Αθεϊστικός κανιβαλισμός. Πώς ο Αθεϊσμός αποκτηνώνει τον άνθρωπο

	Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα	Αθεϊστικά Εγκλήματα

Οι αθεϊστές κατηγορούν τις θρησκείες που πιστεύουν στον Θεό, ότι οπισθοδρομούν την ανθρωπότητα. Αυτό για το οποίο σιωπούν, είναι τα εγκλήματα της δικής τους Αθεϊστικής θρησκείας, που όχι μόνο διέπραξε πολύ χειρότερα εγκλήματα, ακόμα και στον 20ό αιώνα, αλλά έφθασε σε πλήρη αποκτήνωση των οπαδών του, με το να τρώνε τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους με φρικτά βασανιστήρια. Κάτι που ούτε η Παπική Ιερά Εξέταση δεν τόλμησε ποτέ να κάνει μέσα σε όλα της τα εγκλήματα.

Μια επανάσταση αδιαχώριστη από την τρομοκρατία (1927-1946)

Όταν, τον Ιανουάριο του 1928, οι κάτοικοι ενός χωριού της Κόκκινης Σημαίας είδαν να φτάνει μια ομάδα στρατού κραδαίνοντας το άλικο φλάμπουρο, συντάχθηκαν με ενθουσιασμό με ένα από τα πρώτα κινεζικά «σοβιέτ», αυτό του Χάι-Λου-Φενγκ. το οποίο διοικούσε ο Πενγκ Πάι. Οι κομμουνιστές αρέσκονταν στο διφορούμενο, αλλά ήξεραν να υποδαυλίζουν με το λόγο τους τα τοπικά μίση και, τελικά, αξιοποιώντας τη συνεκτικότητα του μηνύματος τους, να τα σφετερίζονται για τους δικούς τους σκοπούς, ενώ ταυτόχρονα παραχωρούσαν στους νεοφώτιστους οπαδούς τους το ελεύθερο να ικανοποιούν τις πιο ποταπές παρορμήσεις τους. Έτσι, σαράντα ή πενήντα χρόνια νωρίτερα, υπήρξε, κατά τη διάρκεια μερικών μηνών του 1927-1928, ένα είδος προαναγγελίας των χειρότερων στιγμών της Πολιτιστικής Επανάστασης και του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ.

Από το 1922, το κίνημα είχε προετοιμαστεί με την έντονη δραστηριότητα την οποία είχαν αναλάβει τα αγροτικά συνδικάτα και στη συνέχεια το ΚΚ, και είχε καταλήξει σε μια ισχυρή πόλωση μεταξύ «φτωχών χωρικών» και «γαιοκτημόνων» οι οποίοι καταγγέλλονταν ακούραστα, ενώ ούτε οι παραδοσιακές συγκρούσεις ούτε η κοινωνική πραγματικότητα δικαιολογούσαν αυτόν το διαχωρισμό. Όμως η παραγραφή των χρεών και η ακύρωση των αγροτικών μισθωμάτων εξασφάλιζαν στο σοβιέτ πλατιά υποστήριξη.

Ο Πενγκ Πάι επωφελήθηκε για να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς «δημοκρατικής τρομοκρατίας»: Ο λαός προσκαλούνταν να παραβρεθεί στις δημόσιες δίκες των «αντεπαναστατών», οι οποίοι σχεδόν πανομοιότυπα καταδικάζονταν σε θάνατο- παρακολουθούσαν τις εκτελέσεις, φωνάζοντας «θάνατος, θάνατος» και παροτρύνοντας τους Ερυθροφρουρούς που ασχολούνταν με τον σταδιακό τεμαχισμό του θύματος· συχνά έψηναν τα κομμάτια του και τα έτρωγαν ή υποχρέωναν την οικογένεια του θύματος να τα φάει, μπροστά στα μάτια του καταδικασμένου ο οποίος ζούσε ακόμη. Ήταν όλοι καλεσμένοι στα τσιμπούσια όπου μοιραζόταν το συκώτι και η καρδιά τού πάλαι ποτέ ιδιοκτήτη και στις συνελεύσεις όπου ο ρήτορας μιλούσε μπροστά σε μια σειρά από παλούκια στα οποία ήταν μπηγμένα κεφάλια πρόσφατα κομμένα. Αυτή η γοητεία ενός εκδικητικού κανιβαλισμού, που θα ξαναβρούμε στην Καμπότζη του Πολ Ποτ, και ο οποίος αντιστοιχούσε σε ένα πολύ παλιό αρχέτυπο διαδεδομένο πλατιά στην ανατολική Ασία, εμφανιζόταν συχνά σε στιγμές; παροξυσμού της κινεζικής ιστορίας. Έτσι σε μια εποχή ξένων επεμβάσεων, το 613.

Ο αυτοκράτορας Γιανγκ (δυναστεία Σουέι) εκδικήθηκε κάποιον επαναστάτη καταδιώκοντας ακόμη και τους πιο μακρινούς συγγενείς του: «Οι πιο σκληρά τιμωρημένοι έπρεπε να υποστούν τις τιμωρίες του τεμαχισμού σε τέσσερα μέρη και της έκθεσης της κεφαλής πάνω σε ένα κοντάρι ή τους κομμάτιαζαν, τους τρυπούσαν με βέλη. Ο αυτοκράτορας διέταξε τους μεγάλους αξιωματούχους να καταβροχθίσουν κομμάτι-κομμάτι το κρέας των θυμάτων». Ο μεγάλος συγγραφέας Λου Σουν, θαυμαστής του κομμουνισμού σε μια στιγμή που ο τελευταίος δεν ταυτιζόταν με τον εθνικισμό και τον αντι-δυτικισμό, έγραψε: «Οι Κινέζοι είναι κανίβαλοι»... Λιγότερο δημοφιλείς από αυτά τα αιματηρά όργια ήταν οι ακρότητες των Ερυθροφρουρών, το 1927, στους ναούς και σε βάρος των ταοϊστών ιερέων-μάγων: οι πιστοί έβαφαν κόκκινα τα αγάλματα σε μια προσπάθεια να τα προστατεύσουν, και ο Πενγκ Πάι άρχισε να απολαμβάνει τα πρώτα σημάδια μιας θεοποίησης. 50.000 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλοί φτωχοί, εγκατέλειψαν την περιοχή κατά τη διάρκεια των τεσσάρων μηνών της κυριαρχίας του σοβιέτ.

Ο Πενγκ Πάι (εκτελέστηκε το 1931) ήταν ο πραγματικός πρωτεργάτης του αγροτικού και στρατιωτικοποιημένου κομμουνισμού, λύση την οποία υιοθέτησε αμέσως ο Μάο Τσε Τουνγκ (αγροτικής καταγωγής και αυτός), στέλεχος του ΚΚΚ, λίγο περιθωριακό μέχρι τότε, ο οποίος και τον θεωρητικοποίησε στο περίφημο βιβλίο του Αναφορά για το αγροτικό κίνημα στο Χουνάν (1927)...