Ο θεσμός των Εστιάδων καθιερώθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, από το βασιλιά της Ρώμης Νούμα Πομπίλιο (7^ος αιώνας π.Χ.).

Οι Εστιάδες ήταν 6 ιέρειες αφιερωμένες στην κρατική λατρεία της θεάς Εστίας (Vesta). Έχοντας διαλεχτεί από τον αρχιερέα pontifex maximus, όφειλαν να υπηρετήσουν τη θεά για 30 χρόνια. Χρέη τους ήταν να παραμείνουν παρθένες, να διατηρούν την αιώνια φλόγα στο ναό της Εστίας, να φέρνουν νερό από μια ιερή πηγή, να φροντίζουν τα ιερά σκεύη του ναού και να προετοιμάζουν τελετουργικά γεύματα.

Όποια έχανε την παρθενία της... θαβόταν ζωντανή και η περιουσία της δημευόταν και δινόταν στο ειδωλολατρικό ιερατείο (Λίβιος II 42,10-11 VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχος, Numa X.). Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο τον τάφο της. Εκεί, την προμήθευαν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά... Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε  προτιμήσει την αυτοκτονία.

Ευτυχώς με την κυριαρχία του Χριστιανισμού, απαγορεύτηκε η βαρβαρότητα αυτή των αρχαίων ειδωλολατρών, και καταργήθηκε η λατρεία των ειδώλων. Το διαλυμένο πλέον ιερατείο των ειδωλολατρών, χωρίς πιστούς, δεν είχε λόγο ύπαρξης, μια και το ποίμνιό τους είχε πιστέψει στον Χριστό. Και οι λίγοι ΔΗΜΙΟΙ ιερείς της ειδωλολατρείας που είχαν απομείνει, δεν υπήρχε κανένας λόγος να κατακρατούν τις περιουσίες των Εστιάδων θυμάτων τους.

Ήταν καιρός η περιουσία αυτή που αποκτήθηκε με αίμα και βασανισμό, να χρησιμεύσει προς ευλογία των ανθρώπων. Ο Ρωμαϊκός λαός είχε πλέον εκπολιτισθεί από το φως του Χριστού, και είχε εγκαταλείψει το σκοτάδι και τη βαρβαρότητα των ειδώλων. Αρκετά έγινε ανεκτή η βαρβαρότητα του ειδωλολατρικού θεσμού των Εστιάδων! Δεν υπήρχε πια λόγος να βασανίζονται οι γυναίκες αυτές και να τους κλέβεται η περιουσία χάριν των ειδώλων. Η περιουσία αυτή που πλούτιζε το βάρβαρο ειδωλολατρικό ιερατείο, ανήκε στο Ρωμαϊκό λαό, που πλέον είχε άλλη πίστη. Έπρεπε να χρησιμοποιηθεί λοιπόν για τη νέα, αληθινή πια πίστη του λαού, και ποτέ να μην ξαναγίνει μια τέτοια ειδωλολατρική βαρβαρότητα.