Ισχυρίζονται ορισμένοι Αρχαιόπληκτοι ότι:

α) «Η προσταγή «αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι (sic)» αφορά αποκλειστικά τους Ισραηλίτες.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Κι όμως, υπάρχουν επικριτές της Π.Δ. που γράφουν και τέτοιες ανοησίες! Η ευχή (ΚΑΙ ΟΧΙ «προσταγή») αυτή δίνεται στη ΓΕΝΕΣΗ, Α’, 28, προς τους πρώτους ανθρώπους. Οι πρώτοι άνθρωποι δεν ήταν Ισραηλίτες. Από αυτούς κατάγεται όλη η ανθρωπότητα. Ισραήλ υπάρχει μετά τον Αβραάμ.

β) «Δεν είναι αντιγραφή της βαβυλωνιακής μυθολογίας η αναφορά της Π.Δ. περί δέντρου της ζωής; Δεν είναι, λοιπόν, σκέτη αντιγραφή των παγανιστικών θρησκειών η Π.Δ.;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

«Βεβαίως η αντίληψη για ένα μαγικό φυτό, που προσφέρει ζωή στον άνθρωπο ή προξενεί το θάνατο, ήταν ευρέως διαδεδομένη στην αρχαία Εγγύς Ανατολή. Είναι εντούτοις σαφές ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ τού δέντρου της ζωής στη διήγηση της Γενέσεως και του μαγικού φυτού των μυθικών αφηγήσεων των πολυθεϊστών. Διότι το μεν πρώτο αντλεί την υπερφυσική του δύναμη από το Θεό, στην κατοχή του οποίου ανήκει, ενώ το δεύτερο κατέχει μαγική δύναμη αφ’ εαυτού˙ το πρώτο έχει να κάνει με την αθανασία του ανθρώπου και όχι με την επιμήκυνση της ζωής ή το θάνατό του, όπως το δεύτερο.

Περί του μαγικού φυτού μάς πληροφορεί κυρίως το σχετικό με τη δημιουργία εκτενές έπος του Giglamesh, που βρέθηκε στα ερείπια των ανακτόρων του Ασσουρμπανιπάλ στη Νινευή ης Ασσυρίας. Εκεί περιγράφεται ως ακανθώδες φυτό, το οποίο ο μυθικός βασιλιάς της Ουρούκ της Μεσοποταμίας Γκιλγαμές καλείται να πιάσει με τα χέρια του, χωρίς να κεντηθεί από τα αγκάθια του, και να φάει τον καρπό του, προκειμένου έτσι να επιστρέψει στην κατάσταση της νεότητας και να διατηρηθεί στη ζωή. Αν αποτύγχανε στην προσπάθειά του, τότε θα τού αφύπνιζε τον τρόμο και τη φρίκη του επικειμένου θανάτου του. Παρόμοιες σκέψεις στο θέμα της απωλεσθείσας αθανασίας διατυπώνονται και στον Ακκαδικό μύθο του Adapa, στον οποίο προσφέρεται ο άρτος της ζωής.

Οι μυθικές αυτές αντιλήψεις, ότι η ζωή αποκτάται δια μέσου ενός φυτου ή του άρτου, είναι τελείως μαγικές και ασφαλώς ξένες προς το ρόλο του βιβλικού δέντρου. Διότι το δέντρο της ζωής στην Π. Διαθήκη δεν προσφέρει αιώνια ζωή στον άνθρωπο αφ’ εαυτού. Αποτελεί απλώς το φορέα της, αφού στην πραγματικότητα ο Θεός είναι η πηγή της ζωής και αυτός την προμηθεύει μυστηριωδώς σ’ αυτό. Δια της θείας ενέργειας μεταδίδεται ουσιαστικά η υπερφυσική δύναμη της ζωής στους καρπούς του παραδείσιου δέντρου, που ανήκει στη φυτεία του Θεού. Ο δε θάνατος του ανθρώπου δεν οφείλεται ασφαλώς στην απώλεια του δέντρου αλλά στην αμαρτία που προξένησε η παρακοή του και τον εξώθησε από τον παράδεισο. Το γεγονός άλλωστε ότι ο στίχος Β’ 9, δίδει έμφαση όχι στο δέντρο της ζωής αλλά σ’ αυτόν που το φύτευσε, ενισχύει την ιδέα ότι η ζωή προέρχεται από το Θεό και όχι από το δέντρο»<122>(σ. 384-385)

γ) «Το να μην επιτρέψει ο θεός στους ανθρώπους που έπλασε να μάθουν να διακρίνουν το καλό από το κακό, δεν είναι υπερβολικά παράλογο; Γιατί, τι πιο ηλίθιο από τον άνθρωπο που δεν μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό; Αφού είναι προφανές ότι τα μεν κακά δεν θα τα αποφύγει, τα δε καλά δεν θα τα επιδιώξει. Και το πιο σημαντικό: ο θεός δεν επέτρεψε στον άνθρωπο να γευθεί τη φρόνηση, από την οποία δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει γι' αυτόν περισσότερο. Επομένως το φίδι είναι ευεργέτης μάλλον, και όχι καταστροφέας του ανθρώπινου γένους. Με βάση αυτά, πρέπει να πούμε ότι ο θεός είναι φθονερός. Γιατί όταν είδε τον άνθρωπο να μετέχει στη φρόνηση, προκειμένου να μη γευτεί, λέει, από το δέντρο της ζωής, τον ξαπόστειλε από τον παράδεισο λέγοντας ξεκάθαρα: "Να, ο Αδάμ έφτασε, σαν ένας από εμάς, να γνωρίζει το καλό και το κακό. Τώρα λοιπόν, μη τυχόν και απλώσει το χέρι, και πάρει, και φάει από το δέντρο της ζωής, και ζήσει αιώνια." Γιατί (..)  το να απαγορεύει τη γνώση του καλού και του κακού, που είναι το μόνο πράγμα που φαίνεται να δίνει συνοχή στον ανθρώπινο νου, και επιπλέον το να φθονεί, μήπως ο άνθρωπος πάρει από το δέντρο της ζωής και από θνητός γίνει αθάνατος, αυτά είναι χαρακτηριστικά υπερβολικά φθονερού και μνησίκακου όντος.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ο Θεός δεν επέτρεψε στον άνθρωπο να γευτεί το δέντρο της γνώσης – δηλαδή να μάθει το καλό και το κακό – όχι επειδή δεν ήθελε να γίνει ο Αδάμ «σαν κι εμάς», δηλ. αθάνατος – το να γίνει κατά χάριν θεός είναι το σχέδιο του Θεού – αλλά επειδή ο Αδάμ πνευματικώς βρισκόταν σε νηπιακή/βρεφική ακόμα κατάσταση, η γνώση του καλού/κακού δεν θα τον ωφελούσε, θα του έκανε κακό. «Ο χαρακτηρισμός από ορισμένους πατέρες των πρωτοπλάστων ως «νηπίων» δεν έχει να κάνει με τη γνώση του καλού και πονηρού, αλλά με την ανάπτυξη του «κατ’ εικόνα» της δημιουργίας τους και τη μεταβολή του στο «καθ’ ομοίωσιν». Χρησιμοποιείται είτε για να τονίσει ότι ο πρώτος άνθρωπος δεν ήταν επαρκώς ώριμος για να δεχθεί την τέλεια γνώση είτε για να εξάρει την αθωότητά και απλότητά του»<122>(σ. 409) Το κρέας π.χ. είναι ωφέλιμο, αλλά ένα βρέφος χωρίς δόντια, δεν μπορεί ακόμη να το φάει, κι αν δοκιμάσει να το φάει, θα βλαφτεί.  Μη έχοντας την πνευματική ανάπτυξη που έπρεπε, η γνώση του καλού και του κακού εκείνη τη στιγμή θα έκανε κακό στον Αδάμ. Αυτό φοβήθηκε ο θεός κι όχι μή τυχόν το απείρως κατώτερό του δημιούργημα γίνει σαν κι αυτόν. Επομένως το φίδι διατάραξε την πνευματική πορεία του ανθρώπου, δίνοντάς του πράγματα που ακόμη – λόγω μη επαρκούς ανάπτυξης – δεν μπορούσε να διαχειριστεί, και δεν ήταν ο θεός φθονερός.

«Η ονομασία αυτή («της γνώσεως του καλού και του κακού») δεν υπαινίσσεται βεβαίως ότι ο πρωτόπλαστος πριν από τη βρώση του απαγορευμένου καρπού αγνοούσε το καλό και το κακό, αφού είναι γνωστό ότι, πέραν από την ανεπτυγμένη βούληση και νοημοσύνη του, «είχε λογισμόν δεκτικόν καλού τε και πονηρού (Προκοπίου Γαζαίου, Εις την Γένεσιν ερμηνεία, 161D), αλλ’ υποδηλώνει ότι μετά τη βρώση του απέκτησε «της αμαρτίας την αίσθησιν» (Θεοδώρητου Κύρου, PG 80, 124BC), με συνέπεια την απογύμνωσή του από τη θεία δόξα»<122>(σ. 404)

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για την ηθική διάκριση/γνώση του καλού από το κακό. «Το γεγονός ότι ο Θεός τού έδωσε εντολή να μη φάγει από τον καρπό του, μαρτυρεί ότι αυτός γνώριζε πριν από την πτώση του πώς να διακρίνει το ορθό από το εσφαλμένο. Γνώριζε δηλ. ότι το καλό έγκειται στην υπακοή προς το Θεό και το κακό στην ανυπακοή προς Αυτόν. Και τούτο διότι με τη δημιουργία του είχε δεχθεί μέσα του αυτομάτως τον έμφυτο ηθικό νόμο. Από αυτόν άλλωστε το φυσικό νόμο εμφορούνται όλοι οι άνθρωποι, κατά τη μαρτυρία του απ. Παύλου»<122>(σ. 407)

Ούτε πρόκειται για την αφύπνιση του λογικού. «Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι: πρώτον γνωρίζει τη φύση των ζώων, όταν καλείται να τους δώσει ονόματα, χωρίς να συγχέει το γένος και την τάξη τους˙ δεύτερον, αναγνωρίζει την υπεροχή του όχι μόνον έναντι των ζώων αλλά και της λοιπής ορατής κτίσεως˙ τρίτον, αντιλαμβάνεται, βλέποντας ενώπιόν του την Εύα ευθύς μετά τη δημιουργία της, ότι πρόκειται για ον όμοιο μ’ αυτόν»<122>(σ. 409)

Η παγγνωσία, δηλαδή η δυνατότητα πραγματοποίησης των πάντων θεωρείται ότι «προσεγγίζει περισσότερο στο θεολογικό νόημα του «γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν». Πρόκειται για τη γνώση των πάντων όχι στη θεωρητική της έννοια, αλλά στην πρακτική της δυνατότητα και εφαρμογή, που μεταφράζεται σε παντοδυναμία.

Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι στη βιβλική σκέψη η μεν «γνώση» (da’ath) έχει πρακτικό και όχι θεωρητικό χαρακτήρα, δυναμικό και όχι νοησιαρχικό, οι δε αντίθετες έννοιες «καλόν και πονηρόν» (tobh wara’) εκφράζουν την ολότητα. Πράγματι ως προς τη «γνώση» αυτή είναι για τον ισραηλίτη ολοκληρωτικά προσανατολισμένη στην πράξη˙ η πράξη είναι η εξωτερική εκδήλωση της σκέψης. Ως προς το «καλόν και πονηρόν», αυτά, ως ζεύγος αντίθετων εννοιών, χρησιμοποιούνται τόσο στην Αγ. Γραφή όσο και στη θύραθεν γραμματεία προς δήλωση της ολότητας (π.χ. «ου δυνησόμεθα ουν σοι αντειπείν κακόν καλώ» = δεν έχουμε τίποτε να πούμε, Γεν. 24, 50˙ «ουκ ελάλησεν Αβεσσαλώμ μετά Αμνών από πονηρού έως αγαθού» = δεν είπε απολύτως τίποτε, Β’ Βας. 13, 22 ή το αρχαιοελληνικό «οί τ’ όντες, οί τ’ απόντες» = οι πάντες, Σοφοκλή Αντιγόνη στ. 1247 ή τα νεοελληνικά «για καλό και για κακό» = για παν ενδεχόμενο, και «λύνει και δένει» =  είναι παντοδύναμος). Επομένως η γνώση του καλού και του κακού στο κείμενο της Γενέσεως δεν είναι η θεωρητική γνώση των πάντων (παγγνωσία), αλλά η δυνατότητα πραγματοποίησής τους, δηλ. η παντοδυναμία. Μια τέτοια δυνατότηα γνώσης και πραγματοποίησης των πάντων ανήκει μόνο στο Θεό. Στο Θεό αποκλειστικά ταιριάζουν οι ιδιότητες της παγγνωσίας και της παντοδυναμίας. Αυτός υπήρξε άλλωστε ο πειρασμός, στον οποίο υπέβαλε ο όφις τον άνθρωπο˙ «έσεσθε ως θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν»(Γεν. 3, 5)»<122>(σ. 413)

Επομένως, δεν πρόκειται για κάποια ευεργετική πρόταση του όφη-διαβόλου προς τους πρωτόπλαστους, αλλά για την απατηλή υπόσχεση της παντοδυναμίας. Δηλαδή ότι το δημιούργημα τάχα θα μπορούσε να εκμηδενίσει την άπειρη απόσταση από το δημιουργό του, παρ’ όλες τις φυσικές και πνευματικές του ατέλειες. Η συμπεριφορά των πρωτοπλάστων της Αγ. Γραφής ουσιαστικά στην αρχαία Ελλάδα θα ονομαζόταν «ύβρις».

δ) «Και το φίδι που μίλησε με την Εύα, ποια γλώσσα θα πούμε ότι χρησιμοποίησε; Μήπως την ανθρώπινη; Και σε τι διαφέρουν όλα αυτά από τους μύθους που έπλασαν οι Έλληνες»;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Διαφέρουν στο ότι, σε αντίθεση με τους συμβολισμούς της Π.Δ., δεν γίνεται να δοθεί «μυστικό» νόημα κι ερμηνεία σε όλους αυτούς τους χιλιάδες, μυριάδες αρχαιοελληνικούς μύθους που οι περισσότεροι είναι καθαρή φαντασία. Το φίδι μπορεί να μίλησε σε γλώσσα ανθρώπινη, κατά παραχώρηση, ή μπορεί να είναι συμβολισμός της παρουσίας του διαβόλου και της επικοινωνίας του με τον άνθρωπο.

«Όσον αφορά στο είδος και τη φύση της συνομιλίας του όφη με την Εύα, εκφράζεται η άποψη ότι η συνομιλία αυτή ήταν πνευματικής φύσεως, που έλαβε χώρα στη διάνοιά της. Προφανώς η Εύα, λόγω της πρωτόγονης κατάστασης που ζούσε στον παράδεισο, να είχε την αίσθηση ότι ανταλλάσσει σκέψεις με τον όφη – με τον οποίον άλλωστε ήταν εξοικειωμένη διαβιώνοντας στον ίδιο χώρο –, επικοινωνώντας μ’ αυτόν κατά τρόπο πνευματικό.»<122>(σ. 501)

Η ίδια λέξη του εβραϊκού κειμένου, που μεταφράζεται στα ελληνικά ως «όφις», η λέξη nachash διαφορετικά φωνηεντισμένη σημαίνει τη μαντεία, η οποία στην αρχαία Εγγύς Ανατολή συνδέεται με διαδικασίες, όπου εμπλέκεται και ο όφης<122>(σ. 486)

ε) ΓΕΝΕΣΙΣ Γ’ 9 «και εκάλεσε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ και είπεν αυτώ. Αδάμ πού εί;».«Ο «παντογνώστης» Θεός ρωτά τον κρυμμένο, μέσα στην βλάστησι του παραδείσου, Αδάμ  πού είναι(!!!!)»

ΓΕΝΕΣΙΣ Δ’ 9 «Πού έστιν Άβελ ο αδελφός σου;». «Μετά την δολοφονία του Άβελ από τον Κάιν ο ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ υποτίθεται Γιαχβέ κάνει την απίστευτη ερώτησι στον Κάιν πού είναι»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι Νεοπαγανιστές είναι, ότι για να αρχίσει ο Θεός μια συζήτηση με τον Αδάμ, να τον κάνει να εκφραστεί και να ομολογήσει τί έκανε – δίνοντάς του την ευκαιρία να ζητήσει συγγνώμη – έπρεπε να τον ρωτήσει. Το ίδιο έκανε και με τον Κάιν: έπρεπε ο Θεός να ρωτήσει τον Κάιν, ώστε να τον αναγκάσει να απαντήσει, μπας και ο Κάιν καταλάβει τί είχε μόλις κάνει και ζητήσει συγγνώμη. Ο Θεός φυσικά και ήξερε πού ήταν ο Άβελ και ο Αδάμ. Το ότι το ήξερε φαίνεται από τη συνέχεια της διήγησης, όπου και στους δύο λέει τί έκαναν, ώστε να αποδείξει την κουτοπονηριά τους, επειδή απέφευγαν να απαντήσουν ευθέως.

στ) «Η Παλαιά Διαθήκη μιλά για «γίγαντες» (Γένεσις Στ’ 4). Δεν είναι αυτό απόδειξη ότι η Π.Δ. είναι αντιγραφή παγανιστικών μύθων, των αρχαιοελληνικών που μιλούν για γίγαντες;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη ερμηνεία τού χωρίου, η φυλή τού Κάιν ήταν ασεβής και έκφυλη. Η φυλή τού Σηθ ήταν ευσεβής και καθαρή. Γι’ αυτό η φυλή τού Κάιν λέγονταν απλώς «άνθρωποι», ενώ η τού Σηθ «παιδιά τού Θεού», «υιοί τού Θεού». Κατόπιν έγινε η επιμιξία τους και προέκυψε η γενιά τών «γιγάντων». Η Γραφή όταν γράφει για «γίγαντες», δεν εννοεί τούς τελευταίους ως γιγαντιαίους και κολοσσιαίους ανθρώπους, αφού στα χρόνια που η Παλαιά Διαθήκη μεταφράστηκε στα ελληνικά, η λέξης «γίγας» σήμαινε ένα από τα όπλα τού στρατού(!) Όπως δηλ. ο στρατός σήμερα έχει πέντε (5) όπλα (πεζικό, τεθωρακισμένα, πυροβολικό, μηχανικό, διαβιβάσεις) έτσι και στα παλαιά χρόνια υπήρχαν οπλίτες (πεζικό), τοξότες, πελαστές, ιππικό, κλπ. Οι οπλίτες, δηλ. αυτοί που είχαν κράνος, θώρακα, περικνημίδες, ασπίδα, δόρυ, ξίφος, ακόντιο λέγονταν – στα αλεξανδρινά χρόνια – και «γίγαντες», χωρίς η λέξη να έχει την έννοια του μεγαλόσωμου ανθρώπου. Επειδή, όμως, στα χρόνια πριν από τον Κατακλυσμό, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ένοπλοι, ασφαλώς δεν υπήρχε η διάκριση σε πολλά είδη όπλων, στο συγκεκριμένο εδάφιο της Π.Δ. η λέξη «γίγας» σημαίνει απλούστερα «πολεμιστής» ή ακόμη πιο απλά «ένοπλος άνθρωπος». Τότε δηλ. που αναμίχθηκαν οι δύο φυλές, τότε εμφανίσθηκαν και οι πρώτοι ένοπλοι άνθρωποι, οι οποίοι αντί να οποιανδήποτε δουλειά (γεωργία, κτηνοτροφία, οικοδομική μεταλλουργία) ασχολούνταν με το να επιβάλλουν την θέλησή τους στους άλλους – με την χρήση τών όπλων – και να τούς εκμεταλεύονται. Κι έτσι έγιναν επίκεντρα συσπείρωσης φατριών, αρχηγοί κρατών, κλπ. Γι’ αυτόν τον λόγο αναφέρονται ως «οι άνθρωποι οι ονομαστοί», κι όχι επειδή ήταν γιγαντόσωμοι. Στο ανάστημα δεν διέφεραν καθόλου από τούς άλλους.

Μια άλλη ερμηνεία κατατοπιστικότερη, ο αναγνώστης μπορεί να βρει στην παρούσα μελέτη.

ζ') «Ο Αβραάμ είναι ο νταβατζής της ίδιας του της γυναίκας, αφού την έδωσε στον Φαραώ, όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

«Νταβατζής» είναι κάποιος που παραδίδει στην πορνεία γυναίκες, προκειμένου να βγάλει χρήματα. Εάν οι Νεοπαγανιστές διάβαζαν ποτέ τους το επίμαχο εδάφιο ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’ 10-20, αντί να βρίζουν, θα έβλεπαν ότι ο Αβραάμ ούτε είχε σκοπό να βγάλει χρήματα εκδίδοντας την Σάρα ούτε την έκανε πόρνη:

ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’

10 "Τότε έγινε λιμός και ήρθε πείνα στην Χαναάν. Γι’ αυτό ο Άβραμ κατέβηκε  στην Αίγυπτο, για να κατοικήσει εκεί, επειδή ήταν μεγάλη η πείνα στη Χαναάν.

11 Όταν πλησίαζε να εισέλθει στην Αίγυπτο, είπε στη Σάρα τη γυναίκα του: γνωρίζω καλά ότι είσαι όμορφη.

12 Υπάρχει φόβος, όταν σε δουν οι Αιγύπτιοι, να πουν ότι η γυναίκα αυτή είναι σύζυγός μου. Τότε εμένα θα με σκοτώσουν, εσένα θα σε περιποιηθούν.

13 Γι’ αυτό πες ότι "είμαι αδελφή του", ώστε εξαιτίας σου να βρω ευμενή υποδοχή, να διαφύγω το θάνατο".

Δεν είναι προαγωγός ο Αβραάμ, όπως ψεύδονται οι νεοειδωλολάτρες πιστοί του Δία, διότι δεν είχε καμμία τέτοια πρόθεση. Ήξερε ο Αβραάμ ότι κινδύνευε, εάν έλεγε πως η Σάρα είναι γυναίκα του. Βλέποντάς τον να είναι μόνος, οι Αιγύπτιοι θα τον σκότωναν, για να του πάρουν τη γυναίκα, να τη βιάσουν ή να την πουλήσουν δούλα. Από φόβο λοιπόν, είπε κι έκανε όλα αυτά ο Αβραάμ, κι όχι από πονηρούς υπολογισμούς. Μπορεί να κατηγορηθεί ως δειλός, αν και ούτε αυτό ισχύει, διότι, όταν είσαι ολομόναχος σε ξένη χώρα και γνωρίζεις τα «έθιμα» των λαών αυτών, μόνο για δειλία δεν μπορείς να κατηγορηθείς.

i) «Ναι, αλλά δεν υπολόγισε ότι η τιμή της γυναίκας του θα σπιλωνόταν;»

Απάντηση: Φυσικά, αλλά ήξερε ότι θα τον βοηθούσε ο Θεός.

ii) «Μα αφού στο ΙΒ’ 19 ο Φαραώ λέει ότι έλαβε τη Σάρα για γυναίκα του, πώς λέτε ότι δεν σπιλώθηκε η τιμή της;»

Απάντηση: Η απάντηση βρίσκεται στο ΙΒ’ 17-20:

"17 Ο Θεός όμως τιμώρησε και βασάνισε τον Φαραώ και την οικογένειά του με πολλές και οδυνηρές θλίψεις για τις απρεπείς διαθέσεις που είχε για τη Σάρα.

18 Ο Φαραώ αντιλήφτηκε την αιτία των δοκιμασιών εκείνων, κάλεσε τον Άβραμ και του είπε: τι είναι αυτό που μου έκανες; Γιατί δεν μου είπες ότι είναι σύζυγός σου;

19 Γιατί μού είπες ότι είναι αδερφή σου και την έλαβα ως σύζυγο; Και τώρα ιδού η σύζυγός σου είναι μπροστά σου. Πάρ’ την και φύγε έξω από την Αίγυπτο.

20 διέταξε ο Φαραώ μερικούς άνδρες να πορευθούν και να προπέμπψουν τιμητικώς εκτός της αιγύπτου τον Άβραμ, τη γυναίκα του και όλα τα δικά του".

Δεν πρόλαβε να διαπράξει τη μοιχεία ο Φαραώ, γιατί το 17 λέει για «διαθέσεις που είχε». Εάν είχε προλάβει να τη διαπράξει, τότε το 17 θα έλεγε ότι ο Θεός τον τιμώρησε για τις ασεβείς πράξεις. Δηλαδή επενέβη όταν έπρεπε. 

Το ίδιο συνέβη και στο ΓΕΝΕΣΙΣ Κ’ 2-7. «6. Είπε ο Κύριος προς αυτόν [Αβιλεμέχ] κατά τον ύπνο του˙ «κι εγώ κατανόησα ότι με καθαρά καρδιά έκανες αυτό, σε λυπήθηκα και σε πρόλαβα, ώστε να μην αμαρτήσεις ενώπιόν μου. Γι’ αυτό και δεν σε άφησα να αγγίξεις τη Σάρα».

iii) «Και γιατί δεν το βοήθησε εξ αρχής ο Θεός, αλλά τον άφησε να μπλέξει;»

Απάντηση: διότι οι πρόγονοί μας έλεγαν «συν Αθηνά και χείρα κίνει»˙ έπρεπε πρώτα ο Αβραάμ να εξαντλήσει τα ανθρωπίνως δυνατά μέσα και μετά θα αναλάμβανε δράση ο Θεός, όταν οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο. Εκτός κι αν έχουν κατά νου τους οι Νεοπαγανιστές κανέναν θεό προστάτη της τεμπελιάς και της αδράνειας. Καθόλου παράξενο.

iv) «Και γιατί να πει ψέματα ότι είναι η αδελφή του;»

Απάντηση: Δεν είπε ψέματα, ήταν ξάδερφή του και γυναίκα του.

v) «Ωραία. Εκτός από νταβατζής είναι και αιμομίκτης ο.. Πατριάρχης σας».

Απάντηση:

Στους λαούς της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου δεν θεωρείτο αιμομιξία να διαλέγεις γυναίκα μέλος της οικογένειάς σου, αλλά αντίθετα, θεωρείτο ασέβεια να πάρεις γυναίκα από άλλη φυλή. Ακολουθούσε τα έθιμα, τα θεωρούμενα σωστά ο Αβραάμ. Δεν τα παραβίαζε.

vi) «Κι εξάλλου, βλέπουμε στο ΙΒ’ να γράφει ότι αφού οδήγησαν την Σάρα στα ανάκτορα του Φαραώ: «16 Χάριν αυτής υποδέχτηκαν με ευμένεια και περιποιήθηκαν τον Άβραμ, ώστε αυτός να αποκτήσει πρόβατα και μοσχάρια και ημιόνους και δούλους και δούλες και καμήλες.»  Δηλαδή ο Αβραάμ όντως επωφελήθηκε από το γεγονός αυτό! Πώς λέτε ότι δεν είναι νταβατζής;»

Απάντηση:

δεν είναι, γιατί δεν σκόπευε να αποκτήσει τα αγαθά αυτά εκδίδοντας τη Σάρα. Μετά ήρθαν αυτά, δίχως να τα ζητήσει.

η) «Ο... Δίκαιος Αβραάμ αφού κάνει παιδί με την δούλη του Άγαρ, όταν κάνει παιδί με την Σάρα, διώχνει τη δούλα του με το παιδί του να πεθάνουν στην έρημο.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

i) Δεν ήταν δική του πρωτοβουλία ούτε ήθελε ο Αβραάμ να διώξει τη Σάρα και τον γιο του Ισμαήλ. Η Σάρα τού το ζήτησε˙ κι όταν του το ζήτησε

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’ 11

Βαρύς πολύ και οδυνηρός φάνηκε στον Αβραάμ ο λόγος αυτός της Σάρας για το γιό του.

ii) «άρα μεταθέτετε την κακία από τον Αβραάμ στη Σάρα, ώστε τουλάχιστον να τη γλιτώσει ο πρώτος. Όμως και οι δυο τιμώνται ως άγιοι.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Η Σάρα μίλησε όπως κάθε γυναίκα. Ήταν στείρα για δεκαετίες, ταπεινώθηκε τόσο, ώστε να προτείνει η ίδια στον άντρα της να κοιμηθεί με τη δούλη τους, για να αποκτήσει αυτός γιο (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 2). Είχε «προηγούμενα» με την Άγαρ:

ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 4

Και ο Άβραμ έλαβε την Άγαρ, η οποία και κατέστη έγκυος. Όταν η Άγαρ είδε ότι είναι έγκυος, περηφανεύτηκε, πράγμα που αποτέλεσε περιφρόνηση για την κυρία της, τη Σάρα.

Δηλαδή, μίλησε ο εγωισμός της. Κι όταν είδε (ΚΑ’, 8) το παιδί της, τον Ισαάκ να παίζει με το γιο της Άγαρ, θυμήθηκε τα παλιά. Όπως και να ‘χει, «άγιος» δε σημαίνει «τέλειος». Και ο πιο άγιος είναι ατελής, έχει διαπράξει σφάλματα. Και η Σάρα διέπραξε. Δεν υπάρχει καμιά αντίφαση στη διδασκαλία της Εκκλησίας.

iii) «Όπως και να ‘χει, τελικά ο Αβραάμ έδιωξε το παιδί του στην έρημο, για να πεθάνει».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Όχι, δεν το έδιωξε για να πεθάνει. Πριν πάρει την απόφαση να το διώξει, του μίλησε ο Θεός

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 13

Ως προς το γιο της δούλης σου, θα φροντίσω εγώ. Θα τον αναδείξω γενάρχη μεγάλου λαού, γιατί είναι κι αυτός δικό σου τέκνο.

Μόνο μετά τη διαβεβαίωση του Θεού, ότι το παιδί και η Άγαρ δεν θα πεθάνουν στην ερημιά, αλλά θα καταστεί μεγάλος λαός, δέχτηκε ο Αβραάμ και το έδιωξε. Δεν έκανε κάτι απάνθρωπο, λοιπόν, ο Αβραάμ. Κι όταν η Άγαρ περιπλανιόταν στην ερημιά και είχαν εξαντληθεί τα τρόφιμα και το νερό...

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’

17 ο Θεός άκουσε το δυνατό κλάμα του παιδιού από τον τόπο όπου αυτό ήταν, και άγγελος κατέβηκε από τον ουρανό και είπε: «τι συμβαίνει, Αγάρ; Μη φοβάσαι. Εισάκουσε ο Θεός τη φωνή του παιδιού, που είναι σαν πεταμένο στον τόπο αυτόν.

18 Σήκω, πάρε το παιδί σου και κράτα το από το χέρι, γιατί εγώ θα το αναδείξω γενάρχη μεγάλου έθνους».

19 Και αμέσως ο Θεός άνοιξε τα μάτια της Άγαρ και αυτή είδε εκεί πηγή νερού που ανέβλυζε νερό και πότισε το παιδί της.

20 ο Θεός ήταν μαζί με το παιδί, το οποίο και μεγάλωσε...

Ούτε ο Αβραάμ έκανε κάτι απάνθρωπο ούτε ο Θεός αδιαφόρησε για τον «άχρηστο» (γενάρχη τών Αράβων) Ισμαήλ, – αφού είχε γεννηθεί ο Ισαάκ.

Τελικά, τι θέλουν να αποδείξουν οι εθνικιστές επικριτές της Π.Δ.; Ότι ο Αβραάμ δεν είναι «τόσο τέλειος», όσο τον θεωρούν οι Χριστιανοί; Οι Χριστιανοί δεν θεωρούν τέλειο τον Αβραάμ ή κάποιον άλλον άνθρωπο. Τέλειος είναι μόνο ο Θεός. Άλλο Δίκαιος κι άλλο Τέλειος.

Να μερικές πράξεις του «κακού», ατελή Αβραάμ: ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΓ’, 8-12, όπου ο Αβραάμ δίνει στον ανεψιό του Λωτ το πιο εύφορο κομμάτι γης. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΔ’ 22-24, όπου ο Αβραάμ δεν δέχεται να πάρει τίποτα από τον βασιλιά των Σοδόμων. ΓΕΝΕΣΙΣ, ΙΕ’, 2-3, όπου ο Αβραάμ, όντας άτεκνος, θέλησε να αφήσει τα υπάρχοντά του στον υπηρέτη του. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’, 23-32, όπου ο Αβράαμ μεσιτεύει για να μην καταστραφούν τα Σόδομα. ΓΕΝΕΣΙΣ, Κ’, 17, όπου ο Αβραάμ προσευχήθηκε στον Κύριο για να γίνει καλά ο βασιλιάς των Γερράρων Αβιμέλεχ και οι δούλες του. Εξ αιτίας του έγινε το θαύμα. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 24-27, όπου ο Αβραάμ είναι γενναιόδωρος και θέλει ειρήνη. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΓ’, 16, όπου ο Αβραάμ πλήρωσε τον αγρό, παρ' όλο που εκείνος που του το έδωσε δεν ήθελε πληρωμή.

Είναι ωστόσο διασκεδαστική η υποκρισία των Νεοειδωλολατρών. Φαίνεται πως δεν άνοιξαν ποτέ τους καμμιά αρχαία μυθολογία, να εμφανιστεί ενώπιόν τους το πορνείο του Ολύμπου με τις μοιχείες του, τους  βιασμούς, με θεούς που μεταμορφώνονταν σε ταύρους και σε χρυσάφι ακόμα(!), επειδή είχαν όρεξη για σεξ. Αυτοί, που λατρεύουν το Δία, που δεν άφησε κοριτσάκι για κοριτσάκι, αγοράκι για αγοράκι, που κρεμούσε ανάποδα τη γυναίκα του (βλ. Ιλιάδα), έχουν πρόβλημα με έναν άνθρωπο, ένα ατελές ον. Αντί να κοιτάξουν τα χάλια τους, αυτοί που λατρεύουν αιμομίκτες, παιδεραστές και νταβατζήδες θεούς, ψεύδονται κι από πάνω αποκαλώντας προαγωγό τον Αβραάμ. Είναι τόσο λυσσασμένοι, ώστε ισοσταθμίζουν, από τη μια τις πράξεις ενός ανθρώπου – οι Χριστιανοί δεν λατρεύουν ανθρώπους – με τις πράξεις «θεών». Δηλαδή, συγκρίνουν θεό και άνθρωπο, και κατηγορούν (ψευδώς μάλιστα!) τον άνθρωπο για κάτι που οι θεοί τους έκαναν σε τακτική βάση.

θ) «O Μωϋσής ήταν ο τελευταίος θρησκευτικός αρχηγός των μονοθεϊστών Αιγυπτίων με μοναδικό θεό τον Ήλιο, ΟΝ στα αρχαία αιγυπτιακά (τα οποία έχουν πολλές ομοιότητες με τα αρχαία εβραϊκά), που σημαίνει ήλιος και που με το όνομα αυτό αναφέρεται στη Παλιά Διαθήκη με την φράση «εγώ ειμί ο ΟΝ». Οι μονοθεϊστές μετά από ένα μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο με τους πολυθεϊστές γύρω στο -1350, στα χρόνια του Φαραώ Ακενατόν Δ΄, ηττήθηκαν και αυτοεξορίζονται στην έρημο του Σινά.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Αν δεν ήταν τόσο άσχετοι οι Ν/Π, θα καταλάβαιναν πως ο αιγυπτιακός θεός Ήλιος «ΟΝ» (σωστότερα «ΑΤΩΝ») μπορεί μεν να μοιάζει με το ΕΛΛΗΝΙΚΟ «Ων», αλλά η Παλαιά Διαθήκη δεν γράφτηκε στα Ελληνικά! Γράφτηκε στα Εβραϊκά, και σε αυτά αναφέρεται ο "Γιαχβέ". Καμία φωνητική ομοιότητα δεν υπάρχει μεταξύ εβραϊκού «Γιαχβέ» και αιγυπτιακού «Ατών», και συνεπώς δεν είναι ο Γιαχβέ ένα εβραϊκό αντίγραφο του αιγυπτιακού Ατών.

Ούτε λοιπόν και αντιγραφή του αιγυπτιακού μονοθεϊσμού υπάρχει. Άλλωστε, στην ΓΕΝΕΣΗ είναι ο Γιαχβέ που κατασκευάζει τον ήλιο˙ δεν ταυτίζεται μαζί του. Ο αιγύπτιος θεός-ήλιος λεγόταν Ρα ή αλλιώς Ρε. Και η Έξοδος των Ισραηλιτών συνέβη περί το 1500 π.Χ., γύρω στον καιρό τού φαραώ Ahmose. Τα περί αυτοεξορίας είναι αναπόδεικτα.

ι) «Γιατί ο Μωϋσής σκότωσε ανθρώπους και ζώα στην Αίγυπτο, κάτι που εξίσου καλά θα μπορούσε να κάνει και ένας οργανωμένος δηλητηριαστής; Γιατί δεν έριξε μια κατάλληλη έκσταση στον ίδιο τον Φαραώ για να του αλλάξει απλά γνώμη; Γιατί επιτέλους δεν σκότωσε αυτόν και την οικογένεια του που είχαν την άμεση ευθύνη για τη σκλαβιά των Ιουδαίων, αλλά σκότωσε απλούς αθώους Αιγυπτίους που ήταν αμέτοχοι στις κρατικές αποφάσεις; Μήπως επειδή ο φόνος ανύποπτων Αιγυπτίων ήταν ευκολότερος από την πρόσβαση στο βασιλικό τραπέζι του Φαραώ;»

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ο Μωϋσής δε θα μπορούσε να σκοτώσει τόσους πολλούς ανθρώπους και ζώα ούτε να φέρει τόσες πληγές. Ένας άνθρωπος ολομόναχος, πώς θα το κατόρθωνε αυτό; Ακόμη κι αν είχε συνεργούς τους Ισραηλίτες, δεν θα κατόρθωνε τίποτα, αφού αυτοί ήταν άοπλοι σε ξένη χώρα, ενώ οι Αιγύπτιοι ένοπλοι. Τι είναι ο Μωϋσής, κανένας μάγος να ρίχνει σε έκσταση τα θύματά του; Κι αν τα μάγευε, δε θα τον σκότωναν αμέσως στο παλάτι; Δε θανατώθηκε ο Φαραώ, αλλά ο πρωτότοκός του, ώστε να πειστεί να αλλάξει γνώμη. Μόνο τέτοιες πληγές, που θα συμπεριελάμβαναν και τους απλούς Αιγύπτιους – οι οποίοι επίσης φέρονταν σκληρά στους Εβραίους δούλους τους – θα ανάγκαζε τον Φαραώ να αφήσει τους σκλάβους του ελεύθερους. Όταν όλος ο Αιγυπτιακός λαός, ακόμα και ο ίδιος, θα είχαν να κλάψουν για κάτι. Οι Αιγύπτιοι δεν ήταν ανύποπτος λαός, βασάνιζαν τους Ισραηλίτες και εκτελούσαν χωρίς αντίρρηση τις εντολές του Φαραώ. Αν ο Θεός απλώς θανάτωνε τον Φαραώ, ο επόμενος θα έκανε πάλι τα ίδια, πιστεύοντας πως είναι ισχυρότερος από τον προκάτοχό του. Και μάλιστα ο Θεός είχε πει, ότι η πληγή μπορούσε να αποφευχθεί, αν ο Φαραώ υποχωρούσε, και ελευθέρωνε το λαό που είχε καταδουλώσει. Δεν επέφερε λοιπόν ο Θεός την πληγή, αλλά ο ίδιος ο Φαραώ στο λαό του. Κάθε φορά, έπειτα από κάθε πληγή, ο Φαραώ φώναζε τον Μωϋσή και του έλεγε να φύγουν, αλλά αμέσως άλλαζε γνώμη. Τότε ακολουθούσε νέα πληγή, ώσπου να αλλάξει γνώμη. Ακόμη και την τελευταία φορά, που άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, άλλαξε γνώμη και έστειλε στρατό να τους κυνηγήσουν.

ια) «Είναι ο Γιαχβέ ο μοναδικός θεός, σύμφωνα με την Π.Δ.; «ΘΕΟΥΣ ου κακολογήσεις» (Έξοδος ΚΒ’, 28). Ουδέν σχόλιον...»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Όχι μόνο «ουδέν σχόλιον», αλλά και «ουδέν συμφραζόμενον» δεν εμφανίζουν εδώ οι ειδωλολάτρες, για να μη φανεί το προφανέστατο νόημα του εδαφίου. Εκεί μιλάει σαφώς για τους ΚΡΙΤΕΣ των Εβραίων. Στα Εβραϊκά η λέξη «θεοί» είναι η ίδια με τη λέξη: «ισχυροί», δηλαδή «ελοχίμ». Το κείμενο λοιπόν, λέει για τους Κριτές-Δικαστές «ισχυρούς ου κακολογήσεις» και στην Ελληνική μετάφραση επελέγη η λέξη «θεούς», αντί για τη λέξη: «ισχυρούς». Τους Κριτές τους λοιπόν οι Εβραίοι τους ονόμαζαν «ελοχίμ», δηλαδή «ισχυρούς». Γι' αυτούς μιλάει το εδάφιο. Καμμία σχέση με τους ειδωλολατρικούς «θεούς». Κάποτε θα πρέπει να ξυπνήσουν από το λήθαργό τους οι επικριτές της Π.Δ., και αντί να διαβάζουν μεμονωμένα εδάφια, κάνοντας σαν μικρά παιδάκια, να ερευνούν πρώτα σε τι αναφέρονται τα εδάφια αυτά.

ιβ) «Γιατί ο θεός φέρεται σαν ποταπός δηλητηριαστής δίνοντας κρέας για να χολεριάσουν πεινασμένοι άνθρωποι; «Και έσται υμίν εις χολέραν» Ο΄ Αριθμοί 11.20.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Φαίνεται πόσο παραμυθάδες είναι οι αντιχριστιανοί κατήγοροι της Π.Δ. Η ιστορία δεν είναι καθόλου όπως την παρουσιάζουν. Στην πραγματικότητα, περιπλανώμενοι οι Ισραηλίτες μέσα στην έρημο και τρώγοντας μόνο το «μάννα», άρχισαν να νοσταλγούν την δουλεία στην Αίγυπτο, όπου έτρωγαν δωρεάν πολλά κρέατα και λαχανικά (ΑΡΙΘΜΟΙ, ΙΑ’, 1-6). Ο Μωϋσής άκουγε τη γκρίνια τους και είπε στο Θεό, γιατί του φόρτωσε τόσο απερίσκεπτο λαό και ότι δεν υπέφερε άλλο (ΙΑ’, 11-15). Ο Θεός τότε είπε στο Μωϋσή

ΑΡΙΘΜΟΙ ΙΑ’

18 στο λαό θα πεις: «αγνισθείτε για την αυριανή μέρα, γιατί κλάψατε ενώπιον του Κυρίου λέγοντας, ποιος θα μας δώσει κρέας να φάμε; Καλύτερα ήμασταν στην Αίγυπτο. Λοιπόν, ο Κύριος θα σας δώσει να φάτε κρέας και θα φάτε.

19 και θα φάτε κρέας όχι μόνο μια μέρα ούτε δύο ούτε πέντε ούτε δέκα ούτε είκοσι μέρες.

20 όλες τις ημέρες ενός ολόκληρου μήνα θα τρώτε κρέας, μέχρι να εξέλθει από τις μύτες σας και θα γίνει για σας χολέρα η πολυφαγία, γιατί δείξατε παρακοή στον Κύριο που είναι μαζί σας, κλαίγοντας και λέγοντας, γιατί βγήκαμε από την Αίγυπτο;»

Και έπειτα  έπεσαν πλήθος ορτύκια, τόσα που το λιγότερο που μάζεψε ο καθένας ήταν δέκα κόροι (ΙΑ’, 32). Δεν έρριξε όμως χολέρα ο Θεός, μέσω του κρέατος ούτε το χάλασε, ώστε να αρρωστήσει κανείς, όσο κι αν οργίστηκε με τη λαιμαργία των Εβραίων. Η φράση «θα εξέλθει από τις μύτες σας το κρέας», υποδηλώνει ότι θα είναι πάρα πολύ˙ όπως μια αντίστοιχη ελληνική «θα βγει το τυρί απ’ τα αυτιά σου, τόσο που τρως». Κι όταν λέει «θα γίνει για σας χολέρα η πολυφαγία», εννοεί τις τεράστιες ποσότητες ορτυκιών που θα μάζευε ο καθένας: θα ήταν τόσο πολύ το κρέας, σαν να έπεσε «επιδημία κρέατος»! Δεν έστειλε δηλητηριασμένα (πριν ή μετά) κρέατα ο Θεός, όπως τον κατηγορεί ο κάθε συκοφάντης.

ιγ) «Τί να πή κανείς γι΄αυτές τις αδιανόητες κατάρες που εξεστόμισε ο Θεός της αγάπης(;): “καταραμένα τα παιδιά σου και τα προϊόντα των αγρών σου ....Ο Κύριος θα κολλήσει πάνω σου αρρώστειες που φέρνουν τον θάνατο, μέχρις ότου να σε εξολοθρεύσει....θα σε πατάξει ο Κύριοος με πυρετό και ελονοσία...και θα φας τον καρπό των σπλάγχνων σου” (Δευτερονόμιο  ΚΗ’) !!!»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Αυτά όλα δεν είναι εκδικητικές πράξεις του Θεού προς τους Εβραίους (όπως και οι «τιμωρίες» των άλλων λαών). Σημαίνουν απλούστατα ότι, «αν δεν υπακούσεις στη φωνή του Κυρίου του Θεού σου, ώστε να φυλάττεις και να εφαρμόζεις όλες τις εντολές του, ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ και ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΟΥΝ εναντίον σου όλες αυτές οι κατάρες» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ ΚΗ’ 15).  Δεν είναι ο Θεός που προκαλεί όλες τις συμφορές αυτές: αν κάποιος ξεκόβει από αυτόν, τότε, απλώς πια ο Θεός δεν θα τον προστατέψει από ό,τι κακό έρθει. Και όταν ο Θεός δεν προστατεύει κάποιον, όλες οι καταστροφές που το ΚΗ’ κεφάλαιο περιγράφει πραγματοποιούνται. Είναι πρόβλεψη-προειδοποίηση, κι όχι απειλή. Όταν ο Θεός λέει: «θα κάνω αυτό», «θα κάνω εκείνο», σημαίνει: «Θα το επιτρέψω λόγω της ανομίας σας».

ιδ) «Οι εβραίοι είναι το έθνος για το οποίο λέει το βιβλίο τους: «Εσύ είσαι άγιο έθνος, αφιερωμένος στο Θεό. Ο Θεός σου σε εξέλεξε από όλα τα άλλα έθνη για να είσαι εκλεκτή του περιουσία» (Δευτερονόμιο Ζ’ 6). Τι μας ενδιαφέρει λοιπόν το ιερό βιβλίο των Εβραίων, εμάς τους «ανόσιους Ελληνες»;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

«Άγιο» έθνος είναι μόνο υπό μία προϋπόθεση: «Αν ακούσετε προσεκτικά την εντολή μου και φυλάξετε τη διαθήκη μου, θα είστε περιούσιος λαός μεταξύ όλων των λαών, διότι είναι δική μου η γη» (ΈΞΟΔΟΣ ΙΘ’ 5). Αν δεν την φυλάξουν, δεν είναι, όπως και δεν τη φύλαξαν. Δεν υπάρχει «εβραϊκός θεός» δηλαδή, ούτε και σχέση αποκλειστικότητας. Στην περίοδο της Καινής Διαθήκης – που  βρισκόμαστε – δεν ισχύουν οι διακρίσεις Εθνικών και Εβραίων, διότι καταργήθηκαν από τον Χριστό: «Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας...όλοι είστε ένας εν Ιησού Χριστώ» (Γαλάτες Γ’,28) 

ιε) «Ο Δαβίδ επιδεικνύει την εβραϊκή θρασύτητα και πονηριά, αφού, αντί να πολεμήσει σαν άντρας τον Γολιάθ, τον σκοτώνει από μακριά. Τέτοια παραδείγματα δίνει η Παλαιά Διαθήκη;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

«Ο καθένας με τα όπλα του» είναι ένα ρητό που παντού και πάντα επαληθεύεται. Οι λίγοι Έλληνες κλέφτες πολεμούσαν με γιουρούσια τους πολλούς Τούρκους τακτικούς, δίχως να σκεφτούν αν είναι «γυναικούλες», επειδή δεν παρετάσσονταν σε ανοικτό χώρο. Το ίδιο έκαναν και οι Σπαρτιάτες, παρατασσόμενοι στο στενό χώρο των Θερμοπυλών ή ο Μέγας Αλέξανδρος σε διάφορες μάχες εναντίον υπερδιπλάσιων περσικών στρατευμάτων. Οι σοβινιστές επικριτές της πράξης του Δαβίδ ξεχνούν να μας πουν ότι αντίστοιχη άνανδρη πονηριά διέπραξε ο Οδυσσέας, προκειμένου να τυφλώσει τον Κύκλωπα Πολύφημο, αφού τον μέθυσε πρώτα, και να γλιτώσει. Αν ήταν «άντρας» ο Οδυσσέας, θα προκαλούσε σε μάχη τον Κύκλωπα. Θα ήταν όμως τρελός, αν χρησιμοποιούσε την σωματική δύναμη αντί για την πονηριά και τη θρασύτητα. Ό,τι έκανε ο Οδυσσέας, έκανε κι ο Δαβίδ: πολέμησαν και οι δύο με την εξυπνάδα τους εναντίον σωματικώς ισχυρότερων εχθρών. Λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. 

ιστ) «Ότι οργή Κυρίου εξήλθε θυμώδης, εξήλθεν οργή στρεφομένη, επ΄ασεβείς ήξει.ου μη αποστραφή οργή θυμού Κυρίου, έως ποιήσει και έως καταστήση εγχείρημα καρδίας αυτού» (Ιερ.ΛΖ΄23-24). Θεός της αγάπης είπατε;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

«Οργή Κυρίου εστίν η ανακωχή της των θείων χαρισμάτων χορηγίας» Μάξιμου Ομολογητή, Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε και οικονομικά PG 90, 1264 A. Δεν οργίζεται δηλαδή και εξοντώνει ή σκοτώνει. Απλά αποσύρει την χορηγία των χαρισμάτων του από όποιον κρίνει ότι δεν τα αξίζει.

ιζ) «Πώς ισχυρίζονται οι Χριστιανοί ότι ο θεός της Π.Δ. είναι καλός, κι όχι κακός, όταν γράφει αυτή: «εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος, ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά»  (Ησαίας ΜΕ΄, 7); Ο Θεός Γιαχβέ κτίζει τα κακά, είναι λοιπόν ο Δημιουργός του κακό, κατά παραδοχήν του, άρα αφού αυτός δημιουργεί το κακό είναι η αιτία του κακό. Οπότε είναι αναγκαστικά κακός.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Το εδάφιο αυτό δεν μιλάει για το «κακό» γενικά ούτε για τα κακά του κόσμου, αλλά για «κάποια κακά». Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί η έλλειψη οριστικού άρθρου και ενικού, για όσους ξέρουν Ελληνικά. Και τι γίνεται λοιπόν; Ο Θεός ποιεί ειρήνη για τους δίκαιους και κακά για τους ασεβείς. 

ιη) Οι Νεοπαγανιστές κι οι αρχαιολάτρες εθνικιστές προσπαθούν να δυσφημήσουν την Παλαιά Διαθήκη τόσο πολύ, ώστε φτάνουν στο σημείο να διαστρεβλώνουν διάφορα σημεία της και να διαδίδουν ό,τι τους κατέβει. Ένα παράδειγμα είναι οι στίχοι από το βιβλίο του Ιεζεκιήλ, στους οποίους, σύμφωνα με τους Ν/Π, "ο Θεός διατάζει τον Ιεζεκιήλ να φάει ανθρώπινα περιττώματα"! Η μετάφραση όμως (από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία) αποδεικνύει κάθε άλλο από ό,τι οι συκοφάντες της Π.Δ. ισχυρίζονται:

ΙΕΖΕΚΙΗΛ Δ'

9 Ο Κύριος συνέχισε: «Πάρε σιτάρι, κριθάρι, κουκιά, φακή, κεχρί και βρίζα. Βάλε τα όλα σε μια χύτρα και φτιάξε μ’ αυτά ψωμί…

12 Την τροφή σου θα την τρως σε σχήμα κριθαρένιας πίττας, που θα την ψήνεις πάνω σε ανθρώπινα περιττώματα, μπροστά σε όλο τον κόσμο»

13 Έπειτα είπε ο Κύριος: «Έτσι θα φάνε οι Ισραηλίτες ακάθαρτη τροφή ανάμεσα στα έθνη που θα τους διασκορπίσω».

14 Τότε είπα: «Μα Κύριε Θεέ, εγώ ποτέ μέχρι σήμερα δεν μολύνθηκα. Από τα νιάτα μου δεν έφαγα ποτέ ζώο που ψόφησε ή ξεσκίστηκε από θηρία, ούτε έβαλα στο στόμα μου ακάθαρτο κρέας». Κι εκείνος μου είπε: «Καλά, σε αφήνω να χρησιμοποιήσεις αντί για ανθρώπινα περιττώματα, κοπριά αγελάδας, για να ψήνεις πάνω σε αυτήν το ψωμί σου».

Πού το είδαν οι επικριτές της Π.Δ. ότι ο Θεός προστάζει τον προφήτη να φάει ανθρώπινα περιττώματα; Απλώς λέει να χρησιμοποιήσει ανθρώπινα (αποξηραμένα προφανώς) κόπρανα για καύσιμη ύλη, κι όχι τίποτε άλλο όπως υπονοούν οι νεοπαγανιστές, αλλά ούτε κι αυτό το επιβάλλει. Αλλά τόσο άσχετοι που είναι οι εθνικιστές αρχαιολάτρες, πώς να μετέφραζαν ένα  αρχαίο κείμενο; Δε μπορούν.

ιθ) ««Θεός ζηλωτής και ΕΚΔΙΚΩΝ Κύριος, εκδικών Κύριος μετά θυμού, εκδικών Κύριος τους υπεναντίους αυτού και εξαιρών τους εχθρούς αυτού»  (Ναούμ Α΄, 2). Ζηλιάρης, εκδικητικός, θυμωμένος και δολοφόνος  ο Γιαχβέ. Πολύ υψηλού επιπέδου θεολογία...»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ζηλιάρης με την έννοια της συζυγικής ζηλοτυπίας: αυτός που αγαπά ζηλεύει και θέλει ο αποδέκτης της αγάπης του να του παραμένει πιστός και να τον αγαπά πάντα. Εκδικών, γιατί αυτούς που τον μισούν δεν τους προστατεύει, αλλά τους αφήνει, αφού πρώτα τους παράσχει ένα διάστημα να αλλάξουν τρόπο, στην απώλεια.

κ) Α' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ, ΙΕ’ 35 «και Κύριος ΜΕΤΕΜΕΛΗΘΗ ότι εβασίλευσε τον Σαούλ επί Ισραήλ». Εδώ μετανιώνει που έκανε τον Σαούλ βασιλέα των Εβραίων. Μα ως παντογνώστης υποτίθεται Θεός θα ‘πρεπε να γνωρίζη εκ των προτέρων ότι η επιλογή του αυτή θα είναι άστοχη. Τι είναι ο Θεός να κάνη λάθη και να μετανιώνη μετά. Δεν είναι αλάνθαστος;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ο Θεός εξέλεξε αυτόν που προτιμούσε ο λαός του Ισραήλ, τους άφησε με τον βασιλιά του είδους που ήθελαν, αφού όμως προηγουμένως τους είχε προειδοποιήσει για όσα θα πάθαιναν από αυτόν. Και σεβάστηκε την επιθυμία του λαού, παρόλες τις προειδοποιήσεις του. Όταν όλα όσα τους είχε προειδοποιήσει έγιναν, τότε είχε έρθει ο καιρός να αλλάξει τη στάση του προς το Σαούλ, να «μεταμεληθεί» που τον έκανε βασιλιά και να κάνει τον Δαυίδ βασιλιά. Δεν έκανε λάθος λοιπόν ο Θεός: απλώς, μετά την πραγματοποίηση των προβλέψεών του για την πολιτεία του Σαούλ –τον οποίο δέχθηκε κατά παραχώρηση, μόνο και μόνο επειδή το απαιτούσε ο λαός- τον έβγαλε από τη μέση. 

κα) «Γιατί ένα φαλακρό ρεμάλι (ο προφήτης Ελισαίος) καταριέται στο όνομα του Κυρίου, σαράντα δυο παιδάκια και τα έφαγαν αρκούδες;» (Μ. Καλόπουλος)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β’

23 και ανέβη [ο Ελισαίος] εκείθεν εις Βαιθήλ. Και αναβαίνοντος αυτού εν τη οδώ και παιδάρια μικρά εξήλθον εκ της πόλεως και κατέπαιζον αυτού και είπον αυτώ˙ ανάβαινε, φαλακρέ, ανάβαινε.

24 και εξεύνευσεν οπίσω αυτών και είδεν αυτά, και κατηράσατο αυτοίς εν ονόματι Κυρίου˙ και ιδού εξήλθον δύο άρκοι εκ του δρόμου και ανέρρηξαν απ'αυτών τεσσαράκοντα και δύο παίδες.

25 και επορεύθη εκείθεν εις το Καρμήλιον κακείθεν επέστρεψεν εις Σαμάρειαν.»

i) Ξεχνούν οι Νεοπαγανιστές ότι αυτοί οι νεαροί δεν θανατώθηκαν από τον προφήτη Ελισαίο. Αυτός τους καταράστηκε «εν ονόματι Κυρίου»: ούτε τους σκότωσε με τα χέρια του ούτε ευχήθηκε να τους φάνε αρκούδες. Τι θα πάθαιναν αυτοί μετά την κατάρα του, ούτε το γνώριζε ο Ελισαίος ούτε το προέβλεψε. Δεν είπε π.χ. «είθε να σας φάνε αρκούδες»! Ούτε είπε «είθε να πεθάνετε». Επετράπη από τον Θεό να θανατωθούν από αρκούδες, γιατί στο πρόσωπό του έβριζαν τον ίδιο το Θεό. Διότι, ήξεραν οι νέοι αυτοί ποιος είναι ο Ελισαίος και τι είναι. Δεν τον έβρισαν για πλάκα, όπως θα έβριζαν έναν οποιονδήποτε ζητιάνο ή έναν τυχαίο ανάπηρο. Τον έβρισαν, κοροϊδεύοντας τη φαλάκρα του, επειδή ήταν προφήτης του Θεού.

ii) Το εβραϊκό κείμενο γράφει “neurim qetanim”, της οποίας καλύτερη μετάφραση είναι το «νεανίες» κι όχι το «παιδάρια». Η ίδια εβραϊκή φράση χρησιμοποιείται και για τον δεκαεπτάχρονο Ιωσήφ (ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΖ’, 2). Δεν ήταν, λοιπόν, δεκάχρονα ή δωδεκάχρονα παιδάκια, που είπαν ένα τραβηγμένο αστείο, κι ο κακός προφήτης τα σκότωσε. Ήταν σχεδόν ενήλικες και, αν λάβουμε υπόψη μας ότι τότε οι άνθρωποι ζούσαν λιγότερο και ωρίμαζαν γρηγορότερα, ήταν, για την εποχή εκείνη ενήλικες άντρες.

iii) Ασχέτως όμως της ηλικίας τους, ήθελαν να κοροϊδέψουν το Θεό μέσω του προφήτη του. Οι νεαροί αυτοί προέρχονταν από την πόλη της Βαιθήλ, κέντρο της παιδοθυσιαστικής λατρείας του Βαάλ (Γ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΒ’, 29). Τη στιγμή που οι λάτρεις του Βαάλ δε λυπόντουσαν καθόλου τα βρέφη που καίγονταν ζωντανά στις φλόγες του Βαάλ, θα το είχαν δύσκολο να επιτεθούν σε ένα άοπλο άνδρα μεγάλης ηλικίας, ο οποίος ήταν προφήτης του εχθρικού γι’ αυτούς Γιαχβέ; Αντί, λοιπόν, να καθίσει να ασχοληθεί μαζί τους και με τις ύβρεις τους προς τον ίδιο και το Θεό που χλεύαζαν, τους καταράστηκε γενικά, δίχως να τους επιτεθεί, δίχως να ζητήσει από το Θεό το θάνατό τους, δίχως να ζητήσει να τους επιτεθούν αρκούδες. «Ήθελές τα και παθές τα», για τους ειδωλολάτρες αυτούς χλευαστές, που τον έβρισαν ακριβώς επειδή αυτός ήταν προφήτης και πιστός του Θεού κι όχι του Βάαλ.

iv) Ο προφήτης Ελισαίος δεν ήταν κανένας αιμοβόρος ή απάνθρωπος ή σιωνιστής άνθρωπος. Ο Ελισαίος έκανε τεράστια ευεργεσία στην Ιεριχώ, όπως αυτό περιγράφεται αμέσως πριν το επισόδειο, για το οποίο τον κατηγορούν:

Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β’

19 Και είπαν οι άνδρες της Ιεριχούς στον Ελισαίο «ιδού, η τοποθεσία της πόλης είναι ωραία, καθώς βλέπεις, αλλά τα νερά της είναι επιβλαβή και η γη δεν καρποφορεί».

20 και είπε ο Ελισσαίος «φέρτε μου μια καινούργια υδρία και βάλτε μέσα σ’ αυτήν αλάτι». Και πήραν και την έφεραν σ’ αυτόν, όπως τους είπε.

21 Ο Ελισαίος βγήκε προς την πηγή των υδάτων, έριξε εκεί το αλάτι και είπε: «αυτά λέγει ο Κύριος: εγώ εξυγιαίνω τα ύδατα και δε θα προέρχεται πλέον από αυτά θάνατος και ακαρπία στη γη».

22 Και πράγματι τα νερά εξυγιάνθηκαν από εκείνη την ώρα από την οποία μίλησε ο Ελισαίος.

Επίσης, ο «κακός παιδοκτόνος» και «σιωνιστής» Ελισαίος θεράπευσε από την λέπρα το Σύριο αρχιστράτηγο Ναιμάν (Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Ε’, 10-19), παρόλο που η Συρία είχε μόλις πριν επεδράμει κατά του Ισραήλ λεηλατώντας τη χώρα και υποδουλώνοντας Ισραηλίτες, μεταξύ αυτών και κάποια που πληροφόρησε τον Ναιμάν ότι ο Ελισαίος μπορεί να τον θεραπεύσει (Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Ε’, 3). Δηλαδή, ο «κακός Ελισαίος» δεν είχε καμμιά εθνικιστική προκατάληψη, ώστε να αρνηθεί σε έναν Σύριο, εχθρό της χώρας του, τη θεραπεία. Δεν έχει πρόβλημα ούτε με ειδωλολάτρες, αφού κι αυτούς τους θεραπεύει, δείχνοντας ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις˙ αρκεί να μην κοροϊδεύουν το Θεό.

κβ) «Γιατί με τις ευλογίες του Γιαχβε: «δέκα χιλιάδας ζωντανούς αιχμαλώτους οι Ιουδαίοι τους κατεκρήμνιζον από του άκρου του κρημνού, ώστε πάντες διερράγησαν»! Β΄ Χρονικών 25, 12»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Διότι με τις ευλογίες του θεού τους Βαάλ αυτοί οι καλοί αιχμάλωτοι έψηναν ζωντανά τα παιδάκια τους και δεν είχαν καμιά διάθεση να σταματήσουν. Αντί να κοιτάνε τις ατελείωτες σφαγές και εξανδραποδισμούς που συνέβαιναν κατά τους εμφύλιους πολέμους μεταξύ αρχαιοελληνικών πόλεων, οι αρχαιόπληκτοι έχουν πρόβλημα με τη θανάτωση παιδοθυσιαστών. 

κγ) «Τι έχουν να πουν οι ΕΛΛΗΝΕΣ Χριστιανοί – που θεωρούν την Π.Δ. ιερό τους βιβλίο – για αυτό το εδάφιό της: «και ράξει ο Θεός τους επανισταμένους επί όρος Σιών επ' αυτούς και τους εχθρούς αυτών διασκεδάσει, Συρίαν, αφ' ηλίου ανατολών και τους Έλληνας αφ' ηλίου δυσμών, τους κατεσθίοντας τον Ισραήλ όλω τω στόματι, επί πάσι τούτοις ουκ απεστράφη ο ΘΥΜΟΣ, αλλ' έτι η χειρ υψηλή»  (Ησαίας Θ΄11-13). Ανθελληνισμός σε όλο του το μεγαλείο.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αυτά τα λέει ο Θεός όχι για όλους τους Έλληνες, αλλά για όσους επιτίθενται στο Ισραήλ. Και είναι γνωστό ότι επί βασιλείας Αντίοχου Γ’ και Δ’ οι Έλληνες που κατείχαν την Παλαιστίνη προέβησαν σε βεβηλώσεις του ναού των Εβραίων. Δεν πρόκειται για ρατσιστικό εδάφιο. Μιλάει κατά αυτών που επιτίθενται στο Ισραήλ. Δηλαδή, το να μιλήσει κανείς κατά εκείνων των Γερμανών που επιτέθηκαν κάποτε στην Ελλάδα είναι ρατσιστικό; Και εν πάσει περιπτώσει ό,τι λέει ο Θεός προς τους Σύριους και τους Έλληνες, τα ίδια λέει και προς τους ίδιους τους Εβραίους. Δεν έχει πρόβλημα. Δεν είναι ρατσιστής.

κδ) «Ιδού τερατώδης ανθελληνισμός, σε κείμενα, που μάλιστα – σύμφωνα με τον Δ. Λάμπρου, εκδότη του περιοδικού Δαυλός – αναγιγνώσκονται και στα ελληνικά μοναστήρια και εκκλησίες: «διότι ενέτεινα σε Ιούδα, εμαυτώ εις τόξον, έπλησα τον Εφραίμ και ΕΞΑΓΕΡΩ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. και Κύριος ΕΣΤΑΙ επ΄αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς, και Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτούς, και καταναλώσουσιν αυτούς, και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπιόνται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυσιαστηρίων» (Ζαχαρίας Θ΄13-15)».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Στις κριτικές-επιστημονικές εκδόσεις της Π.Δ. (βλ. Βασιλ. Μ. Βέλλα, Το Δωδεκαπρόφητον, Αθήνα 1950, σ. 106) τίθεται στο Εβραϊκό σε αγκύλες, που σημαίνει ότι δεν είναι γνήσιο. Ο Δαυλός βέβαια αναφέρεται (τεύχ. 223)  στο κλασικό έργο Δωδεκαπρόφητον του παγκοσμίως αναγνωρισμένου παλαιοδιαθηκολόγου και εβραιολόγου Βασιλείου Βέλλα με τη φράση: «κάποια έκδοση ενός ιδιώτου»! Αληθινά ισχύει (και) εδώ το «ει γαρ έγνω, ου κατέγνω».

Και δυστυχώς για τον Δαυλό και τους ομοϊδεάτες του, το επίμαχο χωρίο δεν αναγιγνώσκεται πουθενά στις εκκλησίες και στα μοναστήρια, όπως βεβαιώνει ο πανεπιστημιακός και κληρικός π. Γ. Μεταλληνός. Οι μόνες περικοπές που διαβάζονται στις εκκλησίες και τα μοναστήρια από το βιβλίο του προφήτη Ζαχαρία είναι οι εξής: Την Παρασκευή της Τυροφάγου μετά την Τριθέκτη – Η’, 7-17. Εις τον Εσπερινόν – Η’, 19-23. Στην Α’ Ώρα της Μ. Παρασκευής – ΙΑ’, 10-13 και στον Μ. Εσπερινό της Αναλήψεως – ΙΔ’, 4-11 <38>(σ. 107) Ο κ. Λάμπρου ψεύδεται ασύστολα επί του θέματος. Με αγκύλες ή μη όμως, το κείμενο είναι τμήμα της Π.Δ. και γράφτηκε ακριβώς εξαιτίας της ξεδιάντροπης συμπεριφοράς του βασιλιά Αντίοχου Δ’, ο οποίος ντρόπιασε το όνομα «Έλληνας» μη σεβόμενος τη θρησκεία των εβραίων, προσπαθώντας να τους εξελληνίσει δια της βίας. Το εδάφιο αυτό είναι μια έκφραση αγανάκτησης των Εβραίων εκείνης της εποχής, όπως εκφράσεις «βάρβαροι» για τους Γερμανούς της εποχής της κατοχής ήταν πολύ συνηθισμένες, αλλά δε σημαίνει ότι οι Γερμανοί είναι βάρβαροι εν γένει. Και τί δεν έκαναν οι Έλληνες πρόγονοί μας κατά των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη:

Α’ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, Α’

41 Ο βασιλεύς Αντίοχος [ο Επιφανής] (...) διέταξε να γίνουν όλοι οι λαοί ένας

42 και να εγκαταλείψουν ο καθένας απ’ αυτούς τους δικούς του νόμους.

44 Ο βασιλεύς έστειλε με αγγελιοφόρους επιστολές στην Ιερουσαλήμ και στις άλλες ιουδαϊκές πόλεις, διατάζοντας όλους να συμμορφωθούν (..)

45 Διέταξε να (..) καταργήσουν την αργία του Σαββάτου

48 Να αφήνουν απερίτμητα τα παιδιά τους (..)

49 ώστε να λησμονήσουν το Νόμο (..)

50 Όποιος δεν θα συμμορφώνονταν με τα λόγια του βασιλιά, θα τιμωρούνταν με θάνατο.

56 Εάν τυχόν εύρισκαν βιβλία του Νόμου, τα έριχναν στο πυρ, κατασχίζοντάς τα.

57 Όποιος ανακαλυπτόταν ότι είχε το βιβλίο της Διαθήκης και όποιος φαινόταν ότι ήταν αφοσιωμένος στο Νόμο, θανατωνόταν, σύμφωνα με διάταγμα του βασιλιά.

Β’ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, ΣΤ’

2 έδωσε [ο Αντίοχος] εντολή στον Αθηναίο [τον απεσταλμένο  του] να μολύνει το ναό της Ιερουσαλήμ και να τον μετονομάσει ναό του Ολυμπίου  Διός και το ναό του Γαριζίν  σε ναό του Ξένιου Διός

6 Δεν ήταν δυνατόν ούτε τα Σάββατα ούτε άλλες πατρώες γιορτές να τηρούν οι Ισραηλίτες, ούτε καν να ομολογούν ότι είναι Ιουδαίοι.

7 (..) Κατά τη γιορτή του Διονύσου αναγκάζονταν οι Ιουδαίοι να μετέχουν στην πομπή στεφανωμένοι με κισσούς προς τιμήν του Διόνυσου.

8 Κοινοποιήθηκε και διάταγμα προς τις γειτονικές ελληνικές πόλεις με προτροπή ανθρώπων του Πτολεμαίου να εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα κατά των Ισραηλιτών και να οδηγούνται και στα συμπόσια και να τρώγουν από τα σπλάγχνα των ζώων των θυσιών

9 Να κατασφάζονται εκείνοι οι Ιουδαίοι που δεν θα συμμορφώνονταν με τα ελληνικά έθιμα (..)

10 δυο γυναίκες συνελήφθησαν, επειδή είχαν κάνει περιτομή στα παιδιά τους. Αυτά οι ειδωλολάτρες τα κρέμασαν από τους μαστούς των μητέρων τους, και μετά τις έριξαν από τα τείχη.

11 Άλλοι Ιουδαίοι, που είχαν καταφύγει  στα κοντινά σπήλαια, για να τηρήσουν κρυφά το Σάββατο, καταγγέλθηκαν στον Φίλιππο και κάηκαν όλοι (..)

Β’ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, Ζ’

1 Συνέβη τότε να συλληφθούν επτά αδελφοί μαζί με τη μητέρα τους και να εξαναγκάζονται να φάν τα απαγορευμένα από το Νόμο χοιρινά κρέατα, βασανιζόμενοι με χτυπήματα με μαστίγια και νεύρα.

3 (..) ο βασιλεύς διέταξε να θέσουν στη φωτιά και να πυρακτώσουν τηγάνια και λέβητες

4 όταν αυτά πυρακτώθηκαν, διέταξε ο βασιλιάς να κόψουν τη γλώσσα εκείνου, που πρώτος είχε μιλήσει έτσι˙ έπειτα διέταξε να του γδάρουν το δέρμα του κεφαλιού του, και του έκοψαν χέρια και πόδια υπό τα βλέμματα των άλλων αδελφών του και της μητρός του.

5 όταν αυτός δε μπορούσε πλέον καθόλου να κινηθεί, μόλις που ανέπνεε, διέταξε ο Αντίοχος να τον ρίξουν στη φωτιά, για να τον τηγανίσουν.

7 (...) οδήγησαν τον δεύτερο αδελφό προς το μαρτύριο. Αφού έγδαραν το δέρμα του κεφαλιού του, τον ρωτούσαν αν δέχεται να φάει χοιρινό κρέας, πριν βασανιστεί και στα άλλα μέλη του σώματός του.

Γ’ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, Β’

28 [Ο Πτολεμαίος ο Φιλοπάτωρ διέταξε] (..) Όλοι οι Ιουδαίοι της Αιγύπτου να περιέλθουν σε κατάσταση δουλείας (..)

29 Οι Ιουδαίοι που θα καταγράφονται στους καταλόγους των δούλων, θα στιγματίζονται με πυρακτωμένο σίδερο στο σώμα τους, δια του σήματος του θεού Διονύσου, ήτοι με φύλλο κισσού.

Γ’ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, Γ’

1 (..) [Ο Φιλοπάτωρ] διέταξε να συγκεντρώσουν όλους τους Εβραίους σε ένα μέρος εντός της Αλεξάνδρειας και να τους θανατώσουν με βασανιστικό θάνατο

Τόσα και τόσα βασανιστήρια, είναι να απορεί κανείς που τα ανθελληνικά εδάφια στην Π.Δ. είναι τόσα λίγα. Κι όμως, το βιβλίο των Μακκαβαίων δεν είναι ανθελληνικό. Απόδειξη, ότι στρέφεται όχι κατά των Ελλήνων γενικά, αλλά μόνο κατά των Ελλήνων που καταπίεζαν τους Εβραίους. Στο Α’ Μακκαβαίων, ΙΒ’ κεφάλαιο οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες αναφέρονται ως αδέλφια των Εβραίων, κι ακόμη πιο ενδιαφέρων είναι ο στίχος 19-23:

19 Το αντίγραφο της επιστολής, που οι Σπαρτιάτες έστειλαν στον [Ιουδαίο αρχιερέα] Ονία είναι αυτό:

20 «Ο Άρειος, ο βασιλιάς των Σπαρτιατών, χαιρετίζει τον αρχαιερέα Ονίαν.

21 Βρέθηκε σε κάποιο αρχαίο έγγραφο ότι οι Σπαρτιάτες και οι Ιουδαίοι είναι αδελφοί και ότι αμφότεροι κατάγονται από το γένος του Αβραάμ.

23 Και εμείς σας γράφουμε ότι τα ποίμνιά σας και όλα τα υπάρχοντά σας είναι δικά μας, και τα δικά μας είναι δικά σας»

ενώ στο Γ’ Μακκαβαίων, Γ’ κεφάλαιο γράφει

8 Οι άλλοι όμως Έλληνες κάτοικοι της Αλεξάνδρειας, που δεν είχαν αδικηθεί καθόλου από τους Ιουδαίους, όταν έβλεπαν αυτή την αναταραχή κατά των Ιουδαίων, δεν είχαν μεν τη δυνατότητα να τους βοηθήσουν φανερά, αλλά δυσφορούσαν κι οι ίδιοι και τους παρηγορούσαν ότι δε μπορεί παρά να μεταβληθεί η κατάσταση αυτή.

Ένα «ανθελληνικό βιβλίο» δε θα επεσήμανε καμμιά συγγένεια με τους Έλληνες. Ένα «ανθελληνικό βιβλίο» δε θα ανέφερε καθόλου την ύπαρξη καλών Ελλήνων που δεν επιθυμούσαν το διωγμό των Ιουδαίων.

κε) «Τη στιγμή που η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από φόνους, μοιχείες, αιμομιξίες, ακολασίες, πώς μπορείτε να κατηγορείτε την ελληνική μυθολογία (ακόμη και στην περίπτωση που οι διηγήσεις της μυθολογίας είναι πραγματικά γεγονότα κι όχι φυσικοί συμβολισμοί); Λέτε ότι οι αρχαιοελληνικοί μύθοι διαφθείρουν με τις ανήθικες διηγήσεις τους. Τι διαφορετικό κάνουν οι ανήθικες διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Σε αντίθεση με τις διηγήσεις της μυθολογίας, η Π.Δ. δεν διαφθείρει, λόγω των εξής δύο διαφορών:

1) Οι ανήθικες πράξεις της μυθολογίας ενεργούνται από τους «θεούς», δηλαδή από εκείνους που κανονικά θα έπρεπε να αποτελούν ηθικά πρότυπα προς μίμηση για τους ανθρώπους, ενώ οι ανήθικες πράξεις της Παλαιάς Διαθήκης ενεργούνται όχι από το Θεό, αλλά από ανθρώπους, οι οποίοι είναι εξ ορισμού ατελή όντα και απέχουν παρασάγγες από την ηθική τελειότητα.

2) Στην Παλαιά Διαθήκη, πέρα από τις διηγήσεις των ανθρώπινων πράξεων υπάρχουν και οι πάμπολες ηθικές εντολές (π.χ. Δέκα Εντολές) προς τους ανθρώπους. Απεναντίας, δεν βλέπουμε να υπάρχουν στην μυθολογία ηθικές εντολές των «θεών» προς τους ανθρώπους. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να υπάρξουν, αφού οι ίδιοι οι «θεοί» θα ήταν οι πρώτοι που θα τις καταπατούσαν;

Είναι αλήθεια ότι και ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης εξολοθρεύει έθνη ή άτομα. Όμως αυτό δεν το κάνει για πλάκα ή για να περνά την ώρα του ή για λόγους εγωισμού, όπως κάνουν οι ανήθικοι «θεοί», αλλά μόνο για τιμωρία των αμαρτωλών και για παιδαγωγικούς λόγους. Όμως αυτές οι πράξεις είναι μεμονωμένες, όντας τιμωρίες. Όταν θέλει ο Θεός της Π.Δ. να πει στους ανθρώπους πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στην κοινωνία, τους δίνει ηθικές εντολές που ισχύουν διαρκώς.

Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν ηθικές εντολές, ενώ στη μυθολογία δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό το λόγο, η μυθολογία παραδειγματίζει αρνητικά τους ανθρώπους, ενώ η Π.Δ. δίνει παράδειγμα μέσω των εντολών. Οι πράξεις των ατελών ανθρώπων δεν συνιστούν παράδειγμα. Αν η Π.Δ. περιείχε μόνο τις διηγήσεις των ανθρώπων, δίχως καμμία ηθική εντολή, τότε ασφαλώς θα προέτρεπε στην ανηθικότητα, όπως οι μύθοι. Είναι προφανές ότι οι ηθικές εντολές ενός τέλειου Θεού υπερισχύουν ως ηθικά παράδειγμα έναντι των πράξεων ατελών ανθρώπων.

Ακόμα και οι περιπτώσεις όπου ο Θεός διατάζει τους Ισραηλίτες να φονεύσουν τους εχθρούς τους, είναι ειδικές, μεμονωμένες, διαρκούν λίγο και εμφανίζονται αποκλειστικώς για λόγους ηθικής δικαιοσύνης, τιμωρίας ενός αμαρτωλού έθνους κ.λ.π. και όχι για λόγους εγωιστικούς, απόκτησης πλούτου και αρπαγής. Πάλι, δηλαδή, πρόκειται για διαταγές βασισμένες σε ηθικά αίτια και σε καμιά περίπτωση στην αυθαιρεσία με την οποία π.χ. οι «θεοί» διατάζουν ή βοηθούν την σφαγή ανθρώπων από άλλους ανθρώπους.

Ο Θεός τούς διατάζει να φονεύσουν α’) σε συγκεκριμένη στιγμή (κι όχι συνεχώς), β’) συγκεκριμένο λαό (κι όχι όλους ή όποιους επιλέξουν μόνοι τους οι Ισραηλίτες), γ’) για λόγους ηθικής διαφθοράς (κι όχι για λόγους θεϊκού εγωισμού, όπως η Αφροδίτη που βοηθά τον τους Τρώες απλώς επειδή ο Πάρις τής έδωσε το μήλο ούτε για λόγους απληστίας του Ισραήλ). Αυτές δεν είναι εντολές «διαρκούς ισχύος», αλλά περιστασιακές και επιπλέον πάντοτε εμπεριέχουν ηθική αιτία. Δεν μπορούσαν δηλαδή οι Ισραηλίτες – κι ούτε έχουμε τέτοιο παράδειγμα πουθενά στην Π.Δ. – να αρχίσουν πόλεμο ή να σφάξουν έναν λαό δίχως εντολή του Θεού, έχοντας τάχα ως ηθικό παράδειγμα/δικαιολογία ότι παλαιότερα τούς είπε ο Θεός να επιτεθούν σε κάποιον συγκεκριμένο (άλλο ή τον ίδιο) λαό. Όπως θα δούμε στο επόμενο κεφάλαιο, ο Θεός προειδοποιεί τους Ισραηλίτες ότι δεν θα λάβουν ούτε ένα πόδι ξένης γης παραπάνω από αυτήν που ο ίδιος θα τους δώσει.