Εκτός του ότι από μαρτυρία του Ηροδότου γίνεται γνωστό πως οι θεοί ήρθαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο, εκτός του ότι από την ιστορία της θρησκείας μαθαίνει κανείς πως οι θεοί ήσαν Πελασγικοί και τερατόμορφοι πριν τους παραλάβουν οι Έλληνες και τους κάνουν ανθρωπόμορφους, υπάρχει και το ζήτημα της γλώσσας. Δηλαδή αν οι αρχαίοι θεοί μιλούσαν ελληνικά ή όχι. Ο Ησίοδος, αυτός ο θεολόγος ποιητής της αρχαίας Ελλάδας μαρτυρεί πως οι αρχαίοι θεοί των νεοπαγανιστών εθνικιστών δεν μιλούσαν καν Ελληνικά:

"φωναί δ' εν πάσησιν έσαν δεινής κεφαλήσι, παντοίην όπ' ιείσθαι αθέσφατον. Άλλοτε μεν γαρ φθέγυθ' ως τε θεοίσι συνιέμεν".

Μτφρ: Και είχαν μιλιά όλα τα φοβερά κεφάλια του κι αφήνανε κάθε είδους ανείπωτες φωνές. Άλλοτε έτσι μίλαγαν σαν μιλούσαν στους θεούς

Οι εναλλασσόμενες φωνές που εκπέμπουν τα κεφάλια του Τυφωέα (ταύρου, λιονταριού, σκύλου, φιδιού) μας κάνουν να υποπτευόμαστε κάποια παλαιότερη εκδοχή του μύθου, στην οποία ο Τυφωέας θα μεταμορφώνονταν σε διάφορα ζώα. Πρβλ. Το μύθο του Σεθ στην Αιγυπτιακή μυθολογία.

Οι θεοί κατά τους αρχαίους είχαν την δική τους ξεχωριστή γλώσσα και συχνά γίνεται στα αρχαία κείμενα διάκριση ανάμεσα στη γλώσσα των θεών και τη γλώσσα των ανθρώπων.

(Πηγή: Ησίοδος, Έργα και Ημέρες, Θεογονία, Η Ασπίδα του Ηρακλή, Πρόλογος Δανιήλ Ι. Ιακώβ, Σταύρος Γκιργκένης, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2001, σελίδες 368-369, 434)

Γράφει ο Ιάμβλιχος στο "Περί Μυστηρίων" (96.13): «Δεν είναι η έννοια (δηλαδή η νόηση) πού ενώνει τους θεουργούς με τους θεούς. Διότι - στην αντίθετη περίπτωση - τι θα εμπόδιζε τους φιλοσόφους (εννοεί τους θεωρητικούς) να επιτύχουν θεουργική ένωση μαζί τους; Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Η θεουργική ένωση επιτυγχάνεται με την τελεσιουργία των άρρητων έργων, όταν τελούνται με τον κατάλληλο τρόπο, έργων πού είναι πέρα από κάθε νόηση, και με τη δύναμη των άφθεγκτων συμβόλων, πού μόνο οι θεοί τα εννοούν... Ακόμη και χωρίς εμείς να τα κατανοούμε, τα συνθήματα αυτά (δηλαδή τα σύμβολα) εκτελούν από μόνα τους το δικό τους έργο».

Ιδιαίτερα τόνιζε ότι κατά τις θεουργικές επικλήσεις των θεών πρέπει να χρησιμοποιούνται τα «βαρβαρικά τους ονόματα» γιατί οι θεοί αποκάλυψαν τη γλώσσα πού μιλούν μόνο στα «ιερά έθνη» των Αιγυπτίων και Βαβυλωνίων Ιερέων (Ερμού Τρισμ. , Προς Ασκληπιόν Ιερά Βίβλος, σ. 384 -290).

Τα διάφορα επίθετα του θεού (κατηγορήματα) έπρεπε να αναφέρονται στις μαγικές επικλήσεις, διαφορετικά δεν ήταν καθόλου βέβαια τα μαγικά τους αποτελέσματα. Τα ζωτικά ονόματα εξ άλλου περιελάμβαναν ορισμένες μυστικές επωνυμίες, τις όποιες οι ίδιοι οι θεοί είχαν αποκαλύψει στους Ιουλιανούς πατέρα και γιο, για να τους βοηθήσουν να παίρνουν απάντηση στις προσευχές τους. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι επωνυμίες αυτές περιλαμβάνονται στα βάρβαρα ονόματα, τα όποια σύμφωνα με τα Χαλδαϊκά Λόγια, έχασαν την αποτελεσματικότητα τους όταν μεταφράστηκαν στα Ελληνικά. Τις Ελληνικές μεταφράσεις των μαγικών ονομάτων μας τις μεταφέρει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς στους "Στρωματείς". "Στην περίπτωση που ένας χαρακτήρ είναι για μας ακατανόητος, για τους αμύητους, αυτό τούτό έστιν αυτού το σεμνότατο" (¨"Περί Μυστηρίων 254.14 κκ).