Ο υψηλός πολιτισμός του "Βυζαντίου" διέσωσε και συνέχισε την πρόοδο

	Νεοπαγανιστικές απάτες Απάντηση στις συκοφαντίες τού Νεοπαγανισμού Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας	Ενότητα Ρώμη

Λένε ορισμένοι το "ποίημα" που τους έμαθαν οι δυτικόπληκτοι δάσκαλοι και αφέντες τους: "Στο Βυζάντιο αντί για επιστήμες, έγραφαν μόνο Συναξάρια!" Παπαγαλίζουν ιστορικά ψεύδη, πλασμένα για συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, που στοχεύουν να εκμηδενίσουν τα δικαιώματα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στον πολιτισμένο κόσμο. Κι αυτοί, ως σύγχρονοι Εφιάλτες, στρέφονται με συκοφαντικό μένος εναντίον της ένδοξης ιστορίας του έθνους τους, κρατώντας σαν τα σκυλιά μόνο ένα μικρό ξεροκόμματο, αυτό που τους προόρισαν οι αφέντες τους: την Κλασσική Αθήνα. Όλα τα άλλα γι' αυτούς είναι σκοτεινά. Και χάνουν για το ξεροκόμματο όλη την πολιτισμική πανδαισία που απολαμβάνει κάθε ελεύθερος από τις Δυτικές σκοπιμότητες Ρωμιός.

Λένε ότι η στρουθοκάμηλος για να νιώσει "ασφάλεια", όταν αισθάνεται ότι απειλείται, χώνει το κεφάλι σε μία τρύπα στο χώμα, ώστε να μη βλέπει τον κίνδυνο, και να διαφυλάξει έτσι τη διανοητική της ηρεμία, με το σκεπτικό ότι "μόνο αυτό που θέλω να βλέπω υπάρχει".

Δεν γνωρίζω κατά πόσον είναι αλήθεια αυτό που λέγεται για τη στρουθοκάμηλο, όμως ο "στρουθοκαμηλισμός" αυτός είναι μία πραγματικότητα για πολλούς συνανθρώπους μας, (ιδίως για τους νεοπαγανιστές και τους ιδεολογικούς γονείς τους, τους "διαφωτιστές"). Κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια, για να μη νιώσουν να γκρεμίζεται το παραμύθι που τους έμαθαν οι δάσκαλοί τους, για να μη συνειδητοποιήσουν ότι όλη τους η ζωή και οι επιλογές τους περιστρέφονται γύρω από μερικά ιστορικά ψεύδη, που όμως τους θρέφουν τον εγωισμό και τους κάνουν να νιώθουν "σπουδαίοι" για τις επιλογές τους.

Νιώθουν σπουδαίοι, (όχι λόγω δικής τους αξίας, αλλά) επειδή δήθεν είναι απόγονοι σπουδαίων προγόνων αλλά όχι όποιων κι όποιων προγόνων! ΜΟΝΟ αυτών που έζησαν στην Αθήνα του λεγόμενου "χρυσού αιώνα του Περικλέους"! Όλες οι άλλες εποχές και περιοχές είναι σαν να μην υπήρξαν.

Ζουν μια ζωή δοσμένη στις ηδονές, και δεν θέλουν να σκέπτονται ότι μια μέρα θα δώσουν λόγο σε έναν Θεό. Κρύβουν το κεφάλι στην άμμο, λες και αυτό θα εμποδίσει την κρίση τους! Λες και η εθελοτύφλωση θα δικαιώσει τις αθεϊστικές ή ειδωλολατρικές επιλογές τους! Γιατί αν τολμήσουν να δουν κατάματα την αλήθεια, θα νιώσουν όχι μόνο τη μηδαμινότητά τους, αλλά και το πόσο μάταιη είναι η ζωή τους.

Γι' αυτό θέλουν να νιώθουν "διαφωτιστές" ενός σκοταδιστικού θρησκευτικο-παρμένου κόσμου. Ενός κόσμου που όμως υπάρχει ΜΟΝΟ στη φαντασία τους! Θέλουν να νιώθουν "άξιοι απόγονοι του Περικλέους", λες και από τον Περικλή ως την εποχή μας δεν μεσολάβησαν άλλοι πρόγονοι. Αλλά αυτούς τους θέλουν "σκοταδιστές", για να εξυψώνουν αυτό που τους είπαν οι Δυτικοί αφέντες τους να εξυψώνουν. Μόνο την ειδωλολατρική Ελλάδα, ώστε να μη φανεί η αυθαιρεσία των ισχυρισμών τους, όταν λένε ότι δήθεν "στο Βυζάντιο έγραφαν μόνο Συναξάρια"!

Επειδή όμως η αλήθεια δεν εξαρτάται από αυτούς που κρύβουν το κεφάλι στην άμμο και στο σκοτάδι, (τους αληθινά σκοταδιστές), η ιστοσελίδα μας εξακολουθεί μέρα με την ημέρα να φέρνει στο φως όλα όσα οι Αρχαιολάγνοι της χώρας μας θέλουν να ξεχνούν και να συκοφαντούν. Και στο παρόν άρθρο θα δώσουμε ένα ακόμα μικρό δείγμα του μεγαλείου που οι Δυτικόδουλοι συμπατριώτες μας δεν θέλουν να τους χαλάει τη διανοητική ηρεμία, δεν θέλουν να τους φανερώνει πόσο ανόητα έχουν καταπιεί κάθε Διαφωτιστική ανοησία της Δύσης. Ακολουθούν μικρά, σύντομα, ενδεικτικά αποσπάσματα ενός μόνο συγγράμματος που ασχολείται με το θέμα μας:

«Όχι μόνο ο νεοπλατωνισμός, αλλά και ο γνωστικισμός και οι διάφορες δυϊστικές χριστιανικές αιρέσεις αντιμετώπισαν την ύλη με περιφρόνηση και εχθρότητα, πράγμα που δε θα μπορούσε βέβαια παρά να έχει και συνέπειες στη θέση των θετικών επιστημών. (…) Αν λάβουμε τώρα υπόψη μας πόσο ελάχιστα ευνοϊκό ήταν ένα τέτοιο υπόβαθρο, είναι πράγματι εκπληκτικό που οι Βυζαντινοί κατάφεραν στα περισσότερα από χίλια χρόνια ιστορίας τους να διαφυλάξουν και να παραδώσουν τα κύρια μαθηματικά και αστρονομικά έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 18).

«Για να αποτιμήσουμε τη σπουδαιότητα που είχε η εκδοτική και υπομνηματιστική δραστηριότητα των Βυζαντινών για τη διατήρηση των αρχαίων φυσικομαθηματικών συγγραμμάτων, αρκεί να αναλογιστούμε ότι τα χαμένα έργα των Κωνικών τομών του Απολλωνίου είναι ακριβώς εκείνα που δεν είχαν περιληφθεί από τον Ευτόκιο στο υπόμνημά του» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 19).

«Συνεχίζοντας εδώ τον Αρχιμήδη και τον Απολλώνιο, αλλά υπερβαίνοντάς τους, ο Ανθέμιος κατασκεύασε το ελλειψοειδές με βάση τις εφαπτόμενες και όρισε το παραβολοειδές με βάση την κύρια εστία και τον κύριο άξονα» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 26).

«Ο Λέων, για να παραστήσει γενικές αριθμητικές σχέσεις, χρησιμοποιούσε γράμματα του αλφαβήτου με αξία γενικών αριθμών. Η δημιουργία ενός αλγεβρικού συμβολισμού, όπου οι αριθμοί γενικά παριστάνονται με γράμματα του αλφαβήτου, όπως α, β, χ, ψ κ.ο.κ., υπήρξε η προϋπόθεση για τη δημιουργία των νεότερων μαθηματικών στη μορφή που τους έδωσαν ο Φερμά (Fermat) και ο Καρτέσιος τον 17^ο αιώνα, στηριζόμενοι στη μέθοδο του Φρ. Βιέτ (F. Viete, 16^ος αιώνας)» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 36).

«Με την εξέταση των χειρογράφων γίνεται ολοένα και σαφέστερο ότι ούτε στους μεσοβυζαντινούς αιώνες δεν διακόπηκε ποτέ η ενασχόληση με την αστρονομία» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 36).

«Το 1143 ο Μιχαήλ Ιταλικός σε ένα ενθρονιστήριο λόγο συνέκρινε τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ με τον ήλιο που, όπως λέει, είναι το κέντρο των πλανητών» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 42).

«Η χειρουργική πρακτική έφτασε επανειλημμένα σε μεγάλο βαθμό αυτοτέλειας (…) Για το αξιοθαύμαστο επίπεδο των νοσοκομείων στο Βυζάντιο είναι όλοι οι γνώστες του θέματος σύμφωνοι. Τέλος, πρέπει ακόμη να αναφερθεί ότι υπήρχε συστηματική φροντίδα για την εκπαίδευση των γιατρών στα νοσοκομεία» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 146).

Οι Βυζαντινοί, που έγραφαν όλο... συναξάρια:

«Δεν υπάρχει ούτε ένας Βυζαντινός που να ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και να μη δοκιμάστηκε και στην τέχνη του επιγράμματος. Το να συνθέσει ένα δυο δωδεκασύλλαβους για μια δεδομένη περίσταση ήταν για έναν καλλιεργημένο Βυζαντινό υπόθεση ρουτίνας: έτσι εξηγούνται οι διόλου σπάνιες έμμετρες επιγραφές στα ιδιωτικά μολυβδόβουλα» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Β’, 598).

«Η αυτοκρατορική εποχή περιορίστηκε στη σύνθεση δραμάτων προς ανάγνωση και στη διαρκή επανάληψη των ελλήνων κλασικών» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Β’, σ. 555).