Πριν ερμηνεύσουμε σωστά το χωρίο, οφείλουμε να πούμε, ότι ο Δημιουργός της ζωής και του ανθρώπου, ο Χριστός, ακόμα και αν είχε διατάξει μια τέτοια σφαγή, θα ήταν ο μόνος που είχε ένα τέτοιο δικαίωμα, ως δημιουργός της ζωής και του ανθρώπου, του κόσμου ολόκληρου. Όμως ακόμα και ο Χριστός που έχε αυτό το δικαίωμα, στην πραγματικότητα, δεν διέταξε, ούτε σχεδίασε κάτι τέτοιο στο εδάφιο αυτό, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Το εδάφιο λέει τα εξής μαζί με τα συμφραζόμενά του: "12 είπεν ουν· άνθρωπός τις ευγενής επορεύθη εις χώραν μακράν λαβείν εαυτω βασιλείαν και υποστρέψαι. 13 καλέσας δε δέκα δούλους εαυτού έδωκεν αυτοίς δέκα μνάς και είπε προς αυτούς· πραγματεύσασθε εν ω έρχομαι. 14 οι δε πολίται αυτού εμίσουν αυτόν, και απέστειλαν πρεσβείαν οπίσω αυτού λέγοντες· ου θέλομεν τούτον βασιλεύσαι εφ’ ημάς. 15 και εγένετο εν τω επανελθείν αυτόν λαβόντα την βασιλείαν, και είπε φωνηθήναι αυτώ τους δούλους τούτους οίς έδωκε το αργύριον, ίνα επιγνω τις τι διεπραγματεύσατο. 16 παρεγένετο δε ο πρώτος λέγων· κύριε, η μνά σου προσειργάσατο δέκα μνάς. 17 και είπεν αυτώ· εύ, αγαθέ δούλε! ότι εν ελαχίστω πιστός εγένου, ίσθι εξουσίαν έχων επάνω δέκα πόλεων. 18 και ήλθεν ο δεύτερος λέγων· κύριε, η μνά σου εποίησε πέντε μνάς. 19 είπε δε και τούτω· και συ γίνου επάνω πέντε πόλεων. 20 και έτερος ήλθε λέγων· κύριε, ιδού η μνά σου, ην είχον αποκειμένην εν σουδαρίω. 21 εφοβούμην γαρ σε, ότι άνθρωπος αυστηρός ει· αίρεις ό ουκ έθηκας, και θερίζεις ό ουκ έσπειρας, και συνάγεις όθεν ου διεσκόρπισας. 22 λέγει αυτώ· εκ του στόματός σου κρινώ σε, πονηρέ δούλε. ήδεις ότι άνθρωπος αυστηρός ειμι εγώ, αίρων ό ουκ έθηκα, και θερίζων ό ουκ έσπειρα, και συνάγων όθεν ου διεσκόρπισα· 23 και διατί ουκ έδωκας το αργύριόν μου επί την τράπεζαν, και εγώ ελθών συν τόκω αν έπραξα αυτό; 24 και τοις παρεστώσιν είπεν. άρατε απ’ αυτού την μνάν και δότε τω τας δέκα μνάς έχοντι. 25 και είπον αυτώ· κύριε, έχει δέκα μνάς. 26 λέγω γαρ υμίν ότι παντί τω έχοντι δοθήσεται, από δε του μη έχοντος και ό έχει αρθήσεται απ’ αυτού. 27 πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου." (Λουκάς 19/ιθ: 12-17).

Με λίγα λόγια, εδώ πρόκειται για μια παραβολή, την οποία διηγείται ο Χριστός. Μια παραβολή έχει συμβολικό χαρακτήρα. Είναι ένα παράδειγμα φανταστικό, που έχει εκπλήρωση στην πραγματικότητα. Ας εξηγήσουμε λοιπόν την παραβολή με απλά λόγια.

Είπε ο Χριστός, ότι ένας ευγενής άνθρωπος, πήγε σε μια μακρινή χώρα, να πάρει για τον εαυτό του βασιλεία και να επιστρέψει, και άφησε πίσω του τους δούλους του, με χρήματα, για να τα εμπορευθούν και να τα αυξήσουν. Όμως κάποιοι πολίτες της χώρας του δεν τον ήθελαν και τον μισούσαν, και είπαν ότι δεν τον θέλουν να βασιλεύσει σε αυτούς. Όταν λοιπόν ο Κύριος αυτός επέστρεψε έχοντας λάβει τη βασιλεία Του, πρώτα έδωσε στους δούλους του την εξουσία πάνω στις πόλεις του, ανάλογα με την επιτυχημένη διαχείρηση των χρημάτων του που έκανε ο καθένας. Και τελειώνει με τα λόγια: "Αλλά τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ' αυτούς, φέρτε τους εδώ, και κατασφάξτε τους μπροστά μου".

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, για να καταλάβουμε ότι εδώ ο Χριστός αναφέρεται στον εαυτό του. (Ακόμα και οι Νεοπαγανιστές το κατάλαβαν αυτό!) Ο Χριστός λοιπόν, εννοεί εδώ, ότι αφού θα έφευγε για τον ουρανό, και μέχρι να επιστρέψει στη δευτέρα παρουσία Του με βασιλική εξουσία αυτή τη φορά, θα άφηνε πίσω την Εκκλησία Του, να διαχειρισθεί το έργο του Ευαγγελίου και της σωτηρίας. Και όταν θα γυρίσει, θα δώσει στον καθένα κατά τα έργα του, και την ανάλογη μετοχή στη βασιλεία Του στους αγίους. Όμως όταν θα γυρίσει, θα υπάρχουν και άνθρωποι που δεν τον θέλουν, και τον μισούν. Αυτοί, κατ' εντολήν του, "θα σφαγούν μπροστά του". Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο που μας ενδιαφέρει. Όμως, πώς είναι δυνατόν, ο Χριστός να σχεδιάζει κάτι τέτοιο για τους εχθρούς Του, όταν ο Ίδιος είπε: "Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς"; (Ματθαίος 5/ε: 44).

Τι σημαίνει αυτό που είπε λοιπόν περί σφαγής; Τι εννοεί εδώ ο Χριστός; Σε ποιους αναφέρεται, και γιατί θα σφαγούν, και από ποιους; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο οι Νεοπαγανιστές, δίνουν τη δική τους αποτυχημένη ερμηνεία, γεμάτη από το μίσος τους εναντίον του Βασιλέως Χριστού.

Ας δούμε όμως πρώτα μια άλλη παρόμοια παραβολή, που εξηγεί μερικά πράγματα περί των "εχθρών" του Χριστού:

" 33 Άλλην παραβολήν ακούσατε. άνθρωπός τις ην οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εξέδοτο αυτόν γεωργοίς και απεδήμησεν. 34 ότε δε ήγγισεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς λαβείν τους καρπούς αυτού. 35 και λαβόντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού ον μεν έδειραν, ον δε απέκτειναν, ον δε ελιθοβόλησαν. 36 πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλείονας των πρώτων, και εποίησαν αυτοίς ωσαύτως. 37 ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού λέγων· εντραπήσονται τον υιόν μου. 38 οι δε γεωργοί ιδόντες τον υιόν είπον εν εαυτοίς· ούτός εστιν ο κληρονόμος· δεύτε αποκτείνωμεν αυτόν και κατάσχωμεν την κληρονομίαν αυτού. 39 και λαβόντες αυτόν εξέβαλον έξω του αμπελώνος, και απέκτειναν. 40 Όταν ουν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις; 41 λέγουσιν αυτώ· κακούς κακώς απολέσει αυτούς, και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών" (Ματθαίος 21/κα: 33-41).

Στην παραβολή αυτή, ο Βασιλιάς Θεός, εμφανίζεται ως Κύριος του Αμπελώνα. Και οι πιστοί του, ως δούλοι του Κυρίου. Όμως όταν ο Κύριος του Αμπελώνα έφυγε, οι γεωργοί αρνήθηκαν να αποδώσουν αυτό που όφειλαν στον Κύριο του Αμπελώνα, και άλλους δούλους του Κυρίου τους σκότωσαν και άλλους τους έδειραν. Και κάθε φορά που έστελνε τους δούλους του ο Κύριος του Αμπελώνα, τους έκαναν τα ίδια. Δεν δέχονταν την εξουσία του Θεού στον κόσμο Του!

Τότε ο Κύριος του Αμπελώνα, σκέφτηκε και έστειλε τον Υιό Του, τον κληρονόμο του αμπελώνα, τον οποίο θα έπρεπε να ντραπούν. Όμως αυτοί τον δολοφόνησαν (Τον Σταύρωσαν!!!) Και τελειώνει η παραβολή αυτή: "Όταν λοιπόν έλθει ο Κύριος του Αμπελώνα, τι θα κάνει στους γεωργούς εκείνους;" και οι ακούοντες την παραβολή, απάντησαν δικαίως: "Θα τους απωλέσει και θα δώσει τον αμπελώνα σε άλλους γεωργούς που θα κάνουν το θέλημά Του".

Στην παραβολή αυτή, παρατηρούμε ότι οι εχθροί του Κυρίου, δεν είναι "αθώες περιστερές", που ο Χριστός στην επιστροφή Του θα τους αδικήσει δήθεν, επειδή δεν τον θέλουν για βασιλιά. Πρόκειται για διαχρονικούς φονιάδες και καταχραστές της περιουσίας Του! Πρόκειται για τους φταίχτες κάθε κακού στον Αμπελώνα του Θεού.

Όμως ακόμα και αυτούς, δεν θα τους "σφάξει" ο Ίδιος ο Χριστός!

Θα πούμε λοιπόν μερικά πράγματα που οι Νεοπαγανιστές στην αμάθειά τους τα αγνοούν:

Η Αγία Γραφή είναι σύγγραμμα της Εκκλησίας, και αν κάποιος δεν γνωρίζει τις προϋποθέσεις αυτής της ερμηνείας, δεν μπορεί να καταλάβει τι εννοούν. Η Εκκλησία είναι αυτή που ερμηνεύει τα ΔΙΚΑ ΤΗΣ συγγράμματα, και όχι ο κάθε κακοπροαίρετος Νεοπαγανιστής.

Και πρώτα - πρώτα, όταν ο Χριστός θα επιστρέψει, στον κόσμο θα κυβερνάει ο Αντίχριστος. Θα πρόκειται για έναν κυβερνήτη εχθρό του Θεού, που θα παρουσιάζεται στον κόσμο αντί του Χριστού. Θα πρόκειται για έναν καταπατητή του αμπελώνος του Χριστού, που θα διώκει και θα σκοτώνει τους δούλους του Θεού, και θα φέρει στον κόσμο το μεγαλύτερο κακό όλων των εποχών. Στο πρόσωπό του θα συγκεφαλαιώνει ολόκληρη την κακία και την αντίχριστη μανία όλων των εποχών της ιστορίας. Όταν λοιπόν μιλάμε για τους εχθρούς του Χριστού κατά την έλευσή Του, δεν πρόκειται για "θύματα", αλλά για "θύτες" των Χριστιανών. Και για να δείτε για τι είδους ανθρώπους μιλάμε, μπορείτε να δείτε τη σχετική μας μελέτη επί του θέματος. Ακόμα και αν πράγματι ο Χριστός έσφαζε τους ανθρώπους αυτούς, καθόλου άδικο δεν θα ήταν. Όμως δεν θα τους σφάξει Αυτός!

Στην παραβολή που εξετάζουμε, στο Λουκάς 19/ιθ: 12-17, παρατηρούμε τον Χριστό να λέει: "τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου". Σε ποιους μιλάει άραγε εδώ;

Στην παραβολή φαίνεται να τα λέει αυτά στους δούλους του. Όμως στην πραγματικότητα θα γίνει κάπως διαφορετικά. Μας εξηγεί η Αποκάλυψη, στο 16/ις: 13,14: "13 Και είδον εκ του στόματος του δράκοντος και εκ του στόματος του θηρίου και εκ του στόματος του ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία ακάθαρτα, ως βάτραχοι· 14 εισί γαρ πνεύματα δαιμονίων ποιούντα σημεία, α εκπορεύεται επί τους βασιλείς της οικουμένης όλης, συναγαγείν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος". Οι ίδιοι οι δαίμονες είναι αυτοί που θα οδηγήσουν τα στρατεύματα του Αντιχρίστου Θηρίου στον πόλεμο αυτόν, όπου θα σφαγούν οι εχθροί του Χριστού. Δεν πρόκειται για μια σφαγή που θα γίνει σε καιρό ειρήνης. Πρόκειται για μια σφαγή που θα γίνει εν καιρώ πολέμου, και μάλιστα με ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Αυτοί είναι που θα οδηγηθούν από τον Αντίχριστο σε αυτό τον εξοντωτικό τελικό πόλεμο. Και στον πόλεμο αυτό, τα στρατεύματα του Αντιχρίστου, ΘΑ ΣΦΑΓΙΑΣΘΟΥΝ. Στον πόλεμο αυτό, ο επιτιθέμενος δεν θα είναι ο Χριστός, αλλά τα ίδια τα αντίχριστα στρατεύματα. Όμως για τον πόλεμο αυτό, ήδη έχουμε κάνει ανάλυση σε άλλη σχετική μελέτη.

Γιατί όμως στην παραβολή φαίνεται να δίνει ο ίδιος ο Χριστός την εντολή σφαγιασμού τους;

Ο λόγος είναι, ότι σύμφωνα με τα χωρία της Αποκάλυψης 20/κ: 7-9, ο Σατανάς λύνεται από τη δέσμευση στην οποία τον είχε επιβάλλει ο Θεός. Γιατί αυτόν τον πόλεμο ο Σατανάς θέλει να τον κάνει εξ' αρχής. Όμως ο Θεός δεν τον αφήνει, τον έχει δέσει ως προς αυτό, (Αποκάλυψις 20/κ: 1,2), και τα πράγματα δεν πάνε όπως θα τα ήθελε. Έτσι, για μια μακρά περίοδο, που συμβολίζεται από 1000 έτη, ο Σατανάς αν και επιθυμεί, δεν μπορεί να πάρει "το πάνω χέρι". Όμως στο τέλος, ο Θεός θα του το επιτρέψει. Θα "του λύσει τα χέρια", και θα τον αφήσει να θέσει στην εξουσία του κόσμου τον Αντίχριστο. Και ο Αντίχριστος, θα οδηγήσει τα στρατεύματά του, σε ανοιχτή μάχη κατά των πιστών του Χριστού. Και στη μάχη αυτή θα σφαγιασθεί. Αλλά για τη συμβολική αυτή περίοδο, όπου ο Σατανάς είναι δεμένος, έχουμε γράψει περισσότερα στο σχετικό μας άρθρο για τη Χιλιετή Βασιλεία.

Μια παροιμία λέει: "Λαγός τη φτέρη έτριβε, κακό της κεφαλής του". Ομοίως, και οι Αντίχριστες δυνάμεις, παρά τη μακροθυμία του Χριστού τόσους αιώνες, στο τέλος θα αφεθούν από τον ίδιο τον Χριστό, να τολμήσουν να εκπληρώσουν τα σχέδιά τους. Και σαν τον λαγό, θα φάνε το κεφάλι τους.

Και αυτό θα είναι εκεί ο Χριστός να το δει. Γι' αυτό στην παραβολή λέει: "σφάξτε τους μπροστά μου". Ως παντεπόπτης Θεός, βλέπει τα πάντα, και θα δει και το τέλος των εχθρών Του, καθώς θα επιστρέφει για να κυβερνήσει τη Γη Του.

Φταίει ο Χριστός που τους ανέχεται τόσους αιώνες να διώκουν και να σκοτώνουν τους Χριστιανούς; Φταίει ο Χριστός, αν τους αφήσει στο τέλος να κάνουν αυτό που οι ίδιοι θέλουν, δηλαδή να επιτεθούν στους πιστούς; Φταίει ο Χριστός, αν αμυνθούν οι πιστοί Του και νικήσουν με τη δική Του βοήθεια;

Φταίει το θύμα αν αντισταθεί και νικήσει τον θύτη;

Μήπως φταίμε εμείς, αν με τα άρθρα μας εκθέτουμε την αμάθεια και τον δόλο των Νεοπαγανιστών, που δεν καταλαβαίνουν ούτε τι διαβάζουν, ούτε τι κάνουν, βλασφημώντας τον Χριστό που συνεχίζει να τους ανέχεται και να τους αγαπά;