λάθος;". Ο Flew απάντησε «Σωστό». Ο ίδιος αναγνώρισε την ύπαρξη «πραγματικού (αντικειμενικού) ηθικού λάθους» (Warren and Flew, 1977, σ.σ. σελ. 248). [ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το 2004, ο Flew άρχισε να κάνει βήματα προς τον Ντεϊσμό, καθώς αναγνώρισε την αδυναμία μιας καθαρά φυσιοκρατικής εξήγησης για τη ζωή.]

2. Wallace Matson

Το 1978, ο dr. Warren συναντήθηκε με τον καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Berkeley dr. Wallace Matson, σε δημόσια συζήτηση για την ύπαρξη του Θεού στην Τάμπα της Φλόριντα. Για άλλη μια φορά, σύμφωνα με τις συμφωνηθείσες κατευθυντήριες γραμμές, οι διαφωνούντες είχαν τη δυνατότητα να ζητούν έως και 10 ερωτήσεις πριν από τη συζήτησή τους. Για άλλη μια φορά, ο Warren ρώτησε: "Σωστό / Λάθος", στο εάν είναι ηθικά λάθος οι ναζί να σκοτώσουν έξι εκατομμύρια Εβραίους άνδρες, γυναίκες και παιδιά».

Όπως και ο Flew, ο Matson απάντησε: Σωστό "υπάρχει" πραγματικό (αντικειμενικό) ηθικό λάθος "(Warren and Matson, 1978, σ. 353). Ο Μάτσον μάλιστα αναγνώρισε καταφατικά (δηλαδή «αληθές») ότι «αν ήσασταν στρατιώτης κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και αν οι Ναζί (1) σας είχαν συλλάβει και (2) σας είχαν δώσει την επιλογή είτε να βοηθήσετε στις προσπάθειές τους να εξοντώσουν τους Εβραίους ή να σας δολοφονήσουν, θα είχατε την αντικειμενική ηθική υποχρέωση να πεθάνετε παρά να τους βοηθήσετε στη δολοφονία εβραίων ανδρών, γυναικών και παιδιών, τι θα κάνατε;». O Matson όχι μόνο είπε ότι οι Ναζί ήταν ένοχοι αντικειμενικού ηθικού λάθους, δηλώνει μάλιστα ότι ένας άνθρωπος θα είχε την «αντικειμενική ηθική υποχρέωση να πεθάνει» παρά να βοηθήσει το δολοφονικό ναζιστικό καθεστώς.

3. Είναι τόσο εύκολο όσο το 2 + 2

Αν και η αντικειμενική ηθική μπορεί να είναι εκτός της σφαίρας της επιστημονικής μεθόδου, κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει ότι μερικά πράγματα είναι εξ' ορισμού καλά, ενώ άλλα πράγματα είναι εγγενώς κακά. Ο Antony Flew και ο Wallace Matson, δύο από τους κορυφαίους αθεϊστές φιλοσόφους του 20ου αιώνα, αναγνώρισαν με ειλικρίνεια την ύπαρξη αντικειμενικής ηθικής. Αν και κατά καιρούς ο άθεος Michael Ruse φάνηκε αντίθετος στην ιδέα της ηθικής αντικειμενικότητας (βλ. Ruse, 1989, σελ. 268), ακόμη και στο βιβλίο του Δαρβινισμός, υποστήριξε ότι «ο άνθρωπος που λέει ότι είναι ηθικά αποδεκτό να βιάζεις μικρά παιδιά, είναι απλά ανάλογο με τον άνθρωπο που λέει ότι 2 + 2 = 5 "(1982, σελ. 275, προστιθέμενο). Και για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Edward Slingerland είναι επειδή οι ηθικές αξίες, αποτελούν μεταφυσική πραγματικότητα (βλ. Προς Ρωμαίους 2: 14-15).

Οι φιλόσοφοι Francis Beckwith και Gregory Koukl απάντησαν ότι: «Όσοι αρνούνται τους προφανείς ηθικούς κανόνες - λέγοντας ότι η δολοφονία και ο βιασμός είναι ηθικά ορθά, και η δειλία είναι μια αρετή - δεν έχουν απλά διαφορετική άποψη περί ηθικής, αλλά κάτι λάθος συμβαίνει με αυτούς. "

4. Το Ηθικό Επιχείρημα

Το ηθικό επιχείρημα για την ύπαρξη του Θεού έχει δηλωθεί με ποικίλους τρόπους μέσα στους αιώνες. Ένας τρόπος με τον οποίο διατυπώθηκε το βασικό επιχείρημα έχει ως εξής (βλέπε Craig, n. d., Craig and Tooley, 1994, Cowan, 2005, σελ. 166):

Βήμα 1: Αν ο Θεός δεν υπάρχει, τότε δεν υπάρχουν αντικειμενικές ηθικές αξίες.

Βήμα 2: Υπάρχουν αντικειμενικές ηθικές αξίες.

Συμπέρασμα: Υπάρχει Θεός.

Ο Thomas B. Warren διατύπωσε το επιχείρημα με θετικό και λεπτομερέστερο τρόπο στις συζητήσεις του με τον αθεϊστή Antony Flew (σελ. 173) και Wallace Matson (σελ. 285).

Αν κάποιος ηθικός κώδικας ή / και οι πράξεις οποιουδήποτε ατόμου ή κοινωνίας μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο κριτικής (ως προς το πραγματικό ηθικό λάθος), τότε πρέπει να υπάρχει κάποιο αντικειμενικό πρότυπο (κάποιος "ανώτερος νόμος που υπερβαίνει το τοπικό και παροδικό"), ο οποίος είναι διαφορετικός από τον συγκεκριμένο ηθικό κώδικα και ο οποίος έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα που μπορεί να αναγνωριστεί

Ο ηθικός κώδικας ή / και οι πράξεις οποιουδήποτε ατόμου ή κοινωνίας μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο κριτικής (ως προς το πραγματικό ηθικό λάθος).

Επομένως, πρέπει να υπάρχει κάποιο αντικειμενικό πρότυπο (κάποιος "υψηλότερος νόμος που υπερβαίνει το τοπικό και παροδικό") ο οποίος είναι διαφορετικός από τον συγκεκριμένο ηθικό κώδικα και ο οποίος έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα που μπορεί να αναγνωριστεί

Η «κοινωνία» που χρησιμοποίησε ο Warren ως περίπτωση μελέτης στις συζητήσεις του, ήταν το ναζιστικό καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ. Στη δεκαετία του 1930 και του 40, η ναζιστική Γερμανία διέπραξε γενοκτονία στις επονομαζόμενες «κατώτερες φυλές». Από τα περίπου 9 εκατομμύρια Εβραίους που ζούσαν στην Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του '30, έξι εκατομμύρια εξ αυτών εξοντώθηκαν. Οι Ναζί δολοφόνησαν περίπου ένα εκατομμύριο παιδιά, δύο εκατομμύρια εβραίες γυναίκες και τρία εκατομμύρια Εβραίους. Οι Ναζί επίσης τους ανάγκαζαν σε εργασίες κουραστικές και τους έστελναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι Εβραίοι λιμοκτονούσαν, και γινόντουσαν πειραματόζωα. Ο Χίτλερ σκότωσε άλλα τρία εκατομμύρια Πολωνούς, Σοβιετικούς, Τσιγγάνους και άτομα με ειδικές ανάγκες ("Holocaust", 2011).

Έτσι, ήταν οι Ναζί ένοχοι "πραγματικού (αντικειμενικού) ηθικού λάθους";

Σύμφωνα με τον αθεϊστή Antony Flew, ήταν! (Warren and Flew, σελ. 248). Ο αθεϊστής Wallace Matson συμφωνεί επίσης (Warren and Matson, σελ. 353). Είτε θεϊστές είτε αθεϊστές, οι περισσότεροι ορθολογικοί άνθρωποι παραδέχονται ότι κάποια πράγματα είναι πραγματικά λάθος και κακά. Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται απλά, ότι ο βιασμός και η κακοποίηση παιδιών μπορεί να είναι λάθος. Είναι λάθος -εξ' ορισμού-. Ακριβώς όπως και 2+2=4, κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει ότι μερικά πράγματα είναι αντικειμενικά καλά, ενώ άλλα πράγματα είναι αντικειμενικά κακά.

Ωστόσο, ο λόγος απαιτεί ότι το αντικειμενικό καλό και κακό μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει κάποιο πραγματικό, αντικειμενικό σημείο αναφοράς. Αν κάτι (π.χ. βιασμός) "μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κριτικής (ως προς το πραγματικό ηθικό λάθος) τότε πρέπει να υπάρχει κάποιο αντικειμενικό πρότυπο (κάποιος «υψηλότερος νόμος που ξεπερνά το τοπικό και παροδικό») ο οποίος είναι διαφορετικός από τον συγκεκριμένο ηθικό κώδικα και ο οποίος έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα που μπορεί να αναγνωριστεί"(Warren and Matson, σελ. 284, προστιθέμενο).

5. Παρέχει ο Αθεϊσμός κάποιο αντικειμενικό ηθικό σημείο αναφοράς;

Σύμφωνα με τον αθεϊσμό, ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ύλη σε κίνηση. Η ανθρωπότητα υποτίθεται ότι εξελίχθηκε από τους "βράχους" και την "λάσπη" για δισεκατομμύρια χρόνια, τυφλά και άσκοπα. Αλλά ποιος μιλάει ποτέ για "λάθος βράχους", "ηθικά ορυκτά", "διεφθαρμένα χημικά" ή "αμαρτωλή λάσπη;" Οι άνθρωποι δεν μιλάνε για ηθικά λάθος γαϊδούρια, κακούς ελέφαντες ή ανήθικους πιθήκους. Οι χοίροι δεν τιμωρούνται επειδή είναι ανήθικοι όταν τρώνε τα μικρά τους. Οι φάλαινες δολοφόνοι δεν είναι ένοχοι δολοφονίας. Τα αρσενικά ζώα δεν έχουν κατηγορηθεί για βιασμό όταν βρίσκονται σε επαφή με άλλα ζώα (Thornhill, 2001). Τα σκυλιά δεν κατηγορούνται για την κλοπή του κοκάλου ενός άλλου σκύλου.

Το γεγονός ότι οι άνθρωποι σκέφτονται ακόμη την ηθική μαρτυρεί το τεράστιο χάσμα μεταξύ ανθρώπου και ζώων. Οι Αθεϊστές εξελικτές, έχουν παραδεχθεί ότι τα ηθικά προβλήματα προκύπτουν μόνο στους ανθρώπους. Σύμφωνα με τον Antony Flew, ο άνθρωπος είναι ηθικό ον, όμως "Η αξία δεν υπήρχε πριν από τον πρώτο άνθρωπο" (Warren and Flew, σελ. 248). Ο Flew πίστευε ότι η ηθική άρχισε να υπάρχει μόνο όταν ο άνθρωπος εξελίχθηκε, όχι εκ των προτέρων, όταν φέρεται ότι υπήρχαν μόνο ζώα στη Γη.

Αν και ο George Gaylord Simpson, ένας από τους πιο γνωστούς αθεϊστές εξελικτές του 20ού αιώνα, πίστευε ότι «ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα μιας άχρηστης και υλιστικής διαδικασίας που δεν τον είχε κατά νου», ομολόγησε ότι «το κακό, το σωστό και το λάθος, είναι έννοιες άσχετες με τη φύση. Μόνο μέσα από την ανθρώπινη σκοπιά, γίνονται πραγματικές και πιεστικού χαρακτήρα όροι, διότι η ηθική εμφανίζεται μόνο στον άνθρωπο» (1951, σελ. 179). Οι αθεϊστές παραδέχονται ότι οι άνθρωποι έχουν "τη δική τους έμφυτη αίσθηση ηθικής". Κανένας λογικός άνθρωπος δεν κάνει τέτοιες ομολογίες για τα ζώα. Όπως ανέφερε ο εξελικτικός Edward Slingerland, "Οι άνθρωποι", όχι τα ζώα, "βασίζονται σε ηθικές αξίες" (όπως αναφέρεται στο Reilly, 2007, 196 [2629]: 7).

Η αθεϊστική εξέλιξη δεν μπορεί λογικά να εξηγήσει την ηθική ως αντικειμενική πραγματικότητα. Το πραγματικό, αντικειμενικό ηθικό δικαίωμα ή λάθος δεν μπορεί να υπάρχει αν οι άνθρωποι είναι απλά και μόνο απόγονοι των ζώων και τίποτα παραπάνω. (Σημείωση ΟΟΔΕ: Μπορούν μεν να εξηγήσουν πώς προκύπτουν εξελικτικά οι ηθικοί νόμοι, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν αυτοί να γίνουν αποδεκτοί ως αντικειμενικές πραγματικότητες, καθώς από τους ίδιους μηχανισμούς προκύπτουν και οι αντίθετες συμπεριφορές).

6. Αθεϊσμός: Αντιφατικός στην καλύτερη, αποκρουστικός στην χειρότερη

Οι αθεϊστές δεν μπορούν λογικά να καταδικάσουν τους Ναζί για αντικειμενικό ηθικό κακό, όταν ταυτόχρονα λένε ότι προέκυψαν από βράχια και λάσπες. Δεν μπορούν λογικά να καταδικάσουν έναν παιδόφιλο για ανηθικότητα, ενώ ταυτόχρονα πιστεύουν ότι εξελιχθήκαμε από την λάσπη. Η λογική απαιτεί ότι το αντικειμενικό καλό και κακό μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει κάποιο πραγματικό, αντικειμενικό σημείο αναφοράς.

Όπως δήλωσε ο Γουόρεν: «Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο αντικειμενικό πρότυπο (κάποιος «υψηλότερος νόμος που υπερβαίνει το τοπικό και παροδικό»), ο οποίος είναι διαφορετικός από τον συγκεκριμένο ηθικό κώδικα και ο οποίος έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα που μπορεί να αναγνωριστεί" (Warren and Matson, σελ. 284).

Οι αθεϊστές βρίσκονται σε ένα αίνιγμα: (1) Πρέπει να παραδεχτούν την αντικειμενική ηθική (που τελικά σημαίνει ότι υπάρχει ένας ηθικός νομοθέτης, δηλ. Ο Θεός, ο οποίος είναι πάνω και πέρα από το τοπικό και το παροδικό). ή (2) Πρέπει να ισχυριστούν ότι όλα είναι σχετικά - ότι καμία ενέργεια στο κόσμο δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αντικειμενικά καλή ή κακή. Αντίθετα, όλα είναι υποκειμενικά και περιστασιακά/παροδικά.

Σχετικά λίγοι αθεϊστές φαίνεται ότι είχαν το θάρρος (ή θρασύτητα) να πούνε με ειλικρίνεια ότι ο αθεϊσμός υπονοεί ότι το αντικειμενικό καλό και το κακό δεν υπάρχουν. Μερικοί από τους κορυφαίους αθεϊστές και αγνωστικιστές στον κόσμο, στην πραγματικότητα καταλαβαίνουν ότι αν δεν υπάρχει Θεός, τότε δεν μπορεί να υπάρξει ένα απόλυτο, δεσμευτικό πρότυπο ηθικής για την ανθρωπότητα.

Ο Κάρολος Δαρβίνος κατάλαβε πλήρως τις ηθικές συνέπειες του αθεϊσμού, ο οποίος είναι ένας λόγος για τον οποίο έμεινε αγνωστικιστής (1958, σ. 94). Στην αυτοβιογραφία του, έγραψε: "Ένας άνθρωπος που δεν έχει βέβαιη πίστη στην ύπαρξη ενός προσωπικού Θεού ή μιας μελλοντικής ζωής με ανταμοιβή, μπορεί να έχει τους δικούς του κανόνες, όσο μπορώ να δω, μόνο για να ακολουθήσει εκείνες τις παρορμήσεις και τα ένστικτα που είναι τα ισχυρότερα ή που του φαίνονται τα καλύτερα» (1958, σελ. 94, προστ.). Αν κάποιος έχει την επιθυμία να πνίξει αθώα παιδιά, όπως ένα φίδι μπορεί να πνίξει τα θύματά του (συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων) τότε, αν δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει αντικειμενικός ηθικός νόμος ενάντια στον πνιγμό των παιδιών. Εάν ένας νέος πνίξει έναν ηλικιωμένο, παρόμοια με έναν κροκόδειλο που πνίγει το θήραμά του, τότε, εάν ο αθεϊσμός είναι αληθινός, η ενέργεια αυτή δεν μπορεί ούτε να θεωρηθεί ως αντικειμενικά καλή ούτε κακή.

Σύμφωνα με τον Richard Dawkins, έναν από τους πιο γνωστούς φανατικούς αθεϊστές του 21ου αιώνα" "Η ζωή δεν έχει κανέναν ανώτερο σκοπό, πέραν από το να διαιωνίσει την επιβίωση του DNA" (1995, 273: 80):

Όσο το DNA μεταφέρεται, δεν έχει σημασία ποιος ή τι πονάει στη διαδικασία. Τα γονίδια δεν νοιάζονται για το πόνο, επειδή δεν ενδιαφέρονται για τίποτα... Το DNA δεν νοιάζεται ούτε ξέρει. Το DNA είναι απλά DNA. Και χορεύουμε στη μουσική του... Αυτό το σύμπαν που παρατηρούμε έχει ακριβώς τις ιδιότητες που πρέπει να περιμένουμε, αν δεν υπάρχει σχεδίαση, κανένας σκοπός, κανένα κακό και τίποτα καλό, τίποτα άλλο παρά ανελέητη αδιαφορία (σελ. 85).

Παρόλο που ο Dawkins δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδείξει ότι ο μόνος σκοπός της ζωής είναι η συνέχιση του DNA, έχει δίκιο για ένα πράγμα: Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε δεν υπάρχει κανένα καλό και κανένα κακό, μόνο "ανελέητη αδιαφορία". Στην Αθεϊστική εξέλιξη, δεν έχει σημασία "ποιος ή τι πονάει".

Όπως ο Δαρβίνος και ο Dawkins, έτσι και ο αθεϊστικός εξελικτικός βιολόγος William Provine αναγνώρισε σιωπηρά την αλήθεια της πρώτης παραδοχής του ηθικού επιχειρήματος, όπως δήλωσαν οι φιλόσοφοι Craig και Cowan ("Αν ο Θεός δεν υπάρχει, τότε δεν υπάρχουν αντικειμενικές ηθικές αξίες"). Το 1988, ο Provine έγραψε ένα άρθρο με τίτλο: "Scientists, Face It! Science and Religion are Incompatible". Αν και η αληθινή επιστήμη και ο Χριστιανισμός ζουν σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, ο Provine, στο βαθμό που μιλούσε για την εξελικτική επιστήμη και τις συνέπειές της, ήταν ακριβώς σωστός: η θρησκειοποιημένη "επιστημονική" εξέλιξη, και η θρησκεία είναι ασυμβίβαστες.

Σύμφωνα με την Provine, "Δεν υπάρχουν σκόπιμες αρχές στη φύση. Η οργανική εξέλιξη έχει συμβεί με διάφορους συνδυασμούς τυχαίας γενετικής ολίσθησης, φυσικής επιλογής, κληρονομικότητας και πολλών άλλων μηχανισμών χωρίς σκοπό. Οι άνθρωποι είναι περίπλοκα βιολογικά μηχανήματα που πεθαίνουν εντελώς χωρίς επιβίωση πνεύματος ή ψυχής. Οι άνθρωποι και άλλα ζώα κάνουν συχνά επιλογές, αλλά αυτές καθορίζονται από την αλληλεπίδραση της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος και δεν είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης. Δεν υπάρχουν εγγενώς ηθικές, ούτε υπάρχουν απόλυτες κατευθυντήριες αρχές για την ανθρώπινη κοινωνία. Το σύμπαν δεν νοιάζεται για τίποτα σχετικά με εμάς και δεν έχουμε κανένα τελικό νόημα στη ζωή".

Αν η Αθεϊστική εξέλιξη είναι αλήθεια, τότε, "Δεν υπάρχουν εγγενώς ηθικές αρχές".

Ο αθεϊστικός φιλόσοφος Jean Paul Sartre συνοψίζει τον αθεϊσμό καλά σε μια διάλεξη που έδωσε το 1946 με τίτλο "Existentialism is a Humanism". Ο Sartre δήλωσε: "Όλα επιτρέπονται πράγματι εάν ο Θεός δεν υπάρχει... «Δεν μπορείς να βρεις τίποτα που να εξαρτάται είτε από μέσα είτε έξω από τον εαυτό σου». "Αν ο Θεός δεν υπάρχει", ο Sartre αναγνώρισε ότι δεν έχουμε "αξίες ή εντολές που θα μπορούσαν να νομιμοποιήσουν τη συμπεριφορά μας. Έτσι δεν έχουμε ούτε πίσω μας, ούτε μπροστά μας ένα φωτεινό πεδίο αξιών"

Αν και μπορεί να είναι λίγοι, αθεϊστές όπως ο Provine, ο Sartre, οι άλλοι αρνούνται να περπατήσουν στο δρόμο της αντίφασης. Δηλαδή, αντί να αρνηθούνε το βήμα 1 «Αν ο Θεός δεν υπάρχει, τότε οι αντικειμενικές ηθικές αξίες δεν υπάρχουν», το αναγνωρίζουν: «Είναι πράγματι έτσι, αν ο Θεός δεν υπάρχει» (Sartre, 1989).

Ωστόσο, εάν οι αθεϊστές αρνούνται να παραδεχτούν ότι υπάρχει πραγματική ηθική αντικειμενικότητα, τότε αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι, για παράδειγμα, όταν οι Εβραίοι λιμοκτονούσαν και γινόντουσαν πειραματόζωα, οι Ναζί δεν έκαναν τίποτα λανθασμένα. Ήταν, απλώς ένας περίπλοκος βιολογικός χωρίς νόημα τυφλός μηχανισμός που επέλεξε να ακολουθήσει τις εντολές του Φύρερ. Ή, για να εφαρμόσουμε τη συλλογιστική του Dawkins, πώς θα μπορούσε ο Χίτλερ να είναι ένοχος λάθους αν απλά προσπαθούσε να διαιωνίσει την επιβίωση του "καλυτέρου" DNA; "Δεν πειράζει ποιος ή τι πονάει στη διαδικασία, έτσι δεν είναι; "Όσο το DNA επιβιώνει".

Τι γίνεται με την άποψη της ανθρωπότητας ότι ο βιασμός είναι αντικειμενικά ηθικό κακό; Είναι πραγματικά μια εγγενώς κακή πράξη;

Αν και ο εξελικτικός Randy Thornhill, συν-συγγραφέας του βιβλίου «A Natural History of Rape», «θα ήθελε να δει το βιασμό να εκλείπει από την ανθρώπινη ζωή» (Thornhill και Palmer, 2000, σ. XΙ), παραπονέθηκε σε μια ομιλία του το 2001 που έδωσε στο Βανκούβερ, ότι ο βιασμός είναι πραγματικά "εξελικτικός, βιολογικός και φυσικός... Οι άνδρες πρόγονοί μας έγιναν πρόγονοι εν μέρει επειδή χρησιμοποίησαν υπό όρους βιασμό".

Σύμφωνα με τον Thornhill και τον Palmer, "Η θεωρία της εξέλιξης ισχύει για τον βιασμό, όπως συμβαίνει σε άλλους τομείς των ανθρώπινων σχέσεων, τόσο από λογικά όσο και από αποδεικτικά στοιχεία. Δεν υπάρχει νόμιμος επιστημονικός λόγος να μην εφαρμόζονται εξελικτικές υποθέσεις για τον βιασμό... Ο ανθρώπινος βιασμός προέρχεται από τον εξελισσόμενο μηχανισμό των ανδρών για την απόκτηση μεγάλου αριθμού συντρόφων σε ένα περιβάλλον όπου τα θηλυκά επιλέγουν τους συντρόφους». Εάν ο Θεός δεν υπάρχει και εάν ο άνθρωπος εξελίχθηκε από τις κατώτερες μορφές ζωής, εν μέρει επειδή "χρησιμοποίησαν υπό όρους βιασμό", τότε ούτε ο βιασμός μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντικειμενικό ηθικό κακό. Στην πραγματικότητα, ακριβώς αυτό παραδέχθηκε ο άθεος Dan Barker.

Σε συζήτησή του, το 2005 με τον Peter Payne σχετικά με το θέμα: "Η Ηθική απαιτεί τον Θεό;", ο Barker δήλωσε: "Όλες οι ενέργειες είναι περιστασιακές. Δεν υπάρχει κάποια ενέργεια που να είναι σωστή ή λανθασμένη. Μπορώ να σκεφτώ μια εξαίρεση σε κάθε περίπτωση". Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Kyle Butt ρώτησε τον Barker στη συζήτησή τους για την ύπαρξη του Θεού: "Πότε θα μπορούσε ο βιασμός να είναι αποδεκτός;" (2009, σελ. 33). Αν και ο Barker προσπάθησε να κάνει την απάντησή του όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη, αναγνώρισε τελικά ότι ο βιασμός θα ήταν επιτρεπτός αν, για παράδειγμα, βοηθούσε στην επιβίωση της ανθρωπότητας από κάποια καταστροφή. Ο Barker συνέχισε (υπό την μορφή "αστείου") να παραδέχεται ότι θα ήταν αποδεκτό να βιάζoνται δύο, δύο χιλιάδες, ή ακόμα και δύο εκατομμύρια γυναίκες, αν, για παράδειγμα, είχε ως αποτέλεσμα την επιβίωση έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων, από υποθετικούς εξωγήινους εισβολείς. Ο Dan Barker παραδέχθηκε ότι ο βιασμός θα ήταν αποδεκτός υπό ορισμένες συνθήκες.

Μια προφανής ερώτηση είναι: ποιος παίρνει τις αποφάσεις για τις συνθήκες που δικαιολογούν τον βιασμό αθώων γυναικών; Ποιος είναι ο Barker για να πει ότι ένας άνθρωπος θα έκανε λάθος να βιάζει μια γυναίκα για εκδίκηση, ας πούμε, γιατί λέρωσε το νέο του αυτοκίνητο; Ή, ποιος είναι ο Barker για να πει ότι θα ήταν λάθος να βιάζουμε μια γυναίκα ώστε να κλέψουμε 2.000 ευρώ από αυτήν; κ.λπ. Το γεγονός είναι, όταν ο Barker (ή οποιοσδήποτε αθεϊστής) ισχυρίζεται ότι (1) ο Θεός δεν υπάρχει και (2), "Δεν υπάρχουν εγγενείς ηθικοί νόμοι", τότε κανένας δεν μπορεί λογικά να επικριθεί για τίποτα. Όπως έλεγε ο Sartre: "Όλα επιτρέπονται πράγματι, αν ο Θεός δεν υπάρχει". Ο βιασμός, η κακοποίηση παιδιών, η πολλαπλή δολοφονία, η παιδεραστία, η ανθρωποφαγία κ.λπ. δεν μπορούν να καταδικαστούν ως αντικειμενικό κακό, αν ο Θεός δεν υπάρχει.

Τι συμβαίνει όταν οι αθεϊστές εξελικτικοί παίρνουν τη αθεϊστική τους φιλοσοφία στο λογικό της συμπέρασμα, τουλάχιστον θεωρητικά; Αποκαλύπτουν την αληθινή, αποκρουστική φύση του αθεϊσμού. Δείτε, για παράδειγμα, τα σχόλια που έκανε ο εξελικτικός οικολόγος Eric Pianka το 2006 στο Beaumont του Τέξας, όπου αναγνωρίστηκε ως ο διακεκριμένος επιστήμονας Τέξας της χρονιάς. Σύμφωνα με τον Forrest M. Mimms, ΙΙΙ, Πρόεδρο του Τμήματος Περιβαλλοντικών Επιστημών της Ακαδημίας Επιστημών του Τέξας, Ο Pianka καταδίκασε την «ιδέα ότι η ανθρωπότητα κατέχει μια προνομιούχα θέση στο Σύμπαν» και έλεγε σε παράδειγμα του οτι η ανθρωπότητα είναι: όχι καλύτερη από τα βακτηρίδια!». Ο Pianka έκανε αυτό το σχόλιο εκφράζοντας τις ανησυχίες του "για το πώς η ανθρώπινη υπερπληθυσμός καταστρέφει τη Γη".

Ο καθηγητής Pianka είπε ότι η Γη, όπως την γνωρίζουμε, δεν θα επιβιώσει χωρίς δραστικά μέτρα. Στη συνέχεια, και χωρίς να παρουσιάσει κανένα στοιχείο για να δικαιολογήσει αυτόν τον αριθμό, υποστήριξε ότι η μόνη εφικτή λύση για τη διάσωση της Γης είναι η μείωση του πληθυσμού στο 10% του σημερινού αριθμού... Ο αγαπημένος του υποψήφιος για την εξάλειψη του 90% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ο ιός Έμπολα, επειδή είναι και πολύ θανατηφόρος και σκοτώνει μέσα σε λίγες ημέρες, αντί για χρόνια.

Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι, βρίσκουν τις προτάσεις του Pianka αποτρόπαιες, αν ο αθεϊσμός είναι αληθινός και η ανθρωπότητα πραγματικά "εξελίχθηκε από τα βακτηρίδια" τυφλά και χωρίς σκοπό (Earth Science, 1989, σ. 356), τότε δεν θα υπήρχε τίποτα εγγενώς λάθος για έναν άνθρωπο που προσπαθήσει να δολοφονήσει δισεκατομμύρια άλλους ανθρώπους, ειδικά αν το κάνει για έναν "καλό" λόγο (δηλαδή για να σώσουμε τον μοναδικό πλανήτη στο Σύμπαν, για τον οποίο γνωρίζουμε ότι υπάρχει σίγουρη ζωή).

7. Συμπέρασμα

Το ηθικό επιχείρημα για την ύπαρξη του Θεού εκθέτει τον αθεϊσμό ως αντιφατική και βάρβαρη φιλοσοφία. Οι αθεϊστές πρέπει είτε να απορρίψουν την αλήθεια του πρώτου βήματος («αν δεν υπάρχει ο Θεός, τότε δεν υπάρχουν αντικειμενικές ηθικές αξίες») και να αποδεχτούν απερίφραστα την ανυπόφορη ιδέα ότι κατά κάποιον τρόπο προέκυψε αντικειμενική ηθική από βράχους και ερπετά ή (2) πρέπει να απορρίψουν το βήμα 2 του επιχειρήματος ("Οι αντικειμενικές ηθικές αξίες υπάρχουν") και να δεχθούνε την παράλογη, αποτροπιαστική ιδέα ότι η γενοκτονία, ο βιασμός, η δολοφονία, η κλοπή, η κακοποίηση παιδιών για πλάκα κλπ. δεν μπορούν ποτέ να καταδικαστούν αντικειμενικά ως «λανθασμένα». Κατά τον αθεϊσμό, τα άτομα που διαπράττουν τέτοιες ενέργειες κάνουν απλώς αυτό που τους οδήγησε το DNA τους. Απλώς ακολουθούν τα ένστικτά τους, τα οποία φέρεται να εξελίχθηκαν από τους προγόνους των ζώων μας. Επιπλέον, εάν ο αθεϊσμός είναι αληθινός, τα άτομα δεν μπορούν ποτέ να τιμωρούνται λογικά για τέτοιες ανήθικες ενέργειες, αφού "δεν υπάρχουν εγγενείς ηθικοί νόμοι"

Για εκείνους που αρνούνται να αποκτήσουν γνώση του Θεού (Ρωμαίους 1:28), η ζωή θα γεμίζει για πάντα με αντιφάσεις, παραλογισμούς και απάνθρωπα ψέματα. Πράγματι, «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεό» (Ψαλμός 14: 1α). Όταν οι αθεϊστές ακολουθούν πραγματικά την ανόητη φιλοσοφία τους, καταλαβαίνουν την ψεύτικη γοητευτική πρόσοψη του αθεϊσμού. Από την άλλη πλευρά, όταν ακολουθούν τις αποδείξεις στον Δημιουργό (Ψαλμός 19: 1-4), βλέπουν έναν Θεό που είναι συνώνυμο του Καλού (Ψαλμός 100: 5, Μάρκος 10:18).

Η πηγή καθώς και οι παραπομπές για το άρθρο αυτό βρίσκονται εδώ: http://apologeticspress.org