Είπε ποτέ ο Ιωάνν. Χρυσόστομος ότι ‘εξέδωσεν’ ο Αβραάμ τη Σάρρα και διέπραξε αυτή ‘μοιχείαν’;

Απάντηση στον Καλόπουλο και στα φανταστικά του σενάρια…

Papyrus 52

Η βιβλική διήγηση Γέν. 12,10-20: Αβραάμ, Σάρρα, Φαραώ

Ας δούμε πρώτα ποια είναι η διήγηση που παραμορφώνουν πολύ συχνά οι νέο-παγανιστές και οι οπαδοί των σεναρίων τους.

Ο Αβραάμ βρίσκεται στην Αίγυπτο και κινδυνεύει η ζωή του, διότι οι άνθρωποι του Φαραώ έχουν σκοπό να πάρουν τη γυναίκα του την Σάρρα για το χαρέμι του βασιλιά, και κατόπιν να σκοτώσουν τον ίδιο.

Ο Αβραάμ, δείχνει να γνωρίζει από πριν τι πρόκειται να γίνει και το διηγείται ακριβώς στη Σάρρα: «Όταν σε δουν οι Αιγύπτιοι θα πουν, ‘’Αυτή είναι η γυναίκα του’’. Τότε, εμένα θα με σκοτώσουν ενώ εσένα θα σε κρατήσουν ζωντανή». Φυσικά τη Σάρρα δεν θα την κρατούσαν ζωντανή από «φιλανθρωπία», αλλά για γίνει μόνιμη ερωμένη του Φαραώ.

Είναι άραγε δυνατόν να γνωρίζει ο Αβραάμ τι επρόκειτο να γίνει, ή έστω να έχει ελπίδες ότι η περιπέτεια θα έχει αίσιο τέλος και για τους δύο; Πράγματι, βλέπουμε τον Αβραάμ στο Γεν. 12,1 στο Γεν. 17,1-19, ή στο Γεν. 22,1 να έχει άμεση επικοινωνία και συνομιλία με τον ίδιο τον Θεό. Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι λογικό να υποθέσουμε πως ο Αβραάμ είχε αποθέσει βάσιμες ελπίδες για τη σωτηρία τους στον Κύριο.

Και θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν υπήρχε θέμα ότι αν θυσιαζόταν ο Αβραάμ θα σωζόταν η Σάρρα. Αντιθέτως, η γυναίκα θα γλύτωνε μεν τη ζωή της, αλλά θα γινόταν έρμαιο στις βάρβαρες πολυγαμικές συνήθειες του Φαραώ. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί μια λύση ώστε να σωθούν και οι δύο.

Έτσι, ο Αβραάμ λέει στους Αιγυπτίους ότι η Σάρρα ήταν αδελφή του. Επί της ουσίας δεν είπε ψέματα, διότι με τη Σάρρα είχαν διαφορετική μητέρα αλλά καταγόταν από τον ίδιο με αυτόν πατέρα (Γέν. 20,12). Οι άνθρωποι του Φαραώ έφεραν τη Σάρρα «στην οικία του Φαραώ», όμως τελικά, με θεϊκή παρέμβαση δεν πραγματοποιήθηκε η μοιχεία και ο Φαραώ επέστρεψε τη Σάρρα στον Αβραάμ και τους άφησε να φύγουν.

Περιγραφή της απάτης Καλόπουλου

Το μεγάλο ερώτημα είναι λοιπόν: αν η Γένεση λέει ότι πραγματοποιήθηκε μοιχεία με τη Σάρρα, γιατί τότε καταφεύγουν στον Χρυσόστομο;

Μα ασφαλώς επειδή η διήγηση δεν αφήνει πουθενά να φανεί ή να εννοηθεί ότι ο Φαραώ έστω άγγιξε την Σάρρα. Επειδή λοιπόν οι νέο-παγανιστές παρουσίασαν αρχικά στο διαδίκτυο αυτή την ιστορία μιλώντας αυθαίρετα για μοιχεία, και εντός ολίγου εμφανίστηκαν αποστομωτικές απαντήσεις ότι πουθενά δεν υπάρχει ούτε υπονοείται κάτι τέτοιο, κατέφυγαν τελικά στον Χρυσόστομο, κάνοντας φυσικά μια νέα παραχάραξη, διότι ο Χρυσόστομος αποκλείει κατηγορηματικά την περίπτωση της μοιχείας!

Ποια είναι η παραχάραξη που έκανε ο Καλόπουλος στον Χρυσόστομο;

«Απλά» αφαίρεσε ένα… ερωτηματικό από το τέλος της παραγράφου που τον εξυπηρετούσε, και όλα εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν ότι, ο Χρυσόστομος δεν λέει πουθενά ότι η Σάρρα διέπραξε μοιχεία, αλλά απλώς πλέκει το εγκώμιο της για τις θυσίες που μπορούσε να κάνει για να σώσει τον άνδρα της.

Μας λέει λοιπόν (PG 53,300) -σε ελεύθερη μετάφραση- ο Χρυσόστομος:

«Ποιος δεν θα θαυμάσει την προθυμία της και ποιος θα μπορούσε επάξια να την εγκωμιάσει που για να σώσει τον Αβραάμ δέχθηκε ακόμη και τον εαυτό της να προσφέρει σε μοιχεία και βαρβαρική συνουσία;».

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ήδη, ότι ο Χρυσόστομος δεν λέει ότι έγινε κάποια μοιχεία, αλλά μας διηγείται απλώς πόσο αξιοθαύμαστη ήταν η Σάρρα για όσα μπορούσε να υπομείνει προκειμένου να σώσει τον Αβραάμ!

Είναι σαν να εξιστορούμε ότι κάποιος πατέρας δέχθηκε να εκτελεστεί στη θέση του παιδιού του. Ωραία. Το αμέσως επόμενο ερώτημα όμως, ποιο είναι;

Τελικά εκτελέστηκε ο πατέρας ή γλύτωσε;

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μας λέει ο Χρυσόστομος τα παραπάνω εγκώμια για τη Σάρρα, και μετά προσθέτει:

«Αλλά μικρόν ανάμεινον, και όψει του Θεού την ευμήχανον πρόνοιαν» (PG 53,300).

Όμως, «περιμένετε», μας λέει, «και θα δείτε την ευφυή πρόνοια του Θεού»!

Ερώτημα:

Ο Καλόπουλος, εντάξει, είναι στρατευμένος. Αυτοί όμως που αναπαράγουν όσα γράφει, δεν ενδιαφέρονται, δεν σκέφτονται, δεν αντιδρούν;

Διότι, ποιος άνθρωπος εντός των ορίων της φυσιολογικής σκέψης του μέσου ανθρώπου, θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί, ότι ο Χρυσόστομος χαρακτηρίζει ως αποτέλεσμα «της ευφυούς πρόνοιας του Θεού» την… βαρβαρότητα;;!!! Καταλαβαίνουμε λοιπόν το επίπεδο της νέο-παγανιστικής επιχειρηματολογίας.

Ο Χρυσόστομος στην ομιλία του δεν κάνει τίποτε άλλο παρά το συνηθισμένο διδακτικό του έργο. Με αφορμή δηλαδή την περιπέτεια αυτή, ο Ιεράρχης μιλάει για την πίστη, μιλάει για την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχουμε στον Θεό ακόμα και όταν όλα φαίνονται αδιέξοδα, ακόμα και όταν εμείς θεωρούμε ότι έχει χαθεί κάθε ελπίδα σωτηρίας. Ακόμα και τότε, ο Θεός παρεμβαίνει με τρόπους που εμείς δεν είχαμε φανταστεί και μας λυτρώνει.

Πριν όμως δείξουμε την αποστομωτική απάντηση του Χρυσοστόμου προς τον Καλόπουλο και τους οπαδούς του, στην οποία ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας με σαφήνεια διευκρινίζει ότι καμία μοιχεία δεν έγινε, πρέπει να δούμε μία ακόμη βιβλική διήγηση ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τα γραφόμενα του αγίου Ιωάννη.

Η βιβλική διήγηση Γέν. 20,1-18: Αβραάμ, Σάρρα, Αβιμέλεχ

Στο 20^ο κεφάλαιο της Γενέσεως, παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον το γεγονός ότι εμφανίζεται μια διήγηση με συμβάντα παρόμοια με όσα διαδραματίστηκαν στο παλάτι του Φαραώ.

Στη θέση του Φαραώ, είναι τώρα ο Αβιμέλεχ, ο βασιλιάς των Γεράρων.

Ο Αβραάμ ξέρει ότι λόγω της ομορφιάς της γυναίκας του, ο Αβιμέλεχ θα την επιθυμήσει και θα σκοτώσει τον ίδιο. Προσπαθεί λοιπόν και πάλι να παρουσιάσει τη Σάρρα ως αδελφή του, για να μπορέσουν να ξεφύγουν από τον κίνδυνο.

Ο Θεός παρεμβαίνει ξανά, και έτσι ο Αβιμέλεχ τρομαγμένος επιστρέφει τη Σάρρα στον Αβραάμ και φυσικά, τους αφήνει να φύγουν.

Αυτό όμως που χαλάει ολοκληρωτικά τα σχέδια των νέο-παγανιστών, είναι το γεγονός ότι για «κακή τους τύχη», στη διήγηση αυτή ξεκάθαρα αναφέρεται ότι:

«Αβιμέλεχ δε ουχ ήψατο αυτής» (Γέν. 20,4), δηλαδή δεν την είχε καν αγγίξει.

Έτσι, ουδεμία μοιχεία μπορούν να επικαλεστούν για την περίπτωση του Αβιμέλεχ, και μπορούμε τώρα να προχωρήσουμε στην τελευταία ενότητα της απάντησής μας.

Ο Χρυσόστομος ξεσκεπάζει την απάτη του Καλόπουλου

Ας δούμε τώρα πώς ο άγιος Ιωάννης επιστρέφει στον Καλόπουλο όλα του τα ψέματα περί δήθεν «ιερής μοιχείας» της Σάρρας με τον Φαραώ, και μάλιστα -αν είναι δυνατόν- με καθοδήγηση της «θεϊκής σοφίας»!

Γράφει λοιπόν ο Χρυσόστομος:

«Και γαρ έτι των εν Σοδόμοις ακμαζόντων κακών, ο των Γεράρων βασιλεύς τα αυτά τω Φαραώ τολμήσαι κατά της Σάρρας επεχείρησε· και πάλιν η γυνή την ελεεινήν υπόκρισιν υποκρίνεσθαι ηναγκάζετο, και η ύβρις εις έργον εξήλθεν αν, ει μη πάλιν ο Θεος διεκώλυσεν» (‘’Λόγος Β΄ προς Σταγείριον και ότι η αθυμία χαλεπωτέρα’’, PG 47,461-462).

Το οποίο σε μετάφραση σημαίνει:

«Καθόσον, ενώ ακόμη αι συμφοραί των Σοδόμων ευρίσκοντο εις την ακμήν των, ο βασιλεύς των Γεράρων επεχείρησε να κάνη εναντίον της Σάρρας τα ίδια ακριβώς που έπραξεν ο Φαραώ. Διότι και πάλιν η γυναίκα ηναγκάζετο να υποκρίνεται [αναγκαζόταν δηλ. υπό την απειλή της εκτέλεσης του συζύγου της να μην ομολογεί ότι ήταν σύζυγος του Αβραάμ] με την πλέον ελεεινήν μορφήν της υποκρισίας και θα ήτο δυνατόν να πραγματοποιηθή η προσβολή, εάν και πάλιν ο Θεός δεν ημπόδιζεν»[1].

Εδώ λοιπόν χαιρετίσαμε οριστικά τον Καλόπουλο και τα ψεύδη του.

Όπως είδαμε, σύμφωνα με τον Χρυσόστομο, στη διήγηση του 20^ου κεφ. της Γένεσης όπου δηλώνεται ξεκάθαρα πως ο Αβιμέλεχ «δεν άγγιξε» τη Σάρρα, συνέβησαν ακριβώς τα ίδια πράγματα, και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η «ύβρις», δηλ. η μοιχεία, δεν συνέβη διότι και πάλι ο Θεός την εμπόδισε!