Ισχυρίζονται οι Αρχαιόπληκτοι:

"Εξαιτίας του Χριστιανισμού οι Έλληνες εγκατέλειψαν τον Αρχαίο Ελληνικό ορθολογισμό και υιοθέτησαν τον ανορθολογισμό της ιουδαιοχριστιανικής Ανατολής. Ο Έλληνας αντιμετωπίζει π.χ. την ανομβρία με λιτανείες και όχι με αρδευτικά έργα, τις αρρώστιες με προσδοκία θαυμάτων από κάθε ανόητο χριστιανικό μύθο και όχι με καταφυγή στην επιστήμη και μόνο, με προσευχές για θεϊκή εύνοια αντί για χρήση της επιστήμης".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Μια από τις μεγαλύτερες ανακρίβειες για την αρχαιότητα είναι αυτή της ορθολογικής αρχαίας κοινωνίας. Στην αρχαιοελληνική θρησκεία τα θαύματα των αρχαίων «θεών» έδιναν κι έπαιρναν (πρβλ. θαυματουργικές κινήσεις αγαλμάτων, θαυματουργικές τιμωρίες, θεραπείες λ.χ. του Ασκληπιού). Οι Νεοπυθαγόρειοι, για να μάθουν τη θέληση θεών και δαιμόνων, έκαναν νεκρομαντείες, υπνωτισμούς κ.ά. (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 511), αντίθετα από ό,τι παραπλανητικά οι Νεοπαγανιστές σήμερα κηρύττουν, για να φαίνεται ίσως πιο «επιστημονικό» κι «ορθολογικό» το σύστημά τους. Και παριστάνοντας τους «ορθολογιστές», ειρωνεύονται τους Χριστιανούς που απέδιδαν γεγονότα στην οργή του Θεού, ξεχνώντας πως ένα από τα ινδάλματά τους, ο Πορφύριος, τον τρίτο μ.Χ. αιώνα γράφει για μια επιδημία λοιμού: «κανένας θεός δεν ήλθε να βοηθήσει την πόλη από τότε που λατρεύεται ο Ιησούς» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 587). Αυτό ονομάζουν οι Νεοπαγανιστές «ορθολογισμό» και «μη διατάραξη της Φυσικής Τάξης» ή κάνουν τα στραβά μάτια; Επειδή λατρεύεται ο Ιησούς, ο Πορφύριος πιστεύει ότι δεν θεραπεύεται η επιδημία; Είναι αυτό αρχαίος ορθολογισμός;

Και βέβαια, οι Νεοπαγανιστές που γνωρίζουν μόνο τα Κατά Χριστιανών και Περί αγαλμάτων του «θεωρητικού» τους Πορφύριου, δεν φαίνεται να γνωρίζουν ένα άλλο σύγγραμμά του, το Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας, όπου ο Πορφύριος γράφει πως οι άνθρωποι μπορούν να εξαναγκάσουν θεούς να κάνουν μάγια, θαύματα, να αποκαλύψουν το μέλλον και να εμφανιστούν˙ επίσης γράφει πως οι θεοί δυσφορούν αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν, όταν τα χρησιμοποιούμενα μέσα (μαγικές λέξεις, ευχές, περιποιήσεις λατρευτικών αγαλμάτων) είναι τα πρέποντα, να κάνουν ό,τι τους ζητούν οι άνθρωποι. Επίσης ότι οι θεοί μαθαίνουν το μέλλον από τα άστρα. Οι χρησμοί είναι λανθασμένοι όταν ζητήται από τους θεούς να πουν περισσότερα από όσα γνωρίζουν (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512). Ο Πορφύριος πιστεύει επίσης στην ανταπόκριση των θεών σε θεουργικές ενέργειες (μάγια) (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512). Αφού ο Πορφύριος κατακρίνει τα θαύματα λέγοντας πως δεν επεμβαίνει στη φυσική τάξη των πραγμάτων οι θεοί, πώς εξηγούν την παραπάνω άποψή του οι σύγχρονοι θαυμαστές του Πορφύριου; Μήπως πρόκειται για «έκτακτη» ανταπόκριση-θαύμα και παρέμβαση στη Φυσική Τάξη των θεών;

«Η τελική στάση του Πορφύριου απέναντι στη «θεουργία» (στα έργα του Περί αποχής εμψύχων και Περί επανόδου της ψυχής) είναι ότι η θεουργία επηρεάζει πραγματικά τους θεούς, μπορεί μάλιστα να τους κάνει να υποφέρουν, χάρη σε αυτήν οι ψυχές των ανθρώπων μπορούν, με την βοήθεια κάποιου καλού δαίμονος, να ανυψωθούν λίγο και να ατενίσουν τους θεούς και τους αγγέλους» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512).

«Ο Πορφύριος δογματίζει ότι όσες από τις ψυχές είναι καλές, χρησιμοποιούνται (μεταθανάτια) από τους θεούς για να φροντίζουν για τα ζώα, τα φυτά, και προκαλούν τα καιρικά φαινόμενα» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512). Πώς ο κατεξοχήν αντιχριστιανός Ειδωλολάτρης φιλόσοφος που «αρνείται τα θαύματα» ισχυρίζεται ότι άνθρωποι προκαλούν τα καιρικά φαινόμενα. Είναι αυτό διατάραξη της Φυσικής Τάξης, ναι ή όχι;

«Ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι συνδέονται με το Ένα όχι με νοητική ή πνευματική προσπάθεια, αλλά με την τέλεση μυστικιστικών ιεροτελεστειών και με τη βοήθεια μυστικών δυνάμεων που υπάρχουν σε ορισμένους λίθους, φυτά και ζώα. Ο Πρόκλος αποδίδει επίσης μεγάλη σημασία στην πίστη» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ', σ. 335).

«Η ίδια σύνδεση της πίστεως με την αλήθεια και την αγάπη εμφανίζεται αρκετές φορές στον Πρόκλο. Πρόκλου, Εις Αλκ. 51, 15 πίστις, αλήθεια και έρως, είναι οι τρεις αρχές δημιουργίας που αντιστοιχούν στο Αγαθό, στο Νοητό και στο Κάλλος. Πρόκλου Εις Τίμ. 1, 212, 21, για να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα από την προσευχή χρειαζόμαστε (μεταξύ άλλων) «πίστιν και αλήθειαν και έρωτα, ταύτην εκείνην την τριάδα, και ελπίδα τών αγαθών (...) ίνα μόνος τις τω θεώ μόνω συνή». Πρόκλου, Εις Παρμ. 927, 26 πίστις, αλήθεια και έρως είναι «τα σώζοντα τας ψυχάς κατ’ επιτηδειότητα την προς εκείνα τρία συνάπτουσαν». Η άμεση πηγή του Πρόκλου (όπως έδειξε ο Kroll, De orac. Chald. σ. 26) είναι τα Χαλδαϊκά Λόγια, από τα οποία παραθέτει τη γραμμή «πάντα γαρ εν τρισί τοίσδε κυβερνάταί τε και έστι» Πρβλ. Θεολ. Πλάτ. 1,25 «η προς αυτό (το αγαθόν) συναφή και ένωσις υπό τών θεολόγων πίστις καλείται» (τών θεολόγων= Χαλδαϊκά Λόγια)» (E.R. Doods, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 190).

Θα αντιπούν οι Ν/Π (Νεοπαγανιστές) ότι το Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας το έγραψε ο Πορφύριος προτού έρθει σ’ επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό. Μα και στο Περί αποχής εμψύχων, πάλι δέχεται την θεουργία, όχι βέβαια τόσο όσο την δεχόταν αρχικά, αλλά την δέχεται σε σημαντικό βαθμό. Εάν οι Ν/Π θεωρούν «φυσιολογικές» για την εποχή εκείνη τις συγκρητιστικές παρεγκλήσεις του Πορφύριου από την δήθεν ενιαία αρχαιοελληνική άποψη, τότε ποιο το πρόβλημά τους με τα χριστιανικά θαύματα; Κι αυτά θα μπορούσαν να τα πουν «φυσιολογικό συγκρητισμό» της εποχής. Δεν είναι λοιπόν τα θαύματα που τους ενοχλούν˙ δεν είναι ο ανύπαρκτος ορθολογισμός τους, ο οποίος δήθεν πλήττεται από αυτά. Απλώς είναι το άλωθί τους.

Το γνωστό παραμύθι, στο οποίο (ακόμη και οι μη Παγανιστές-εθνικιστές) αρχαιολάτρες πιστεύουν, περί ορθολογικού αρχαίου Πολυθεϊσμού και ανορθολογικού Χριστιανισμού που βασίζεται στην πίστη, είναι λοιπόν μια απάτη. Εκείνη την εποχή, ορθολογικός ήταν ο Χριστιανισμός και ανορθολογικός (με θεουργίες, μετενσαρκώσεις, μαντική, αστρολογία) ήταν ο ειδωλολατρικός Ελληνισμός. «Στην πραγματικότητα, ενώ ο Ωριγένης και οι επίγονοί του πάσχιζαν να συμπληρώσουν την αυθεντία με τη λογική, η παγανιστική φιλοσοφία έτεινε όλο και περισσότερο να αντικαταστήσει τη λογική με την αυθεντία – και όχι μόνο με την αυθεντία του Πλάτωνος, αλλά και την αυθεντία της ορφικής ποιήσεως, της ερμητικής θεοσοφίας ή κάποιων σκοτεινών αποκαλύψεων, όπως τα Χαλδαϊκά Λόγια» (E.R. Doods, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 189). «Το γεγονός ότι Εβραίοι και Χριστιανοί αξίωναν μια πίστη βασιζόμενη σε προτάσεις για τις οποίες ήταν ανίκανοι να προσκομίσουν αποδείξεις ήταν κοινός τόπος της νεοπλατωνικής κριτικής. Στους ύστερους αιώνες, ωστόσο, αυτή η αντίθεση αμβλύνθηκε στο βαθμό που οι Χριστιανοί πάσχιζαν για μια λογική θεώρηση των απόψεών τους, ενώ ο Νεοπλατωνισμός προσέλαβε περισσότερο τα χαρακτηριστικά θρησκεία και στην τελική του μορφή προέκρινε την πίστη ως την υψηλότερη των αρετών» (R.T. Wallis Νεοπλατωνισμός, εκδ. Αρχέτυπο, σ. 169).

Οι σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι «Έλληνες Εθνικοί» «θεμελίωσαν» την  σημερινή θρησκεία τους βασιζόμενοι – με την έννοια, ασφαλώς, ενός σημαντικού πνευματικού καθοδηγητή κι όχι του προφήτη – σε σημαντικό βαθμό στον Πορφύριο, που έλεγε ότι δεν συμβαίνουν θαύματα, διότι οι θεοί δεν επεμβαίνουν κι ούτε διαταράσσουν την Φυσική Τάξη του Σύμπαντος, αλλά και διότι οι θεοί είναι στην πραγματικότητα «φυσικές δυνάμεις». Από τα παραπάνω αποσπάσματα όμως διαφαίνεται πολύ καλά πως τόσο ο Πορφύριος όσο και ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος και άλλοι διατείνονται πως η Φυσική Τάξη διαταράσσεται από τους θεούς με την βοήθεια θεουργιών, μαγείας, τσαρλατανισμού με λίγα λόγια. Όσα λοιπόν ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές περί «ορθολογισμού» της αρχαίας θρησκείας διαψεύδονται και γίνονται καταγέλαστα από τους ίδιους τους ιδεολογικούς τους αντιχριστιανούς φιλοσοφικούς προγόνους. 

Οι Νεοπαγανιστές λένε πως αυτές οι δεισιδαιμονίες, οι θαυματοποιίες, προλήψεις και μαγείες δεν τα γνωρίζουν. Π.χ. ότι στην Αρχαία Ελλάδα οι ετοιμόγεννες γυναίκες δεν επιτρέπονταν να μπουν στο ναό για 40 μέρες, αυτοί που ήρθαν σε επαφή μαζί τους μόνο για δύο, αυτοί που απλώς είδαν ένα πτώμα ή πήραν μέρος σε νεκρικές τελετές απαγορεύεται προσωρινά να επισκεφτούν τους θεούς. Όταν ο άντρας και η γυναίκα έρχονταν σε επαφή ήταν ακάθαρτοι για μικρότερο διάστημα. Στα Μέθανα, όταν οι άνεμοι απειλούσαν να καταστρέψουν τα κλήματα, δυο άντρες έσχιζαν έναν κόκορα στα δύο και καθένας τους, βαστώντας από ένα ματωμένο κομμάτι, έκαναν το γύρο των αμπελιών, από αντίθετη κατεύθυνση, ώσπου να ανταμώσουν. Εκεί έθαβαν τα δυο κομμάτια για να σταματήσει το κακό (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 26). Μια κοπέλα έπρεπε να περπατήσει γύρω από το κτήμα με ένα κόκκορα στα χέρια της για να διώξει τα αγριόχορτα και τα βλαβερά έντομα. Κάνουν λόγο για την βροχοποιία και για τις χριστιανικές λιτανείες χλευαστικά οι  Νεοπαγανιστές, μη γνωρίζοντας βέβαια ότι όταν επικρατούσε ξηρασία, ο ιερέας του Δία στο Λύκαιο όρος πήγαινε στο πηγάδι, βουτούσε ένα κλωνάρι στο νερό του και το ανακινούσε. Αμέσως φαινόταν να υψώνεται καταχνιά από το πηγάδι. Γινόταν σύννεφο και έβρεχε σε όλη την Αρκαδία (Παυσανία, Αρκαδικά, 38,4). Αυτό μήπως είναι θεουργία ή αναίρεση της Φυσικής Τάξης;

«Η λατρεία των ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα ήταν δεμένη στον τάφο τους και η δύναμή τους στα λείψανά τους, που ήταν θαμμένα στον τάφο. Οι Λακεδαιμόνιοι βρήκαν, με κάποια δυσκολία τα κόκαλα του Ορέστη κάτω από ένα σιδεράδικο και τα έφεραν στην Σπάρτη, όταν χρειάστηκαν τη βοήθειά του  στον πόλεμο με τους Αρκάδες (Παυσανίας, 3, 3,6˙ Ηρόδοτος, 1, 67-68). Στη μάχη του Μαραθώνα ο Θησέας πετάχτηκε από το μνήμα του για να αγωνιστεί με το λαό του ενάντια στους Πέρσες» (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 16).

Έτσι κερδίζονταν οι πόλεμοι, σύμφωνα με την αρχαία θρησκεία: Παυσανία, Λακωνικά, 3, 7 «Χρησμό παρόμοιο με αυτόν που είχαν λάβει οι Λακεδαιμόνιοι για τα οστά του Ορέστη έλαβαν αργότερα και οι Αθηναίοι, που τους έλεγε να φέρουν πίσω το Θησέα από τη Σκύρο, γιατί διαφορετικά δε θα ήταν δυνατό να καταλάβουν τη Σκύρο. Ο Κίμωνας, ο γιος του Μιλτιάδη, τα βρήκε επιστρατεύοντας την εξυπνάδα του και πολύ σύντομα κατέλαβε τη Σκύρο» (βλ. και Πλούταρχου, Θησέας, 36).

«Ο Πυθαγόρας πρόσταζε να μη χρησιμοποιούμε το λουτρό» (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία 4, 17).

Ο Πρόκλος πίστευε πως ήταν μετενσάρκωση του Νικόμαχου (περίπου 150 μ.Χ.) (Μαρίνου, Βίος Πρόκλου, 28).

Σύμφωνα με τον «ορθολογιστή» Πλωτίνο, η ανθρώπινη μοίρα μπορεί να διαβαστεί στα άστρα (Εννεάδες, II, 3, 7, 4-10). Σ’ ένα του εδάφιο ο Πλωτίνος αναφέρεται με φανερή συμπάθεια στη θεουργική πρακτική εμψύχωσης ενός θεϊκού αγάλματος (IV, 3, 11). Μια φορά πείστηκε να προσφύγει σε επίκληση του οικείου του δαίμονα (Βίος Πλωτίνου, 10, 14-33).

«Ο αυτοκράτορας Μ. Αυρήλιος ευχαριστούσε τους θεούς για τις ιατρικές οδηγίες που του έστελναν στον ύπνο του.

Ο Πλούταρχος απέφευγε να τρώει αβγά εξαιτίας ορισμένων ονείρων (Συμπ. Προβλ. 2, 3, 1 635e).

Ο Δίωνας Κάσσιος εμπνεύστηκε από ένα όνειρο να γράψει ιστορία (72, 23)˙ κι ακόμη ένας τόσο φωτισμένος χειρουργός όπως ο Γαληνός ήταν έτοιμος να προβεί σε μίαν εγχείρηση με την προσταγή ενός ονείρου (σχόλια στο ιπποκρατικό Περί χυμών 2,2)» (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 92).

«Τόσο δεισιδαίμονες ήταν οι Αθηναίοι, ώστε επειδή ένας έκοψε ένα πουρνάρι από ένα ηρώο, τον σκότωσαν. Αλλά και τον Ατάρβη, επειδή αυτός σκότωσε το ιερό σπουργίτι του ναού του Ασκληπιού, δεν το παρείδαν αυτό οι Αθηναίοι, αλλά τον σκότωσαν, μη δίνοντας συγχώρεση λόγω άγνοιας ή λόγω τρέλας» (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία 5, 17). «Ένα παιδάκι μάζεψε από το έδαφος ένα χρυσό πέταλο που είχε πέσει από το χρυσό στεφάνι της Αρτέμιδας. Οι δικαστές άπλωσαν μπροστά στο παιδί διάφορα παιχνίδια, αστραγάλους και το πέταλο. Το παιδί αμέσως ξανάπιασε το χρυσό πέταλο. Γι’ αυτό το σκότωσαν ως ιερόσυλο, μη δίνοντας συγχώρεση λόγω της ηλικίας του, αλλά τιμωρώντας το για την πράξη του» (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία 5, 16).

Στη Δωδώνη βρέθηκαν αρκετοί μολυβένιοι πίνακες με τα ερωτήματα του κόσμου προς το μαντείο. Κάποιος Ηρακλείδης ρωτάει αν η γυναίκα του θα του κάνει παιδί, κάποιος Λυσανίας αν το παιδί της γυναίκας του είναι δικό του. Κάποιος άλλος αν θα κάνει καλά να θρέψει πρόβατα, άλλος αν θα κερδίσει από τη δουλειά του πραματευτή (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 122).

«Ξέρουμε πως στην Αθήνα του 4^ου π.Χ. αιώνα υπήρχε αρκετή «μαγεία για όλους», και μάλιστα με την κυριολεκτική σημασία του όρου, όπως μαθαίνουμε από πρώτο χέρι για τους «κατάδεσμους». Η τεχνική της καταδέσεως ήταν ένα είδος μαγικής επίθεσης. Πίστευαν ότι είναι δυνατόν να «δέσει» κάποιος τη θέληση ενός άλλου ανθρώπου ή να του προκαλέσει θάνατο εξεγείροντας εναντίον του την κατάρα των δυνάμεων του κάτω κόσμου. Έγραφαν την κατάρα πάνω σε κάτι ανθεκτικό, μια μολύβδινη πλάκα ή ένα κεραμύδι, και το τοποθετούσαν κατά προτίμηση στον τάφο ενός νεκρού. Έχουν βρεθεί εκατοντάδες τέτοια «δεσίματα» από ανασκαφές σε πολλά σημεία του μεσογειακού κόσμου. Είναι όμως σημαντικό πως τα αρχαιότερα παραδείγματα, που έχουν μέχρι τώρα ανακαλυφθεί, προέρχονται από την Ελλάδα, τα περισσότερα από την Αττική και επίσης, ενώ με βεβαιότητα μπορούμε να αναγάγουμε στον 5^ο π.Χ. αιώνα πάρα πολύ λίγα παραδείγματα, ξαφνικά στον 4^ο π.Χ. αιώνα παρουσιάζονται πάρα πολλά. Ανάμεσα στα επικατάρατα πρόσωπα των επιγραφών περιλαμβάνονται αρκετά γνωστές δημόσιες προσωπικότητες. Η συνήθεια ήταν αρκετά κοινή στις μέρες του Πλάτωνα, ώστε ο φιλόσοφος να θεωρήσει πως αξίζει τον κόπο να νομοθετήσει εναντίον της (Νόμοι 933 Α-Ε), καθώς επίσης εναντίον της συγγενικής μεθόδου της μαντικής επίθεσης με τη χρήση ενός κέρινου ομοιώματος του εχθρού (Νόμοι 933 Β)» (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 128).

Ας δούμε όμως, κάποιες μολύβδινες πλάκες. Μια πινακίδα που βρέθηκε στην Αττική γράφει «Ρίξτε ανυπόφορους πυρετούς σε όλα τα μέλη της Γαμετής, της κόρης της Υγείας... σκοτώστε, χθόνιοι θεοί και ... την ψυχή και την καρδιά της Γαμετής, της κόρης της Υγείας... ρίξτε πυρετούς ανυπόφορους σε όλα τα μέλη της..» (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 51).

Μια άλλη ταμπέλα με κατάδεσμο, από την Αθήνα του 3^ου ή 2^ου π.Χ. αι.  ζητά να πάθει μια κοπέλα, η Κερκίδα, αλαλία: «Κερκίς, Βλαστός, Νίκανδρος, Γλυκέρα. Δένω την Κερκίδα τα λόγια και τις πράξεις της Κερκίδας, όπως και τη γλώσσα της, στα νεαρά αγόρια [εννοεί τους νεκρούς που πέθαναν νέοι], και όταν θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές να στερήσουν την Κερκίδα από τη λαλιά της... Ερμή, χθόνιε θεέ, εσύ...» (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 52).

Μια άλλη πινακίδα (P. Roesch “Une tablette de malιdiction de Tιbessa”, Bulletin d’ archιologie algιrienne 2, 166-167, σ. 231-232) γράφει: «Δένω τη Σατουρνίνα. Θα δέσω στο πνεύμα της ένα πικρό [κακό;], τη δένω μαζί με τους απογόνους της. Να μη γνωρίσει παρά πίκρα και φρίκη, ως τη μέρα που η Σατουρνίνα θα φθάσει στα έσχατα όρια του θανάτου... στη Σατουρνίνα... καταποντίζω τη Σατουρνίνα στην τρέλα, από αυτή τη στιγμή, τώρα, για την αιωνιότητα, αμέσως, αμέσως, γρήγορα, γρήγορα. Την κόβω κομμάτια, ολόκληρη, γρήγορα, για την αιωνιότητα, γρήγορα, γρήγορα».

Μια άλλη πινακίδα (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 18) από τον Άγιο Τύχωνα στην Κύπρο, γράφει: «υποταγμένοι δαίμονες, Πλούτωνα, άρχοντες της γης, χθόνιε Ερμή, κι εσείς πνεύματα, όσα βρίσκεστε εδώ, πάρτε τον αντίδικό μου». Μια πινακίδα του 3^ου μ.Χ. αι που βρέθηκε στην Αγορά των Αθηνών (G.W. Elderkin, Hesperia V, 1936) γράφει: «ΒΑΡΒΑΦΟΡΦΟΡΒΑΡΒΟΡΒΑΡ ΒΟΡΑ ΒΟΡΒΟΡ ΒΑΡΒΑ ΦΟΡΒΑΒΑΙΗ. Πανίσχυρε Τυφώνα, σού παραδίδω τη Φιλόστρατα, την οποία γέννησε η Γοργίππα, για να παγώσεις ό,τι είναι δικό της: την αναπνοή της, τη ζωή της, τις δυνάμεις της, την αντοχή της, το σώμα της, τα μέλη της, τα νεύρα της, τα κόκαλά της, τις φλέβες της, τις αρτηρίες της, την καρδιά της, τα νύχια της, το συκώτι της, τα πνευμόνια της, όλα τα εσωτερικά της όργανα. Ναι, άρχοντα Τυφώνα, εκδικήσου αυτόν που γέννησε...».

Ένας πάπυρος δίνει συμβουλές για παρασκευή κατάδεσμου για να προκαλέσει αϋπνία σε κάποια (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 127-8]): «(..)πάρε μια λάμπα βάλε της φιτίλι και πες: "Σε εξορκίζω, λάμπα, στ όνομα της μάνας σου, της Εστίας ΜΗΡΑΛΛΗΛ (πες το δυο φορές), και του πατέρα σου, του Ηφαίστου, ΜΕΛΙΒΟΥ ΜΕΛΙΒΑΥ ΜΕΛΙΒΑΥΒΑΥ. Κάνε την να αναπαύεται χωρίς ύπνο"». Ένας κατάδεσμος γράφει (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 128): «Κατάδεσμος ΣΕΔΕΜΟΥΡ ΒΙΡΒΙΑ ΗΧΙ ΕΡΩΦΘΙ ΑΤΑΡΜΕΤΡΑ ΧΗΛΛΩΩΨ (να προστεθεί ό,τι χρειάζεται)». Τέλος, ένας πάπυρος δίνει οδηγίες για παρασκευή κατάδεσμου για πάσα χρήση (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 129-130): «(..) Το κείμενο που πρέπει να γράψεις είναι το εξής: "Σε εξορκίζω, Άρχοντα Όσιρι, με τα άγια ονόματα σας ΟΥΧΙΩΧ ΟΥΣΕΝΑΡΑΘ, Όσιρι, ΟΥΣΕΡΡΑΝΝΟΥΦΘΙ ΟΣΟΡΝΟΥΦΗ, Όσιρι-Μνήβι, ΟΥΣΕΡΣΕΤΕΜΕΝΘ ΑΜΑΡΑ ΜΑΧΙ ΧΩΜΑΣΩ ΕΜΜΑΙ ΣΕΡΒΩΝΙΕΜΕΡ Ίσις, ΑΡΑΤΩΦΙ ΕΡΑΧΑΞ ΕΣΕΙΩΘ ΑΡΒΙΩΘΙ ΑΜΗΝ ΧΝΟΥΜ ΜΟΝΜΟΝΤ ΟΥΟΥΖΑΘΙ ΠΗΡ ΟΥΝΝΕΦΕΡ ΕΝ ΩΩΩ παραδίδω στα χέρια σας, Άρχοντα Όσιρι και σας εμπιστεύομαι αυτό το υλικό". Αν όμως θάψεις την πινακίδα ή την κρύψεις σε ποταμό .... να γράψεις την ορφική φράση ΑΣΚΕΙ ΚΑΙ ΧΑΣΚΕΙ».

Αυτά επιτρέπει η ειδωλολατρική θρησκεία. «Ασήμαντες λεπτομέρειες», βέβαια. Δηλαδή οι Έλληνες ειδωλολάτρες είχαν ξεπεράσει και προλάβει ακόμη και την ανατολίτικη παγανιστική δεισιδαιμονία, ήδη κατά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα., προτού τάχα την εισάγει στην Ελλάδα ο Αλέξανδρος, όπως ισχυρίζονται μερικοί Νεοπαγανιστές, προκειμένου να φορτώσουν σε άλλους τις δεισιδαιμονίες των Αρχαίων Ελλήνων.

Έπειτα από όλα αυτά  η άποψη των Ν/Π που λένε πως «Για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισμού της Ανατολής, οι νεοπλατωνικοί χώνονταν στον βάλτο του μυστικισμού και της δαιμονολογίας, οι δε επίσημες αρχές προσπαθούσαν απελπισμένα να αντιτάξουν “εθνικούς” θαυματοποιούς», με άλλα λόγια ότι η θαυματοποιία εμφανίστηκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο μόνο μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού είναι  τελείως εσφαλμένη. Θαύματα και προλήψεις της αρχαίας θρησκείας έδιναν κι έπαιρναν στην κλασσική εποχή, κι ακόμη πιο πριν. Προφανώς αυτά ήταν «ελληνικό ήθος»  κι όχι τσαρλατανισμός. Προφανώς οι ανόητες ερωτήσεις – αν το παιδί είναι δικό του – προς τους θεούς και φυσικά οι «θεϊκές», επιστημονικά ελεγμένες, απαντήσεις  των «θεών» στις ερωτήσεις αυτές, αποτελούν θαυμαστή θεουργία της προχριστιανικής Ελλάδας και σε καμία περίπτωση μεταφυσική αγύρτικη θαυματοποιία.

«Την ποιότητα των πολιτισμών και των θρησκειών δεν καθορίζουν 1,2,10, ή 20 ή και 50 έστω μεμονωμένα περιστατικά, αλλά η στοχοθεσία των θεσμών τους, κοντολογίς και το σε τι άνθρωπο στοχεύουν τι άνθρωπο δημιουργούν», απαντάν οι Ν/Π για όλα αυτά τα αρχαιοελληνικά παράλογα. Αν οι Ν/Π ερμηνεύουν με αυτόν τον τρόπο την αρχαία δεισιδαιμονία, τότε παρατηρούμε ότι:

1)   Έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, διότι, όταν πρόκειται για την αρχαιοελληνική παγανιστική δεισιδαιμονία, αντιδιαστέλλουν την «κακή συνήθεια/πρακτική», από την καλή «στοχοθεσία», ενώ αντίθετα, όταν πρόκειται για τις λαϊκές χριστιανικές δεισιδαιμονικές συνήθειες, τότε δεν αντιδιαστέλλουν θεωρία και πρακτική, αλλά θεωρούν πως αυτές έχουν αίτιο την χριστιανική θεολογία, πράγμα φυσικά ενάντιο στην επιστημονική αλήθεια. Διότι, όπως είναι γνωστό, οι τυχόν σημερινές δεισιδαιμονίες του λαϊκού Χριστιανισμού είναι αποκλειστικά κατάλοιπο των αρχαιοελληνικών δεισιδαιμονιών που είχαν «οι αρχαίοι ημών πρόγονοι». Είναι όσα δεν κατάφερε η Εκκλησία να ξεριζώσει, δηλαδή, τα απομεινάρια της ειδωλολατρικής ανοησίας και δεισιδαιμονίας της αρχαίας θρησκείας.

2)   Αντίθετα με ό,τι λεν, η αρχαιοελληνική στοχοθεσία ποτέ δεν είχε στόχο την καταπολέμηση της παγανιστικής δεισιδαιμονίας. Δυο-τρεις φιλόσοφοι μίλησαν κατά του ειδωλολατρικού ανορθολογισμού, αλλά οι υπόλοιποι Αρχαίοι, οι μη φιλόσοφοι Ειδωλολάτρες προτιμούσαν όλον τον παραλογισμό που παραθέσαμε.

3) «Ένα, δύο, τρία, δέκα, είκοσι, πενήντα μεμονωμένα περιστατικά» δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά ούτε «λεπτομέρειες», όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, αλλά ενδείξεις του ειδωλολατρικού ανορθολογισμού που ήταν κυρίαρχος σε όλη την αρχαιότητα. Οι Νεοπαγανιστές, άλλωστε, υπερασπιζόμενοι και σήμερα ακόμη την αστρολογία, την μαντική, αποδεικνύουν τον ισχυρισμό μας αυτόν. Υπερασπίζονται ό,τι καταπολέμησαν οι – συγκριτικά με το σύνολο του πληθυσμού – λίγοι ορθολογιστές Αρχαίοι φιλόσοφοι. Οι Νεοπαγανιστές, για παράδειγμα, ακόμη και την εκλογή από τους Επαναστάτες της 25^ης Μαρτίου ως ημέρας έναρξης της επανάσταστασης του 1821 την αποδίδουν (Δελτίο τύπου ΥΣΕΕ #15) στην αστρολογία: «(....) «εορτάζει» την Εθνεγερσία της 25^ης Μαρτίου (που όμως στ’ αλήθεια ξεκίνησε την Εαρινή Ισημερία)»!! – αγνοώντας τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος την 25^η Μαρτίου την αναφέρει όχι ως ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, αλλά ως ημέρα του Ευαγγελισμού («Την ημέραν του Ευαγγελισμού να είναι έτοιμοι, και κάθε επαρχία να κινηθή» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ.145)).

4) Αν λοιπόν, οι Νεοπαγανιστές είναι στ’ αλήθεια ταγμένοι στην «υπεράσπιση της αρχαίας ψυχής», όπως τους αρέσει να  λένε, τότε δεν μπορούν να εκλέγουν αυθαιρέτως ό,τι τους αρέσει από την «αρχαία ψυχή», ενώ τα υπόλοιπα τμήματά της να τα υποβιβάζουν – επειδή τους συμφέρει να κάνουν έτσι – σε ασήμαντα, τάχα μεμονωμένα περιστατικά. Μεμονωμένα περιστατικά είναι, λοιπόν, η λατρεία του Ασκληπιού, οι χρησμοί των μαντείων – τα οποία έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην αρχαιότητα – και το λαϊκό ήθος, η πραγματική στοχοθεσία, που φανερώνεται στις δεισιδαιμονίες; Φυσικά, δεν είναι˙ αντιθέτως, πρόκειται για τεκμήρια της σκοτεινής πλευράς ενός λαμπρού πολιτισμού. Οι πεποιθήσεις ενός συνόλου ανθρώπων, ενός πολιτισμού χιλιάδων χρόνων, οι στόχοι τους, η πίστη τους δεν μπορούν να γίνουν γνωστοί, αν ένα τμήμα τους απομονωθεί για ιδεολογικούς λόγους ό,τι συμφέρει κάποιους.

Ακριβώς αυτή η νεοεποχίτικη μόδα είναι που τους κάνει να δηλώνουν «αρχαιολάτρες» και «υπερασπιστές – υποτίθεται όλου – του αρχαίου ήθους», ενώ στην πραγματικότητα διαλέγουν μόνον ό,τι τους συμφέρει από το αρχαίο ήθος, εθελοτυφλώντας για την συνολική στοχοθεσία και το συνολικό ήθος  της αρχαίας υπήρχαν στην κλασσική εποχή και ότι εμφανίστηκαν μόνο μετά τον ερχομό του Χριστιανισμού.