Όχι μόνο χαρακτηρίζουν "ανθρωποθυσίες" άσχετα πράγματα, όχι μόνο παραβλέπουν ότι η Αγία Γραφή σαφέστατα απαγορεύει τις ανθρωποθυσίες και καταδικάζει όποιον τις κάνει, αλλά και αναγορεύουν τους παραβάτες αυτής τής απαγόρευσης ως "εκπροσώπους τής Αγίας Γραφής"!

Στη συνέχεια θα δούμε αν υπήρξαν ανθρωποθυσίες στην Παλαιά Διαθήκη, και τι ακριβώς συνέβη.

1. Οι ανθρωποθυσίες των αρχαίων ειδωλολατρών της Χαναάν

Η Αγία Γραφή, μας δίνει εύγλωττη μαρτυρία για τις ακάθαρτες συνήθειες των ειδωλολατρών της Χαναάν, οι οποίοι θυσίαζαν τα παιδιά τους. Ας δούμε δύο παραδείγματα από τα πολλά:

«Και έλαβε [ο Μωσα, βασιλεύς Μωαβ] τον υιόν αυτού τον πρωτότοκον, ον εβασίλευσεν αντ' αυτού, και ανήνεγκεν αυτόν ολοκαύτωμα επί του τείχους...» (Δ΄ Βασιλειών 3/γ: 27).

«Εάν δε εισέλθης εις την γην, ην Κύριος ο Θεός σου δίδωσί σοι, ου μαθήση ποιείν κατά τά βδελύγματα τών εθνών εκείνων. Ουχ ευρεθήσεται εν σοi περικαθαίρων τον υιόν αυτού ή την θυγατέρα αυτού εν πυρί, μαντευόμενος μαντείαν, κληδονιζόμενος και οιωνιζόμενος, φαρμακός, επαείδων απαοιδήν, εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, επερωτών τους νεκρούς. Έστι γαρ βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σου πας ποιών ταύτα· ένεκεν γαρ των βδελυγμάτων τούτων κύριος εξολοθρεύσει αυτούς από προσώπου σου» (Δευτερονόμιον 18/ιη: 9-12).

Αλλά και η αρχαιολογία επιβεβαιώνει την Αγία Γραφή. Μια Χανανίτικη επιγραφή που βρέθηκε στην Ugarit αναφέρει τα εξής: «Ένα πρωτότοκο, ω Βάαλ, θα θυσιάσουμε. Ένα παιδί θα εκπληρώσουμε.» (Βλ. A. Herdner, Nouveaux Textes Alphabetiques de Ras Shamra, Ugaritica, VII, Paris, 1978, pp.31-33).

2. Οι ανθρωποθυσίες των ειδωλολατρών Ισραηλιτών

Παρά το ότι ο Μωσαϊκός Νόμος απαγόρευε κατά διαταγήν του Θεού τις ανθρωποθυσίες, στον Ισραήλ υπήρξαν ανθρωποθυσίες. Αυτές γίνονταν όμως, από ανθρώπους που ΔΕΝ λάτρευαν τον αληθινό Θεό, αλλά προσηλυτίζονταν στις γύρω ειδωλολατρικές λατρείες. Και υπήρξαν εποχές στον Ισραήλ, που αυτοί ήταν τόσο πολλοί, και είχαν την υποστήριξη του βασιλιά, που οι πιστοί του αληθινού Θεού δεν μπορούσαν καν να επιβάλλουν τον Νόμο κατά των ανθρωποθυσιών. Πάντοτε όμως αυτές οι ανθρωποθυσίες γίνονταν από τους ειδωλολάτρες αυτούς Ισραηλίτες, προς ψεύτικους "θεούς" ειδωλολατρικούς, και όχι προς τον αληθινό Θεό.

«Και διήγε [Μανασσής] τους υιούς αυτού εν πυρί και εκληδονίζετο και οιωνίζετο και εποίησε τεμένη και γνώστας επλήθυνε του ποιείν το πονηρόν εν οφθαλμοίς Κυρίου περοργίσαι αυτόν». (Δ΄ Βασιλειών 21/κζ΄ 6)

«Ότι εμοιχώντο [Ιερουσαλήμ και Σαμάρεια], και αίμα εν χερσίν αυτών·  τα ενθυμήματα αυτών εμοιχώντο, και τα τέκνα αυτών, α εγέννησάν μοι, διήγαγον αυτοίς δι' εμπύρων» (Ιεζεκιήλ 23/κγ΄ 37)

«Και έλαβες [Ιερουσαλήμ] τους υιούς σου και τας θυγατέρας σου, ας εγέννησας, και έθυσες αυτά αυτοίς [τοις ειδώλοις] εις ανάλωσιν, ως μικρά εξεπόρνευσας, και έσφαξας τα τέκνα σου και έδωκας αυτά εν τω αποτροπιάζεσθαί σε εν αυτοίς» (Ιεζεκιήλ 16/ιστ΄ 20-21).

«Και επορεύθη [ο Αχάζ, ασεβής βασιλεύς Ιουδα], εν οδώ βασιλέων Ισραήλ, και γε τον υιόν αυτού διήγεν εν πυρί κατά τα βδελύγματα των εθνών, ων εξήρε κύριος από προσώπου των υιών Ισραήλ». (Δ΄ Βασιλειών 16/ιστ΄ 3)

«Εγκατέλιπον [οι υιοί Ισραήλ] τας εντολάς Κυρίου Θεού αυτών και εποίησαν εαυτοίς χώνευμα δύο δαμάλεις και εποίησαν άλση και προσεκύνησαν πάση τη δυνάμει του ουρανού και ελάτρευσαν τω Βαάλ και διήγον τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών εν πυρί και εμαντέυοντο μαντείας και οιωνίζοντο και επράθησαν του ποιήσαι το πονηρόν εν οφθαλμοίς Κυρίου παροργίσαι αυτόν. Και εθυμώθη Κύριος σφόδρα εν τω Ισραήλ, και απέστησεν αυτούς από του προσώπου αυτού, και ουχ υπελείφθη πλην φυλή Ιούδα μονωτάτη» (Δ΄ Βασιλειών 17/ιζ΄ 16-18).

Τα σχετικά εδάφια στην Αγία Γραφή είναι πάρα πολλά, αλλά αυτά αρκούν, για να γίνει εμφανής η αρνητική επιρροή που είχε η ειδωλολατρία των γύρω λαών στους Ισραηλίτες. Όταν εγκατέλειπαν τον αληθινό Θεό για τα είδωλα, κατέληγαν να θυσιάζουν στους δαίμονες αυτούς τα παιδιά τους. Αυτό είναι το ξεκάθαρο παράδειγμα της ιστορίας, από το οποίο οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες δεν διδάχθηκαν, και σε τέτοια επίπεδα λατρείας δαιμόνων θα καταντήσουν αν συνεχίσουν την ασεβή πορεία τους. Θα θυσιάζουν τα παιδιά τους για τον Διόνυσο, θα τα μαστιγώνουν για την Άρτεμη, θα τα εκπορνεύουν για την Αφροδίτη, και θα τα ευνουχίζουν για την Κυβέλη.

3. Η παρά λίγο ανθρωποθυσία του Αβραάμ

Τι θα πούμε όμως για τους λάτρεις του αληθινού Θεού; Δεν είχαμε ανθρωποθυσίες προς τον Θεό των Ισραηλιτών και των Χριστιανών στην Π.Δ.; Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε στη συνέχεια. Ξεκινώντας από την παλαιότερη περίπτωση, την περίπτωση της θυσίας του Αβραάμ.

Η θυσία του Αβραάμ, ήταν μια ανθρωποθυσία, που ΔΕΝ έγινε. Η ιστορία έχει ως εξής:

Ο Αβραάμ γνωρίζει τον Θεό προσωπικά. Συζητάει μαζί Του σαν φίλος Του που είναι (Ιάκωβος 2/β: 23) και τον εμπιστεύεται. Τον είχε φιλοξενήσει ακόμα, με ανθρώπινη μορφή, όταν του είπε Εκείνος ότι θα αποκτήσει γιο στα γεράματα (Γένεσις 18/ιη΄). μάλιστα του είχε πει ότι το παιδί αυτό που θα κάνει, θα γίνει γενάρχης εθνών:

"και ποιήσω το σπέρμα σου ως την άμμον της γης· ει δύναταί τις εξαριθμήσαι την άμμον της γης, και το σπέρμα σου εξαριθμηθήσεται" (Γένεσις 13/ιγ: 16).

Πράγματι, ο Αβραάμ γέρος 100 ετών, κατορθώνει θαυματουργικά να κάνει παιδί με την 90 ετών γυναίκα του τη Σάρρα Γένεσις 21/κα: 1-7: "Και Κύριος επεσκέψατο την Σάρραν, καθά είπε, και εποίησε Κύριος τη Σάρρα καθά ελάλησε, 2 και συλλαβούσα έτεκε τω Αβραάμ υιόν εις το γήρας, εις τον καιρόν, καθά ελάλησεν αυτω Κύριος. 3 και εκάλεσεν Αβραάμ το όνομα του υιού αυτού του γενομένου αυτω, ον έτεκεν αυτω Σάρρα, Ισαάκ. 4 περιέτεμε δε Αβραάμ τον Ισαάκ τη ημέρα τη ογδόη, καθά ενετείλατο αυτω ο Θεός. 5 και Αβραάμ ην εκατόν ετών, ηνίκα εγένετο αυτω Ισαάκ ο υιος αυτού. 6 είπε δε Σάρρα· γέλωτά μοι εποίησε Κύριος· ος γαρ αν ακούση, συγχαρείταί μοι. 7 και είπε· τις αναγγελεί τω Αβραάμ, ότι θηλάζει παιδίον Σάρρα; ότι έτεκον υιόν εν τω γήρα μου".

Όμως ξαφνικά, ο Θεός ζητάει στον Αβραάμ κάτι πολύ παράξενο:

"Λαβέ τον υιόν σου τον αγαπητόν, ον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και πορεύθητι εις την γην την υψηλήν και ανένεγκον αυτόν εκεί εις ολοκάρπωσιν εφ ‘ εν των ορέων, ων αν σοι είπω" (Γένεσις 22/κβ: 2).

Ο Αβραάμ γνώριζε τις ανθρωποθυσίες των ειδωλολατρών της πατρίδας του. Αλλά γνώριζε ότι αυτό είναι κάτι μισητό στον Θεό. Γνώριζε επίσης ότι ο Θεός είναι αληθινός, και ότι είναι φίλος του. Γνώριζε ότι για χάρη Του είχε καταφέρει να αποκτήσει γιο. Και ακόμα γνώριζε την προφητεία του Θεού, ότι θα γίνει γενάρχης εθνών. Πώς ήταν δυνατόν να ζητήσει ο Θεός κάτι τέτοιο; Και αν πράγματι το ζήτησε, πώς ήταν δυνατόν μετά να εκπληρωθεί η προφητεία αυτή, και να γίνει πατέρας εθνών χωρίς γιο σε μια ηλικία περίπου 110 ετών;

Μάλιστα, ήταν ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΤΙΚΗ η φράση του Θεού κατά την εντολή Του: "λάβε τον υιόν σου τον αγαπητόν ον ηγάπησας..." Δηλαδή του τόνιζε ότι τον γιο του ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ, έπρεπε να τον θυσιάσει στον Θεό, δείχνοντας ότι Αυτόν αγαπάει περισσότερο από τον γιο του! Και έπρεπε να υπακούσει με εμπιστοσύνη στον Θεό, παρά τα ανωτέρω προβλήματα και ερωτήματα που του δημιουργούσε μια τέτοια εντολή.

Όμως ο Αβραάμ ΓΝΩΡΙΖΕ τον Θεό. Τον εμπιστευόταν. Και ποτέ δεν πίστεψε, ότι ο Θεός θα αφήσει νεκρό τον γιο του τον Ισαάκ. Ναι, ήταν αποφασισμένος να υπακούσει στον Θεό και να θυσιάσει τον γιο του τον οποίο αγαπούσε τόσο, και που ήταν ο μοναδικός του κληρονόμος και φορέας των επαγγελιών του Θεού. Όμως ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ, ότι ο Θεός ΔΕΝ θα άφηνε τον γιο του νεκρό. Πίστευε ότι ο Θεός θα τον ανέσταινε!!!

"Με πίστη, ο Αβραάμ, όταν δοκιμαζόταν, πρόσφερε τον Ισαάκ· και πρόσφερε τον μονογενή του, εκείνος που αποδέχθηκε τις υποσχέσεις, προς τον οποίο ειπώθηκε ότι: «Στον Ισαάκ θα κληθεί σε σένα σπέρμα», κάνοντας τον συλλογισμό ότι ο Θεός μπορεί και από τους νεκρούς να τον σηκώσει" (Εβραίους 11/ια: 17).

Είναι φανερό, ότι η θυσία του Αβραάμ, είχε πολύ διαφορετικό σκεπτικό από τις ανθρωποθυσίες των ειδωλολατρών. Σε αυτούς, ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ανθρωποθυσιασμένος δεν αναστήθηκε. Και κανείς τους δεν έλπιζε ότι θα αναστηθεί το θυσιασμένο του παιδί. Ο Αβραάμ όμως, ξεκίνησε να κάνει την πράξη αυτή, ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ότι ο Θεός θα αναστήσει τον γιο του, και έτσι θα εκπληρωθούν οι επαγγελίες, και αυτός θα υπακούσει, και ο γιος του θα ξαναζήσει! Αυτό ήταν πολύ αντίθετο από τις ειδωλολατρικές ανθρωποθυσίες, και στο σκεπτικό, και στην πρόθεση του θυσιάζοντος.

Και πράγματι, ο Θεός του ξαναέδωσε πίσω τον γιο του τον Ισαάκ ζωντανό, επειδή ο Θεός ΠΟΤΕ δεν θέλησε ανθρωποθυσίες. Γι' αυτό σταμάτησε τον Αβραάμ ο άγγελος Γιαχβέ, πριν κάνει τη θυσία, και του έδωσε ένα ζώο στη θέση του γιου του:

"7. Τότε, ο Ισαάκ μίλησε στον Αβραάμ τον πατέρα του, και είπε: Πατέρα μου. Κι εκείνος είπε: Εδώ είμαι, παιδί μου. Και ο Ισαάκ είπε: Να η φωτιά και τα ξύλα· αλλά, πού είναι το πρόβατο για την ολοκαύτωση; 8. Και ο Αβραάμ είπε: Ο Θεός, παιδί μου, θα προβλέψει για τον εαυτό του το πρόβατο για την ολοκαύτωση. Και πορεύονταν οι δύο μαζί.

9. Και αφού έφτασαν στον τόπο, που του είχε πει ο Θεός, ο Αβραάμ οικοδόμησε εκεί το θυσιαστήριο, και τακτοποίησε τα ξύλα, και αφού έδεσε τον Ισαάκ τον γιο του, τον έβαλε επάνω στο θυσιαστήριο, επάνω στα ξύλα· 10. κι απλώνοντας ο Αβραάμ το χέρι του, πήρε τη μάχαιρα για να σφάξει τον γιο του.

11. Και ο άγγελος του Κυρίου τού φώναξε από τον ουρανό, και είπε: Αβραάμ, Αβραάμ. Κι εκείνος είπε: Εδώ είμαι.
12. Και είπε: Μη επιβάλεις το χέρι σου επάνω στο παιδάκι, και μη του κάνεις τίποτε· επειδή, τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα.

13. Και υψώνοντας ο Αβραάμ τα μάτια του, είδε· και να, πίσω του ήταν ένα κριάρι, που κρατιόταν από τα κέρατά του σε ένα πυκνόκλαδο φυτό· και αφού ήρθε ο Αβραάμ, πήρε το κριάρι, και το πρόσφερε σε ολοκαύτωμα, αντί του δικού του γιου.

14. Και ο Αβραάμ αποκάλεσε το όνομα εκείνου του τόπου Ιεοβά-ιρέ· όπως λέγεται και σήμερα: Στο βουνό αυτό εμφανίσθηκε ο Κύριος.

15. Και ο άγγελος του Κυρίου φώναξε μια δεύτερη φορά στον Αβραάμ από τον ουρανό. 16. Και είπε: Ορκίστηκα στον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, ότι, επειδή έπραξες αυτό το πράγμα, και δεν λυπήθηκες τον γιο σου, τον μονογενή σου, 17. ότι εξάπαντος θα σε ευλογήσω, και εξάπαντος θα πληθύνω το σπέρμα σου σαν τα αστέρια τού ουρανού, και σαν την άμμο που είναι κοντά στο χείλος τής θάλασσας· και το σπέρμα σου θα κυριεύσει τις πύλες των εχθρών σου· 18. και διαμέσου του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη τής γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου".

Από το σπέρμα αυτό, γεννήθηκε ο Χριστός, και ευλόγησε όλα τα έθνη της γης. Και αυτός ήταν ο βασικός σκοπός της εικονικής αυτής ανθρωποθυσίας. Ο Θεός ήθελε να δείξει ΣΕ ΕΜΑΣ, (γιατί ο ίδιος το ήξερε), ότι η πίστη του Αβραάμ και η αγάπη του γι' Αυτόν ήταν ολοκληρωτική, και ότι άξιζε ο Αβραάμ να γίνει γενάρχης του Χριστού.

Μάλιστα, (το σπουδαιότερο), ήθελε να δώσει ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ για τη θυσία που θα έκανε ο Θεός Πατέρας για εμάς τους ανθρώπους, δίνοντας το Υιό Του τον Μονογενή τον Ιησού Χριστό "τον οποίο αγάπησε" προαιωνίως, να θυσιασθεί για χάρη μας στο θυσιαστήριο του Σταυρού.

Μόνο σε μία περίπτωση λοιπόν ζήτησε ο Θεός ανθρωποθυσία, αλλά ΔΕΝ άφησε να γίνει αυτή η ανθρωποθυσία ΠΟΤΕ. Γιατί ήθελε απλώς να δώσει τύπο της θυσίας του δικού του Υιού.

Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να κατηγορήσει τον Θεό για ανθρωποθυσία. Γιατί ΠΟΤΕ δεν άφησε να γίνει κάτι τέτοιο κατ' εντολήν του.

4. Η ανθρωποθυσία του Ιεφθάε

Στην περίπτωση του Ιεφθάε, έχουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙ μια αληθινή ανθρωποθυσία, από έναν λάτρη του αληθινού Θεού, την οποία πρόσφερε στον Θεό και όχι σε είδωλα. Ας δούμε όμως την ιστορία, για να καταλάβουμε τι συνέβη στην περίπτωση αυτή:

"30. Και ο Ιεφθάε ευχήθηκε μια ευχή στον Κύριο, και είπε: Αν πραγματικά παραδώσεις τους γιους Αμμών στο χέρι μου, 31. τότε ό,τι βγει από τις πόρτες τού σπιτιού μου σε συνάντησή μου, όταν θα επιστρέφω με ειρήνη από τους γιους Αμμών, θα είναι του Κυρίου, θα το προσφέρω σε ολοκαύτωμα.

32. Τότε, διάβηκε ο Ιεφθάε προς τους γιους Αμμών για να τους πολεμήσει· και ο Κύριος τους παρέδωσε στο χέρι του. 33. Και τους πάταξε από την Αροήρ μέχρι την είσοδο Μινίθ, 20 πόλεις, και μέχρι την πεδιάδα των αμπελώνων, με υπερβολικά μεγάλη σφαγή. Και οι γιοι Αμμών ταπεινώθηκαν μπροστά στους γιους Ισραήλ.

34. Και ήρθε ο Ιεφθάε στη Μισπά στο σπίτι του· και, να, η θυγατέρα του έβγαινε σε συνάντησή του με τύμπανα και χορούς· κι αυτή ήταν μονογενής· εκτός απ' αυτή δεν είχε ούτε γιο ούτε θυγατέρα.

35. Και όταν την είδε, έσχισε τα ρούχα του, και είπε: Αλλοίμονό μου, θυγατέρα μου! Με καταλύπησες ολοκληρωτικά, κι εσύ είσαι από εκείνους που με καταθλίβουν· επειδή, εγώ άνοιξα το στόμα μου στον Κύριο, και δεν μπορώ να πάρω πίσω τον λόγο μου.

36. Κι εκείνη τού είπε: Πατέρα μου, αν άνοιξες το στόμα σου στον Κύριο, κάνε σε μένα σύμφωνα με εκείνο που βγήκε από το στόμα σου· αφού ο Κύριος έκανε εκδίκηση σε σένα από τους εχθρούς σου, από τους γιους Αμμών. 37. Και είπε στον πατέρα της: Ας γίνει σε μένα αυτό το πράγμα· άφησέ με δύο μήνες, να πάω να γυρίσω τα βουνά, και να κλάψω την παρθενική μου αγνότητα, εγώ και οι συντρόφισσές μου.

38. Κι εκείνος είπε: Πήγαινε· και την έστειλε για δύο μήνες, και πήγε, αυτή και οι συντρόφισσές της και έκλαψε την παρθενική της αγνότητα επάνω στα βουνά. 39. Και στο τέλος των δύο μηνών επέστρεψε στον πατέρα της· και έκανε σ' αυτή σύμφωνα με την ευχή του, που ευχήθηκε· κι αυτή δεν γνώρισε άνδρα. Και έγινε συνήθεια στον Ισραήλ,
40. να πηγαίνουν οι γυναίκες τού Ισραήλ από χρόνο σε χρόνο, να θρηνούν τη θυγατέρα τού Ιεφθάε τού Γαλααδίτη, τέσσερις ημέρες κάθε χρόνο".

Η ιστορία αυτή, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΗ. Δεν ξεκαθαρίζεται, αν το "ολοκαύτωμα" που αναφέρει ο Ιεφθάε, έγινε ως πραγματική ανθρωποθυσία, ή αν έγινε συμβολικά, με τη θυσία της γαμήλιας αποκατάστασης της κόρης του. Δεδομένου ότι ο Μωσαϊκός Νόμος που απαγόρευε τις ανθρωποθυσίες, ΗΔΗ ΥΠΗΡΧΕ. Θα μπορούσε λοιπόν η θυσία της κόρης του Ιεφθάε, να έγινε με συμβολικό τρόπο, "καταδικάζοντάς την" σε αγαμία, κάτι πολύ ατιμωτικό για μια γυναίκα στον Ισραήλ, η οποία φιλοδοξούσε να γεννήσει τον Μεσσία. Και σε αυτή την ερμηνεία, συνηγορεί το ότι δεν έκλαψε τη ζωή της, αλλά "έκλαψε την παρθενία της". Και επίσης, στο εδάφιο 39 αναφέρει ότι: "και έκανε σ' αυτή σύμφωνα με την ευχή του, που ευχήθηκε· κι αυτή δεν γνώρισε άνδρα". Είναι λοιπόν πιθανή η ερμηνεία αυτή, μια και δεν ξεκαθαρίζεται.

Εμείς όμως θα λάβουμε υπ' όψιν μας τη χειρότερη περίπτωση, την οποία θεωρούμε εξ' ίσου πιθανή! Πιθανόν λοιπόν, πράγματι ο Ιεφθάε, να ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΟΥΣΕ όταν έλεγε ότι θα την προσφέρει "ολοκαύτωμα". Στην περίπτωση αυτή, έχουμε πράγματι μια ανθρωποθυσία στο όνομα του αληθινού Θεού, την μοναδική στην Αγία Γραφή.

Αν λοιπόν πράγματι συνέβη αυτό, μήπως έφταιγε ο Θεός, επειδή κάποιος θέλησε να κρατήσει έναν ανόητο όρκο σε βάρος της κόρης του; Δεν είχε απαγορεύσει ο Θεός τις ανθρωποθυσίες στον Ισραήλ; Φταίει ο Νομοθέτης, αν οι νόμοι του καταπατηθούν από κάποιον;

Εδώ είναι σαφής η κακοήθεια όσων κατηγορούν τον Θεό, για το σφάλμα του Ιεφθάε. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει η πραγματική απόδοση ενοχής, αλλά τους ενδιαφέρει να βρουν κάτι για να εξομοιώσουν τον αληθινό Θεό με τους δαιμονικούς "θεούς" τους, που ζητούσαν ανθρωποθυσίες από τους ομοπίστους τους ειδωλολάτρες.

Όμως, και στον Ιεφθάε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε μερικά ελαφρυντικά γι' αυτή την ανθρωποθυσία (αν υποθέσουμε ότι πράγματι την έκανε). Γιατί ο Ιεφθάε, δεν αποφάσισε κάποια στιγμή "να θυσιάσει την κόρη του". Την κόρη του την αγαπούσε, και ήταν το μοναδικό του παιδί. Δεν σκόπευε σε καμία περίπτωση να τη θυσιάσει. Το πρόβλημά του, ήταν ότι δεν περίμενε ότι η κόρη του θα ήταν το πρώτο που θα έβλεπε, για το οποίο είχε τάξει στον Θεό ότι θα το προσφέρει ως ολοκαύτωμα.

Έκανε λοιπόν ο Ιεφθάε τρία βασικά λάθη:

1. Έταξε στον Θεό, λες και ο Θεός είχε ανάγκη από το τάμα του, για να του κάνει τη χάρη!

2. Έταξε κάτι ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ, μια εντελώς ανόητη ιδέα, την οποία πλήρωσε ακριβά.

3. (Αν έκανε τη θυσία πράγματι), προτίμησε να παραβεί την απαγόρευση του Θεού ενάντια στις ανθρωποθυσίες, παρά να κάνει κάτι διαφορετικό ως εκπλήρωση της υπόσχεσής του. Πιθανόν λοιπόν να έκανε αυτό ακριβώς, και όχι ανθρωποθυσία.

Ως συμπέρασμα, αντιλαμβανόμαστε ότι ούτε η πίστη του αληθινού Θεού, ούτε ο Ίδιος ο αληθινός Θεός μπορούν να θιγούν, από το λάθος κάποιου που παρέβη τον νόμο τους από καθαρή κουταμάρα.

Και αν ο Θεός φρόντισε να καταγραφεί το περιστατικό αυτό, δεν το έκανε για να δώσει αιτίες στους ψεύτες εχθρούς του, να κατηγορούν τον λάτρη Του, τον Ιεφθάε. Ούτε για να δώσει αιτία στους Χριστιανούς σήμερα να τον καταδικάζουν. Γιατί η καταδίκη των συνανθρώπων μας, είναι αμάρτημα σοβαρό σαν τον φόνο. Και ο Θεός στην Καινή Διαθήκη, δείχνει ότι τον Ιεφθάε τον συγχώρεσε, γιατί τον αναφέρει ανάμεσα στους σωσμένους (Εβραίους 11/ια: 32). Ο Θεός φρόντισε να γραφεί το περιστατικό αυτό, για να πάρουν ένα μάθημα όλοι όσοι τάζουν στον Θεό (ή αλλού) με την ίδια προχειρότητα.

5. Έκανε πράγματι ο Δαυίδ ανθρωποθυσίες;

Εδώ έχουμε ένα ψέμα των εχθρών της Αγίας Γραφής, (παγανιστών και άθεων), που ισχυρίζονται στην άγνοιά τους και στην προχειρότητά τους, ότι ο Δαυίδ έκανε ανθρωποθυσία. Αυτό το επιχειρούν επειδή ο Δαυίδ έχει γράψει μέρος της Αγίας Γραφής, και τιμάται από τους Χριστιανούς, ως άνθρωπος του Θεού.

Αναφέρουν ως απόδειξη δήθεν ανθρωποθυσίας προς τον αληθινό Θεό, το παρακάτω  χωρίο, αποκομμένο από τα γύρω εδάφια που εξηγούν τα πάντα:

«Δότω ημίν (είπον οι Γαβαωνίται τω Δαυίδ) επτά άνδρας εκ των υιών αυτού, και εξηλιάσωμεν αυτούς τω Κυρίω και είπεν ο Βασιλεύς: "εγώ δώσω και αυτοί εθανατώθησαν εν ημέραις θερισμού εν πρώτοις"» (Β΄ Βασιλειών 21/κα: 1-9).

Πριν το εξηγήσουμε, θα αναφέρουμε την ιστορία, όπως φαίνεται στα εδάφια που οι Νεοειδωλολάτρες απέφυγαν να γράψουν.

Όταν ο Σαούλ ήταν βασιλιάς στον Ισραήλ, έκανε μια επιδρομή στη Γαβαών, και έσφαξε τους ανθρώπους της χωρίς λόγο, από εθνικιστικό μένος εναντίον τους. Όμως υπήρχε επίσημος ΟΡΚΟΣ από τους Ισραηλίτες, από τον καιρό του Ιησού του Ναυή, ότι οι Ισραηλίτες ΔΕΝ ΘΑ ΕΝΟΧΛΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΓΑΒΑΩΝΙΤΕΣ, για να μην πέσει η οργή του Θεού στον λαό τους. (Ιησούς του Ναυή 9/θ: 3, 19-21).

Όταν ο βασιλιάς Σαούλ πέθανε και έγινε ο Δαυίδ βασιλιάς, αντιλήφθηκε ότι η αιτία της ανομβρίας και της πείνας που υπήρχε στον Ισραήλ επί τρία συνεχή χρόνια, οφειλόταν σε αυτή την ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ των Ισραηλιτών, που έσφαξαν τους ανθρώπους της Γαβαών. Ο Θεός είχε αποσύρει την προστασία του από τον Ισραήλ εξ αιτίας της κακίας τους, και βρίσκονταν στο έλεος της πείνας και της δίψας. Έτσι ο νέος βασιλιάς ο Δαυίδ, πήγε στη Γαβαών και συνάντησε τους κατοίκους της που είχαν απομείνει, και τους ζήτησε να συγχωρήσουν τον λαό του τον Ισραήλ, και να προσευχηθούν στον Θεό για να τον εξιλεώσουν και να επιστρέψει η προστασία του Θεού στον Ισραήλ. Όμως οι Γαβαωνίτες ήταν πολύ πικραμένοι από αυτή την επιδρομή του Σαούλ εναντίον τους, και για να τους συγχωρέσουν και να προσευχηθούν γι’ αυτούς, ζήτησαν ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΩΣΑΪΚΟΥ ΝΟΜΟΥ, να δοθεί «ζωή αντί ζωής» (Έξοδος 21/κα΄ 23). Ο Μωσαϊκός Νόμος προέβλεπε, ότι σε αντιστάθμισμα του δολοφονημένου, πρέπει να πεθάνει ο δολοφόνος. Φόνος που δεν είχε εξιλεωθεί, μόλυνε την γη του έθνους, και προκαλούσε την «οργή» του Θεού εναντίον τους, επειδή δεν τιμωρήθηκαν οι φονιάδες (Αριθμοί 35/λε΄ 33,34. Δευτερονόμιο 21/κα΄ 7-9).

Οι φονιάδες στρατιώτες του Ισραήλ που κατέσφαξαν τους Γαβαωνίτες κατά διαταγήν του Σαούλ ήταν πολλοί. Όμως οι Γαβαωνίτες, περιόρισαν τις απαιτήσεις τους, σε μόνο 7 ανθρώπους, (συμβολικός αριθμός πληρότητας), που θα κάλυπταν τις απαιτήσεις του Νόμου, και που θα έπειθαν τους Γαβαωνίτες να συγχωρέσουν τον Ισραήλ και να προσευχηθούν γι' αυτόν. Όμως οι 7 αυτοί, θα έπρεπε να είναι ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ. Αυτή ήταν μια απαίτηση, σύμφωνη με τον Μωσαϊκό Νόμο, επειδή μια και ο Σαούλ ήδη είχε σκοτωθεί, μόνο αυτοί θα μπορούσαν να καλύψουν την διάταξη που έλεγε ότι πρέπει να χυθεί «το αίμα του φονιά». Αυτοί είχαν το αίμα του φονιά ως παιδιά του. Ακόμα δεν είχε δοθεί ο νόμος που απαγόρευε να πεθαίνουν οι απόγονοι για τα εγκλήματα του πατέρα (Ιεζεκιήλ 18/ιη: 2-4).

Αλλά οι Γαβαωνίτες, με την αίτησή τους αυτή, πέρα από ηθική ικανοποίηση και απαίτηση εφαρμογής του Μωσαϊκού Νόμου, προφανώς απέβλεπαν στον παραδειγματισμό μελλοντικών βασιλέων του Ισραήλ, για να μην επαναλάβουν παρόμοιες σφαγές εναντίον τους. Γιατί θα φοβόντουσαν οι βασιλείς αυτοί τη σφαγή των δικών τους παιδιών από τους διαδόχους τους, αν αυτοί έσφαζαν τους Γαβαωνίτες. Οι Γαβαωνίτες έτσι πλέον, θα είχαν μια «δικλείδα ασφαλείας» από αυθαίρετα εγκλήματα μελλοντικών βασιλέων του Ισραήλ.

Έτσι ο Δαυίδ αναγκάσθηκε να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των Γαβαωνιτών, που στην πραγματικότητα ήταν πολύ μετριοπαθείς. Γιατί θα μπορούσαν να ζητήσουν να ξεκληρισθεί ολόκληρο το στράτευμα που συμμετείχε στη σφαγή των Γαβαωνιτών. Ενώ έτσι, θα ικανοποιούνταν με 7 μόνο εκτελεσμένους για εγκλήματα πολέμου.

Οι Γαβαωνίτες λοιπόν, ζήτησαν να «εξηλιασθούν» οι 7 αυτοί που θα εκτελούνταν, δηλαδή «να μείνουν κρεμασμένοι στον ήλιο», σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου για τους εγκληματίες δολοφόνους (Δευτερονόμιον 21/κα: 22,23). Κάτι που βεβαίως θα χρησίμευε και για παραδειγματισμό των Ισραηλιτών, εκ μέρους των Γαβαωνιτών. Έτσι οι Γαβαωνίτες συγχώρεσαν τους Ισραηλίτες, και προσευχήθηκαν γι' αυτούς, ώστε να επανέλθει η προστασία του Θεού.

Στα παραπάνω λοιπόν, παρατηρούμε, ότι εδώ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ, όπως λένε ψευδώς οι εχθροί της αλήθειας και του αληθινού Θεού, αλλά για ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ. Και τον Θεό δεν τον εξιλέωσε η εκτέλεση, αλλά ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΓΑΒΑΩΝΙΤΩΝ αφού πρώτα αυτοί ένιωσαν δικαιωμένοι, όπως αυτό φαίνεται σαφώς στο Β΄ Βασιλέων 21/κα: 3: «Και είπε Δαυίδ προς τους Γαβαωνίτας: Τι ποιήσω ημίν και εν τίνι εξιλάσομαι και ευλογήσετε την κληρονομίαν Κυρίου;». Οι αποδέκτες αυτής της εκτέλεσης ήταν οι Γαβαωνίτες, και όχι ο Θεός, ο οποίος πολύ σωστά αργότερα έδωσε συμπλήρωμα του Νόμου, να μην εκτελούνται οι απόγονοι για τα εγκλήματα των προγόνων τους (Ιεζεκιήλ 18/ιη: 2-4).

Από τα παραπάνω λοιπόν, ένα είναι το σαφές συμπέρασμα:

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Θεό των Χριστιανών για ανθρωποθυσίες. Ούτε τη δική Του λατρεία. Αντιθέτως, από τα παραπάνω εξάγεται το αβίαστο συμπέρασμα, ότι η λατρεία του αληθινού Θεού μας, είναι ασύγκριτα ανώτερη από τη ζωώδη ανθρωποθυσιαστική λατρεία των ειδωλολατρών.