Για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται ότι, οι ιστορικές ρίζες του χριστιανισμού, δηλ. η ιστορική μαρτυρία μιας ολόκληρης κοινότητας, της πρώτης Εκκλησίας, για την εμφάνιση του Θεού Ιησού ανάμεσά μας, πριν από περίπου 2.000 χρόνια σε μια γωνία της Παλαιστίνης, συνεχίζει να ενοχλεί.

Ενοχλεί αυτούς που για δικούς τους λόγους, αρνούνται  επιλεκτικά να δουν τα πλήρη στοιχεία που καλύπτουν αυτήν την πραγματικότητα, και συντάσσονται με τους κάθε λογής σοφιστές που εδώ και αιώνες προσπαθούν να καταρρίψουν αυτό "ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν" (Α' Ιωαν. 1:1).

Θα ήθελαν πολύ οι απαρχές του Χριστιανισμού να μην αποτελούσαν μαρτυρούμενα ιστορικά γεγονότα, όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αλλά ένας μύθος, μια λαϊκή δοξασία όπως τόσες άλλες, και γι’ αυτό προσπάθησαν πολλές φορές να βγάλουν βιαστικά συμπεράσματα, με επιπόλαιες συγκρίσεις:

Από τη μία ο πασίγνωστος σε κάθε του λεπτομέρεια, φωτεινός, ξεκάθαρος και πάνω από όλα ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ Χριστιανισμός, ενώ από την άλλη, σκοτεινές, με πολλά θολά σημεία και άγνωστες πτυχές, ΜΥΘΙΚΕΣ λατρείες καθολικά παραδεδεγμένες ως τέτοιες.

Και μιλάμε πράγματι για μυθικές λατρείες, για τις οποίες οι λαοί που τις δέχτηκαν, ποτέ δεν έθεσαν θέμα ιστορικότητας των μυθικών προσώπων που λάτρευαν, αλλά είχαν σαφώς γνώση πως επρόκειτο για λαϊκούς μύθους!

Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε μία πίστη στηριγμένη στον Ιστορικό Ιησού Χριστό, που ως πρόσωπο μαρτυρείται από μη χριστιανούς συγγραφείς όπως ο Ιώσηπος, ο Τάκιτος και ο Λουκιανός, με θεότητες που το μυθικό τους υπόβαθρο αλλάζει ανά περιοχή, ανά συγγραφέα και ανά εποχή, προσαρμόζοντας σε χίλιες ιδιαιτερότητες το περιεχόμενο του μύθου;

Είναι χαρακτηριστικό π.χ. πως τον Μίθρα, η βεδική θρησκεία τον κατέταξε μεταξύ των σπουδαιότερων θεών, ενώ αρχικά στην Περσία, ο ζωροαστρισμός τον κατέτασσε μεταξύ των δαιμόνων. Με την πάροδο του χρόνου όμως ο ζωροαστρισμός τον δέχτηκε ως υπέρτατο άγιο (γιαζάτα).

Υπάρχει τέτοια αναλογία προς το κεντρικό πρόσωπο του  Χριστιανισμού, τον Ιησού;

Άλλο κλασικό παράδειγμα είναι ο Διόνυσος, όπου ο μύθος του, όπου κι αν ταξίδευε, προσλάμβανε και νέα τοπικά στοιχεία, πράγμα που θυμίζει έντονα τον τρόπο λειτουργίας της λαϊκής παράδοσης. Τέτοιες τοπικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις, δείχνουν ένα περιεχόμενο που συγγενεύει ξεκάθαρα με τον λαϊκό μύθο και αφορά τη λαογραφία, ενώ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις ιστορικές διηγήσεις των Ευαγγελίων που ξεκαθαρίζουν τόπο, χρόνο, πρόσωπα:

«Εν έτει δε πεντεκαιδεκάτω της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου της Ιουδαίας, και τετραρχούντος της Γαλιλαίας Ηρώδου, Φιλίππου δε του αδελφού αυτού τετραρχούντος της Ιτουραίας και Τραχωνίτιδος χώρας, και Λυσανίου της Αβιληνής τετραρχούντος, επι αρχιερέως Άννα και Καϊάφα…» (Λουκ. 3:1-2) 

Ο Λουκάς, στο Ευαγγέλιό του γράφει ξεκάθαρα ιστορία, με πρόσωπα, τόπους και γεγονότα τεκμηριωμένα ιστορικά!

Δυστυχώς, αδιαφορώντας για τα στοιχεία, ανάλογες συγκρίσεις προσπάθησαν να κάνουν οι ίδιοι «επιστήμονες», όταν βιαστικά έσπευσαν να καταρρίψουν την αυθεντικότητα του χριστιανισμού, μετά την ανακάλυψη των Χειρογράφων της Νεκράς θάλασσας και των Εσσαίων, μέχρι τελικά να ξεφουσκώσει κι αυτό, αφού η έρευνα έδειξε τελικά ότι διέφεραν από τους χριστιανούς όσο η μέρα από τη νύχτα.

Το επανέλαβαν και πάλι όταν θέλησαν να συγκρίνουν τον Χριστιανισμό του 1^ου αιώνα, με τα λεγόμενα απόκρυφα ευαγγέλια του «Ναγκ Χαμαντί» που είχαν γραφτεί σαφώς μεταγενέστερα, προσπαθώντας να μιμηθούν τα αυθεντικά ευαγγέλια με την προσθήκη φανταστικών ιστοριών που απορρίφθηκαν αμέσως από την αρχαία εκκλησία.

Κα γνωρίζοντας όλα αυτά, βλέπουμε για άλλη μια φορά, σήμερα, να έρχεται ένα δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» να πάρει μια δήθεν "επιστημονική" θέση, και να προσπαθεί να ισοπεδώσει κάθε έννοια σεβασμού στη φαινομενολογία της θρησκείας λέγοντας ότι:

«Στην Κρήτη του 9ου αιώνα π.Χ., είχαν μια διαδικασία πρόσληψης «ιεράς τροφής», η οποία τροφή, μετατρεπόταν σε σώμα και αίμα θεού. Έτσι, βρήκαν ότι η Χριστιανική Θεία κοινωνία είχε ως πρότυπό της αυτή την τελετουργία των αρχαίων Κρητών»!

Εκτός όμως από τις απαντήσεις που πρέπει να πάρει ένας τέτοιος ισχυρισμός, έχει ενδιαφέρον να δούμε πως φτάνει το άρθρο σε αυτό το συλλογισμό:

Ο καθηγητής Αρχαιολογίας Ν. Σταμπολίδης, βρήκε κάποια χάλκινα αγγεία. Σύμφωνα με την εφημερίδα, αναρωτιέται «ποιο μπορεί να ήταν το περιεχόμενο του λέβητα μέσα σε ένα Ιερό;»

Και δίνει μόνος του την απάντηση με μια ΥΠΟΘΕΣΗ: «Το πιο πιθανόν είναι να πρόκειται για κομματιασμένο κρέας βοδιού».

Και κατόπιν, καταπατώντας το άρθρο κάθε επιστημονικότητα που προϋποθέτει σε βάθος ανάλυση των φαινομένων και των γεγονότων, πραγματοποιεί ένα τεράστιο λογικό σάλτο, υπερπηδώντας όλες τις δυσκολίες, με σκοπό να φτάσει, εντελώς αυθαίρετα, στον αντιχριστιανικό στόχο του και να μας πει:

Η τροφή, μετατρεπόταν σε σώμα και αίμα θεού και έτσι αυτή η τελετουργία ήταν το πρότυπο της Χριστιανικής Θείας κοινωνίας!

Και βεβαίως, αυτές οι ισοπεδωτικές αντιλήψεις και τεχνικές, λειτουργούν ενάντια στη λογική της επιστήμης της «Φαινομενολογίας της Θρησκείας», που επιχειρεί τη συστηματική ταξινόμηση των διαφόρων θρησκευτικών ιδεών, πράξεων, συμβόλων, φαινόμενων και την κατανόηση τους.

Γιατί στην πραγματικότητα, αυτή η λογική της άκριτης συγχώνευσης ετερόκλητων θρησκευτικών παραδόσεων υπό ενιαία στέγη που λέγεται «συγκρητισμός», θεωρείται προϊόν της λεγόμενης θρησκευτικής αδιαφορίας, «η οποία πιστεύει ότι τα πολυποίκιλα θρησκεύματα είναι διάφορες εκδοχές της «φυσικής θρησκείας», δηλαδή της έμφυτης θρησκευτικότητας που αρμόζει στον ορθό λόγο και στην ανθρώπινη φύση. Αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της θρησκευτικής αδιαφορίας, που την οδηγεί στο σχετικισμό και το συγκρητισμό. Οι θρησκευτικές δοξασίες θεωρούνται ότι έχουν σχετική μόνο αξία. Ελαχιστοποιούνται οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών και των ομολογιών για να επιτευχθεί κάποιο συγκρητιστικό αμάλγαμα» (Φαινομενολογία της Θρησκείας, Μάριος Π. Μπέγζος, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1995, σελ. 153-154)

Και εξίσου σημαντικό είναι αυτό που γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος, ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων του Πανεπιστημίου Αθηνών:

«Κατά τη θεώρηση συγκεκριμένων θρησκευτικών συστημάτων θα πρέπει να αποφεύγουμε τον εύκολο ενθουσιασμό ή την περιφρονητική κριτική. […] Σήμερα, μέσω αποσπασματικής ενημερώσεως, κινδυνεύουμε να φθάσουμε σε μια «θετική φαντασίωση»: ότι όλες οι θρησκείες είναι ίδιες  ή κρίνοντας από ό,τι γνωρίζουμε για μία από αυτές, την ιστορικά και θεωρητικά πλησιέστερη, να γενικεύσουμε τις απόψεις μας και για τις υπόλοιπες. […] Οι θρησκείες είναι οργανικά σύνολα και όχι αθροίσματα παραδόσεων και λατρευτικών εθίμων. Ο κίνδυνος της επιπόλαιης αναγνώσεως της φαινομενολογίας της θρησκείας έγκειται στην ταύτιση στοιχείων, που παρουσιάζονται και λειτουργούν σε διαφορετικά πλαίσια και συναρτήσεις. Οι θρησκείες είναι ζώντες οργανισμοί και σε κάθε θρησκεία τα επιμέρους βρίσκονται σε σχέση προς άλληλα. Δεν μπορούμε να απομονώσουμε μερικά σημεία από τη διδασκαλία και τη λατρεία τους και να τα ταυτίσουμε με παρόμοιες εκδηλώσεις άλλων θρησκειών, για να διατυπώσουμε ωραίες και εύκολες θεωρίες.» («Ίχνη από την αναζήτηση του υπερβατικού», Αναστασίου Γιαννουλάτου, εκδ. Ακρίται, 2004, σελ. 425-426)

Έτσι λοιπόν, χωρίς επαρκείς γνώσεις των λεπτομερειών, με μερικά «ίσως», «μπορεί», «αν όμως», υπερπηδούνται όλα τα απαιτούμενα επιστημονικά βήματα για να καταλήξει η Ελευθεροτυπία στην «σπουδαία» αντιχριστιανική είδηση, ακολουθώντας πιστά τον δρόμο που έχει χαράξει τα τελευταία χρόνια.

Και τα «απαιτούμενα επιστημονικά βήματα» για να εδραιωθεί η θεωρία του δανείου, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε, δεν είναι στη δικαιοδοσία της …Ελευθεροτυπίας, αλλά έχουν διατυπωθεί από ειδικούς όπως ο Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας Walter Burkert:

«Από τότε που επανήλθαν στο φως τα ακκαδικά έπη και ιδιαίτερα το έπος του Γκιλγκαμές, δεν έλειψαν οι συσχετισμοί μοτίβων μεταξύ αυτών και των ομηρικών επών, ειδικά της Οδύσσειας. Τα μοτίβα αυτά μπορούν να προβληθούν και να χρησιμοποιηθούν για να προκαλέσουν έκπληξη, αλλά όχι για να αποδείξουν οτιδήποτε: βρίσκουμε παντού τα ίδια σχεδόν μοτίβα και θέματα. Αντί, λοιπόν, να εξετάσουμε μεμονωμένα μοτίβα, θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας σε πιο περίπλοκες δομές, στις οποίες η απλή σύμπτωση είναι λιγότερο πιθανή: σε ένα σύστημα θεοτήτων και σε μια βασική κοσμολογική ιδέα, στην αφηγηματική δομή μιας ολόκληρης σκηνής, στις αποφάσεις των θεών για το ανθρώπινο γένος, ή στην πολύ ιδιαίτερη μορφή της επίθεσης και της άμυνας. Άπαξ και εδραιωθεί ο ιστορικός σύνδεσμος -το γεγονός της μετάδοσης- οι περαιτέρω διασυνδέσεις, συμπεριλαμβανομένων των γλωσσολογικών δανείων, καθίστανται περισσότερο πιθανές, ακόμα και αν από μόνες τους δεν αρκούν για να φέρουν το βάρος της απόδειξης.» (Walter Burkert, Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, η επίδραση της Ανατολής, Εκδ. Παπαδήμα, 2003, σελ. 135)

Παρόμοιες είναι και οι επιστημονικές απαιτήσεις του καθηγητή Charles Penglase:

«Για να βεβαιωθούμε για μια επιρροή ή τουλάχιστον την πιθανότητα της επιρροής […] είναι απαραίτητο να καθιερωθεί η ιστορική δυνατότητα της επιρροής, και έπειτα, τα παράλληλα μεταξύ των ιστοριών να εκπληρώνουν ένα αρκετά αυστηρό σύνολο σχετικών κριτηρίων. [...] Είναι πάρα πολύ εύκολο κάποιος να βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα μετά από επιφανειακά παράλληλα μεταξύ διηγήσεων που δεν μπορούν πραγματικά να στηριχτούν μετά από μια πιο στενή διερεύνηση. Συνεπώς, τα παράλληλα πρέπει να περιέχουν στο υπόβαθρο παρόμοιες ιδέες και επίσης, για να ευσταθεί οποιαδήποτε εικασία επιρροής, απαιτεί τα παράλληλα αυτά να είναι πολυάριθμα, σύνθετα και λεπτομερή, με μια παρόμοια εννοιολογική χρήση [...] Τέλος, τα παράλληλα και οι παρόμοιες ελλοχεύουσες ιδέες τους πρέπει να περιλαμβάνουν και τα κεντρικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα στο υλικό που συγκρίνεται. Μόνο τότε, θα φαινόταν, ισχυρή οποιαδήποτε αξίωση πέρα από μια απλή σύμπτωση» (Charles Penglase, Greek Myths and Mesopotamia: Parallels and Influence in the Homeric Hymns and Hesiod, Routledge, 1994, σελ. 5-7)

Άρα λοιπόν, αν η Ελευθεροτυπία ήθελε να βασίζεται σε γερά θεμέλια και όχι σε πυροτεχνήματα, θα έπρεπε, πριν διατυπώσει το συμπέρασμα, να ελέγξει αν τηρούνται οι παραπάνω επιστημονικές απαιτήσεις. Γιατί δυστυχώς, το άρθρο περιέχει πλήθος αντιεπιστημονικών μαρτυριών αφού:

1^ον Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η επιφανειακή ομοιότητα γενικών μοτίβων δεν είναι αρκετή να αποδείξει τίποτα.

2^ον Θα έπρεπε να μπορεί αν εδραιώσει παραλληλισμούς ανάμεσα στις «σύνθετες δομές» των τελετουργιών των Κρητών και του Χριστιανισμού.

3^ον  Θα έπρεπε να πείσει τους αναγνώστες για το μεγάλο πλήθος των παραλλήλων σε βαθμό που να είναι εντυπωσιακά και να μην μπορούν να αιτιολογηθούν παρά μόνο με τον αυτούσιο δανεισμό.

4^ον Θα έπρεπε οι λεπτομέρειες στα υποτιθέμενα παράλληλα να χρησιμοποιούνται με την ίδια ακριβώς έννοια στις διηγήσεις.

5^ον Επιπλέον, τα παράλληλα, θα έπρεπε να περιέχουν ομοιότητες στις κεντρικές τους ιδέες και όχι στα περιφερειακά τους στοιχεία.

6^ον Θα έπρεπε πρώτα να εδραιώσει την ιστορική σύνδεση και δυνατότητα των δύο τελετουργιών πριν αρχίσει καν να ψάχνει για δανειοληψίες.

Τώρα πλέον καταλαβαίνουμε τι ακριβώς προσπάθησε να κάνει η Ελευθεροτυπία και θα το δείξουμε με ένα παράδειγμα:

Επειδή δύο πίνακες ζωγραφικής, ένας που εικονίζει κάποιο φυσικό τοπίο και ένας άλλος που εικονίζει μια πόλη, έχουν στον ουρανό τους ζωγραφισμένα μερικά…σύννεφα, βγάζει το συμπέρασμα ότι οι δύο πίνακες είναι ίδιοι!

Ας δούμε τώρα τα κόλπα που χρησιμοποιήθηκαν για να μας πείσουν:

Κόλπο #1

Καταρχάς για να επηρεάσει τον αναγνώστη χρησιμοποιεί την φορτισμένη χριστιανικά λέξη «Κοινωνούσαν» αντί να πει απλά …«έτρωγαν»!

«Σώμα και αίμα θεού «κοινωνούσαν» στην Κρήτη τον 9ο π.Χ. αι. οι νεαροί κατά την τελετή ενηλικίωσής τους, όταν δηλαδή από έφηβοι γίνονταν άνδρες. Μεταλάμβαναν…»

Δεν αφήνει έτσι τον αναγνώστη να σκεφτεί και να αποφασίσει με βάση το σύνολο των (ανύπαρκτων) επιχειρημάτων που δίνει το κείμενο. Τον πιάνει κυριολεκτικά από τον λαιμό, και τον οδηγεί εξ αρχής στο συμπέρασμα που θέλει η ίδια η εφημερίδα να βγάλει.

Κόλπο #2

Προσπαθεί να οδηγήσει τον αναγνώστη να βρει ομοιότητες στην εσωτερική λειτουργία της τελετής, εκεί που δεν υπάρχουν. Όμως, η παντελής άγνοια της εφημερίδας του σκοπού της Θείας Κοινωνίας στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό είναι ολοφάνερη:

«η τροφή αυτή μετατρέπεται σε σώμα και αίμα θεού, που περνά στα μέλη που συμμετέχουν στο τελετουργικό ως κοινωνία. […] Αυτού του είδους η τροφική τελετουργική κοινωνία …είναι ανάλογη με την καθ' ημάς Θεία κοινωνία, όπου ο οίνος και ο άρτος στο ιερό Δισκοπότηρο μετατρέπεται σε σώμα και αίμα Κυρίου και οι συμμετέχοντες, μέλη της κοινωνίας του Θεού, γίνονται ένθεοι.»

Για τους ορθοδόξους Χριστιανούς όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, όπως μας λέει ο Παύλος:

«και αφού ευχαρίστησε έκοψε και είπε: Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου που κόβεται για χάρη σας· αυτό να κάνετε στη δική μου ανάμνηση. Παρόμοια και το ποτήρι, αφού δείπνησε, λέγοντας: Τούτο το ποτήρι είναι η καινή διαθήκη, με βάση το αίμα μου· τούτο να κάνετε, όσες φορές πίνετε, στη δική μου ανάμνηση. Επειδή, όσες φορές αν τρώτε το άρτον τούτον, και πίνετε το ποτήρι τούτο, τον θάνατο του Κυρίου εξαγγέλλετε, μέχρι την έλευσή του.» (Α' Κορ. 11:24-26)

Άρα καμία σχέση με τον ισχυρισμό ότι λαμβάνουν οι χριστιανοί τη Θεία Κοινωνία για να γίνουν γενικώς και αορίστως, "ένθεοι". Οι Χριστιανοί τελούν την Ευχαριστία ως ανατύπωση της μίας, ανεπανάλειπτης και μοναδικής σταυρικής θυσίας του Χριστού.

Ο Χριστός προσέφερε τον εαυτό του θυσία για να σηκώσει τις αμαρτίες των ανθρώπων:

«Ιδε ο αμνός του θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1:29).

Και συνεχίζει:

«αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μή φάγητε τήν σάρκα τού υιού τού ανθρώπου καί πίητε αυτού τό αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. ο τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αίμα έχει ζωήν αιώνιον, καί εγώ αναστήσω αυτόν τή εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 6:53-54).

Άρα ο Χριστός αναφέρεται σε όλους τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας, και τους προσφέρει Σωτηρία και Ζωή Αιώνια.

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό, με μια απλή ένταξη στο κοινωνικό σύνολο των νεαρών Κρητών που γίνονται άνδρες;

Και όταν η ΚΔ λέει:

«τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ.» (Ιωάν. 6:56)

δεν αναφέρεται σε "μαγικά" συμβάντα όπως η εφημερίδα που κάνει λόγο για κάποιο φαγητό που όταν το έτρωγαν γίνονταν …ένθεοι.

Κανείς στον Χριστιανισμό δεν μιλάει για ενσωμάτωση σε άλλη φύση ή αλλαγή φύσης του όντος. (Ούτε καν για ενσωμάτωση στην Εκκλησία δια της Θείας Κοινωνίας. Η ενσωμάτωση στο Σώμα του Χριστού, για τους Χριστιανούς γίνεται στο εν ύδατι βάπτισμα). Ο άνθρωπος παραμένει πάντα αμαρτωλός που κατά χάρη δικαιώνεται, ενώ η φύση του παραμένει πάντα ανθρώπινη. Και αν μπορεί να γίνει «ισάγγελος» ποτέ δεν μετατρέπεται σε άγγελο.

Ο Χριστιανισμός, απευθυνόμενος στα ανώτερα στοιχεία του ανθρώπου (και όχι στα κατώτερα ένστικτα όπως έκαναν οι μυστηριακές θρησκείες) απαιτεί τη συμμετοχή της βούλησης του ανθρώπου, τη θέλησή του για τη σωτηρία. Δεν υπάρχει στον Χριστιανισμό, "μαγικό ποτό" ή "φαγητό" σωτηρίας ή θέωσης από το οποίο να τρώνε όλοι με το κουτάλι και να κερδίζουν το οτιδήποτε! Χωρίς τη βούληση για σωτηρία και την πίστη σε ένα και μόνο συγκεκριμένο πρόσωπο, τον Χριστό, τίποτε δεν μπορεί να συμβεί.

Σε καμία μυθική διήγηση άλλωστε δεν συναντάμε λύτρωση της ανθρωπότητας από την αμαρτία και πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου ως προσώπου. Αντίθετα τα πάντα συνδέονταν με μια τάση εξήγησης του κόσμου, της κοινωνίας και της έννοιας της γονιμότητας.

Κόλπο #3

Η εφημερίδα αναφέρει ότι το φαγητό αυτό το έτρωγαν:

«οι νεαροί κατά την τελετή ενηλικίωσής τους, όταν δηλαδή από έφηβοι γίνονταν άνδρες.»

Άρα, το έτρωγαν ΟΛΟΙ όσοι ήταν στο χρονικό σημείο να ενηλικιωθούν. Πουθενά λοιπόν δεν αναφέρεται το σπουδαίο σημείο των εξαιρέσεων που υπάρχουν στη Θεία Ευχαριστία των Χριστιανών. Η Θεία Ευχαριστία απαιτεί εξομολόγηση και συμμετοχή με σύνεση αφού:

«όποιος τρώει τούτον τον άρτο ή πίνει το ποτήρι τού Κυρίου με ανάξιο τρόπο, θα είναι ένοχος του σώματος και του αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζει, λοιπόν, ο άνθρωπος τον εαυτό του, και έτσι ας τρώει από τον άρτο, και ας πίνει από το ποτήρι. Επειδή, αυτός που τρώει και πίνει με ανάξιο τρόπο, τρώει και πίνει κατάκριση στον εαυτό του, μη διακρίνοντας το σώμα τού Κυρίου. Γι' αυτό, υπάρχουν ανάμεσά σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και πεθαίνουν αρκετοί.  Επειδή, αν διακρίναμε τον εαυτό μας, δεν θα κρινόμασταν.» (Α' Κορ. 11:27-31)

Η Θεία Κοινωνία δεν είναι μια απλή διαδικασία ή κοινωνική υποχρέωση! Είναι γεγονός φοβερό, που απαιτεί ενεργοποίηση της πίστης στον Χριστό, της βούλησης και όλων των κατά Χριστό θετικών στοιχείων του ανθρώπου προτού οδηγηθεί στη λήψη του σώματος και αίματος του.

Κόλπο #4

Παρόλο που το κείμενο της εφημερίδας, εδραιώνει χωρίς πρόβλημα κατά την άποψή του, την δυνατότητα λήψης προτύπων των Κρητών από τους Χριστιανούς δεν βλέπουμε πουθενά την ιστορική, ιδεολογική και θεολογική σύνδεση μεταξύ των δύο τελετουργιών, ούτε άλλωστε είναι εύκολο αυτή να εδραιωθεί.

Η Θεία Ευχαριστία, έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο.

Ο Ιησούς, ξέροντας πως θα πέθαινε ακριβώς τη στιγμή του Πάσχα, γιόρτασε μια μέρα νωρίτερα, τελώντας στο τελευταίο του δείπνο το Πασχαλινό τυπικό, έτσι ώστε να εδραιώσει εκεί επάνω το νέο τυπικό της Καινής Διαθήκης. Σε αυτό το τελευταίο δείπνο, τα λόγια του Ιησού εκφράζουν καθαρά μια Πασχάλια Θεολογία. Έχει ήδη συνδέσει τον εαυτό του με τα δώρα του δείπνου λέγοντας "Εγώ είμαι ο άρτος τής ζωής" (Ιωάν. 6:35), ενώ αντιπαραθέτει αυτά προς το "μάννα εξ ουρανού" (Ιωάν. 6:31) και τα θαύματα της Εξόδου.

Όπως η αναχώρηση (Έξοδος) των Εβραίων από την Αίγυπτο τον 13ο (ή κατ' άλλους τον 15ο αιώνα π.Χ.) τους οδήγησε δια μέσου της ερήμου στη Γη της επαγγελίας, έτσι οι χριστιανοί, απελευθερωμένοι από τη δουλεία του Διαβόλου με το αίμα του πασχάλιου Αμνού (Ιωάν 1:29), βρίσκονται στο δρόμο προς τη βασιλεία των ουρανών και τρέφονται με το Χριστό, το ζωντανό άρτο εξ ουρανού (Ιωάν.  6:30-58, βλέπε και Έξοδ. κεφ. 16).

Εδώ όμως, η Εφημερίδα, μας μιλάει για τους Κρήτες του 9^ου αιώνα π.Χ. Προσπαθεί δηλ. να μας παρουσιάσει ως πρότυπο της Χριστιανικής Πασχάλιας Θεολογίας μια φυσιοκρατική τελετουργία που έλαβε χώρα από 4 έως 6 αιώνες ΜΕΤΑ από το εβραϊκό θεολογικό υπόβαθρο! Ούτε καν ΠΡΙΝ!

Σύμφωνα με αυτό, το δεδομένο, θα ήταν ευκολότερο να πούμε ότι οι Κρήτες δανείστηκαν το βιβλικό συμβάν όπου ο Μελχισεδέκ, προσφέρει στον Αβραάμ δείπνο άρτου και οίνου (Γεν. 14:18) ως τελετή διαθήκης/συμφωνίας («δευρο διαθωμεθα διαθηκην εγω και συ […]και εφαγον και επιον εκει» Γεν 31:44-46,  βλ. και Ιησ. 9:12-15) και όχι το αντίστροφο.

Άλλωστε ολόκληρο το υπόβαθρο του Μονοθεϊστικού Ισραήλ και του φυσιοκρατικού-πολυθεϊστικού εξω-ισραηλιτικού χώρου είναι τόσο διαφορετικό σε σύλληψη που μόνο επίδειξη απόλυτης άγνοιας θα μπορούσε να αποτελεί οποιοσδήποτε συσχετισμός. Και αυτό ακριβώς πραγματοποιεί η Ελευθεροτυπία…

Δεν πρέπει να παρασύρεται κανείς από τυχαίες εξωτερικές ομοιότητες, πού οφείλονται πολλές φορές σε κοινούς λατρευτικούς τύπους. Το νερό ή το αίμα ή ο θάνατος είναι κοινή κληρονομιά, ακόμα και σε λαούς που ποτέ δεν είχαν έρθει σε επαφή μεταξύ τους.

Έτσι, δεν μπορεί να παραβλέψουμε πως ο Χριστός ήρθε να διδάξει με ένα τρόπο κατανοητό για τους ανθρώπους. Δεν θα μπορούσε να τους μιλήσει με όρους αντίθετους και πλήρως ξένους προς την ανθρωπότητα. Αυτό όμως που έχει σημασία, δεν είναι το κέλυφος, το εξωτερικό περίβλημα, αλλά το περιεχόμενο και το υπόβαθρο μια τελετής.

Στο χριστιανισμό η σωτηρία και η Θεία Ευχαριστία, συνδέονται κάθε στιγμή με τις έννοιες «λαός του Θεού», «διαθήκη» και «ιστορία», έννοιες εντελώς ξένες προς όλες τις φυσιοκρατικές και μυστηριακές θρησκείες.

Κόλπο #5

Ενώ η υποτιθέμενη τελετουργία των Κρητικών γίνεται με ΚΡΕΑΣ, (κάτι που περισσότερο μοιάζει με τη μετοχή στις θυσίες), ενώ η Θεία Ευχαριστία γίνεται με ΨΩΜΙ. Η βασική αυτή διαφορά λοιπόν, όχι μόνο καταστρατηγείται και παρουσιάζεται ως ταυτόσημη, αλλά επιπλέον τονίζεται μια εσφαλμένη υποτιθέμενη σχέση ως προς τον σκοπό, κάτι που όπως δείξαμε πιο πάνω ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ. Δεν έχουμε λοιπόν, ούτε ταυτότητα σκοπού, ούτε ομοιότητα πρακτικής. Πού την είδαν λοιπόν την ομοιότητα;

Κόλπο #6

Για να κλείσουμε αυτή την κριτική του παράλογου συλλογισμού και της αυθαιρεσίας της εφημερίδας, ας δούμε μια ενδιαφέρουσα, κρυφή, πτυχή της εν λόγω τελετουργίας ενηλικίωσης των Κρητών.

Αν και η εφημερίδα κατέβαλε απεγνωσμένες προσπάθειες να δημιουργήσει στη φαντασία μας ένα κλίμα σεβάσμιας θρησκευτικότητας, ανάλογο με αυτό της Θείας Ευχαριστίας στην Ορθόδοξη Λατρεία, στην πραγματικότητα, ο παραλληλισμός αυτός είναι χονδροειδέστατος και ανηθικότατος. Ο λόγος είναι απλός και μας τον αναφέρει σε ένα άλλο βιβλίο του ο καθηγητής Walter Burkert:

«Στην Κρήτη οι τελετουργίες μύησης επέζησαν ως την κλασική περίοδο. Έχουμε μια περιγραφή ενός εθίμου σύμφωνα με το οποίο ένας παις απάγεται και βιάζεται από έναν άντρα πριν παραλάβει τα όπλα του, τα εμβλήματα του ανδρισμού.» (''Ελληνική Μυθολογία και Τελετουργία'', Walter Burkert, εκδ. ΜΙΕΤ, 1997, σελ. 60-61)

Τώρα μπορεί ο καθένας να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Αυτή η «σεβάσμια» τελετουργία φαγητού, πολύ πιθανό να συνέβαινε στα πλαίσια μιας τέτοιας γενετήσιας διαδικασίας, των πρωτόγονων  και πλήρως καταδικαστέων από τον Χριστιανισμό, αρχαίων θρησκειών.

Δυστυχώς, η Ελευθεροτυπία με έπαρση, θεωρεί ότι απευθύνεται σε αγράμματους και ανεγκέφαλους. Αλλά βεβαίως ανάμεσα σε αυτούς δεν βρίσκονται οι Χριστιανοί...

Έρευνα - Κείμενο: Papyrus 52