Οι Nεοπαγανιστές, συκοφαντούν εμάς τους Χριστιανούς ως "λειψανολάτρες", επειδή τιμούμε (και ΔΕΝ λατρεύουμε) τα πλήρη με Πνεύμα Άγιο οστά τών αγίων μας. Το ενδιαφέρον όμως, είναι ότι ενώ οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν εμάς για την τιμή τών λειψάνων, το ίδιο έκαναν και οι αρχαίοι Παγανιστές πρόγονοί μας, με λείψανα που θεωρούσαν ότι ανήκουν σε ήρωες τής αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας! Το ακόλουθο κείμενο που συλλέξαμε από το διαδίκτυο, μαζί με την εικόνα τών γεωγραφικών περιοχών, στις οποίες οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν οστά υποτιθέμενων "προγόνων" και "ηρώων", είναι χαρακτηριστικά:

Οι αρχαίοι Έλληνες βίωσαν αυτό που θα μπορούσε να ονομάζεται "Έξαρση των οστών".

Μεταξύ 7ου και 5ου αιώνα π.Χ., διάφορες ελληνικές πόλεις-κράτη αιχμαλωτίστηκαν από την ανακάλυψη τεράστιων οστών, τα οποία απέδωσαν με ανυπομονησία στους θρυλικούς ήρωες του μύθου. Ο αρχαίος γεωγράφος και ταξιδιωτικός συγγραφέας Παυσανίας μόνο, τεκμηριώνει πάνω από δύο ντουζίνες τέτοιες περιπτώσεις.

Σε ένα διάσημο παράδειγμα εμπλέκονται οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι ξέθαψαν τα τεράστια λείψανα του Ορέστη στην Τεγέα, ενώ οι Αθηναίοι φέρεται να ανέσυραν τα υποτιθέμενα οστά του Θησέα από τη Σκύρο. Είναι ενδιαφέρον ότι η Τεγέα βρίσκεται σε μια προϊστορική λεκάνη λίμνης πλούσια σε απολιθώματα μαμούθ και άλλων θηλαστικών της Εποχής των Παγετώνων - γεγονότα που επιβεβαιώνει η σύγχρονη παλαιοντολογία. Ομοίως, η Σκύρος, όπου οι Αθηναίοι ισχυρίζονται ότι βρήκαν τα λείψανα του Θησέα, είναι γνωστή και για τα απολιθωμένα κοιτάσματα.

Ο Παυσανίας αφηγείται ότι κάποια οστά «ηρωικού μεγέθους» εκτιμήθηκαν ως αυτά του Πέλοπα, μια μορφή από τη γενιά πριν από τον Τρωικό Πόλεμο. Σε ένα άλλο εντυπωσιακό ανέκδοτο, περιγράφει ότι είδε μια τεράστια ωμοπλάτη, που φέρεται να ανασύρθηκε από τη θάλασσα από έναν ψαρά και να εκτίθεται σε ένα ιερό - ερμηνευμένο από τους ντόπιους σαν να ανήκει σε έναν μυθικό ήρωα.

Ο ίδιος ο Παυσανίας φαινόταν βαθιά απορροφημένος με αυτό το φαινόμενο, στα όρια του εμμονικού. Ομολόγησε μάλιστα ότι «απέκτησε μπελάδες στην Αθήνα» ενώ προσπαθούσε να αποκαλύψει την τύχη των οστών του Οιδίποδα μετά τη μυστηριώδη απομάκρυνσή τους από τη Θήβα.

Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι πολλές από αυτές τις ανακαλύψεις συνέβησαν σε περιοχές που είναι πλέον γνωστές -μέσω του φακού της σύγχρονης επιστήμης- ότι είναι πλούσιες σε απολιθωμένα υπολείμματα. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, τα λεγόμενα «οστά ηρώων» να ήταν στην πραγματικότητα τα αρχαία απολιθωμένα υπολείμματα εξαφανισμένων μεγάλων ζώων, που έζησαν σε κάποια αρχαία περίοδο. Ωστόσο για τους Έλληνες, αυτά τα κειμήλια δεν ήταν απομεινάρια ενός χαμένου φυσικού κόσμου - ήταν απτές συνδέσεις με την εποχή του μύθου, ζωντανή απόδειξη ενός ηρωικού παρελθόντος.