|
Τι να πει κανείς για τον Ιουλιανό που απαγόρευε την ελεύθερη άσκηση
επαγγελμάτων στους χριστιανούς, οι οποίοι, ακόμη και όταν ήθελαν να
κινήσουν δίκη, έπρεπε να προσφέρουν θυσία στους θεούς, ρίχνοντας θυμίαμα
στους εθνικούς θεούς; (Ιωαν. Χρυστοστ., P.G. 50,573) Τρομερή
ανεξιθρησκεία!
Τί να πει κανείς για τον Ιουλιανό, που απομάκρυνε τους χριστιανούς
αξιωματικούς από το στρατό (Σωκράτης, 3,13 (PG 67, 412C-413A), Σωζόμενος,
5,18, Γρηγόριος Θεολ., PG 35 585C-D)!
«Εξέδωσε έδικτο ο Ιουλιανός διατάζοντας τους Χριστιανούς να εκδιωχθούν
από το στρατό» (Θεοδώρητος Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία Γ’, 4)
«Όσοι αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς, τους στερούσε τα πολιτικά
δικαιώματα και το προνόμιο να συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις και στο
φόρουμ˙ επίσης δεν τους επέτρεπε να είναι δικαστές ή κατώτεροι δικαστές
ή να κατέχουν στρατιωτικά αξιώματα.» (Σωζόμενος Εκκλησιαστική Ιστορία Ε’
18)
Τι να πει κανείς για τον ανεξίθρησκο Ιουλιανό, που με ειδικό νόμο
επέβαλε την ονομασία «Γαλιλαίοι» στους χριστιανούς! (Γρηγ. Θεολ. Λόγ.
Δ’,76, PG 35, 601: «Γαλιλαίους αντί χριστιανών ονομάσας τε και καλείσθαι
νομοθετήσας». Ιουλ. Κατά Γαλιλαίων 39Α, 43Α)
Τι να πει κανείς για τον Ιουλιανό, που εξ αιτίας του η αυτοκρατορία
γέμισε πληροφοριοδότες που είχαν αρχηγό τους τον Magister officiorum, ο
οποίος ηγείτο των αυτοκρατορικών ταγμάτων scholae palatinae, των
διαδόχων των πραιτωριανών. Οποιαδήποτε αντίδραση καταπνιγόταν εν τη
γεννέση της. Τόση ανεξιθρησκεία!
Τι να πει κανείς για τον Ιουλιανό, που απειλούσε τους Αντιοχείς ότι θα
αφεθούν στο μένος των Περσών! Τέτοια φροντίδα για τους αλλόθρησκους
υπηκόους του!
Τι να πει κανείς για τον «Έλληνα» Ιουλιανό, όπως οι Ν/Π μας τον
παρουσιάζουν, που οι θυσίες του ανάγονται στους Χαλδαίους, η μαγεία κι ο
Μίθρας απ' την Περσία, η μαντική από την Καρία! Τρομερή ελληνικότητα!
Τόση, που ο «Έλλην» μας πίστευε πως μέσα του ξαναζούσε η ψυχή του Μ.
Αλέξανδρου! (Σωκράτη, Εκκλ. Ιστ. 3,21)
Τι να πει κανείς για τον φαντασμένο πολεμοκάπηλο Ιουλιανό που απέρριπτε
τις προτάσεις ειρήνης του Πέρση βασιλιά, γιατί, πεπεισμένος από έναν
ανόητο παγανιστή μάντη, τον Μάξιμο, νόμιζε ότι οι κατακτήσεις του θα
ήταν μεγαλύτερες κι από αυτές του Αλέξανδρου!
«Δίνοντας πίστη στις προφητείες του φιλόσοφου Μάξιμου ξεγελιόταν ότι τα
κατορθώματά του όχι μόνο θα ήταν ίσα, αλλά θα ξεπερνούσαν αυτά του
Αλέξανδρου του Μακεδόνα˙ έτσι, που απέρριπτε περιφρονητικά τις
παρακλήσεις του Πέρση μονάρχη. Υπέθετε ακόμη, σύμφωνα με τα διδάγματα
του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα για την μετεμψύχωση της ψυχής, ότι
κατεχόταν από την ψυχή του Αλέξανδρου ή μάλλον ότι ο ίδιος ήταν ο
Αλέξανδρος μέσα σε άλλο σώμα. Αυτές οι γελοίες φαντασίες τον ξεγέλασαν
και τον έκαναν να απορρίψει τις διαπραγματεύσεις για ειρήνη που
προτάθηκαν από το βασιλιά των Περσών» (Σωκράτης Γ’, 21)
«Ο Ιουλιανός ευχαριστιόταν στο χειροκρότημα του όχλου και επιθυμούσε
έπαινο για τα μικρότερα πράγματα πέραν του μέτρου, κι ο πόθος για
δημοτικότητα συχνά τον οδηγούσε να συναναστρέφεται ανάξιους ανθρώπους»
Αμμιανός Μαρκελλίνος, (Εθνικός), XXV, 4, 18
Οι Νεο-Παγανιστές παρουσιάζουν τον Ιουλιανό ως «ήπιο» και «εστεμμένο
φιλόσοφο», ωστόσο δεν μιλούν για τους διωγμούς και φόνους εναντίον των
Χριστιανών που έγιναν κατά την διάρκεια της βασιλείας του –τις οποίες ο
Ιουλιανός ανέχθηκε και κάποτε ενθάρρυνε-
«Στην Ασκαλών και στη Γάζα, πόλεις της Παλαιστίνης, ιερείς και παρθένες
ξεκοιλιάστηκαν, οι κοιλιές τους γεμίστηκαν με κριθάρι και δόθηκαν ως φαί
στα γουρούνια.» (Θεοδώρητος Κύρου Γ’ 3)
«Οι κάτοικοι της Ηλιούπολης, δίπλα στο όρος Λίβανο, ξεγύμνωσαν τις
παρθένες που ποτέ δεν είχαν εκτεθεί σε πλήθος, και τις εξέθεσαν σε
δημόσια θέα ως αντικείμενο αξιοθέατο και ως αντικείμενο καταφρόνησης.
Μετά από πολυάριθμες άλλες προσβολές, τις ξύρισαν, τις ξεκοίλιασαν, και
γέμισαν τα σπλάγχνα τους με τροφή που συνήθως δίνουν στα γουρούνια˙ και
μια που τα γουρούνια δε μπορούσαν να ξεχωρίσουν, αλλά είχαν ανάγκη να
φάνε, ξέσχισαν επίσης κομμάτια ανθρώπινου κρέατος».(Σωζόμενος Ε’ 10)
«Στη Σεβάστεια, άνοιξαν το φέρετρο του Ιωάννη του Βαπτιστή, έκαψαν τα
οστά του και οι στάχτες σκορπίστηκαν έξω» (Θεοδώρητος Κύρου Γ’ 3).
«Ποιος μπορεί να πει χωρίς δάκρυα όσες διαβολικές πράξεις έγιναν στην
Φοινίκη; Στην Ηλιούπολη του Λιβάνου ζούσε κάποιος διάκονος ονόματι
Κύριλλος. Κατά τη βασιλεία του Κωνσταντίνου είχε σπάσει πολλά είδωλα
εκεί. Τότε, άνθρωποι κακής φήμης, ενθυμούμενοι αυτά, όχι μόνο τον
έσφαξαν, αλλά άνοιξαν την κοιλιά του και καταβρόχθισαν το ήπαρ του»
(Θεοδώρητος Κύρου, Γ΄, 3)
Στην Γάζα οι Ευσέβιος, Νεκτάβως και Ζήνων χτυπήθηκαν άγρια από τον
παγανιστικό όχλο και, παρόλο που είχαν φυλακιστεί, χωρίς καμία δίκη
σύρθηκαν από αυτούς στο έδαφος ώσπου τα μέλη τους διασκορπίστηκαν.
«Οι παγανίστριες χτυπούσαν τα θύματα με βελόνες, οι παγανιστές τους
έριχναν καυτό νερό. Όταν ξεσχίστηκαν οι σάρκες των μαρτύρων, οι
παγανιστές συνέτριψαν τα κρανία και τα μυαλά τους χύθηκαν έξω. Έπειτα τα
σώματα των Χριστιανών πετάχτηκαν σε έναν τόπο εκτός πόλης όπου πέταγαν
πτώματα ζώων και ρίχτηκαν στη φωτιά. Όσα οστά δεν κάηκαν αναμίχτηκαν με
στάχτες και οστά καμηλών, ώστε να μη βρεθούν.» (Σωζόμενος Ε’, 9)
«Στο Δορύστολο, φημισμένη πόλη της Θράκης, ο νικηφόρος αθλητής
Αιμιλιανός ρίχτηκε στην πυρά από τον Καπιτωλίνο, κυβερνήτη της Θράκης»
(Θεοδώρητος Κύρου Γ’ 3)
«όταν ο αυτοκράτορας πέρασε ξανά από εκεί η Πούμπλια είπε στις άλλες να
ψάλλουν το «αναστηθήτω ο Κύριος και διεσκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού».
Θυμωμένος ο Ιουλιανός διέταξε να φέρουν την Πούμπλια μπροστά του˙ και,
δίχως να λυπηθεί για τα γκρίζα μαλλιά της είπε κάποιον από τους συνοδούς
του να γρονθοκοπήσει τα αυτιά της.» (Θεοδώρητος Κύρου, Γ’ 14)
«Τον ίδιο καιρό ο αυτοκράτορας διέγραψε την Καισάρεια την μεγάλη και
πλούσια μητρόπολη της Καππαδοκίας από τον κατάλογο των πόλεων και της
στέρησε ακόμη και το όνομα της Καισάρειας. Επί καιρό έβλεπε τους
κατοίκους της πόλης με πολλή απέχθεια, διότι ήταν με ζήλο
προσκολλημένοι στο Χριστιανισμό. Διέταξε επίσης όλοι οι ιερείς να
καταταγούν στο στρατό υπό το διοικητή της επαρχίας. Διέταξε το
χριστιανικό πληθυσμό να αριθμηθεί, γυναίκες και παιδιά ξεχωριστά.
Απείλησε ότι η οργή του δε θα πάψει, αλλά θα επιπέσει στην πόλη μέχρι
κανείς Γαλιλαίος να μην υπάρχει.» (Σωζόμενος Ε’, 4) .
Υπενθυμίζουμε πως ο Σωζόμενος είναι μία από τις πηγές που χρησιμοποιούν
οι "Εθνικοί" για να κατηγορήσουν τους Χριστιανούς για την Υπατία! Μάλλον
δεν τον διάβασαν ολόκληρο!
«Περνώντας από τις Κάρρες πήγε σε ένα ναό τιμώμενο από τους ασεβείς και
αφού εκτέλεσε διάφορες τελετές με τους συντρόφους του, κλείδωσε και
σφράγισε τις πόρτες, τοποθετώντας φρουρούς με διαταγές να μην μπει
κανείς εντός του ναού προτού επιστρέψει. Όταν τα νέα του θανάτου του
έφτασαν και η βασιλεία της ασέβειας αντικαταστάθηκε από αυτήν της
ευσέβειας, ο ναός ανοίχθηκε, και εντός του βρέθηκε μια απόδειξη της
ανθρωπιάς, της σοφίας και της ευσέβειας του τελευταίου αυτοκράτορα.
Διότι βρήκαν μια γυναίκα κρεμασμένη ψηλά από τα μαλλιά της και με τα
χέρια της τεντωμένα. Ο απαίσιος είχε ανοίξει τα σπλάγχνα της και, υποθέτω
ότι, έμαθε από το συκώτι της την νίκη του επί των Περσών» (Θεοδώρητος
Κύρου Γ’, 21).
Μαρτύρησαν επί Ιουλιανού, εκτός άλλων, οι στρατιώτες Ιουβεντίνος και
Μαξιμιανός (βλ. Ομιλία του Αγ. Ιωάννη Χρυσοστόμου γι’ αυτούς στο P. G.,
L, 571-77), Μακεδόνιος, Τατιανός και Θεόδουλος στη Φρυγία, Βασίλειος,
ιερέας στην Άγκυρα. Ο ίδιος ο Ιουλιανός διέταξε να βασανιστούν και να
θανατωθούν οι αξιωματικοί Ιουβεντίνος και Μαξίμινος επειδή σε ένα
συμπόσιο εξέφρασαν τη διαφωνία τους με τις τακτικές του. (Θεοδώρητου
Εκκλησιαστική Ιστορία Γ' 11 και Ιωάννης Χρυσόστομος στο P.G. 50, 571-77)
Μετά την αναχώρηση του Ιουλιανού από την Αντιόχεια για να συγκρουστεί με
τους Πέρσες, βρέθηκαν στον ποταμό Ορόντη πτώματα από ανθρωποθυσίες
(Γρηγ. Θεολ., PG 35, 624). Λείψανα ανθρωποθυσιών ανακαλύφθηκαν και στα
ανάκτορά του μετά το θάνατό του και ανήκαν σε παιδιά και παρθένες.
(Ιωαν. Χρυσ., PG 50, 555).
«Αυτά τα λένε οι Χριστιανοί» απαντούν οι Νεοπαγανιστές. Α, έτσι ε;
Δηλαδή, ό,τι λένε ο Λιβάνιος κι ο Ευνάπιος και οι Εθνικοί της εποχής
εκείνης είναι αληθινό και δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητήσουν˙ ενώ
όταν μιλάνε οι Χριστιανοί, αυτοί είναι αναξιόπιστοι! Σα δε ντρεπόμαστε
λέω γω! Τέτοιο παραλογισμό έχουν οι Νεοπαγανιστές. ΞΕΧΝΟΥΝ, πως για τα όσα λένε
για την ΥΠΑΤΙΑ, χρησιμοποιούν ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ! Ώστε έτσι λοιπόν; Όταν
τους βολεύει , οι Χριστιανικές πηγές είναι ορθές, όταν δεν τους βολεύει
, όχι;;; Και αν οι Χριστιανικές πηγές δεν δίστασαν να κατηγορήσουν τον
"χριστιανό" αναγνώστη Πέτρο για το φόνο τής Υπατίας, γιατί θα έλεγαν
άραγε ψέματα για τα εγκλήματα τού Ιουλιανού;
Άλλα κατορθώματα τού Ιουλιανού:
«Απαγόρευσε στα παιδιά των Χριστιανών να παίρνουν μέρος στη μελέτη της
ποίησης, της ρητορικής και της φιλοσοφίας» (Θεοδώρητος Κύρου Γ’, 4)
«Απαγόρευσε στα παιδιά των Χριστιανών να παρακολουθούν τα δημόσια
σχολεία και να διδάσκονται τα γραπτά των Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων»
(Σωζόμενος Ε’ 18)
Για να μη μιλήσει κανείς για το διάταγμα του –τρομοκρατημένου κατά
βάθος- Ιουλιανού που απαγόρευε σε Χριστιανούς να διδάσκουν αρχαία
συγγράμματα: σα να λέμε ότι απαγορεύεται σε μή Βουδιστές να διδάσκουν
βουδιστικά κείμενα, ή σε μη Κινέζους να διδάσκουν κινεζική ιστορία,
γιατί πρέπει να συμφωνούν με ΟΛΑ από αυτά που διδάσκουν. Μα είναι
ολοφάνερο πως π.χ. κανείς εκτός του ίδιου του Πλάτωνα δεν γίνεται να
συμφωνήσει με όλα τα πλατωνικά συγγράμματα. Ούτε είναι απαραίτητο πως αν
δεν πιστεύεις σε κάτι, δεν το έχεις κατανοήσει σωστά, ώστε να μην
μπορείς να το διδάξεις.
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν για τον ασεβή αποστάτη Ιουλιανό που
τιμούν τόσο οι Εθνικοί. Χάρισμά τους! |
