Ο Ηρόδοτος στο κείμενό του παραθέτει τη ρητή μαρτυρία ότι οι Πελασγοί ήταν ξενόγλωσσο έθνος και εξηγεί πώς οι Έλληνες κυριάρχησαν στον ελλαδικό χώρο με αποτέλεσμα να τους απορροφήσουν. Παραθέτω στο σημείο αυτό τη νεοελληνική μετάφραση του Ηροδότειου κειμένου (Ηρόδοτος, βιβλίον πρώτον, μτφρ. φιλολογικής ομάδας Κάκτου, Αθήνα 1994, σελ. 97-99):

"για τη γλώσσα των Πελασγών δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, αλλά το ότι δεν ήταν Ελληνική μπορεί να το συμπεράνει κανείς πρώτα από τη γλώσσα ενός μέρους της φυλής των Πελασγών, που ζει τώρα στην πόλη Κρότωνα* πάνω από τους Τυρρηνούς, και που κάποτε ήταν γείτονες αυτών που τώρα ονομάζονται Δωριείς (τότε που οι Πελασγοί ζούσαν στην περιοχή που ονομάζουμε σήμερα Θεσσαλιώτιδα**) δεύτερον  από τη γλώσσα των Πελασγών που έχτισαν την Πλακία και τη Σκυλάκη*** του Ελλήσποντου [...]. Αν όμως πρέπει να συμπεράνουμε απ’ αυτά, οι Πελασγοί θα μιλούν βάρβαρη γλώσσα. Αν λοιπόν όλοι οι Πελασγοί είχαν αυτή τη γλώσσα, το Αττικό έθνος, που ήταν Πελασγικό, όταν μεταβλήθηκε σε Ελληνικό, έμαθε και την Ελληνική γλώσσα [...]. Εγώ πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν πάντα την ίδια γλώσσα, αλλά αποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους από τους Πελασγούς, και, ξεκινώντας αρχικά από ένα μικρό πυρήνα, έφτασαν στους τεράστιους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διαφόρων ξένων εθνών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι ίδιοι οι Πελασγοί. Δεν πιστεύω ότι οι Πελασγοί, ένας βαρβαρικός λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός".

Αυτά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Ο Παναγιωτακόπουλος, απεναντίας, παραπέμποντας στο συγκεκριμένο χωρίο του Ηροδότου κάνει λόγο παραπλανητικά για απλή μετονομασία των Πελασγών σε Έλληνες (Πλεύρης Κ., Σκόπιμα λάθη, Αθήνα: Νέα θέσις 1995, σελ. 166, 168) και παραφράζοντας το κείμενο του αρχαίου ιστορικού αναφέρει ότι σύμφωνα με αυτό "οι κάτοικοι της Αττικής ενώ ήσαν Πελασγοί άλλαξαν και έγιναν Έλληνες"... Ο Παναγιωτακόπουλος, όμως, επίτηδες δεν μας λέει τι ακριβώς άλλαξαν και πονηρά σκεπτόμενος αφήνει να εννοηθεί ότι σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Αθηναίοι άλλαξαν απλώς ονομασία.

Ο αρχαίος ιστορικός, βεβαίως, δεν γράφει ότι οι Αθηναίοι μετονομάστηκαν απλώς σε Έλληνες, αλλά ότι έμαθαν κάποτε την ελληνική γλώσσα! Ο Παναγιωτακόπουλος, ωστόσο, παραπληροφορώντας τους αναγνώστες του δικού του κειμένου συμπεραίνει με βάση δήθεν το χωρίο του Ηροδότου ότι οι Έλληνες αποτελούν απογόνους των αρχαίων Πελασγών, οι οποίοι απλώς κάποτε μετονομάστηκαν σε Έλληνες. Τον ίδιο αβάσιμο ισχυρισμό διατυπώνει και ο φιλόλογος Απόστολος Τζαφερόπουλος (εφημερίδα "Ελληνική Αγωγή", φύλλο Ιανουαρίου 1999): "οι Πρωτοέλληνες (Πελασγοί) είναι λαός προϊστορικός και οι νεοέλληνες αποτελούν τη συνέχεια εκείνων" (στο αποκαλυπτικό αυτό άρθρο του μάλιστα ο συγκεκριμένος φιλόλογος κάνει λόγο και για την "τεράστια υπεροχή του αίματος της ελληνικής φυλής"...). Όπως φαίνεται καθαρά από τη μετάφραση και όχι την παράφραση ή την παρερμηνεία του αρχαίου κειμένου, ο Ηρόδοτος κάνει σαφή διάκριση των Πελασγών από τους Έλληνες και δηλώνει ότι οι Πελασγοί ήταν ξενόγλωσσο φύλο που κάποτε απορροφήθηκε από το κυρίαρχο ελληνικό.

Επίσης, αξίζει να παραθέσει κανείς ορισμένα χωρία από αρχαίους συγγραφείς, στα οποία αποφεύγουν συστηματικά να παραπέμψουν οι "αρχαιολάτρες", όταν αρθρογραφούν. Η αποσιώπηση των κειμένων αυτών οφείλεται σε προφανείς λόγους: το περιεχόμενό τους αναιρεί τους ισχυρισμούς των "αρχαιολατρών" περί αυτοχθόνων και αμιγών Ελλήνων, που διατυπώνουν στην προσπάθειά τους να καταρρίψουν την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Ο Θουκυδίδης στην αρχή του πρώτου βιβλίου του (1, 2) γράφει (Θουκυδίδης, βιβλίο πρώτο, μτφρ. Αναστασίου Γεωργοπαπαδάκου, Αθήνα: Κάκτος 1992, σελ. 23-25):

"είναι φανερό ότι η χώρα που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα δεν είχε μόνιμους κατοίκους τα παλιά τα χρόνια, αλλά γίνονταν τότε συχνές μεταναστεύσεις κι οι διάφοροι κάτοικοι, όταν πιέζονταν κάθε φορά από άλλα πολυαριθμότερα φύλα, εγκαταλείπανε εύκολα τον τόπο τους".

Ο γεωγράφος Στράβων στο έβδομο βιβλίο του αναφέρει (Γεωγραφικά, βιβλίο έβδομο, μτφρ. Πάνου Θεοδωρίδη, Αθήνα: Κάκτος 1994, σελ. 131):

"o Eκαταίος ο Μιλήσιος λέει για την Πελοπόννησο ότι πριν από τους Έλληνες, την κατοίκησαν βάρβαροι. Και σχεδόν όλη η Ελλάδα στα αρχαία χρόνια υπήρξε κατοικία βαρβάρων, αν κάποιος λογαριάσει τις μαρτυρίες".

Διαβάζοντας κανείς διάφορα άρθρα γραμμένα από "αρχαιολάτρες" δεν θα δει την παραμικρή αναφορά σε τέτοια κείμενα, που έρχονται σε αντίθεση με τα εθνικιστικά τους πιστεύω.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
*Είναι στη βορειοδυτική Θράκη. Ο Θουκιδίδης(Δ 109) μαρτυρεί την παρουσία Τυρρηνών στον Άθωνα.
**Δυτικά του Ολύμπου και της Όσσας
***Ανατολικά της Κυζίκου στην Προποντίδα

"Ελλάνικος δε ο Λέσβιος τους Τυρρηνούς φησί Πελασγούς πρότερον καλουμένους, επειδή κατώκησαν εν Ιταλία, παραλαβείν ην νυν έχουσιν προσηγορίαν. Έχει δε αυτώ εν Φορωνίδι ο λόγος ώδε: του Πελασγού του βασιλέως αυτών και Μενίππης της Πηνειού εγένετο Φράστωρ, του δε Αμύντωρ, του δε Τευταμίδης, του δε Νάνας. Επι τούτου βασιλεύοντος οι Πελασγοί υπ' Ελλήνων ανέστησαν και επί Σπινήτι ποταμώ εν τω Ιονίω κόλπω τας νήας καταλιπόντες Κρότωνα πόλιν εν μεσογείω είλον, και εντεύθεν ορμώμενοι την νυν καλεομένην Τυρσηνίην έκτισαν". (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, 1.28.3.1)

Μετάφραση: Ο Ελλάνικος ο Μυτιληναίος λέει ότι οι Τυρρηνοί λέγονταν παλιότερα Πελασγοί, όταν όμως εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία πήραν το τωρινό τους όνομα. Η ιστορία τους [που βρίσκεται] στην Φορωνίδα έχει ως εξής: Από τον βασιλιά τους τον Πελασγό και την Μενίππη την κόρη του Πηνειού γεννήθηκε ο Φράστωρ και από εκείνον ο Αμύντωρ, από τον Αμύντορα ο Τευταμίδης και από αυτόν ο Νάνας. Κατά τη βασιλεία του Νάνα αναγκάστηκαν από τους Έλληνες να μεταναστεύσουν* και αφού εγκατέλειψαν τα πλοία τους στον Σπινήτη ποταμό στον Ιόνιο κόλπο κυρίευσαν τον Κρότωνα, μία πόλη στην ενδοχώρα και από εκεί ξεκινώντας έκτισαν την πόλη που στις μέρες μας λέγεται Τυρσηνίη.

*ανέστησαν υπ' Ελλήνων: το ρήμα σημαίνει - μεταξύ άλλων - κάνω τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν (βλ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής του Ιω. Σταματάκου, σελ. 120).

Οι Ελληνες ,έτσι προχωράμε εδώ και αιώνες! Με την Ενσωμάτωση! Όχι με τον Εθνικισμό! Η μεγαλύτερη ,δε, αφομοιωτική μηχανή, ήταν η Ρωμανία (δηλ το "Βυζάντιο") Ακολουθούμε , εδώ και αιώνες, αυτό που διατυπώνει ο Πλάτων στην Επινομίδα του: «ό,τι περ αν Έλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται» [Επινομίς Χ (987 de)].